ตอนผมบวช ผมบวชเพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
แต่ตอนหลังจากนั้นผมได้ศึกษาธรรมะเพิ่มเติม
ความคิดผมเปลี่ยนไป คนออกบวช คือคนที่เห็นทุกข์ คือ การเวียนว่ายตายเกิด อยากหลุดพ้น แล้วบวชเพื่อปฏิบัติสู่นิิพพาน

1. จริงๆ ท่านเข้าใจความหมาย แค่ไม่ทุกคำ เพราะภาษาเราก็มาจากบาลีส่วนนึง ลองเปิดใจดูว่าคำนี้มันแปลว่าอะไรคงสนุกขึ้น

2. คำแปลไทยมีอยู่แล้ว แต่ผมว่าท่องบาลีเหมือนเดิมจะดีกว่า(ฮา)

อันนี้ผมไม่ทราบนะครับ แต่ผมเคยได้ยินมาจากพระมหาระดับอาจารย์มหาจุฬาวิทยาลัยตอนไปเที่ยวศรีลังกากับคณะสงฆ์ครับว่า ทางพุทธบ้านเรานั้นยังคงยึดหลักคำสอนและสวดแบบดั้งเดิมไว้ใกล้เคียงที่สุด

เนื่องจากหลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานก็ได้เกิดการปฐมสังคายนาประมวลคำสอนครั้งแรกขึ้นโดยได้ยึดถือคำสอนนี้สืบมา ซึ่งเรียกว่า เถรวาท หรือแปลว่าคำสอนที่วางหลักการไว้โดยพระเถระ

แต่หากมาดูทางวัชรยาน (พุทธทิเบต) ประกอบแล้วด้วยนั้น เหมือนมีการกล่าวว่าพระพุทธเจ้าเคยเทศนาครั้งใหญ่ 3 ครั้ง .. ครั้งแรกเทศนาธรรมไปในทางฝ่ายเถรวาท ส่วนสองครั้งหลังเทศนาไปทางมหายาน ซึ่งคำสอนทั้งเถรวาทและมหายานเป็นพื้นฐานของวัชรยานอีกทีหนึ่งครับ

อันนี้ก็ถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะครับ ผมก็ไม่ได้รู้แจ้งก็แค่คนฟังพระอาจารย์มาอีกที

จริงๆผมก็ไม่ได้อยากบวชอะไรมากมายนะครับ แต่ตอนบวชผมได้เห็นรอยยิ้มของพ่อแม่

ยิ้มแบบปากฉีกมากๆเหมือนตอนที่เราเรียนจบ เหมือนตอนที่เรามีงานทำ ผมว่านั่นคือ

ที่สุดแล้วครับ ส่วนเรื่องศึกษาธรรมะอะไรผมไม่ค่อยได้ศึกษาเท่าไร เพราะพระที่วัด

เค้าเน้นทาสี ผสมปูน ปูกระเบื้องศาลา เน้นทำงานกันผมก็เลยไปทำกะเค้าเพลินๆ

เวลาผ่านไปไวดี ถ้าให้ผมไปอ่านหนังสือ คงไม่ถึง5บรรทัดวางแน่นวล555 ทำงานกัน

จนแบบว่าพระบางรูปย้ายวัดหนีอะคิดดู แบบทำเยอะเกิ๊นอย่างฮา

ท่องเพื่อสร้างวินัยสงฆ์แก่ตนเองครับ

ถือว่าถกกันด้านแนวคิดละกันครับ เพราะที่ผมอ่านมาเป็นหลักฐานที่เจอใหม่ๆ ซึ่งมันเปลี่ยนแปลงได้ในอนาคต

การสังคยานาครั้งแรกก็ผ่านไปหลังจากพระพุทธเจ้าสิ้นไป 3 เดือน ประชุมสรุปกันอยู่ 7 เดือน ภาษาที่ใช้ก็ภาษาที่แคว้นมคธใช้ (ซึ่งมีหลักฐานใหม่ๆว่า การที่เจ้าชายสิทธัตถะขี่ม้าไปกับฉันทะ มันแปลกจากคนสมัยนั้นครับ วรรณะพราหมณ์ไม่น่าจะทำแบบนั้น มีแนวคิดว่าตัวเจ้าชายเองอาจจะเป็นระบบชนเผ่า ไม่ใช่แบบวรรณะด้วยซ้ำ)

ครั้งที่สองก็ผ่านไปร่วม 100 ปีจากครั้งแรก

และครั้งที่สามนี่แหละครับ ห่างจากครั้งที่สองอีกเกือบๆ 200 ปี ที่เกิดนิกายแบบชัดเจน ซึ่งต่างจากครั้งแรกๆที่อาจจะมีกลุ่ม "พระ" ที่ก่อนบวชเคยอยู่วรรณะไหน หรือคนเมืองอะไรที่แบ่งๆกัน

ที่ผมเคยอ่านมาว่า ทิเบต ใกล้เคียงที่สุดเพราะด้วยสภาพภูมิประเทศ เกือบๆจะเป็นเมืองปิด ไม่มีประตูเปิดสู่โลกภายนอก ไม่ได้รับหรือนำเข้าวัฒนธรรมอื่นๆเข้ามา

อย่างไทยเรา พระยังโกนขนคิ้วเลยครับ (ด้วยเหตุเพราะการเมือง/ความมั่นคง)

ยังไงขอบคุณที่แลกเปลี่ยนครับ

ผมก็เคยสงสัยเหมือนจขกทครับ พอบวชจริงๆมันมีคำแปลให้แทบทุกบทสวดเลยนะครับ ไม่นับบทปาติโมกข์

อนุโมทนาบุญด้วยครัย

เมื่อท่านบวชแล้ว

ถ้ามีโอกาสปฏิบัติ นั่งสมาธิ เดินจงกรม
ระหว่างปฏิบัติ ควรละทิ้งการสงสัย ต่าง ๆ
ว่าทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างงี้

จะเห็น จะได้ยินอะไร จะรู้สึกยังไง ปล่อยมัน
ให้มันอยู่แค่รอบตัวเรา อยู่กับตัวเอง อยู่กับสติ

ไม่ต้องไปสนใจสิ่งรอบข้าง
ทุกอย่างมันเกิดดับ ๆ อยู่อย่างนั้น

ถ้ามัวแต่สงสัยอะไรแม้แต่กับเรื่อง เล็กๆ น้อยๆ

จิตท่านก็จะยึดอยู่อย่างนั้น ไม่ไปไหนสักที
นี่แหละทุกข์ (เพราะเรายึดมันอยู่)

เหมืิอนเราขับรถ ก็แค่ขับผ่านไป


ปล. ค่อยอ่านที่ผมบอกนะ

ขอให้ท่านได้พบดวงตาเห็นธรรม

อนุโมทนาอีกครั้งครับ

""" บวชเพื่ออะไร ? """
คำตอบจากปากพระพุทธองค์โดยตรง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อเลวทรามของการเลี้ยงชีพทั้งหลาย
ก็คือการแสวงหาบิณฑบาต.
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมได้รับคำแช่งด่าในโลกว่า
เป็นผู้มีมือถือบาตรเที่ยวแสวงหาบิณฑบาต.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กุลบุตรทั้งหลาย เป็นผู้เป็นไปในอำนาจแห่งเหตุ อาศัยอำนาจแห่งเหตุ จึงเข้าถึงความเป็นผู้แสวงหาบิณฑบาตนี้แล ไม่ใช่เป็นคนหนีราชทัณฑ์ ไม่ใช่เป็นคนขอให้โจรปล่อยตัวไปบวช ไม่ใช่เป็นคนมีหนี้ ไม่ใช่เป็นคนมีภัย ไม่ใช่เป็นคนมีอาชีพแร้นแค้น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็อีกอย่างหนึ่ง กุลบุตรนี้บวชแล้ว โดยที่คิดเช่นนี้ว่า เราทั้งหลายเป็นผู้อันชาติ ชรา มรณะ โสกะปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ครอบงำแล้ว ชื่อว่าเป็นผู้มีทุกข์ครอบงำแล้ว มีทุกข์ประจำแล้ว ไฉนหนอ ความทำที่สุดแห่งกองทุกข์ ทั้งมวลนี้ จะพึงปรากฏ.
แต่ว่ากุลบุตรนั้น เป็นผู้มากด้วยอภิชฌา มีราคะกล้าในกามทั้งหลาย มีจิตพยาบาท มีความดำริแห่งใจ อันโทษะประทุษร้ายแล้ว มีสติหลงลืม ไม่มีสัมปชัญญะ มีใจไม่เป็นสมาธิ มีจิตหมุนไปผิด ไม่สำรวมอินทรีย์.

