ถ้ามองจากโอกาส, การควบคุมสถานการณ์ และ 2 ลูกง่ายๆที่เสียให้ เลสเตอร์ ผมเชื่อว่า แมนฯยูไนเต็ด รู้สึก “หน้าชา” ที่ชวดขึ้นรองจ่าฝูงพร้อมเสียสถิติชนะรวดนอกบ้าน 7 นัด(ในซีซั่นนี้)แบบไม่สมควร

2 ลูกที่ ยูไนเต็ด น่าเจ็บใจตรงที่ว่ารับมือและปิดกั้นการเข้าทำในพื้นที่อันตรายของ เลสเตอร์ ได้ดีเอามากๆแต่ 2 ครั้งที่พลาดมันเป็นประตูทั้งหมดนี่แหละครับ

นี่คือบทสรุปปัญหาที่แนวรุกยิงเท่าไหร่ไม่เคยพอเพราะแนวรับพร้อมเสียได้ทุกเวลา

ลูก 1-1 ผมคิดว่าเริ่มต้นจากการที่ บรูโน่ แฟร์นาเดซ เลือกเล่นยากจะเอาดากจนเสียบอลหน้าเขตโทษตัวเอง

การรายล้อมของฝูงแข้งทีมเยือน 3-4 คนและบีบให้ ฮาร​์วีย์ บาร์นส ได้ส่องยิงด้วยขาข้างไม่ถนัดก็ถือว่าโอเคในระดับนึงเพียงแค่บอลแฉลบทำให้ลูกมันแรงขึ้นอีกนิดทำให้มุมที่ว่ามีอยู่ช่องเดียวผ่านมือ เด เกอา ซะงั้น

ในขณะที่ลูก 2-2 ก่อนหมดเวลา 5 นาทีอันนี้พลาดหนักกว่าลูกแรกเพราะผมคิดว่าจังหวะนี้มันป้องกันได้ง่ายกว่าเนื่องจาก เจมี่ วาร์ดี้ รอเข้าฮอร์สคนเดียว ขอแค่ 1 ใน 3 แนวรับ “ปีศาจแดง” ใครซักคนก็ได้ที่ mark ตัวลูกนี้ไม่มีทางโดนแน่

แต่จากภาพที่ออกมากลายเป็น 3 ตัวไม่มีใครคุมและหลงตำแหน่งกันหมดแถมโชคร้ายไปแฉลบ ตวนเซเบ เข้าไปหน้าตาเฉย

ตั้งแต่นาที 60 เป็นต้นมาผมจับลักษณะการเล่นของ เลสเตอร์ ที่พอเล่นๆไปเหมือนยอมรับว่าผลเสมอในบ้านก็ไม่น่าเกลียดจนผ่อนคันเกียร์กลับมาใช้ไม้ตายคือไม่สนการครองบอลให้ ยูไนเต็ด บุกมาแล้วรอสวน (แต่สวนแทบไม่ขึ้น)

เป็นการส่งสัญญาณกลับไปให้ ยูไนเต็ด ที่แสดงความชัดเจนกว่าว่าวันนี้จะเอา 3 แต้มจึงได้ขึงใส่มากขึ้นเรื่อยๆ

เกมบุกของทีมเยือนวันนี้เน่าทางฝั่งขวาเพราะ เดเนียล เจมส์ ณ เวลานี้ต้องบอกว่าระดับชั้นบอลตามเพื่อนไม่ทันแล้ว กลายเป็นนักเตะดาดๆจนไม่น่าแปลกใจเลยครับที่ “น้าลูกอม” เปลี่ยนแกออกตั้งแต่นาที 54

การขาด วาน-บิสซาก้า ก็ส่งผลทำให้ วิคตอร์ ลินเดเลิฟ ต้องผันตัวเองจากเซนเตอร์มาเล่นแบ็คขวาแทน การร่วมงานของ 2 คนนี้ในตำแหน่งฝั่งขวาก็คือความฉิบหายดีๆนี่เอง

