เลิกเอาเฟอร์กี้มาหลอกหลอนและมโนเถอะ

ยอมรับไปเถอะว่าป๋า คือ ปรากฏการณ์ของ ผจก.ทีม

ดังนั้น united way ต้องไม่ใช่แบบนั้น ต้องมีแนวทางของตัวมันเอง

สำหรับผมเท่าที่ดูบอลมา เฟอกี้คือคนที่สร้างความยิ่งใหญ่และแนวทางให้แมนยู

หลายสิบปีที่แมนยูครองความยิ่งใหญ่ก็คุมทีมโดยเฟอกี้ ถ้าจะถามว่าอะไรคือยูไนเต็ด

ส่วนตัวก็มองว่าคือ เฟอกูสันแหละ ตอนนี้ก็เหมือนต้องมาเริ่มต้นหาแนวทางกันใหม่

คันโตน่า เคยกล่าวไว้ คุณจะหา New Beckham, New Scholes หรือ New คนอื่นได้ๆ แต่คุณไม่มีทางหา New Ferguson ได้ ผมก็ว่าจริง คงต้องตื่นมารับความจริงได้แล้วว่ามันไม่มีทางเหมือนเดิม มันจะต้องไปในทิศทางใหม่ (ที่ไม่ใช่แบบนี้55)

ผมขออนุญาติเทียบกับยุคLVGและมูนะ
ไม่ใช่เพราะ2คนนี้แทคติกไม่ดี แต่มันจะใช้เป็นเหตุผลที่อธิบายแมนยูได้มากที่สุด

ฟานกัล สวนกลับช้า
เพราะปรัชญาเขา คือ จะต้องเซ็ตเกมจากแดนหลัง และผู้รักษาประตูจะต้องมีส่วนร่วมกับเกมรุก

ผลคือ เกมรุกขาดความดุดัน เพราะเล่นกันหลายจังหวะเกิน
แฟนบอลตะโกน attack attack มีคลิป
เพราะเกมรุกของลุงกัลไม่เหมือนเกมรุกในอุดมคติของแฟนบอล ที่ต้องรวดเร็วและดุดัน


ส่วนในรายของมูนั้น ผมจะใช้คำว่า Negative　football
ไม่ใช่แง่ร้ายนะ เพราะมันก็ดีในแบบของมัน การที่เล่นด้วยความกังวล
เพื่อให้เกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุดมันเป็นสิ่งที่ต้องมีทุกทีมอยู่แล้วครับ

แต่กลับกันแฟนบอลแมนยูต้องการความเสี่ยงครับ
ป็อกบาเคยให้สัมภาษณ์หลังเกมที่นำ1-0แล้วโดนยิงเสมอ1-1จากการเล่นบัสท้ายเกมว่า
แมนยูควรเล่นเกมรุก ยิงได้แล้วก็ต้องยิงเพิ่มอีก
จากคำพูดของป็อกบานั่นแหละครับ คือ คำตอบ แมนยูต้องพร้อมบุกแม้ต้องแลกกับความเสี่ยง

ส่วนโซลชาร์นั้น เข้ามาเพื่อพยายามทำตามที่แฟนบอลเรียกร้องตัวตนของแมนยู
ซึ่งในส่วนของการเล่นเกมรุกเน้นบุกรวดเร็ว เร้าใจ
โอเคทำได้ดี สปิริตก็พอได้ นักบอลก็เอาด้วย

แต่ในเรื่องความเสี่ยง เสี่ยงแล้วเสียประตู
ยิงนำแล้วจะยิงเพิ่ม หลังลอยเสียประตูอีก

จนพักหลังๆมา ไม่กล้าเสี่ยงแล้วครับ
เปลี่ยนตัวเพลย์เซฟ เพราะเรียนรู้ที่จะเล่นแบบรัดกุมมากขึ้น
แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้ผล รัดกุมไม่พอ แนวรุกก็ดันมาเจ็บอีก
พังครับ

ผมถึงบอกว่า โซลชาร์เป็นเหมือนตัวแทนของแนวทางแมนยู
หากเขาไม่ได้ผล ผมไม่กล้าเชื่อแล้วครับว่าidentityของแมนยูกับยุคสมัยนี้มันจะไปด้วยกันได้

สำหรับผมอะนะ คือความกระหายในชัยชนะ ไม่ว่าจะเป็นเกมส์ระดับไหน แม้จะสู้ไม่ได้ก็ยังจะพยายามจนกว่าเสียงนกหวีดจะดัง โดยที่นักเตะก็ไม่ได้ดีมากมาย แต่ก็สู้ได้ตามแท็คติกที่วางไว้ ซึ่งมันคงไม่มีอีกแล้ว ไม่มีทางกลับไปอยู่จุดนั้นได้อีก ตราบเท่าที่ปลิงยังสูบเลือดโดยไม่สนความรู้สึกแฟนบอล ไม่ได้รักในฟุตบอล รักแค่เงินและผลกำไร

โค้ชกระจอกไม่มีการกระตุ้นนักเตะใดๆทั้งสิ้น มองย้อนกลับไปยุคป๋าสิพวกมรึงลองเล่นแบบเหยาะแหยะดูสิได้โดนไดรเป่าผมอะ นักเตะยุคป๋าไม่ได้เก่งมากมาย แต่มีใจที่ไม่ยอมแพ้จนนาทีสุดท้าย ซึ่งปัจจุบันทีมที่มีอย่างนี้ก็คือลิเวอร์พูลเลย

ความเป็นยูไนเต็ดก็คือ dna ที่เฟอร์กี้ปลูกฝังไว้

ประสบความสำเร็จต่อเนื่องยาวนาน สานต่อรุ่นต่อรุ่นจนเป็น dna 30 ปี ฝังรากไปแล้ว

ต่อให้ตอนนี้เป็นแค่ภาพจำก็เถอะ

แล้วถามว่าความเป็นหงส์ตอนนี้คืออะไร คงไม่ใช่สิ่งที่ปู่รอยทิ้งไว้ให้ แต่เป็นสิ่งที่ตำนานอย่างแชงลีย์ เพลสลีย์และ JK ปลูกทิ้งไว้นั่นและ