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวบุคคลผู้เสื่อมแล้ว จากโภคะแห่งคฤหัสถ์ด้วย ไม่ทำประโยชน์ คือความเป็นสมณะให้บริบูรณ์ด้วยว่า มีอุปมาเหมือนกับดุ้นฟืนในที่เผาศพ ซึ่งไฟติดทั้งสองข้างตรงกลางก็เปื้อนคูถจะใช้เป็นฟืนในบ้านก็ไม่ได้ ฉะนั้น.
(ไทย) ขนฺธ. สํ. ๑๗/๙๑/๑๖๗.

ประพฤติพรหมจรรย์นี้ เพื่อรอบรู้ทุกข์
ภิกษุ ทั้งหลาย. ! ถ้าพวกปริพาชกผู้ถือลัทธิศาสนาอื่น จะพึงถามพวกเธอ
อย่างนี้ว่า “ผู้มีอายุ ! ท่านประพฤติพรหมจรรย์ในพระสมณะโคดม เพื่อประโยชน์อะไรเล่า ?
ดังนี้. ภิกษุ ท. ! พวกเธอถูกถามอย่างนี้แล้ว จะต้องตอบแก่พวกปริพาชก
เหล่านั้นว่า “ผู้มีอายุ ! เราประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค
เพื่อรอบรู้ซึ่งทุกข์” ดังนี้.
ภิกษุ ท. ! ถ้าพวกปริพาชกเหล่านั้น จะพึงถามต่อไปว่า “ผู้มีอายุ !
ก็ทุกข์ซึ่งท่านอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระสมณะโคดม เพื่อจะรอบรู้นั้น เป็นอย่างไรเล่า ?”
ดังนี้. ภิกษุ ท. ! พวกเธอถูกถามอย่างนี้อีกแล้ว จะต้องตอบแก่พวก
ปริพาชกเหล่านั้นต่อไปว่า “ผู้มีอายุ ! ตา เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติ
พรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้ตา ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. รูป เป็นทุกข์.
เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้รูป ซึ่งเป็นทุกข์นั้น.
ความรู้แจ้งทางตา เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค
ก็เพื่อรอบรู้ความรู้แจ้งทางตา ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. สัมผัสทางตา เป็นทุกข์ เรา
อยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้สัมผัสทางตา ซึ่งเป็น

ทุกข์นั้น, เวทนาที่เกิดขึ้น เพราะสัมผัสทางตาเป็นปัจจัย เป็นสุขก็ตาม ทุกข์ก็
ตาม ไม่ใช่สุขไม่ใช่ทุกข์ก็ตาม ก็เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ใน
พระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้เวทนาเช่นนั้น ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. (ในกรณีที่เกี่ยวกับอายตนะ
ภายใน ภายนอก วิญญาณ สัมผัส และ เวทนา อีก ๕ หมวดนั้น ก็ตรัสทำนองเดียวกับหมวดแรกนี้). ผู้มีอายุ!
เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาคนี้ก็เพื่อรอบรู้ซึ่งทุกข์” ดังนี้.
ภิกษุ ท. ! ถ้าพวกเธอถูกถามอย่างนี้แล้ว จะต้องตอบแก่พวกปริพาชก
ผู้ถือลัทธิศาสนาอื่นเหล่านั้น ด้วยอาการอย่างนี้แล.
- สฬา. สํ. ๑๘/๑๗๒/๒๓๘.