การ “จำใจ” สละตำแหน่งถนัดของ ลินเดเลิฟ ทำให้ เอริค ไบญี่ ต้องมาอุดตรงตำแหน่งนี้ซึ่งแกก็ทำให้ทุกคนทางบ้านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า วาน บิส ไม่น่าเจ็บ

การเปลี่ยนแบ็คแทนแบ็คหลัง ลินเดเลิฟ เล่นต่อไม่ไหวและการลงสนามของ อักเซล ตวนเซเบ ทำให้อาการยิ่งหนัก นอกจากบอลแฉลบแกจนมีชื่อเป็น OG. แล้ว

ที่เป็นไฮท์ไลท์ของน้องแกก็หนีไม่พ้นการจ่ายบอลให้ บรูโน่ ที่นอนอยู่กับพื้นซึ่งเป็นภาพรวมของภาระหน้าที่ของแข้ง โปรตุกีส ที่ต้องแบกต่อไปแม้กระทั่งตอนที่นอนอยู่

การทำแต้มหกที่ คิงพาวเวอร์ สเตเดียม อาจจะเสียหายในแง่ของการถือความได้เปรียบกับเกมตกต้างในมือซึ่งถ้า “หงส์แดง” ชนะ เวสต์บรอมฯ เท่ากับว่า ยูไนเต็ด จะต้องใช้เกมตกค้างเพื่อไม่ให้ถูกทิ้งไปมากกว่านี้

และจะเป็นแบบนี้ต่อไปจนกว่า “แชมป์เก่า” จะพลาดบ้างถึงทำให้เกมตกค้างมีความหมายขึ้นมา

แต่จากที่ผมดูเกมของ “ปีศาจแดง” ในช่วงหลังผมเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวผู้เล่นคือเหมือนมีความเข้าใจเกมมากขึ้น เป็นฝ่ายไล่กดและขึงเกมใส่ซึ่งตรงกันข้ามก่อนมากขึ้น ผิดจากในช่วงต้นซีซั่นที่ลงสนามนัดไหนเจอคู่ต่อสู้อ่อนแค่ไหนเล่นเหมือนไม่ได้ซ้อมด้วยกันมา

เพียงแต่ลูกทีม “เฮียยิ้ม” ยัง “แกว่ง” ในนัดที่ต้องการประตูสำคัญเพื่อปิดเกมก็จะเกิดภาพการยิงนกตกปลาเกิดขึ้นซ้ำๆ

ลูกสุดช็อกโขก 6 หลาไร้ตัวประกบข้ามคานโดยที่เกร็งคอรอไม่ต้องกระโดดตั้งแต่นาทีแรกของ มาร์คัส แรชฟอร์ด รวมถึงลูกหลุดเดี่ยวแต่ยิงไม่มุมจนติดเซฟ แคสเปอร์ ชไมเคิ่ล (ครึ่งหลัง) และลูกเขกเหน่งๆของ บรูโน่ ก่อนหมดครึ่งแรก

ล้วนแล้วแต่เป็นโอกาสจะแจ้งที่จะทำให้ “จิ้งจอก” อาจหมดแรงฮึดและไม่มีโอกาสเรียกหาการกลับมาได้เลย

คือ ยูไนเต็ด ชุดนี้ยังมีปัญหาในเกมรับดังนั้นถ้าจะเอาชัวร์คุณต้องมีโอกาสแล้วต้องจบแบบในเกมที่ถล่ม ลีดส์ 6-2 ซึ่งโอเคมันจะให้ยิงเป็นเข้าแบบนัดนั้นตลอดคงการ์ตูนเกินไปหน่อย

แต่ถ้าอยากก้าวขึ้นมาท้าชิงแชมป์เต็มตัวคุณก็ต้องเลี่ยงทำแต้มหกเรี่ยราดในเกมที่ควรปิดจ็อบง่ายๆให้มากที่สุด

