ตอนเด็กโกหกแม่ว่าไม่สบาย เพราะไม่อยากไปโรงเรียน

ตอนโตโกหกแม่ว่าสบายดี เพราะไม่อยากให้ท่านคิดมาก

ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าเดือนหน้าจะได้ทำงานต่อหรือจะต้องตกงาน ก็ยังไม่กล้าบอกแม่เลยครับ ไม่อยากให้ไม่สบายใจ (อยู๋บ้านเดียวกันเลยนะ)

ผมเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่มาก บางวันรับโทรศัพท์ช้าผมจะเป็นจะตายให้ได้เลยนะ

คุยกับเขาทุกวันเหนื่อยบ้างอะไรบ้างให้เขารู้เถอะครับ อย่าปิดบังเลย พ่อแม่รู้ครับว่าทำงานไม่ได้ราบรื่นหรอก

แต่ก็แล้วแต่บ้านนะ บางบ้านชอบซ้ำมากกว่าให้กำลังใจ

ถ้าเป็นเรื่องจะตกงาน เปลี่ยนงาน หรือ อะไรหนักๆคงบอกครับ

แต่ถ้าแค่เหนื่อย งานหนัก มีปัญหาที่ทำงาน ไม่เคยพูดเลยครับ ไม่รู้สึกว่าจะต้องพูดด้วยครับ

ลองเล่าให้ท่านฟังบ้างอย่างน้อยได้ระบายให้ใครฟังบ้างครับ ถ้ากลัวไม่สบายใจก็จบท้ายว่าแต่ยังสู้ไหวไม่ต้องห่วงนะ

เคยรถคว่ำลางานไปสัปดาร์กว่าบอกที่บ้านไม่เป็นไร 555

เเต่บอกนะว่าอุบัติเหตุนิดหน่อยไม่อยากบอกทั้งหมดเดี๋ยวเป็นห่วงกันตอนนั้นอยู่ต่างจังหวัดด้วยเเละมีคนรอบตัวอยู่

ไม่อยากให้ถึงกับต้องโกหกเลยครับ
ถ้าเลเวลขนาดของ จขกท ผมยังคิดว่าพูดไปตรงๆได้นะ แต่พูดไปในทางที่ดี
งานเยอะก็บอกว่าเยอะ งานหนักก็บอกว่าหนัก แต่บอกว่ายังสู้ไหว ยังเต็มที่อะไรประมาณนี้
ชวนคุยไปในทางบวกๆ ผมว่าการมีส่วนร่วมมันดีนะ

ผมทำประจำ เวลาเครียด เวลามีปัญหา ไม่ค่อยบอกพ่อแม่หรอก หาวิธีเคลียร์เองมาตั้งแต่เริ่มเรียนมหาลัยจนถึงปัจจุบัน แต่เวลาเจออะไรดีๆ จะโทรหาก่อนเป็นคนแรกๆเลย อยากให้ท่านมีความสุข ไม่อยากให้ทุกข์ไปกับเรา

รู้สึกว่าตัวเองบาปเหมือนกันที่โกหกหน้าตาเฉยว่า’สบายดี’ แต่คงจะดี ถ้ามันไม่ทำให้คนที่เรารักกังวลใจไปกับเราด้วย

พ่อแม่กับเพื่อนท่านมักจะพูดกันเล่นๆ ว่าผมวาสนาดี การงานราบรื่น ชีวิตครอบครัวก็ดีไม่เคยมีปัญหาอะไร ผมได้ยินแล้วได้แต่หัวเราะแห้งๆ เพราะเบื้องหลังมันมีอะไรให้มาแก้ไขเยอะแยะกว่าที่คิดจริงๆครับ แต่ถ้าคิดอีกแง่ ปัญหาที่เข้ามา ก็ทำให้ผมเติบโตพึ่งพาตัวเองได้มากขึ้นเหมือนกันครับ

สู้ๆนะครับ ชีวิตมันไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินไปหรอกครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

ผมว่างานไม่ค่อยเท่าไหร่ หนักก็ยังสู้ แต่คนมากกว่าที่มันเหี้ยหนักมาก

ผมคือ 1 ในนั้นครับ

อยู่บ้านเดียวกันแต่ก้อต้องเกบทุกอย่างไว้กับตัว แล้วบอกว่าไหว สบายมาก

สู้ๆครับ ผมไปตกนรกอยู่2ปี กว่าชีวิตจะดีขึ้น

ต้องคิดว่าซักวันแม่งต้องดีขึ้นละวะ

สู้ๆครับท่าน