3.1 สึนามิ... เกาะพีพี... สำนึก อารมณ์และความรู้สึก.

ที่เกาะพีพี มีต้นทองหลางทะเลเยอะมาก ขึ้นอยู่ตามโขดหินเขาหินปูน ดอกทองหลางสีส้มแดง สวยมาก เมื่อดอกทองหลางเริ่มบาน ก็หมายถึงฤดูเก็บรังนกนางแอ่นมาถึงแล้ว.

ตรงมุมก่อนทางเข้าอาคารA มีต้นทองหลางต้นใหญ่ต้นหนึ่ง.

ประมาณเที่ยงกว่าๆ ที่หน่วยปฐมพยาบาล มีคนเจ็บที่พนักงานและฝรั่งไปช่วยเหลือมา มีจำนวนมากขึ้นทุกขณะ เราต้องการคนช่วยงานเรา เพื่อช่วยประสานกับฝรั่งทั้งที่เป็นหมอและนักท่องเที่ยว เราต้องการคนที่เก่งภาษา เราบอกพนักงานที่ไปช่วยคนเจ็บ หากพบพนักงานทำงานหน้าฟร้อนท์ ช่วยบอกให้มาพบเราที่ครัวมาหยา เพราะว่าทั้งหมอและนักท่องเที่ยวต่างมาหาเรา ทำให้เราไม่มีเวลาคิด ทำอย่างอื่นได้.

ที่สุดพนักงานที่ไปช่วยคนเจ็บอาคารA มาบอกเราว่า โก้ผมเจอ”เต้ตุ้ย” อยู่บนต้นไม้หน้าฟรอนท์ ชื่อเต้มีอยู่สองคน คนหนึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้ช่วยเรา ชื่อจริงปรีชา คุ้มบ้าน เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก เป็นตายเท่ากัน ขณะนั้นอยู่ในส่วนปฐมพยาบาล เต้อีกคนเรียกกันว่า เต้ตุ้ยเป็นพนักงานฝ่ายGSA.

เราถามพนักงานว่า ทำไมไม่บอกให้มาหาเรา พนักงานคนนั้นบอกว่า บอกแล้วแต่มันไม่ยอมลงจากต้นไม้.

เราตัดสินใจลงจากครัวมาหยาไปที่ต้นไม้นั่น ก็คือต้นทองหลางต้นใหญ่ เราไปเห็นเต้ตุ้ยอยู่บนกิ่งไม้ สูงพ้นหลังคาฟร้อนท์ กอดลำต้นทองหลางไว้แน่น เราเรียกให้เขาลงมา เราต้องการความช่วยเหลือ ร้องเรียกหลายครั้ง เหมือนเขาจะไม่ได้ยิน ไม่รับรู้ใดๆ แต่เราได้ยินเสียงครางเบาๆจากเขา “ช่วยเต้ด้วย ช่วยเต้ด้วยๆ” เราตัดสินใจกลับไปครัวมาหยา.

ก่อนที่เราจะตัดสินใจไปเอาเรือท้องกระจกมารับคนเจ็บ น่าจะเกินบ่ายสองแล้ว มีผู้บริหารคนหนึ่งมาบอกเราว่า “ป้ากู๋” เป็นผู้บริหาร ตำแหน่ง EAM กับเต้ตุ้ย ชึ่งเราไม่รู้ว่าลงมาจากต้นทองหลางตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้มาชักชวนพนักงานที่ใกล้ชิดพวกเขา ให้ขึ้นไปภูเขาที่วิวพอยท์ จะทำอย่างไรดี เราคิดอะไรไม่ออก ควรหรือไม่ควร.

ไม่นานเราก็เห็นพวกเขาเดินผ่านเราไป ราวๆหกหรือเจ็ดคน ทุกคนเก่งภาษาอังกฤษ ทุกคนกลัว ทุกคนมีสิทธิ์คิด และปกป้องตัวเอง.

หลังจากฮ. เที่ยวแรกบินนำคนเจ็บไปเมืองกระบี่ มีคนจำนวนมากจากหมู่บ้านหรือชุมชนเกาะพีพี ทะลักมาที่ลานจอดฮ.

ความจริงแล้ว ในส่วนของคาบาน่าขณะนั้น มีพนักงานและนักท่องเที่ยวตลอดถึงชาวบ้านบางคน มาอยู่รวมกันราวๆพันกว่าคน แต่คนทั้งเกาะพีพีในวันนั้นเราเชื่อว่ามีมากกว่าหมื่นห้าพันคน ดังนั้นที่คาบาน่าจึงมีคนอยู่เพียงประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ของคนทั้งเกาะ.

เราเชื่อว่าจะต้องมีคนประสบภัยในหมู่บ้านเป็นจำนวนมาก และคงมากกว่าที่คาบาน่าหลายเท่าตัว.

เมื่อมีฮ.บินมาลงที่คาบาน่า ทุกคนในหมู่บ้านและที่ต่างๆก็คงจะเห็นเหมือนกัน.

ก่อนฮ. เที่ยวที่สามจะมารับคนเจ็บ มีฝรั่งร่างเล็กคนหนึ่ง อายุน่าจะเกินสี่สิบ เขาเป็นคนหนึ่งที่ช่วยเคลียร์พื้นที่ให้เป็นลานจอดฮ. เขามาคุยกับเราว่า เขาอยากจะก่อกองไฟสักสองกอง เพื่อเป็นหมายให้กับฮ. และจะได้มีแสงสว่างบ้าง เพราะในเวลานั้นมืดแล้ว เราเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ที่สุดเขาก็รับเป็นตัวหลักไปดำเนินการ เราเห็นมีคนฝรั่งอีกหลายคนไปช่วยหาเศษไม้จากกองชากอาคาร.

มีกองไฟที่ลุกโชนสองกอง ช้าย และขวาลานจอดฮ. มีแสงสว่าง มีความอบอุ่นในสายลมหนาว.

ฮ. รับคนเจ็บเที่ยวแรกบินจากไป คนในหมู่บ้านบ้านเริ่มทะลักมาที่ลานจอดฮ. ในความเป็นจริง มีความยากลำบากมากที่จะมาถึง เพราะในหมู่บ้านมีชากปรักพังของอาคารมากมาย เมื่อเข้ามาถึงที่ดินของคาบาน่า ยังมีร่องลึกของแผ่นดินที่ถูกนำ้กระชากเป็นร่องยาว จากหาดด้านหลังถึงหาดด้านหน้า บางแห่งลึกเกือบสี่เมตร เหมือนเกาะพีพีดอน ถูกแยกเป็นสองเกาะ อีกทั้งยังมีกองขยะ ชากอาคารเป็นจำนวนมากเป็นอุปสรรคกว่าจะมาถึงที่ฮ. ลงได้.

เมื่อฮ. บินกลับมาอีกครั้ง พอฮ. ลงแตะพื้น คนจำนวนมากกรูกันไปที่ฮ. แย่งกันขึ้นฮ. คนที่เราจัดระบบไว้ได้แต่ยืนดูความวุ่นวาย สิ่งของที่ส่งมาจากเมืองกระบี่ก็ไม่สามารถเอาลงมาได้ สิ่งที่เรากลัวและเป็นกังวลก็เกิดขึ้นจนได้.

หมอหน่อยและหมอฝรั่งเดินมาถามเราว่าจะทำอย่างไรดี มีเสียงดังของคนที่ทะเลาะกันแก่งแย่งกันขึ้นฮ. ดังสับสนมาก ครู่หนึ่งต่อมาพันตำรวจโทนิคมก็เดินมาหาเรา บอกว่า หากเป็นอย่างนี้ ฮ. ไม่สามารถบินต่อไปได้.

เราเข้าใจดีถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า คนที่มาจากหมู่บ้านไม่ได้รับรู้ว่ามีการจัดระบบไว้อย่างไร ไม่มีศูนย์บริการติดต่อสอบถาม และคนที่หมู่บ้านก็คงจะไม่มีการจัดการใดๆ ปัญหานี้จึงเกิดขึ้น.

เราตัดสินใจ บอกพี่นิคม ให้ไปดับเครื่องฮ. เรียกเจ้าหน้าที่ฮ. ให้มาอยู่รวมกับหมอ.

เสียงเครื่องยนต์ฮ. เงียบลง คนกว่าร้อยคนที่ส่งเสียงแย่งกันขึ้นฮ. เริ่มเงียบลง แต่ทุกคนไม่มีใครถอยออกจากฮ. เราเดินเข้าไปหากลุ่มคนเหล่านั้น พยายามอธิบายทำความเข้าใจกับพวกเขา ถึงเรื่องระบบที่กำหนดเอาไว้ หมอและฝรั่งอีกหลายคนที่คอยรับผิดชอบเอาคนเจ็บไปเมืองกระบี่ก็เข้ามาช่วยกันสร้างความเข้าใจ แยกกันพูดทำความเข้าใจ กว่าครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างจึงสงบลง สามารถเอาของจากเมืองกระบี่ลงจากฮ. ได้ แล้วฮ. รับคนเจ็บก็สามารถนำคนเจ็บไปส่งได้อีกครั้ง.

จะอย่างไร มนุษย์ทุกคนก็มีเหตุผล โลกใบนี้จึงคงความสวยงามอยู่มาได้ยาวนาน.

หลังจากนั้นก็มีฝรั่งกลุ่มใหญ่สิบกว่าคน มีหญิงชาวไทยอยู่ด้วยสองหรือสามคน น่าจะเป็นกลุ่มทำร้านดำนำ้ ทำหน้าที่เป็นด่านแรก คอยบอกกล่าวกับคนจากหมู่บ้านที่มาใหม่ ให้รับรู้และเข้าใจกับระบบที่กำหนดไว้.

กว่าเที่ยงคืนแล้ว เราเห็นฝรั่งวัยรุ่นกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง หามคนเจ็บมาคนหนึ่ง เปลหามเขาทำด้วยผ้าปูที่นอนกับกิ่งไม้ที่คงจะหามาได้จากที่ไหนสักแห่ง ทั้งหมดมีราวสิบคน เป็นหญิงสามคน พวกเขามาถึง คณะร้านดำนำ้ที่เป็นด่านแรกก็ให้พาคนเจ็บไปที่ใกล้หมอ แล้วหมอก็เข้ามาดูอาการ

พวกเขาเป็นชาวสวีเด็น พวกเขาบอกว่าพักอยู่ที่โรงแรมฮอร์ลิเดย์อินน์ อยู่อีกฟากหนึ่งของเกาะ เป็นหมู่8 เกาะพีพี มีเทือกเขาหินปูนและป่า สลับชับช้อน แบ่งระหว่างหมู่7และหมู่8 หมู่7คือชุมชนใหญ่และคือที่ๆเราอยู่.

พวกเขาเล่าว่า ทั้งหมดเดินลงไปดูปะการังในขณะที่นำ้แห้งขอด จู่ๆคลื่นสึนามิมาทุกคนต่างหนีคลื่น เพื่อนเขาคนนั้นถูกคลื่นชัดพาไปกระแทกโขดหินและต้นไม้จนได้รับบาดเจ็บ ช่วงเย็นเขาเห็นฮ. จึงตัดสินใจพาเพื่อนมุ่งหน้ามา ท่ามกลางความมืด ฝ่าข้ามป่า หุบเหว ภูเขาหินปูน เกือบแปดชั่วโมง และมาถึงจุดหมายจนได้ ทุกคนหิวมาก เราเห็นพวกเขาดื่มนำ้และกินอาหารที่มาจากเมืองกระบี่อย่างรวดเร็ว.

หมอบอกว่า อาการของเพื่อนพวกเขาหนักมาก ต้องไปกระบี่ด้วยฮ. เที่ยวต่อไปนี้เลย พวกเขาดีใจกันมาก เราเห็นพวกเขายิ้ม หัวเราะ กอดกัน ที่สุดความมุ่งมั่นพยายามนำเพื่อนมาด้วยความยากลำบาก ก็สามารถช่วยเพื่อนเขาได้.

พวกเขาไปรายล้อมเพื่อนที่เป็นคนเจ็บด้วยความยินดี เอาน้ำให้คนเจ็บดื่ม ต่างพยายามพูดกับคนเจ็บ เราประมาณว่า คงบอกให้เพื่อนอดทนอีกหน่อย เดี๋ยวจะได้ไปโรงพยาบาลแล้ว.

คนเจ็บนั้นดื่มนำ้เข้าไปได้ไม่ถึงสามนาที ในขณะที่เพื่อนๆยังรายล้อมอยู่ คนเจ็บร้องครางด้วยความเจ็บปวด ไอและอ๊วกมีทั้งเลือดและหลายสิ่งหลายอย่างออกมา หมอเข้ามาพยายามช่วยเหลือ แต่เขาชัก เกร็ง ไม่ถึงสามนาที เขาก็เงียบสงบลง และจากไป.

เพื่อนๆของเขาต่างร้องไห้เสียงดัง บางคนเข้าไปตบหน้าร่างนั้น บอกให้ลุกขึ้น บ้างตะโกนเป็นภาษาสวีเด็น เราประมาณว่า เขาคงถามคนเจ็บว่า ทำไมต้องทำกับพวกเขาอย่างนี้

พวกเขาอุตส่าห์ฝันฝ่าทุกอย่าง ด้วยความยากลำบาก นำเพื่อนมาจนถึงที่จอดฮ.จนสำเร็จ แต่มาไม่ถึงสิบนาที ก็จากพวกเขาไป.

ฮ. ยังไม่มา คนหลายร้อยคนในที่นั่นนิ่งเงียบ ได้ยินแต่เสียงเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้สะอื้นไห้ กับเสียงร้อง เสียงตะโกน เสียงร่ำไห้ของวัยรุ่นสวีเดนกลุ่มใหญ่นั้น เรามองไปที่คนอื่นๆและคนรอบข้าง ทุกคนต่างหลั่งนำ้ตา

เราก็เช่นกัน หลั่งนำ้ตาให้กับ”เพื่อน”.

Cr.facebook:Wanlert Kittithorngul

รอต่อ

3.2 สึนามิ... เกาะพีพี... สำนึก อารมณ์และความรู้สึก.

ที่คาบาน่า บริเวณใกล้หอพัก มีอาคารห้องอาหารพนักงาน มีส่วนหนึ่งของอาคารแบ่งออกเป็นที่ดูแลเด็กๆ มีพนักงานหญิงคนหนึ่งคอยดูแล พนักงานหลายคนพาลูกมาอยู่ด้วยกัน บางคนเมื่อต้องเข้างานทั้งผัวและเมีย ก็จะเอาลูกมาไว้ที่นี่ หรือบางครั้งก็ฝากเพื่อนที่สนิทไว้ คาบาน่าจึงเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่.

ในขณะเราประชุมพนักงานวันนั้น เราสังเกตเห็นพนักงานหญิงคนหนึ่ง “รัตน์” เป็นพนักงานฝ่ายบัญชี เธอพบกับ”บิ้น”พนักงานแผนกสวน สองคนแต่งงานกันที่ห้องประชุมใหญ่ของโรงแรม ทุกคนร่วมกันเป็นเจ้าภาพ ไม่นานทั้งสองก็มีลูกด้วยกัน เราเห็นสภาพเธอที่เอาแต่ร้องไห้ บางครั้งกรีดร้อง สีหน้าชึมเศร้า เหมือนคนไร้วิญญาณ.

เราถามพนักงานคนหนึ่งว่าเกิดอะไรกับรัตน์ พนักงานเล่าให้เราฟังว่า ขณะที่สึนามิมา รัตน์อุ้มลูกหนีนำ้ ลูกของเธอยังไม่ถึงขวบปีเลย แต่คลื่นแรงและสูงมาก เธอพยายามพาลูกหนีน้ำ รัตน์ทำลูกหลุดมือ หายไปกับกระแสน้ำ เธอรอดแต่ลูกอยู่ไหน.

รัตน์จึงอยู่ในสภาพเหมือนร่างไร้วิญญาณ หัวใจของเธอแหลกสลายไปแล้ว.

“สุขโรจน์” รองหัวหน้าช่าง เขาเป็นคนนอนตื่นเช้า ห้องพักของเขากับครอบครัวอยู่ติดกับห้องช่าง เป็นอาคารชั้นเดียว ลูกของเขาอายุราวขวบกับสองเดือน 8โมงเช้าเขากับเมียไปทำงาน เขากลับมาชงนมให้ลูกราวๆเก้าโมงกว่า แล้วกลับไปทำงานต่อ สึนามิมาขณะที่ลูกเขาอยู่คนเดียว เขาอยู่ที่ครัวมาหยา อาคารฝ่ายช่างและห้องพักเขา พังทลาย หายไปกับคลื่นสึนามิ ลูกเขาก็หายไปเช่นกัน.

“ชิต”เป็นกุ๊กในครัว ลูกเขามีบ่อยๆที่มาวิ่งเล่นที่หน้าห้องอาหารเราไม่แน่ใจวันนั้น เขาสูญเสียทั้งเมียและลูกหรือเฉพาะเมีย

เราไม่รู้ว่าเด็กๆลูกของพนักงานมีกี่คน มีเด็กกี่คนที่สูญเสียไป.

การลำเลียงคนเจ็บด้วย ฮ. เพียงสองลำ เป็นของตชด. และอีกลำน่าจะมาจากกองทัพภาค4 โก้หง๋วนเป็นคนร้องขอมาช่วยที่เกาะพีพี ผ่านไปเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า ด้วยบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยสำนึกและนำ้ใจ

สิ่งของที่มาจากกระบี่มีจำนวนมาก หลายสิ่งอย่าง มีบางอย่างหลายคนอาจคิดว่าไม่สำคัญ คือกระดาษชำระ มนุษย์ทุกคนกินมากกินน้อยก็ต้องขับถ่าย ไม่มีห้องส้วม แต่เกาะพีพีมีพื้นเป็นทราย ใช้มือขุดหลุมแล้ววางระเบิดได้ง่าย ไม่มีนำ้ ใช้ทรายทดแทนไม่ได้ กระดาษชำระจึงเป็นของมีคุณค่ายิ่ง ใครหนอคิดได้ ส่งกระดาษชำระมาให้.

ดึกมากแล้วเกินตีสี่ ฮ. ลงมาจอดรับคนเจ็บ เราเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ประจำ ฮ. พวกเขาลงมานอนแผ่บนพื้นใกล้ๆ ฮ. พวกเขาบอกเราว่าพวกเขาเหนื่อยมาก เกือบสิ้นเรี่ยวแรง อีกทั้งในเวลานี้ในทะเลที่ต้องบินผ่าน หมอกลงจัดมาก ทัศนวิสัยแย่มาก เขาขอให้เที่ยวบินนี้เป็นเที่ยวสุดท้าย เรามองไปที่คนเจ็บ ยังมีอีกมาก เกือบๆร้อยคน เราขอร้องว่า ขออีกเที่ยวหนึ่งเถอะ เราบอกจะไปคุยกับหมอและคนเจ็บที่เหลืออยู่ เขารับปากจะพยายามให้ถึงที่สุด.

ฮ. เที่ยวก่อนสุดท้ายบินจากไป เราไปบอกให้ทุกคนได้รับรู้ หมอจัดลำดับคนเจ็บที่จะต้องไปกับ ฮ. เที่ยวสุดท้ายยากมาก เพราะคนเจ็บต่างไม่อยากจะไป ต่างบอกหมอว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ให้คนอื่นไปเถอะ.

ฮ. เที่ยวสุดท้ายออกจากเกาะพีพีไปเกือบจะตีห้าแล้ว คนที่เหลือต่างทยอยไปที่ครัวมาหยา เรากับพนักงานที่อยู่ด้วยกันกัน เดินขึ้นไปอาคารA ตามทางเดินระหว่างห้องพักมีคนอยู่กันมาก ลงจากอาคารA ต่อไปที่ชั้นสองครัวมาหยา เช่นเดียวกัน มีคนอยู่หลายร้อยคน บ้างนอน บ้างจับกลุ่มคุยกัน เป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติเกือบทั้งหมด เราหาที่ว่างทรุดตัวลงนั่ง พูดคุยกับพนักงานเพราะนอนไม่หลับ ทั้งๆที่รู้สึกเหนื่อย อ่อนเพลียมาก.

แม้จะมีเสียงพูดคุยเบาๆอยู่บ้าง แต่บรรยากาศในความมืดก็เงียบเหงามาก เราคิดถึงบางอย่างได้ ลุกขึ้นพูดในความเงียบเหงาสลัวๆ แนะนำตัวเองแล้วถามว่ามีใครอยากกินเบียร์บ้าง เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ เราถามช้ำอีกครั้ง มีเสียง”เยส”หลายเสียงพร้อมเสียงปรบมือ เราขอกำลังสักห้าหรือหกคนให้ตามเราไปเอาเบียร์.

เราเชื่อว่าเบียร์ยังมีอยู่มาก ใต้ชากหลังคาอาคารเก็บสินค้าของโรงแรมที่พังลงมา อยู่ติดกับครัวมาหยา จำได้ว่าก่อนวันคริสต์มาส เราเคยเข้าไปตรวจสต๊อกสินค้า โดยเฉพาะเครื่องดื่ม เพื่อเตรียมไว้จัดงานกาล่าดินเนอร์ วันที่24และวันที่31 มีเบียร์อยู่ราวสามร้อยลัง ใช้ไปวันที่24 ไม่น่าจะถึงครึ่ง และไม่น่าจะไปกับกระแสนำ้ทั้งหมด.

เรานำพนักงานและฝรั่งที่ตามมาเกือบสิบคนไปรื้อค้นใต้ชากหลังคาห้องเก็บสินค้า ใต้พื้นทรายที่ถูกพัดพามากับนำ้ พบเบียร์จำนวนมากฝังอยู่ เราช่วยกันขุดหา แล้วช่วยกันเอาขึ้นไปครัวมาหยา เมื่อทุกคนรู้ว่ามีเบียร์จริงต่างมาขอเบียร์ จนไม่พอ ต้องลงไปช่วยกันขุดหาอีกหลายรอบ แล้วความเงียบเหงาในความมืดสลัวก็หายไป.

ไม่รู้ว่าเราได้งีบหลับไปบ้างหรือเปล่า เราเห็นแสงวันใหม่เริ่มขึ้นที่ฟากฟ้า วันที่27 กำลังมา อีกไม่นานก็จะสว่าง ทุกคนจะได้เริ่มเดินทางกลับบ้าน.

ท้องฟ้าสว่างพอจะมองเห็นนำ้ทะเลและปากอ่าวต้นไทร เราเดินมาที่ชายหาดหน้าโรงแรม เพื่อรอดูความหวังใหม่ชึ่งเชื่อว่ากำลังเดินทางมา.

ฟ้าสว่างได้ไม่นาน เรามองเห็นเรือลำแรก ชีทรานส์เอ็กเพรส ต่อมา พีพีครุยส์เชอร์ และตามมาคือในเวลาไล่เลี่ยกันคือ ชีบรีช1 อีกไม่นานมีเรืออีกหลายลำมาจอดลอยลำอยู่ปากอ่าว

ไม่มีเรือลำไหนกล้าเสี่ยงเข้ามาท่าเทียบเรือ เราคิดว่าเรือทุกลำเป็นเรือใหญ่ คงเป็นกังวลเรื่องเศษชากต่างที่อยู่ใต้นำ้ แม้เศษชากต่างที่เห็นลอยน้ำเมื่อวาน เกือบทั้งหมดจมไปอยู่ใต้ท้องทะเล แต่ก็ยังคงมองเห็นบางส่วนที่ลอยอยู่ อีกอย่างพวกเขาคงรอให้น้ำขึ้นมากกว่านี้.

เราวิทยุเรียกให้พนักงานทั้งหมดที่อยู่บนภูเขาให้กลับลงมาที่หน้าคาบาน่า เมื่อพนักงานมาถึงก็จัดแยกว่าใครจะเข้าภูเก็ต ใครจะไปกระบี่เพราะเราเชื่อว่าอีกไม่นานเรือชีบรีช2 ก็คงจะมาถึง เราได้แยกเรือชีบรีช1 ให้ไปส่งคนที่ภูเก็ต ส่วนชีบรีช2 ให้ไปกระบี่ ในส่วนของนักท่องเที่ยวเราก็แจ้งให้พวกเขารู้ว่าเรือลำไหนไปไหน พวกเขาจะได้ขึ้นเรือถูกลำ.

ตี7กว่าๆ เราขึ้นไปยืนบนแพเพื่อรอเรือ เราเห็นเรือชีบรีช1 ค่อยๆล่องเข้ามา อ้อมมาทางหาดยาว น้าหนูกัปตันคงไม่กล้าเสี่ยงนำเรือฝ่าตรงเข้ามาที่แพหน้าโรงแรม ที่สุดชีบรีช1 ก็เป็นเรือลำแรกที่เข้าเทียบรับคนได้ คนในหมู่บ้านจำนวนมาก ทะลักมาที่คาบาน่าอีกครั้ง แล้วเหตุการณ์ชุลมุนก็เกิดขึ้น ทุกคนต่างแย่งกันขึ้นเรือ.

เกือบชั่วโมงกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างได้ ชีบรีช1 ถอยหลังออกจากแพ ด้วยจำนวนคนเกือบสามร้อยพร้อมร่างจี้อิ่ม มุ่งสูภูเก็ต เรือลำอื่นเมื่อเห็นชีบรีช1 เข้าออกได้ คงจะเห็นร่องนำ้เช่นกัน จึงเริ่มมีเรือกล้าเข้ามาเทียบรับคนที่ท่าเทียบเรือหมู่บ้าน

เราเห็นเหตุการณ์ชุลมุนแย่งกันขึ้นเรือ เช่นเดียวกับที่หน้าคาบาน่า.

หลังเรือชีบรีช1 ออกไปไม่นาน ชีบรีช2 ก็เข้าเทียบแพหน้าคาบาน่า เพื่อนำคนไปส่งที่กระบี่ เราให้ ศักดิ์ แตงและเพื่อนๆเอาร่างของรุ้งไปด้วยเรือกระบี่เที่ยวแรก ให้รุ้งได้กลับบ้าน.

เรือนำเที่ยวขนาดใหญ่ที่มาจากภูเก็ตและกระบี่ ต่างวิ่งเรือนำคนออกจากเกาะพีพีทั้งวัน ลำหนึ่งๆวิ่งไม่น้อยกว่าสามเที่ยว.

ท้องฟ้าเกือบมืดสนิทแล้ว บนแพเทียบเรือหน้าคาบาน่า เรายืนมองส่งเรือลำสุดท้าย พร้อมคนชุดสุดท้ายออกจากเกาะพีพี มองส่งกระทั่งไฟเรือลับหายไปกับโขดหินปากอ่าวต้นไทร เสียงเครื่องยนตร์เรือค่อยๆห่างออกไปๆ.

เราเดินกลับขึ้นไปชั้นสองครัวมาหยา เอาไฟฉายส่องดูที่ต่างๆ มีอีกหลายร่าง บ้างอยู่บนโต๊ะอาหาร บ้างอยู่บนเตียงสระน้ำ รอกลับบ้าน

เราล้มตัวลงนอนบนเตียงสระนำ้ตัวหนึ่ง ข่มตาพยายามให้หลับลง

เพิ่งจะรู้ตัวเองว่า มีเราเหลืออยู่คนเดียวบนเกาะพีพี.

4.1 สึนามิ...เกาะพีพี...เริ่มนับหนึ่ง วันที่ทุกร่างไร้วิญญาณ ต้องได้กลับบ้าน.

ธรรมชาติไม่ได้ตั้งใจจะโหดร้าย มนุษย์ต่างหากที่ไม่เข้าใจธรรมชาติ และระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ต่างหาก หลายๆครั้งกระทำต่อกัน คือความโหดร้ายและอย่างเลวร้ายยิ่ง.

