ของผม คือ ช่วงปีแรกๆ คือ ทะเลาะกันยับเลย เอะอะทะเลาะ ๆ เรื่องเล็กน้อยเป็นเรื่องใหญ่ตลอด บอกเลิกกันน่าจะ 10 ครั้งได้ แต่สุดท้ายต้องมีซักคนที่ง้อ สงสัยคู่กรรม 555

ทุกวันนี้ 8 ปีแล้ว อยู่ด้วยกันทุกวัน แทบไม่ทะเลาะกันเลย ผมว่าสิ่งที่ผ่านมาได้จริงๆ คือ การยอมรับในตัวตนของอีกฝ่าย มองอย่างเข้าใจ และอันไหนยอมก็ยอม ถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับ ความดีความเลว แบบมนุษยธรรม ก็ไม่ต้อง ไรมาก หมายถึงต่างฝ่ายต่างคิดแบบนี้นะ

การทะเลาะกันมันมีข้อดี ตรงได้เห็น ตัวตนอีกฝ่ายมากขึ้น เพื่อปรับปรุงตัวเอง ได้ดีขึ้น

มันตรงกันทุกอย่าง​ไม่ได้หรอกครับ​ เพียงแต่ยอมรับความต่าง​ของอีกฝ่ายได้ไหม
อย่าง​บ้านแฟนผมว่างมงาย​ ไปไหว้พญานาคอะไรงี้​ผมว่าไร้สาระแต่เรื่องของเขา​ ผมไม่ไปด้วย​ ไปผมก็ไม่ไหว้​ ไม่ได้เป็น​คนเลวพอ

เรื่ื่ื่่องปกติค่ะ ไม่มีใครตรงกันไปซะทุกเรื่อง อยู่ที่ี่ี่่่การเปิดใจยอมรับในตัวตนของอีกฝ่ายมากกว่า

ความคิดบางเรื่องไม่ตรงแน่นอนครับ ทุกวันนี้ก็ยังจูนกันไม่ได้และคิดว่าไม่น่าจะทำได้ด้วย
แต่ภาพรวมส่วนใหญ่จะเห็นไปทางเดียวกัน
ทุกวันนี้ก็แก้ปัญหาโดยไม่พยายามไปแตะเรื่องที่ไม่มีทางเห็นตรงกันโดยไม่จำเป็นครับ เปลี่ยนเป็นไม่ชอบแต่เราก็ยอมเค้าบ้าง เค้าก็ยอมเราบ้าง

ปกติมากครับ ขนาดเพื่อนสนิทกันยังมีความเห็นไม่ตรงกันเลย อย่าคิดมากครับท่าน

ภรรยาเป็นพยาบาลเรื่องมีเวลามีปัญหามั่งไหมครับ

อ่านแล้วนึกถึงคู่ผมกับแฟนเลยครับ 555

ชีวิตคู่มันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบเพอร์เฟกต์หรอกครับ สิ่งสำคัญไม่ใช่การปรับตัวเข้าหากัน แต่คือการที่เรารับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นได้มากแค่ไหนมากกว่า ซึ่งความรักมันทำให้เรายอมรับสิ่งนั้นได้ แต่ห้ามเลยไปถึงคำว่า"ทน" เพราะหากไปถึงขั้นนั้นแล้ว โอกาสกลับมารักกันเหมือนก่อนถือว่ายากมากแล้ว เรื่องของท่านยังไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกครับ