อาจเป็นอย่างท่านว่าก็ได้ แต่ตอนนั้นพวกผมยังวัยรุ่นด้วย ก็ไม่เข้าใจนะว่ามันทำไปทำไม เหมือนจะบอกว่าขโมยแล้วรู้สึกดีรู้สึกตื่นเต้น ยิ่งมันรวยสุดในรุ่นด้วยมั้ง ลึกๆผมอาจอิจฉามันก็ได้

ฟุ้งเฟ้อ คือใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายกับของที่ไม่จำเป็นเท่าที่ควร อย่างเช่นเงินเดือน 3 หมื่นจะผ่อน BMW, BENZ อย่างงี้ มองท่าไหนก็ไม่มีทางผ่อนรอด สุดท้ายก็ต้องกู้ก้อนใหม่มาปิดก้อนเก่าแล้วก็เป็นวงจรต่อไปเรื่อยๆ

จมไม่ลง คือพอเริ่มรู้ตัวว่ามีปัญหาแล้วก็ตัดไม่ได้ วางไม่ลง เสียดายชีวิตหรูแบบเดิม

บ้านเพื่อนผมพ่อแม่เป็นครู
หนี้เยอะแต่ดีที่ได้เลื่อนเป็นระดับสูงๆเลยรอดไป
ตอนนั้นเงินเดือนจะไม่พอใช้กันแต่ซื้อของเข้าบ้านที.......
เปียนโนงี้ แล้วก็ไม่มีใครเล่น จะไปเรียนเงินก็ไม่พอ

ไม่ใช่แค่ครูหรอกครับ ข้าราชการต่างๆ หนี้เยอะ เพราะมันกู้ง่าย มีนู้นนี่นั่นมาช่วยมาให้กู้เยอะแยะเต็มไปหมด แม่ผมก็เป็นครูเกษียณเหมือนกัน แกบริหารเงินจนหัวหมุน

ทำด้านเวนคืนที่ดิน ส่วนมากพวกที่ดินครูติดธนาคารหมด แถมมีครูอีกคนนึ่งเร่งให้พ่อโอนที่ดินให้จะได้ไปเข้าแบงค์

อธิบายให้เห็นภาพก็คือ รายได้กับรายจ่ายไม่สมดุลกัน ใช้เยอะกว่าที่มี ใช้เกินตัวในสิ่งที่ไม่จำเป็น

เพื่อนผมเคยทำงานได้เงินเดือนเป็นแสน มันกินสตาร์บั๊กทุกวัน ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่พอธุรกิจล้ม มันต้องไปทำงานอื่น ซึ่งเงินเดือนมันไม่ถึงห้าหมื่น ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่าเทอมลูก ก็ไม่พอแล้ว แต่มันยังเดินเข้าสตาร์บั๊กทุกวันเหมือนเดิม พวกผมเลยต้องด่าเตือนสติ พอช็อตหนักๆ สักครึ่งปี ตอนนี้หายบ้าไปเรียบร้อย

นี่แค่ยกตัวอย่างที่เห็นง่ายๆ นะ

คนเราถ้ารู้จักพอ รู้จักประมาณตน ไม่หลงฟุ้งเฟ้อไปกับสังคมเเละวัตถุนิยม...คงไม่สิ้นคิดทำอะไรเเย่ๆเเบบนี้ บ้านผม พ่อค้าขาย จบป.4 ตอนเด็กๆไปกับพ่อน้ำถัง ส่งเเก๊สตามบ้าน ส่งของขายตลอด ส่วนเเม่รับราชการตอนนี้่ใกล้เกษียณเเล้ว พ่อเเม่เป็นคนประหยัดมาก ผมไม่เคยได้ใช้ของดีๆเที่ยวที่ไหนเลยตอนเด็กจนเหมือนเด็กมีปม 555 เเต่ไม่มีนะ ตอนนี้โตมาเน้นใช้ชีวิตเเบบพ่อเเละเเม่ เเม่ไม่เคยเกินตัว ระมัดระวังในการใช้จ่าย ด้วยความเคารพตอนนี้กล้าพูดได้เต้มปากเลยว่า สินทรัพย์ > หนี้สินมากๆ อยู่เเบบสบายๆ เคยเห็นเงินค้าขายกับเงินทำราชการมันต่างกันลิบลับ อยากจะบอกว่า...อยู่เเบบประมาณตนไม่ฟุ้งเฟ้อดีที่สุดครับ

บางคนบอกว่าติดพนันบอล รอดูว่ายังไง