ผมมีพี่ชาย+พี่สาว ครอบครัวผมรักกันดีไม่มีทะเลาะกันแน่นอน ผ่านความยากลำบากมาด้วยกันเยอะ พ่อ,แม่จะแบ่งที่ดินให้ 15 ไร่ คนละ 5 ไร่
พี่ชายผมไม่เอาบอกขอที่ข้างบ้านไว้ 1 งานพอจะเอาไว้ปลูกบ้านตอนแก่ ส่วนผมก็ไม่เอาให้พี่สาวไปหมดเลยเพราะพี่สาวเค้าปลูกบ้านให้พ่อ,แม่อยู่ด้วยหมดไปเกือบสองล้านควรได้มรดกส่วนนี้อ่ะถูกแล้ว อีกอย่างคือบั้นปลายชีวิตก็คงไม่ได้กลับไปนู่นถาวรแล้วล่ะ ลงหลักปักฐานจังหวัดที่มาทำงานแล้ว

ไม่รู้เรียกเอาเปรียบมั๊ย แต่พี่ผมได้รถ ได้ผลาญตังค์ สุดท้ายมันไม่เอาไหนจนทุกวันนี้ (ดีขึ้นมาหน่อยตรงรู้ตัวเองและไม่ผลาญตังค์แล้ว) ส่วนผมพ่อแม่ซื้อให้ของให้นู่นนี่ตามประสาเด็ก แต่ส่งโรงเรียนดีๆค่าเทอมแพง คงเพราะเห็นพี่ไม่เอาไหนเลยอยากให้ผมได้ดี ไม่พลาดเหมือนพี่อีก สุดท้ายตอนนี้ที่บ้านก็พึ่งได้แต่ผมคนเดียว(น้องยังไม่จบ) ถามว่ามันถูกเอาเปรียบยังไง ก็คงว่าเราประหยัดตังเพื่อไม่ให้พ่อแม่ลำบาก แต่พี่ผมผลาญเอาๆทั้งที่ตัวเองไม่เอาไหน จนญาติผมทุกๆคน รวมไปถึงคนรู้จักมากรอกหูผมตั้งแต่เด็กว่า "พ่อแม่รักพี่ผมมากกว่าให้ตังค์แต่พี่ ผมต้องประหยัดเอา" ดีที่ผมไม่คิดงั้น ผมคิดว่าพ่อแม่ยังรักผม ผมก็รักพวกแก แล้วไอพวกที่มาพูดนี่มันเป็นใคร รักเราเหรอที่มาพูดให้เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่ตัวเอง

สุดท้ายวกกลับที่หัวกระทู้ สรุปคือผมรับได้เพราะลูกแต่ละคนไม่เหมือนกัน การเลี้ยงย่อมต่างกัน อยู่ที่เราว่าจะสัมผัสความรักได้มั๊ย แล้วมุมมองเราเป็นยังไง แต่ว่าต้องไม่เกินพอดี ถ้าเค้าแสดงออกชัดเจนเรื่องความรักที่่ต่างกันแบบนั้นก็แล้วแต่เคสไป แต่ผมว่าโดยทั่วไปแล้วมันไม่ชัดเจนขนาดนั้นขึ้นอยู่กับตัวบุคคลด้วย อย่างเช่นเรื่องมรดก แบ่งไม่เท่ากันเราต้องมาดูเหตุผลเช่น ลูกคนนี้ยังย่ำแย่ก็ให้มากกว่าเพื่อตั้งตัว แต่ลูกอีกคนได้ดีอยู่แล้วก็ได้น้อยหน่อย

ปล.เรื่องโดนกรอกหู มันเห็นผมกับน้องผม มันโกรธพ่อแม่จะตายเพราะมันไม่ได้โดนตามใจแล้ว อยากได้อะไรก็ต้องเก็บตัวเองส่วนนึง (ไม่เหมือนพี่ที่ให้ตังไปซื้อเลย) มันก็จะชอบเปรียบเทียบว่าพี่ได้เยอะกว่ามันตลอดโดยยกเรื่องในอดีตมา สุดท้ายผมต้องมาพูดมาสอนมันว่าทำไมมึงคิดแบบนี้ คนที่มาบอกมาพูดเค้าเลี้ยงมึงเหรอ กุลำบากกว่ามึงเยอะ ยังไม่เคยบ่นไรแบบนั้นเลย