ลองเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ ของผมคือ ตกเป็นหนี้บุญคุญ นักการเมือง คนนึง สมัยเรียน (เรื่องฝากเข้าโรงเรียน) พ่่อแม่ร้องขอให้เขาช่วย คือ ผมกลัวที่จะโดนทวงบุญคุณ ทำให้ไม่กล้า โชว์ความสามารถ ออกสาธารณะเลย กลัวถ้าเกิดดังแล้วจะใช้ผมเป็นเครื่องมือ หรือผมอาจโดนเกลียดโดนด่าจากที่มีเอี่ยวกับคนนี้ไปเลย จริงๆเรื่องเล็กน้อย แต่มันก็อาจทวงได้ จริงๆไม่น่าคิดมาก แต่ไม่อยากให้เป็นมลทินเลย อยากลบอดีตทิ้งมาก 55 ของท่านมีบ้างมั้ย

โห อย่าไปสนใจเลยท่าน ถ้ามลทินที่จะโดนประจานนี่เยอะจนนับไม่ถูกเลยครับ เเต่ผมไม่สนสมัยนี้เลิกหมด ทำตัวน่ารักไปใครจะขุดก็ขุด

ความสามารถอะไรเหรอครับ ที่ถ้าแสดงออกมาแล้วเขาต้องเอาเราไปเป็นเครื่องมือ

ผมกลัวหมาขึ้นสมองครับ กลัวแบบจริงจัง

เคยโดนบางแก้วกัดขาตอนป.3
เคยโดนล็อตไวเลอร์กัดเป้าตอนป.4
ไม่นับจิปาถะอีกเพียบ ไม่รู้เพราะอะไรทั้งๆที่ผมก็เกิดปีจอนะมันต้องเป็นมิตรดิ 55

ทุกวันนี้แค่หมาตัวเล็กๆเห่าผมยังกลัวเลย

พ่อแม่ผมทะเลาะกันถึง ความรุนแรงเหมือนหนังแอคชั่นเลย ฟาด มีดฟัน โยนของใส่
พ่อผมยืนนิ่ง โดนทุบจนล้มทั้งยืน
ทั้งบ้านเป็นรอยตีนที่มีแต่เลือด ระยิบระยับด้วยเศษไม้เศษแก้วเศษกระจกเต็มพื้น เหม็นกลิ่นคาวเลือดเหมือนตลาดสด

เรื่องพ่อเรื่องครอบครัวเนี่ยหล่ะ ไม่น่าเชื่อเหมือนกันน่ะว่าเงินกับสมบัติมันสำคัญกว่าสายเลือดตัวเอง

ตอนแรกพิมยาวมาก ตอนนี้ลบเหลือแค่นี้หล่ะ เราสู้ด้วยตัวเราเนี่ยหล่ะดีที่สุด

มโนไปเองครับ เผื่อเป็นคนมีชื่อเสียง สำเร็จ เป็นที่รู้จักแล้ว นักการเมื่องคนนี้จะกลับมาทวงบุญคุณเอา เช่น เป็นกระบอกเสียง บังคับให้ช่วยพูด เป็นต้น ถ้าไม่งั้นกลัวเขาเอาเราไปโจมตี และอีกอย่างผม ความคิดการเมืองอยู่คนละฝ่ายกับเขาด้วย คือคิดมากเองล่ะครับ มันคือ ปม และความกลัว ในใจ55

สมัยวัยรุ่นยืมเงินเพื่อนสนิทไป 1,000 นึง

มันโทรมาทวงตลอด แต่ตอนนั้นผมเที่ยวเก่ง แถมเล่นพนันบอลติดหนี้เป็นหมื่น เลยบล็อกเบอร์มันไป แล้วก็หายไปจากมันเลย

ผ่านมา 2 ปี ผมทำงาน ผมพอมีเงิน เผอิญเจอมัน ผมรีบคืนตังค์ มัน 1,000 พยายามขอโทษ พามันไปเลี้ยง มันตลอด