ไม่รู้ว่าผมเป็นคนบาปรึเปล่านะ หลังจากบวชเสร็จมานั่งคิด ว่า นี่เราบวชไปทำไมฟร่ะ รู้สึกชีวิตสบายไป บวชเสร็จคนอื่นมาไหว้เรา เห้ย มันไม่ใช่เลย ไม่อินเลยสักนิด เห้อ

ปล. หรืออาจที่ผมบวช ไม่ได้สอนธรรมะหรืออะไรด้วยแหละ ตื่นเช้าไปบิณฑบาตร กลับมาทำวัตร บ่ายๆ จำวัด ค่ำๆ ทำวัตรเย็น วนลูบอยู่แค่นี้

ขอให้บรรลุธรรมครับ ทำใจให้สงบ ศึกษาพระธรรมอย่างถ่องแท้ อย่าลุ่มหลงไปกับพุทธพาณิชย์

ผมบวช 14 วัน รู้สึกว่าช่วงเวลานั้นผมเงียบมากเลย คือบวชหน้าฝน พระอาจารย์ให้ผมอยู่กฏิคนเดียว

นั่งมองฝนตก ดมกลิ่นหญ้า ดูควายเดินไปๆมาๆ ฟังนกร้อง ซักผ้าเหลืองต่างๆ กวาดลานวัด

ได้ตื่นเช้า เดินเท้าเปล่าใส่บาตร ดึกๆแรกๆน่ากลัวหน่อยเพราะไม่ชิน พอชินเท่านั้นแหละ

โคตรชิววว

อยากเข้ามาตอบแต่หลายๆท่านตอบไปหมดแล้ว ส่วนเรื่องบวชไปทำไมนั้น ไม่ต้องรีบหาคำตอบก่อนบวชหรอกครับ ทำใจสงบๆ สบายๆ แล้วไปหาคำตอบตอนครองเพศบรรพชิตดีกว่า ขอให้ได้เจอ life purpose นะครับ ผมขออนุโมทนาบุญด้วย สาธุ

ทำตามประเพณีครับ

ตอนขอบวชมีการกล่าว ถาม ตอบ

๑. กุฏฐัง (โรคเรื้อน?) นัตถิ ภันเต
๒. คัณโฑ (โรคฝี ?) นัตถิ ภันเต
๓. กิลาโส (โรคกลาก?) นัตถิ ภันเต
๔. โสโส (โรคมองคร่อหรือหืด?) นัตถิ ภันเต
๕. อะปะมาโร (โรคลมบ้าหมู?) นัตถิ ภันเต
๖. มนุษยโสสิ (เจ้าเป็นมนุษย์?) อามะ ภันเต* *มันตอบถูกหรือครับ ไม่ใช่ นัตถิ ภันเต นะครับ?
๗. ปุริโสสิ (เจ้าเป็นชาย ? ) อามะ ภันเต
๘. ภุชิสโสสิ (เจ้าเป็นไทมิใช่ทาส?) อามะ ภันเต
๙. อะนะโณสิ (เจ้าหาหนี้สินมิได้?) อามะ ภันเต
๑๐. นะสิ๊ ราชะภะโฏ (เจ้ามิใช่ราชภัฏคือข้าราชการ?) อามะ ภันเต
๑๑. อะนุญญาโตสิ มาตาปิตูหิ (เจ้าเป็นผู้อันบิดามารดาอนุญาตแล้ว?) อามะ ภันเต
๑๒. ปะริปุณณะวีสะติวัสโสสิ (เจ้าเป็นผู้มีอายุครบ ๒๐ แล้ว?) อามะ ภันเต
๑๓. ปะริปุณณันเต ปัตตะจีวะรัง (บาตรจีวรของเจ้ามีครบแล้ว?) อามะ ภันเต
................................................................
อามะ ภันเต แปลว่า ใช่ครับ ..นัตถิ ภันเต แปลว่า ไม่ใช่ครับ

ตามนี้ครับ