อย่างที่ผมบอกปัญหาของ “ปีศาจแดง” มันแก้ง่ายและดูดีกว่าเมื่อต้นฤดูกาลเยอะเลยเพราะเรากำลังพูดถึงการจบสกอร์กับโอกาสทำประตูในแต่ละเกม(ที่มีเยอะแยะมากมาย)ใช่พูดถึงว่าควรเล่นอย่างไรถึงจะสร้างโอกาสยิง (ให้ได้บ้าง)

และถือว่าจูนสภาพทีมและฟอร์มได้ดีกว่าหลายๆทีมอย่าง เชลซี หรือ อาร์เซนอล ที่ยังต้องค้นหาความลงตัวกันต่อไปในขณะที่พรีเมียร์กำลังเดินทางสู่ครึ่งทางแล้ว

การตามหลัง ลิเวอร์พูล 4 แต้มโดยที่แข่งเท่ากันในช่วงคริสมาสต์ถือว่าน้า “โอเล่” และลูกทีมไต่ขึ้นมาได้เร็วเกินคาดเอามากๆ

ที่สำคัญเราต้องไม่ลืมด้วยว่า แมนฯยูฯ จ้องรักษาระยะไม่ให้ห่างไปมากกว่านี้และรอเยือน แอนฟิลด์ ในกลางเดือนมกราคาให้เป็นสัปดาห์ตัดแต้มไป-กลับ

เกมใหญ่อีกคู่ที่ผมเชื่อว่าหลายคนรอดูเพราะมีนัยนะสำคัญอย่างยิ่งสำหรับอนาคตของ มิเกล อาร์เตต้า ที่อาการน่าเป็นห่วงไม่ชนะมา 7 นัดติดจนเจ้าตัวออกยอมรับว่าธงที่ปักไว้คือต้องสู้เพื่อหนีตกชั้นในฤดูกาลนี้

ในขณะที่ แฟร็งค์ แลมพาร์ด ยังมีปัญหาในเรื่องความสม่ำเสมอและความ ”อ่อนแอ” ในระบบการเล่นจนแพ้นอกบ้านมา 2 นัดติดอันดับหล่นลงมาเรื่อยๆ

ก่อนเกม “ปืนใหญ่” ทำเอาแฟนที่ไม่เหลือความมั่นใจอยู่แล้วแทบสลบเพราะ 3 แข้งซีเนียร์ทั้ง กาเบรียล, ดาวิด ลุยส์ และ วิลเลี่ยน หายจากไลน์อัพโดยรายแรกต้องกักตัวชวดแน่ๆ 3 เกมหลังดันไปใกล้ชิดกับคนที่เป็นโควิดส่วน 2 รายหลังป่วยแต่ไม่ได้เป็นโควิด

แต่กลับกลายเป็นเรื่องดีเพราะนี่เป็นเกมแรกในรอบหลายๆนัดที่ผมสัมผัสได้ถึงความ “ไม่หงอ” และเล่นไปด้วย “แพสชั่น” จนกลายเป็นฝ่ายไล่กดและแยกเขี้ยวใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างดุดัน

เหมือนที่ ธีโอ วัลค็อตต์ เด็กเก่าว่าเอาไว้ในวันที่เสมอกับ เซาแธมป์ตัน ว่าแข้ง “ปืนใหญ่” แต่ละคน “กลัว” เวลาได้บอลซึ่งเล่นไปเรื่อยๆนักบอลด้วยกันจะสัมผัสได้ครับ

วันนี้เราจึงได้เห็นพวกหน้าดาวรุ่งที่กลายเป็นหัวหาดทำให้รุ่นพี่เล่นดีตามไปด้วย สมิธ โรว, มาติเนลลี่ และ ซาก้า รวมถึง เทียร์นีย์ และ ชาก้า ทำอะไรกับบอลจนดูน่าอันตรายไปหมด (แต่ เอลเนนีย์ กลับออกทะเลครึ่งแรกล่กจนเสียบอลหลายหน)

ในระหว่างที่บอลกำลังเขม่นกันอยู่ก็เกิดจุดเปลี่ยนเมื่อ รีส เจมส์ เสียเหลี่ยมไปสะกิดข้างหลัง เทียร์นีย์ ที่หลอกจะเปิดแล้วเปลี่ยนเป็นล็อกหนีแทนกลายเป็น “จุดโทษ”