หมู่เกาะพีพี มีเกาะพีพีดอนเป็นเกาะหลัก ใหญ่ที่สุด เป็นเกาะเดียวที่มีคนอาศัยอยู่ มีหมู่บ้าน โรงแรม ร้านค้า ที่ดินเอกชนส่วนใหญ่เป็น น.ส. 3ก รวมๆกันน่าจะประมาณสี่ร้อยไร่.

หากดูจากภาพถ่ายจะเห็นว่า เกาะพีพีดอนมีคอคอดระหว่างทะเลสองด้าน ด้านหลังเรียกว่าอ่าว โล๊ะดาลัม ปากอ่าวหันไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ นำ้จะตื้น เวลานำ้ลงบางวัน นำ้ทะเลจะแห้งไปไกลกว่าร้อยเมตร คลื่นสึนามิมาทางอ่าวนี้ อ่าวด้านหน้า ปากอ่าวหันไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เรียกว่าอ่าวต้นไทร นำ้จะลึก มีท่าเทียบเรือ เรือนำเที่ยวและเรือโดยสาร จะเข้าออกได้ทางอ่าวนี้เท่านั้น

ส่วนที่เป็นคอคอดระหว่างสองอ่าว มีความกว้างน้อยสุดเพียง90เมตร คาบาน่าอยู่ระหว่างอ่าวสองอ่าว ตรงคอคอดนั่นเอง.

คืนนี้วันที่27 เราดูนาฬิกาข้อมือสี่ทุ่มกว่าแล้ว เงียบมาก เรานอนไม่หลับ ยุงก็เยอะ คืน26 มีคนมากบนนี้ แบ่งปันยุงกันไปคนละตัวสองตัว เลยไม่มีปัญหาเรื่องยุง คืนนี้ยุงมันมาหาแต่เรา

เราต้องอยู่ เพื่อรอวันพรุ่ง ต้องมีคนมา เราต้องเอาทุกร่างส่งกลับบ้านให้ได้ ต้องมีคนประสานและจัดการ หากเราไม่อยู่ ใครจะอยู่และดำเนินการ
เกือบจะห้าทุ่ม เราได้ยินเสียงเครื่องเรือหางยาว เข้ามาทางอ่าวต้นไทร ทยอยกันเข้ามาหลายลำ บางลำได้ยินเสียงไปทางหมู่บ้าน บางลำได้ยินเสียงมาที่ชายหาดหน้าครัวมาหยา

เราได้ยินเสียงคน เห็นแสงไฟฉาย เราไม่กล้าลุกไปไหน พยายามเอาผ้าปูที่นอน ที่มีเหลือจากการหุ้มห่อร่างผู้เสียชีวิต ห่อตัวเองไว้ให้เหมือนร่างข้างๆ เราคิดว่าเรารู้พวกคนเหล่านั้นมาทำอะไรในเวลานี้ เรารู้สึกกลัว ไม่ได้กลัวคนตาย แต่กลัวคนเป็นที่มาในคืนนี้.

ได้ยินเสียงงัดทำลายประตูห้องพักดังมาเป็นระยะๆ เราหลับๆตื่นๆ เกือบตีสี่ได้ยินเสียงเครื่องเรือทยอยออกจากเกาะ

ราวตีห้ากว่าเราได้ยินเสียงคนร้องเรียกใครบางคน เป็นภาษาจีน บางครั้งรำพึงรำพัน บางครั้งร้องไห้ เขาอยู่ที่ชั้นล่างครัวมาหยา ยังมีคนอยู่อีก เราไม่ได้อยู่คนเดียว เราไม่กล้าลุกออกมาดูเขา.

เรางีบหลับไปไม่นาน สว่างแล้ว ดูนาฬิกา ตีหกกว่าเกือบจะเจ็ดโมงเช้า ตัดสินใจลุกขึ้น วันนี้วันที่สามแล้ว ไม่ได้อาบนำ้ ไม่ได้แปรงฟัน ใช้นำ้ดื่มเป็นขวดล้างหน้า ตัดสินใจเดินลงไปชั้นล่างครัวมาหยา อยากรู้ว่า คนจีนที่ส่งเสียงเมื่อคืนยังอยู่หรือไม่

เดินลงมาข้างล่าง ตรงพื้นทางขึ้นบันได เห็นมีชายจีนร่างเล็ก นอนคุดคู้ มือสองข้างสอดอยู่หว่างขา เขาไม่มีเสื้อ นุ่งกางเกงขาสั้น อายุน่าจะเกินหกสิบ ข้างกายมีแตงโมลูกหนึ่ง และถุงใส่ขนมปัง เกิดอะไรขึ้นกับชายจีนคนนี้

เมื่อคืนเขาคงร้องเรียกหาคนในครอบครัวเขา ทำไมเขาไม่กลับไปฝั่ง คงหวังจะค้นหาคนในครอบครัว ด้วยสติที่คงถูกกระทบกระเทือนอย่างมาก.

เราไม่ปลุกเขา เพราะเราไม่รู้ภาษาจีน คงคุยกันไม่รู้เรื่อง.

สองวันที่ผ่านมา เราวุ่นอยู่กับคนเจ็บและส่งคนกลับบ้าน เราไม่ได้สนใจความเสียหายที่เกิดขึ้นกับโรงแรมและสภาพทั่วไป ก่อนจะมีคนจากบนฝั่งมา เช้าวันนี้จึงตั้งใจจะไปดู ทั้งหอพักพนักงานและต้นไทรวิลเลจ.

โรงแรมต้นไทรวิลเลจ เป็นโรงแรมหนึ่งในเครือคาบาน่า เรามอบหมายให้”มนตรี คงแก้ว”ดูแลที่นั่น และจังเกิ้ลบาร์ ต้นไทรวิลเลจเป็นบังกาโลห้องแอร์50 ห้อง มีพนักงานยู่42คน อยู่ติดทะเลสุดอ่าวด้านหน้าติดภูเขา บรรยากาศเงียบสงบ เราชอบที่ต้นไทรมาก.

เราตัดสินใจเดินลงจากครัวมาหยา ผ่านห้องประชุมใหญ่ ลัดออกทางสระนำ้ ไปทางอาคารEที่มีอยู่ห้าอาคาร ผ่านกองชากปรักหักพัง มองขึ้นไปบนชั้นสองของอาคารE3 และE4 มีเรือหาวยาวและเรือเร็ว เสียบทะลุมาทางหลังห้องค้างอยู่บนชั้นสองและชั้นสามหลายลำ หลายห้อง.

ถึงอาคารE6 เตียงและฟูกที่เคยขวางทางน้ำ ทำให้เราและฝรั่งสองพ่อลูก ไม่หลุดไหลออกไปตามแระแสน้ำ ไม่มีอีกแล้ว สึนามิลูกที่สามคงพาไปหมด

ห้องพักเราอยู่ชั้นสาม ตั้งใจจะไปที่ห้องเอาแปรงกับยาสีฟัน มองขึ้นไปบนหลังคา มีฝรั่งคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังคา เหนือห้อง6303 เป็นห้องจูเนียร์สวีท เป็นใคร ขึ้นไปทำไม เมื่อวานทำไมเขาไม่ขึ้นเรือกลับไปบนฝั่ง แสดงว่าเมื่อคืน ยังมีคนอยู่อีกเป็นคนที่สาม.

เรายืนตะโกนเรียกเขา แต่เหมือนเขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เราขึ้นไปชั้นสาม ประตูห้องเขามีร่องรอยถูกงัด แต่ไม่เสียหาย เราเคาะประตูเรียกเขา ไม่มีการขานรับใดๆเลย

เราไปที่ห้องพักเรา ประตูห้องตรงกุญแจถูกทำลาย ประตูเปิดอ้า ในห้องถูกรื้อค้น ทุกอย่างเกลื่อนอยู่บนพื้น แต่ยังมีนำ้ขวด แปรงและยาสีฟัน.

ในห้องเรายังมีนำ้ดื่มเป็นขวดเหลืออยู่ เราเอาไปวางไว้หน้าห้องฝรั่งคนนั้น เคาะประตูบอกว่ามีนำ้อยู่หน้าห้อง

เดินลงมาจากอาคารE6 มองขึ้นไปบนหลังคา ฝรั่งคนนั้นยังอยู่ที่เดิม เกิดอะไรขึ้นกับเขา.

รอครับ เพลินดี วิจงวิจัยไม่ต้องทำมันละวันนี้ 55

4.2 สึนามิ...เกาะพีพี... เริ่มนับหนึ่ง วันที่ทุกร่างไร้วิญญาณ ต้องได้กลับบ้าน.

ระหว่างความฝันกับความจริง บางคน บางครั้ง ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังอยู่ในโลกของความฝันหรือความจริง.

“ฉอย” ดูแลงานที่ “จังเกิ้ลบาร์” ของโรงแรม ภรรยาชื่อ “อารีย์” ทั้งสองคนเคยทำงานเป็นพนักงานประจำคาบาน่าหลายปี แล้วลาออกไปเปิดบาร์ของตัวเองบนเกาะพีพี เราตกลงให้ฉอยเข้าบริหารจังเกิ้ลบาร์ ในลักษณะแบ่งรายได้กับโรงแรม ในวันเวลาที่คลื่นสึนามิมา ฉอยกับอารีย์ นอนอยู่ในบ้านพักไม้ไผ่หลังบาร์ คลื่นทำลายจังเกิ้ลบาร์จนไม่เหลือชาก.

เราเจอฉอย ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในวันนั้น ฉอยเล่าให้ฟังว่า เขาไม่รู้อะไรเลย เขายังนอนหลับอยู่ พบตัวเองอีกครั้งอยู่ในทะเล ติดอยู่กับบ้านพักไม้ไผ่ เขาไปอยู่ในทะเลได้อย่างไรก็ไม่รู้ อารีย์ หายไป เขาพยายามหา แต่ไม่เจอ เขาจึงว่ายนำ้กลับเข้าฝั่ง.

วันครบรอบปีสึนามิ ที่บริเวณจังเกิ้ลบาร์ ใช้เป็นสถานที่จัดงาน ทำบุญและรำลึกถึงคนที่จากไป ฉอยมาร่วมงาน เราพบฉอยยืนร้องไห้ คงคิดถึงอารีย์ภรรยาที่จากไป ฉอยบอกเราว่า จนถึงวันนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ในโลกของความฝันหรือความจริง.

ไม่ว่าจะเป็นโลกของความฝันหรือความจริง หากเรายังพบตัวตนเองอยู่ ชีวิตก็ต้องก้าวเดินต่อไป.

เราออกจากอาคารE6 ยังมองเห็นฝรั่งคนนั้น นั่งอยู่บนหลังคา เราเดินไปหอพักพนักงานหลังใหญ่ เป็นอาคารสองชั้น มีห้องพักพนักงาน36ห้องอยู่เกือบติดทะเล เห็นฝาผนังอาคารด้านหันสู่ทะเล พังหายไป ขึ้นไปชั้นสอง เห็นพื้นอาคารที่เป็นไม้กระดาน หลุดเด้งด้วยแรงดันนำ้ พอจะมองลอดช่องเห็นชากด้านล่าง เต็มไปด้วยเศษชากต่าง ยังมีร่างบางร่างของพนักงานอยู่ในชากเหล่านั้น เราพยายามปีนป่ายมองหาร่างพนักงาน ที่พอจะมองเห็น นับได้แปดร่าง แต่ใต้ชากปรักพังและขยะจำนวนมาก ไม่รู้จะมีสักกี่ร่าง.

ออกจากหอพักสองชั้นไปที่หอพักเก่าชั้นเดียว เป็นเรือนแถว มีอยู่ราว35ห้อง ไม่มีห้องไหนเหลือสภาพหอพักเลย ทุกอย่างพังทลาย กองเป็นเศษชาก

ในชากหอพักกองหนึ่งเราเห็น”อ๊อด” เป็นเด็กพัทลุง มาอยู่คาบาน่าได้ราวสองปีกว่า เห็นแต่ช่วงบน จากอกถึงหัวอยู่ในลักษณะนอนหงาย มีโครงไม้หลังคาเสียบอยู่ หน้าอ๊อดเริ่มบวม เป็นสีม่วงคล้ำ เพราะผ่านเวลาเข้าสู่วันที่สามแล้ว นอกนั้นช่วงล่างของอ๊อดมีเศษไม้เศษอาคารและขยะทับถมอยู่ ยังเห็นมีมือโผล่ชูขึ้นมาช่วงลำคออ๊อด เห็นเส้นผมยาว ยังมีอีกร่างอยู่ใต้อ๊อด ใช่”ไก่”พนักงานหญิงที่เป็นแฟนของอ๊อดไหม?

เราได้แต่มองและก่อนกลับก็ได้แต่บอกทั้งสองร่าง เหมือนบอกกับร่างพนักงานหอพักใหญ่ รอโก้อีกสักหน่อย โก้จะพากลับบ้านให้ได้.

เดินต่อไปอาคารชักรีด เป็นอาคารสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องชักรีด ชั้นบนเป็นหอพัก เช่นเดียวกันฝาผนังที่หันสู่ทะเลด้านหลัง ต้านนำ้ไม่ไหว หลุดพังไปทั้งแถบ เครื่องชักรีดหลุดจากฐาน กองทับถมปนกับเศษขยะ บนชั้นสองแม้นำ้จะขึ้นไปถึง แต่เสียหายไม่มาก.

เดินผ่านไปทางด้านหลังอาคารชักรีด มีหอสูงของแท็งค์นำ้ โครงสร้างเป็นเหล็กท่อกลม เราหยุดดู เพราะได้ข้อมูลใหม่จาก”แตง” บอกว่า เขาและเพื่อนพนักงาน เจอร่างจี้อิ่มที่นี่ ติดอยู่กับเหล็กโครงหอแท็งค์นำ้ ในสภาพที่แทบไม่มีเสื้อผ้า ตามร่างกายมีแต่บาดแผล สึนามิพาจี้อิ่มมาไกลราวสามร้อยเมตร.

ผ่านเขตที่ดินคาบาน่า เข้า”อารีดา” ที่นี้มีบ้านชาวบ้านอยู่กว่าสิบครอบครัว มีร้านอาหารหลังใหญ่ และร้านค้าขายของที่ระลึก ไม่มีอะไรเหลือเช่นกัน เห็นบ้านบางหลังที่เป็นบ้านไม้ยกพื้น คลื่นลากพาไปติดเชิงเขาด้านหลัง.