แต่มันก็เฉยๆ มันพูดมาคำนึง ว่าตอนมึงยืมเงินกู กูไปขอเงินแม่มาให้มึงเลย แต่ตอนที่กูจะทวงมึงกลับบล็อกกู


ผมอยากเข้าไปคุยกับมันนะ แต่มันทำเฉยชากับผม ผมยังรู้สึกผิดตลอดมาเลย

กลัวความรัก...
กลัวต้องอยู่เป็นชีวิตคู่กับใครจริงๆสักคน

ผญ.ทุกวันนี้ น่ากลัวจริง

เข้าใจความรู้สึกเลย ผมก็กลัวขึ้นสมอง ตัวเล็กๆ ผมยังแหยงๆ เลย

ปมของผมที่ลืมไม่ลงเลยคือ น้าสะใภ้ไปเอาเพื่อนสนิทของอดีตสามีที่เสียชีวิตแล้วมาเป็นแฟน สนิทมากๆจนไม่คิดว่าเขาจะทำกันได้ลงคอ อีกเรื่องคือน้าอีกคน ทำชีวิตโครตบัดซบใช้ชีวิตโครตกระจอก เสพยา ติดหญิง แล้วพลาดทำท้อง ส่วนผู้หญิงก็กลัวไม่มีปัญญาเลี้ยงเสนอขายลูกตัวเองให้ยายผม จนปัจจุบันหลานผมอายุ 18 ปี เกิดมาไม่เคยเจอหน้าแม่ ส่วนพ่อก็เป็นมะเร็งปอดพึ่งเสียชีวิตไป แค้นน้าคนนี้มากทำให้ทุกวันนี้ผมมีปมเรื่องคู่ครองมากๆ

เหมือนกันเลยครับ ผมโดนกัดตอนม.2 หมาจ้องหน้า แล้วกระโดกัดเลยโดนรอยกัดไป4แผล ขา2 แขน2 รอยเล็บจมูกและบนหัวอีก โดนค่าหมอไปหลายหมื่นเลย จากนั้นกลัวหมามากๆ ตัวเล็กๆยังกลัวเลย แม้แต่แมวหรือสัตว์ที่มีเล็บผมยังกลัวเลน

เขาว่า คนที่เคยโดนหมากัด จะโดนกัดอีกครับ เหมือนหมาตัวอื่น มันจะกัดทับกลิ่น

อันนี้ ฟังคนเขาเล่ามานะครับ

ของผมกลัวเลือดครับ

ตอนสัก 10 ขวบ พ่อแม่ขับรถพาไปเยี่ยม ปู่กับย่าที่รังสิต ขากลับพ่อขับรถชนคนข้ามถนนครับ ตอนนั้นผมนอนอยุ่เบาะหลัง รู้สึกตัวอีกทีคือผมกลิ้งตกลงมานอนข้างล่างแล้ว หน้าผมเต็มไปด้วยเลือด มองไปหน้ารถกระจกแตกละเอียดเลย มันวุ่นวายมาก มีคนมาเปิดประตูอุ้มผมออกจากรถ ผมเหลือบไปเห็นหน้ารถ มีชายคนนึงจมกองเลือดอยู่ ผมเป็นลมเลย รู้สึกตัวอีกทีมีคนเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ เลือดที่เต็มหน้าผมเป็นของชายคนนั้น

จนตอนนี่ผมอายุจะ 40 ปีแล้ว ภาพนั้นยังไม่เคยหายไปเลย เวลาผมต้องไปตรวจเลือด ผมจะมีอาการเกร็งทุกครั้งเวลาเห็นเลือด บริจากเลือดก็ไม่ได้

อายุ 10ขงบต้นๆ ไปด่า ตร. ทั้งๆที่ เราผิดเต็มๆ คือเป็นเด็กหัดขับมอไซในซอย ตร เลยบอกให้ใส่หมวก แค่นั้นเอง

ผมด่าแบบไร้เหตุผลมากๆ อารมมนุดป้าอุ้มหมาเข้าเซเว่น เลยตอนนั้น