แม้ VAR จะใช้เวลาเช็กนานพอสมควรแต่ผมมั่นใจว่าโอกาสรอดยากครับ อย่างแรก เจมส์ โดนหลอกหลังหักไปแล้วและ เทียร์นีย์ หลุดกำลังจะได้เปิดจึงไม่มีเหตุผลใดๆที่จะพุ่งล้ม

ต่อให้สะกิดมากสะกิดน้อย ลากขา ฯลฯ มันก็เป็นการเข้าบอลจากด้านหลังแล้วไม่โดนบอล ส่วนมากจังหวะแบบนี้รอดกันยาก

งานของ “สิงห์บลู” ยากเป็น 2 เท่าหลังโดนฟรีคิกสุดสวยของ ชาก้า ในนาทีสุดท้ายของครึ่งแรก

ปัญหาของลูกทีม แฟร็งค์ แลมพาร์ด ยังเหมือนเดิมครับ บอลไร้มิติ เน้นขึ้นเกมทางริมเส้น ใช้สาย speed ซึ่งเราจะเห็นได้ว่า ติโม แวร์เนอร์ สูญเสียความมั่นใจไปหมดแล้ว

ลูกล่อลูกชนหรือความอันตรายในการจี้เข้าหาศูนย์ครับ จากตอนแรกนึกว่ามีแค่ ฮาแวร์ตซ์ ที่น่าห่วง(จนเกมนี้หลุดไปนั่งสำรอง)อดีตแข้ง ไลป์ซิก ก็หนักไม่แพ้กัน

แล้วบอลก็ดันเอียงขึ้นทางซ้ายเยอะกว่าทางขวาจนทำอะไร “ปืนใหญ่” แทบไม่ได้กระทั่ง แลมพ์ต้องแก้เกมเอา โอดอย ลงมาแทน แวร์เนอร์ หลังพักครึ่ง

2 ลูกเรียกว่าเหนียวๆหน่อยน่าจะปิดเกมไม่ยากแต่ยิงเข้ากรอบ 3 เป็นประตู 3 จาก ซาก้า ซึ่งชัดเจนว่าแกตั้งใจจะเปิดคือครบเลยคือ 1. เหลือบมองเพื่อนก่อนเล็กน้อย 2. เท้าข้างไม่ถนัด และ 3 ดีใจเขินๆ

การพลาดจุดโทษของ จอร์จินโญ่ ทำให้เราไม่ได้ดูดราม่าท้ายเกมเพราะจะทำให้สกอร์ไล่มา 3-2 กับทดเจ็บ 5 นาที การครอสเข้าไปในเขตโทษแบบไม่ต้องคิดอะไรน่าจะเป็นเจ้าถิ่นที่กดดันมากกว่า

เมื่อพูดถึง “ครอส” แฟน เชลซี อาจต้อง “งง” เพราะโควต้าเหลือตัวเดียวแต่ แลมพ์ เลือกส่ง ฮาแวร์ตซ์ ลงมาซึ่งก็แน่นอนครับ เกมที่นำชาวบ้านปกติแกก็เงียบอยู่แล้ว

จึงอดสงสาร ชิรูด์ ไม่ได้ที่วอร์มจนเหงื่อแตกต้องกลับไปนั่งเขินๆอดเจอทีมเก่าซึ่งการเล่นของ “สิงห์บลู” ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเน้นเปิดจากด้านข้างแต่กลับไม่ใช้อาวุธลูกหัวที่ดีที่สุดของทีมตอนนี้แถมเจอทีมเก่ามันก็จะเกิดในเรื่องของความมุ่งมัน

ดาวยิงน้ำหอมน่าจะ impact มากกว่า ฮาแวร์ตซ์ หากคิดจะเล่นลูก cross เป็นอาชีพแบบนี้

ตอนนี้กระแส “สวิง” กลับไปที่ แลมพาร์ด เรียบร้อยแล้วเพราะนี่เป็นการพ่ายแพ้นอกบ้าน 3 นัดติดถูกทีมข้างบนขยับทิ้งไปเรื่อยๆ