ไปถึงต้นไทรวิลเลจ ที่นี่ในวันสึนามิมา เรามีพนักงาน42คน สภาพเบื่องหน้า เหมือนกับที่เดินผ่านมา ไม่มีอะไรเหลือเลย ห้องพักห้าสิบหลัง ห้องอาหาร และหอพักพนักงาน กลายเป็นกองชากปรักหักพัง ห้องพักบางหลังไม่เหลือแม้กระทั่งเสา บางหลังกองเป็นชากอยู่ชายหาด บางหลังลงไปอยู่ในนำ้ทะเล จะมีร่างใครอยู่ใต้ชากห้องพักและหอพักบ้างไหม.

เราเดินเลียบชายหาดกลับไปที่คาบาน่า เพราะเกือบจะสามโมงเช้าแล้ว เชื่อว่าวันนี้คงมีคนทั้งจากภูเก็ตและกระบี่ มาที่เกาะพีพีเพื่อดูสภาพความเสียหาย ตามหาลูกหลาน ตามหาเพื่อน ตามหาญาติ และเพื่อเก็บกู้ทรัพย์สินของตนเอง.

วันนี้วันที่ 28 ธันวาคม สึนามิผ่านมาแล้ว 3 วัน เรือชีบรีช1 เป็นลำแรก มาจากภูเก็ต แล่นเข้าปากอ่าวต้นไทร ต่อจากนั้นมีเรือทั้งเรือโดยสาร และเรือเร็วเข้ามาเรื่อยๆ มีคนหลายคนมาจริงๆ ตลอดเกือบทั้งวัน.

แล้วมีคนอีกหลายคนที่เราอยู่รอก็มาถึง พี่”สุธรรม แสงปทุม” รัฐมนตรีช่วยมหาดไทยในเวลานั้น “โก้หง๋วน นายก อจบ.กระบี่” “ท่านผู้ว่าฯกระบี่พร้อมคณะ” “พี่หรีด พี่ยงค์ เจ้าของโรงแรมพีพีปริ้นส์เชส” และอีกหลายคน.

ภารกิจกอบกู้เกาะพีพีจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ อย่างเป็นระบบคงอีกไม่นาน.

4.3 สึนามิ... เกาะพีพี...เริ่มนับหนึ่ง วันที่ทุกร่างไร้วิญญาณ ต้องได้กลับบ้าน

ชีวิตเราวันนี้ เหมือนเก็บมาได้จากวันนั้น ขณะที่คลื่นโถมเข้ามาทางด้านหลัง เรากับฝรั่งและลูกของเขาไม่รู้ไปกระแทกกับอะไรบ้าง รู้แต่ว่าคลื่นหนุนดันพวกเราขึ้นไปชั้นสอง เรามีแผลเล็กๆเพียงสามแห่ง ที่แขนและขาอ่อนสองที่ มีรอยช้ำที่ชายโครงและสะโพก นอกนั้นเป็นรอยถลอก ชีวิตนี้เก็บมาได้จริงๆ.

“ไกด์ดำ” เป็นไกด์ประจำเรือชีบรีช1 เป็นอีกคนหนึ่งที่โชคดีมาก เราพบไกด์ดำ เขาบอกว่า ขณะที่คลื่นมา เขาพาแขกไปเช็คอินน์ที่เคาน์เตอร์หน้าฟร้อนท์ พอคลื่นมาเขาบอกให้ทุกคนออกไปที่โล่งนอกอาคาร แต่ไม่มีใครตามเขาไป

เขาออกไปนอกอาคาร คลื่นพาเขาออกทะเล บางช่วงคลื่นม้วนเขาจมนำ้ บางทีก็ม้วนเขาโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วคลื่นยังม้วนพาเขากลับมาที่คาบาน่า ตรงสนามเทนนิส เขาคว้ารั้วตาข่ายของสนามเทนนิสได้ แม้รั้วนั้นจะพังไป แต่เขาก็รอดมาได้ และได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย.

เราถามเขาว่า ไปเอามาจากไหน คลื่นสึนามิมาให้หนีออกที่โล่ง เขาบอกว่าเขาจำจากทีวี เราเชื่อว่าเขาจำผิด สึนามิมาต้องหนีขึ้นที่สูง หากแผ่นดินไหวจึงควรออกที่โล่ง ขนาดจำผิด เขายังรอดมาได้ เป็นคนมีโชคมากๆ.

หลายปีมาแล้ว น่าจะตั้งแต่ปี2522 เกาะพีพีได้รับการยอมรับว่าเป็นเกาะที่สวยงามที่สุดเป็นอันดับสองของโลก แต่หลังประสบภัยสึนามิ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก.

เกือบสิบโมงเช้า วันที่28 ชีบรีช1 มาจากภูเก็ต มีคนมาด้วยกว่าร้อยคน.

มีท่านรองผู้บัญชาการตำรวจนำ้ ผู้กำกับการตำรวจน้ำภูเก็ต พร้อมกำลังมากกว่าสามสิบนาย เราได้พบพูดคุยกัน แนะนำพื้นที่ความเสียหาย จากคาบาน่าถึงต้นไทรวิลเลจ

ท่านนำกำลังทั้งหมดไปดูสภาพพื้นที่จริง เกือบบ่ายสองเราพบกันอีกครั้ง ท่านเสนอตัวว่าจะนำกำลังตำรวจนำ้มากกว่านี้มา เพื่อค้นหาเก็บกู้ร่างผู้เสียชีวิต ตั้งแต่คาบาน่าถึงต้นไทรวิลเลจ แต่มีปัญหาเรื่องการเดินทางมาเกาะพีพี เราจึงเสนอให้มากับเรือชีบรีช1 ท่านบอกว่าอยากออกจากภูเก็ตเช้าที่สุด เพื่อจะได้มีเวลาทำภารกิจได้มาก จึงตกลงกันว่า จะออกจากภูเก็ตไม่เกินเจ็ดโมงเช้า.

ก่อนท่านจะกลับภูเก็ต เราขอความช่วยเหลือ ให้กำลังที่ท่านนำมา ช่วยนำร่างผู้เสียชีวิต บนครัวมาหยาที่เมื่อคืนเรานอนร่วมกันอยู เคลื่อนย้ายลงมาไว้ที่จะหน้าฟร้อนท์ ไว้รวมกับร่างของฝรั่งวัยรุ่นชาวสวีเด็นในคืนนั้น เพื่อเราจะได้สดวกในการนำทุกร่างขึ้นฝั่ง

ตั้งแต่วันที่29 จึงมีกำลังตำรวจนำ้ไม่น้อยกว่า70 นาย มาเกาะพีพี เราประทับใจมากเพราะตลอดเวลาหลายวัน เราเห็นท่านรองผู้บัญชาการตำรวจนำ้ท่านนั้น ทำงานร่วมกับกำลังพลที่นำมาในทุกพื้นที่ จนสิ้นสุดภารกิจ.

