เข้าใจนะครับ
สู้ๆครับ ของผม ผมยังเคยไปงานแต่งเค้าเลยครับ โคตรหวิวๆ เก็บอาการสุดๆ

คนนี้อาจจะทำให้ท่านเข้าใจคำว่า รัก ไม่ใช่การครอบครองครับ

สู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้​ บางครั้งผมก็คิดว่าพรหมลิขิตมันมีจริงนะครับ​ คนเราจะรักกันได้จังหวะเวลามันต้องเป็นใจด้วยจริงๆ

เรื่องของผมคล้ายของท่านมาก​ เราเรียนห้องเดียวกันผมแอบชอบเค้าตั้งแต่ม.1​ มาสารภาพตอนม.3​ แต่เค้าไม่ชอบอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า

พอม.ปลายเราอยู่คนละห้องกันผมยังชอบเค้าอยู่แต่เราห่างๆกันไปเพราะผมไปบอกชอบเค้าทำให้เค้าอึดอัด​ พอจบม.ปลายผมคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วผมเลยไปขอโทดที่ทำให้ไม่สบายใจแต่ผมรู้สึกว่าต้องบอกไม่งั้นคงเสียใจแย่

แต่ดันสอบได้มหาลัยเดียวกันโดยบังเอิญ​ ผมก้ยังชอบเค้าอยู่นะแต่เริ่มทำใจแล้ว​ เพราะผมไม่อยากเสียเพื่อนเหมือนครั้งที่แล้วพยายามวางตัวเป็นแค่เพื่อนแต่มันอึดอัดจริงๆ​ พยายามไปจีบคนอื่นแต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ ​

ช่วงก่อนเรียนจบเราคุยกันเยอะขึ้นความรู้สึกผมเหมือนมันมีโอกาส​ เค้าเหมือนเริ่มมีใจให้ผม เริ่มพาผมไปเจอเพื่อนเค้า(เค้ากับผมเรียนคนละคณะ) เพื่อนๆเค้าก้ชอบแซวผมว่ามาจีบหรอ ​

จนวันรับปริญญาผมคิดว่าถึงเวลาลองอีกครั้งเพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆเพราะเรียนจบผมต้องกลับมาทำงานต่างจังหวัดแต่เค้าอยู่กทม.​ ผมเลยเขียนการ์ดสารภาพอีกครั้งแนยไปกับของขวัญรับปริญญา​ แต่คำตอบของเค้าก้ยังเหมือนเดิม ผมยังคงเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับเค้าแม้ว่าเค้าจะรู้สึกดีกับผมนะ

หลังจากครั้งนั้นผมเสียใจมากผมเริ่มคิดว่าถ้าคนมันไม่ใช่พยายามแค่ไหนมันก้ไม่มีประโยขน์​ ผมเริ่มใข้ชีวิตในแบบที่จะไม่คิดถึงเค้า​ ไม่โทรหา​ พยามยามตัดเค้าออกจากความคิด​ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเราคุยกันนานๆครั้ง​ ผมเริ่มทำใจได้บ้างแม้จะยังชอบเค้าอยู่

จนวันนึงเค้าโทรมาหาผมว่าเค้าต้อวกลับมาดูธุรกิจที่บ้าน​ มันทำผมใจสั่น​ ผมกลัวว่าความรู้สึกผมที่เกือบจะลืมเค้าได้แล้วมันจะกลับมาอี​ก แต่พอเค้ากลับมาผมก้ใจอ่อน​ โทรหาเค้า​ ชวนเค้าไปกินข้าว​ไปดูหนังด้วยกัน​ แต่รอบนี้ผมเผื่อใจไว้แล้วและคิดว่าจะไม่ทำแบบครั้งก่อนๆอีกแล้ว

แต่สิงที่เค้าปฎิบัติกับผมมันทำให้ผมหวั่นไหว​ ผมพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง​ แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ​ แต่ผมก้ไม่กล้าผมกลัวเจ็บเพราะสองครั้งก่อนหน้านี้สำหรับผมมันหนักมาก​ แต่กลายเป็นว่าเค้ามาบอกชอบผมเอง

ตอนนี้เค้าก้ได้กลายมาเป็นภรรยาผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย​ แถมได้ลูกลิงอายุ3ขวบมาอีก1ตัว

ที่ผมกำลังจะสื่อคือเรื่องพวกนี้มันมีบางอย่างเหนือการควบคุม ทุกครั้งที่ผมพยายามจะถอยห่างจะมีบางอย่างทำให้เราได้ใกล้กัน​ ทุกครั้งที่ผมจะยอมแพ้มันจะมีอะไรบางอย่างมากระตุ้นให้ผมฮึดสู้​ มันเลยทำให้ผมคิดว่าถ้าเราเป็นคู่กันจริงวันหนึ่งเราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน

ปล.เป็นกำลังใจให้ทุกท่านนะครับเพราะผมก้เจ็บมาเยอะ

ขอบคุณทุกท่านจริงๆครับ ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้เจ็บอยู่คนเดียว55555

เป็น​เพื่อนจะด่าให้สำนึก

แต่​เป็น​ว่าเข้าใจครับ​ กอดๆ

คนบางคนดีแสนดีแค่ไหนแต่มันไม่ใช่คือเข้าใจป่ะ​ ของจะสวยเมิ่อมันอยู่ในที่เหมาะสม

เคยแบบคนคุยที่เราพยายามจีบ ที่เรียกคนคุยเพราะได้แต่สถานะนี้จริงๆ ตอนนั้นมีอะไรผมให้เค้าหมดนะ เต็มที่สุดๆแล้ว แต่คนไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ครับ แค่นั้นเลย จนตอนที่เราเลือกเดินออกมานั่นแหละ ผมแต่งงานก่อนชวนเค้าเค้าก็มานะ ตอนเห็นเค้ามาผมไม่ได้หวั่นไหวนะ ส่วนงานแต่งเค้าผมก็ไปก็ไม่ได้รู้สึกอะไรครับ ยินดีด้วยทุกวันนี้ ถือว่าต่างคนต่างมีชีวิตตนเองไปนานแล้ว แม้เพิ่งจะห่างกันมาไม่กี่ปี

ซึ่งมามองตอนนั้นก็แปลก ตอนที่รักหัวปักหัวปำ ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ได้