ปัญหาตอนนี้มันคือความไม่แน่นอนต่อระบบการเล่นของ เชลซี ในแง่ของรูปแบบการเข้าทำเพราะการเจาะตรงกลางหรืออาวุธที่มาจากแถว 2 คืออะไรไม่มีใครรู้จัก

ทุกอย่างเน้นไปที่ริมเส้น พูลิซิส ที่ผมว่าน่าจะอันตรายมากกว่าหากอยู่ทางซ้ายแต่ต้องหลีกทางให้ แวร์เนอร์

ที่แปลกใจและฉงนไปกว่านั้นคือ แลมพ์ เองก็เคยเล่นมิดฟิลด์เป็นอาชีพ สร้างสรรค์เกมปั้นเกมจากตรงนี้แต่กลับไร้ไอเดียในการเข้าทำ กลายเป็นบอลครอสไปหน้าตาเฉย

การจัดทีมด้วย “ชื่อนักเตะ” ของ แลมพ์ ทำให้ผมนึกถึงทีมชาติอังกฤษยุคเรืองรอง 2004 ที่มีทั้ง แลมพาร์ด, สตีเฟ่น เจอร์ราร์ด, เดวิด แบ็คแฮม และ พอล สโคลส์

คือด้วย “ชื่อและบารมี” มันเลยเกิดความเกรงใจ บางคนเล่นตำแหน่งไม่ถนัดไม่เป็นไรส่งๆลงไปให้ครบ ให้สถานการณ์ในสนามพาไปซึ่งที่ เชลซี แตกต่างกันเล็กน้อยเพราะเปลี่ยนจากบารมีเป็นเรื่อง “ค่าตัว” แพงระยิบหลายตัวก็จำใจต้องส่ง อันนี้กลายเป็นดาบสองคมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ไปแล้ว

สำหรับ “ปืนใหญ่” ที่น่าสนใจนับจากนี้คือ มิเกล อาร์เตต้า จะจัดตัวอย่างไรในเมื่อการเปลี่ยน เปเป้ ลงสนามทำให้เห็นเลยว่าเกมแย่ลงดังนั้นสิ่งหนึ่งบอกได้ว่าความกระหายและความขยันเป็นสิ่งที่สโมสรต้องการมากที่สุดในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานต้องทำอันดับหนีโซนอันตรายออกมาให้ได้โดยเร็ว

การชนะ เชลซี 3-1เป็นการยิงเกิน 1 ลูกเป็นหนแรกในรอบเกือบๆ 3 เดือนและเป็นชัยชนะหนแรกในรอบ 8 นัดมันบอกหมดทุกอย่างแล้วว่า อาร์เตต้า ควรเลือกแบบไหน

อ่านที่พี่เบนเขียนกับเชลซีแล้วถูกใจจังครับ

อาร์เตต้าถ้าจัดทีมแบบนี้ น่าจะเวิร์คที่สุด ยังไงก็ใช้ความขยันและความสดขับเคลื่อนเกมส์ไป แผนและรูปแบบการเล่นมันมีอยู่แล้วแค่หานักเตะที่เหมาะกับแผนเท่านั้น

ส่วนเชลซีผมว่านักเตะมีอยู่แล้วแต่เลือกระบบการเข้าทำมันไม่เวิร์คเท่านั้นเอง

ปืนเขาชนะ 3-1 นี่นา

เคยอยู่ในยุคที่ซื้อซ็อคเก้อร์มาอ่าน

ไม่เคยมีคอลัมน์นิสต์คนไหนที่เขียนวิเคราะห์เกมแล้วทำให้ผมรู้สึก"โดน"แบบนี้
.
.
.
.
.
.
แปลกดี