ยังมีคุณ”วิชัย”เจ้าของบริษัททัวร์จีน ชี ชี ที เอ็กเพลส คุณ”ณรงค์ศักดิ์”เจ้าของบริษัททัวร์ ชี เอ็น อาร์ มาพร้อมกับไกด์ทัวร์หลายคน เราเล่าให้พวกเขาฟังถึงเรื่องชายชาวจีนที่เราเจอเมื่อใกล้รุ่ง ขอให้พวกเขาช่วยกันตามหาและนำกลับไปภูเก็ต พวกเขาตัดสินใจแบ่งกลุ่มออกกันตามหาคนจีนคนนั้นในทันที.

ราวเกือบบ่ายสามพวกเขาก็กลับมาพบกับเรา พวกเขาพบชายจีนคนนั้นแล้วในหมู่บ้าน พยายามพูดคุยขอให้กลับไปภูเก็ต แต่ชายคนนั้นควบคุมสติตัวเองไม่ได้ คุยไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่าชายคนนั้นพยายามหาครอบครัวของเขา และชายคนนั้นวิ่งหนีขึ้นไปบนภูเขา

พวกเขาตามไม่ทัน จึงไม่สามารถเอากลับภูเก็ตได้ คุณวิชัยบอกว่าชายคนนั้นน่าจะเป็นแขกของบริษัทเขาที่มาเที่ยวเกาะพีพีกับเรือชีบรีช1 เขาจะกลับไปดูข้อมูลแขกที่บริษัท และพรุ่งนี้จะกลับมาใหม่พร้อมกับไกด์ของบริษัทมากกว่านี้ เพื่อหาชายจีนคนนั้นอีกครั้ง.

วันที่29 คุณวิชัยก็กลับมาอีกพร้อมไกด์กว่ายี่สิบคน เมื่อมาถึงก็ออกตามหาชายคนนั้น เกือบบ่ายโมงพวกเขาก็ได้ชายคนนั้นมาในสภาพชูบอิดโรย พวกเขาเอาผ้าผูกมือติดกับไกด์คนหนึ่งไว้เพื่อป้องกันไม่ให้วิ่งหนีอีก เป็นแขกของบริษัท ชี ชี ที เอ็กเพลสจริงๆ

คุณวิชัยบอกเราว่าครอบครัวนี้มาเที่ยวเกาะพีพีกับเรือชีบรีช1 มาด้วยกันห้าคน ชายคนนั้นกับเมีย ลูกสาว ลูกเขย และหลานชายวัยสามขวบ คนอื่นๆหายไปไหนไม่รู้ ชายสูงอายุคนนั้นจึงสูญเสียสติ คิดได้อย่างเดียวคือต้องหาทุกคนในครอบครัวให้เจอ.

นอกจากนั้นยังมีเจ้าของบริษัททัวร์เกาหลีหลายบริษัทพร้อมไกด์หลายคน ชึ่งเกือบทั้งหมดเรารู้จักกันดี พวกเขาต้องการมาดูสภาพความจริงและหาแขกของพวกเขา.

ยังมีคนจากบริษัททัวร์ยุโรปอีกหลายคน ทั้งที่เป็นฝรั่งและคนไทย ต่างมีเป้าหมายเดียวกัน พวกเขามาหาแขกของเขาที่พักอยู่ที่คาบาน่าในวันนั้น.

โชคดีมากที่เรามีรายงานอยู่ชุดหนึ่ง เป็นรายงานประจำวันที่สำคัญมาก พอผ่านเที่ยงคืนทุกคืน รายงานฉบับนี้จะถูกปริ้นส์ออกมาจากคอมพิวเตอร์ มีจำนวนหน้า18หน้า มีความละเอียดมาก ทั้งผลประกอบการของโรงแรม รายชื่อแขกที่เข้าพัก สัญชาติ หมายเลขพาสปอร์ต และอื่นๆอีกมาก ใครที่ทำงานโรงแรมจะรู้ว่ารายงานชุดนี้สำคัญมาก.

ทุกวันบนโต๊ะทำงานเราจะมีรายงานชุดนี้อยู่ ในวันที่26 เราเคยขึ้นไปที่ห้องทำงาน แม้นำ้จะเข้าไปสูงเกือบเมตร โต๊ะทำงานถูกกระแสนำ้พาไปติดตู้เก็บเอกสารหลังห้อง แต่รายงานชุดนี้ยังคงอยู่.

ดังนั้นเราจึงสามารถบอกคนที่มาจากบริษัททัวร์ต่างๆได้ว่าแขกของเขาพักอยู่ห้องไหน ชื่ออะไรบ้าง แต่ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่า แขกเหล่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง.

วันนี้เราเอารายงานชุดนี้ให้คนจากบริษัททัวร์ได้ดู และจดชื่อแขกไป เราเล่าให้พวกเขาฟังเรื่องชายชาวยุโรปคนหนึ่งที่เราพบเห็นเขาอยู่บนหลังคาห้อง6303 ในรายงานชุดนี้มีบันทึกว่า เขาเป็นชาวสวิตช์เชอร์แลนด์ จองเข้าพักผ่านบริษัท คูนี่ย์ สวิตช์ เขามากับภรรยา เป็นคู่ฮันนีมูน ห้องที่เขาพักเป็นห้องจูเนียร์สวีท เราไม่เห็นภรรยาเขา.

เราขอให้คนที่ทำงานทัวร์ยุโรปช่วยเรา เอาชายคนนั้นกลับภูเก็ต ทุกคนตกใจกันมาก รีบพากันไปหาแขกคนนั้นในทันที.

บ่ายสองกว่าๆ พวกเขาก็กลับมา เขาบอกว่าเขาเห็นฝรั่งคนนั้นยังอยู่บนหลังคา แต่ไม่ยอมคุยกับใคร ทุกคนพยายามคุย พยายามเรียกแต่ไม่สำเร็จ พวกเขารับปากเราว่ากลับไปภูเก็ตแล้วพวกเขาจะรีบไปแจ้งให้บริษัทคูนี่ย์สวิตช์ภูเก็ตได้รับรู้ จะได้มาช่วยเอาเขาไปภูเก็ต.

เช้าวันที่29 มีคนจากบริษัทคูนี่ย์ สวิตช์เกือบสิบคน ส่วนมากเป็นฝรั่ง มากับเรือชีบรีช1 เราให้พนักงานคนหนึ่งพาพวกเขาไปที่ห้องพักแขกนั้น

เกือบบ่ายสามทุกคนกลับมาพบกับเราอีกครั้ง พร้อมฝรั่งคนนั้น เขาไม่พูดกับใคร ชูบ โทรมมาก เหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน เขามักจะเหม่อลอย ร้องไห้ เรารู้เรื่องเขาจากคนที่นำเขามา

เป็นเรื่องจริง เขามาฮันนีมูนกับภรรยาที่เพิ่งจะแต่งงานกัน เขาเลือกประเทศไทย เลือกเกาะพีพี และเลือกโรงแรมพีพีไอร์แลนด์คาบาน่า

สึนามิโหดร้ายกับเขามากเกินไป วันนี้ไม่มีภรรยที่เพิ่งจะแต่งงาน เธอสูญหายไปอย่างไร ?ที่ไหน.?