กลางเลสเตอร์ดูหลวมแปลกๆ ปล่อยให้แทงแล้วก็หลุด

ผมกลับรู้สึกว่าให้ซีเนียร์ลง ก็จะเล่นออกมาประมาทนี้เหมือนเดิมนะ เพราะปืนมันต้องเล่นแบบนี้อยู่แล้ว
เพราะเดาได้เลยว่า โอบามันก็จะเล่นแบบเดียวกับลากาแซต ก็จะออกมาแบบนี้ละครับ
ถ้ามองแบบไม่ดูผล ก็โดนว่าเหมือนกัน
และวิลเลี่ยนน่าจะยืนแทนสมิธโรล

ทีมอื่นที่เจอมันไม่ได้เล่นเป็นใจให้แบบเชลซีขนาดนี้
ผมงงด้วยซ้ำว่าทำไมเกมรับมันแย่ทั้งคนทั้งนักเตะขนาดนั้น
แถมจ่ายเสีย เล่นบอลก็ไม่นิ่งอีก กองเต้เป็นคนละคนกับอดีตไปแล้ว

เกมรุกมาดีก็เพราะโอดอย ฝั่งเบเยรินที่น่าโดนเจาะ กลับมาเล่นที่ฝั่งเทียนีแทน
ก็ตามที่วิจารณ์เองนั้นละ ถ้าว่าไม่เป็นใจทั้งขบวน นักเตะน่อลขาประจำน่าจะโดนด่าไปแล้ว

สิ่งที่เหมือนเดิมคือ การเล่นโอเพนเพลย์ของอาร์เตต้ายังไม่มีอะไรในสไตล์ของเขา
ถ้านับลูก3 ก็คือการเล่นเหมือนแบบท้ายฤดูกาลที่แล้ว
เพราะตุนสกอร์ไว้2เม็ดก็เข้าโหมดเดิมคือรับโต้กลับ

ก็รอดูแข่งกับทีมหนีตกชั้นอีก2แมทช์เอาครับ เกมรับไม่น่าจะปล่อยแบบเชลซีแบบนี้
ก็เหลือที่คุณภาพนักเตะเอาอีกแรง

เพราะนัดนี้ น่อลนำจากลูกฟาวล์ ถ้าไม่มีลูกโทษกับฟรีคิกตุนไว้ เกมอาจออกมาเสมอก็ได้ครับ
แต่ก็อีกส่วน แลมพ์ไม่เปลี่ยนชิรูด์ช่วยด้วยนั้นละ

สิ่งที่ต้าต้องการคือให้นักเตะลุยแหวกแบบนี้ สำหรับผมมันดูไม่ใช่ระบบ อยากเห็นเข้าทำเป็นเรื่องเป็นราว
ที่ว่ากระหาย ให้เล่นแบบนี้ ยิ่งเสี่ยงเข้าโรงพยาบาลมากขึ้นด้วยซ้ำ

ก็ให้ผ่านอีก2เกมก่อนสั้นๆ ไบร์ตันโจทย์เก่า กับเวสบรอมตบปากบิ๊กแซม
เกิดเล่นไม่ออก เด๋วก็ดราม่าเถียงกันอีกว่าไม่ส่งแบบเล่นกับเชลซี ไม่ทำแบบนัดเชลซี

ยิ่งผมสับไว้เยอะตามกลุ่มartetaout
ถ้าเกมดีขึ้นจริง ผมก็ยอมโดนแขวะกลับแน่นอนครับ สิ่งที่เห็นจากนัดนี้มันเหมือนเดิมนะ
แต่นัดนี้ แค่มีสกอร์นำก่อนแล้วมันมีความหวังขึ้นมาก็เท่านั้นเอง

พวกดาวรุ่งดูมีใจและพลังในการเล่นมากกว่า รุ่นพี่อีก (ยกเว้น วิลลอค)
ยิ่งตอนส่งเปเป้ลงมา จังหวะนึงที่เทียร์นีต้องสั่งให้วิ่งทำทาง มันชัดเจนมากอยู่แล้ว ไม่ไหวจริงๆ

เสียแต้มแต่ไม่ถึงกะบเสียหายมากนัก

อ่านแล้ว กลมกล่อมครับ บทความนี้ เยี่ยมยอด