ฟองสบู่แตกนั่นมันเศรษฐศาสตร์มหภาคนะ..

มันไม่น่าจะไปเทียบกับตลาดนักบอลอ่ะ คนละเรื่องเลย (อย่าไปดูที่ตัวเงินอย่างเดียว)

ผ่อนกันมาตั้งนานแล้ว มีน้อยทีมและน้อยเคสมากที่กล้าจ่ายเต็มแบบทีเดียว ต่อให้นักเตะราคาไม่ถึงร้อยล้านก็ต้องผ่อน

ไม่เกี่ยวกับฟองสบู่แตกมั้ง


แต่ล้มละลาย มันก็มีนะหลายๆทีมเลย

อย่างลีดส์ ปาร์ม่า เพิ่งสดๆร้อนๆก็ บิวรี่

นักบอลเค้าซื้อไว้ใช้งาน ไม่มีใครซื้อมาเก็บไว้เก็งกำไร การขายนักเตะเป็นแค่การหมุนเวียนเพื่อหานักเตะรายใหม่เข้ามาทดแทน หรือโละของเก่าออกไปเท่านั้น ซึ่งการซื้อมาใช้งานจริงไม่นับเป้นฟองสบู่ เพราะฟองสบู่เกิดจากการเก็งกำไรโดยที่ไม่ได้หวังมาใช้งานจริง เช่นที่ดินเปล่า ทอง ที่ซื้อเก็บไว้เพราะคิดว่าจะขายได้แพงขึ้นในอนาคต

ที่ค่าตัวนักบอลมันเฟ้อขึ้นเกิดจาก คนทั่วโลกนิยมดูการถ่ายทอดสดมากขึ้น คนพร้อมซื้อของต่างๆ อย่างอุปกรณ์กีฬามากขึ้น สปอนเซอร์ก็พร้อมจ่ายค่าสปอนเซอร์มากขึ้น ลีคก็จ่ายเงินรางวัล จ่ายแค่ลิขสิทธิมากขึ้น คนพร้อมจ่ายค่าเข้าดูบอลเพิ่มขึ้น ทำให้ทุกสโมสรมันรายได้เพิ่มขึ้นกันหมด

ทีนี้ทุกสโมสรก็ไม่อยากขายนักเตะตัวหลัก หรือถ้าต้องขายก็ต้องการเงินที่เพียงพอกับการซื้อนักเตะมาทดแทน เมื่อรายได้ของสโมสรเพิ่มขึ้น ค่าตัวนักเตะในวงการก็ต้องเพิ่มขึ้นตามสัดส่วนรายได้นั่นแหละ และถ้าสงสัยว่าทำไมค่าตัวนักเตะโดยรวมถึงไม่ลดลงบ้าง อันนี้ก็เป็นไปได้ถ้า คนในโลกเลิกดูบอลกันจนแฟนบอลลดลงเรื่อยๆ สินค้ากีฬาขายไม่ออก เสื้อทีมขายไม่ออก รายได้ทีมลดลง ค่าตัวนักเตะและค่าเหนื่อยนักเตะก็จะลดลงตามไปเอง

ลักษณะอย่างนึงของฟองสบู่คือ คนมักไม่คิดว่ามันมีฟองสบู่ครับ

แต่ฟองสบู่ของวงการฟุตบอลถ้าเกิดคงเกิดอีกแบบนึง คงไม่ล้มทั้งหมดอาจแค่บางทีม

ค่าตัวมีแต่จะขึ้นครับถ้าผลงานดีจริง แต่ทีมนี่แหล่ะครับ ที่มีแต่ฟองสบู่แตก ต้องขายนักเตะค่าเหนื่อยแพงๆเพื่อพยุงรายจ่ายของทีมให้ลดลงเพื่อสโมสรดำเนินต่อได้

นักบอลมีคนเดียวนะครับ ไม่ได้ผลิตซ้ำคนเดิมได้ มูลค่าก็ตีกันไปอีกแบบ

ถ้าวงการมันยังบูมมันไม่ลดหรอก เหมือนค่าตัวนักแสดงฮอลลีวูดมันก็มีแต่จะขึ้นกับขึ้น...

ตอนนี้ค่าเหนื่อยกำลังเป็นฟองสบู่ที่รอวันแตก
ทีมไหนที่ปล่อยค่าเหนื่อยทะลุไปมากๆอนาคตมีปัญหาแน่ๆ
ตอนนี้น่าเป็นห่วงก็แมนยู นักเตะธรรมดาแบบพวก ลินการ์ด เปรเรปร่า ยังได้แสนกว่า

สมัยก่อนตอนยุคพรีเมียร์เคยมีการพูดถึงฟองสบู่แตก คือการทุ่มซื้อเยอะ โดยอาศัยเงินกู้ แล้วก็มีหลายทีมก็เสมือนล้มละลายเพราะผลงานไม่เข้าเป้า 1 ในนั้นคือทีมลีดส์ ยูไนเต็ด ที่ทุ่มซื้อนักเตะราคาแพงมาหลายคน สุดท้ายต้องขายทิ้งและตกชั้นด้วยปัญหาทางการเงิน

ยุคนั้นหลายๆคนกังวลว่าทีมในพรีเมียร์ลีกจะเป็นเหมือนลีดส์แต่โชคดีที่ต่อมาค่าลิขสิทธิ์ทีวีเพิ่มขึ้นมหาศาล ทำให้มีรายได้เข้าสู่สโมสรมาก

อีกลีกหนึ่งที่จัดว่าฟองสบู่แตกระดับหนึ่งคือกัลโซ่ เซเรอา ยุค 2000 จะเห็นทุกทีมทั้งอินเตอร์ โรม่า มิลาน ลาซิโอ แม้แต่ฟิออเรนติน่า ทุ่มซื้อนักเตะอย่างบ้าคลั่ง ทั้งๆที่รายได้ไม่พอที่จ่ายค่าตัว และค่าเหนื่อยสุดท้ายถึงจุดหนึ่งฟองสบู่แตก กลายเป็นทีมถังแตกกันหมดทั้ง ลาซิโอ ฟิออ ไม่เหลือสภาพเศรษฐียุคนั้นเลย

เอากำไรมาซื้อ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มี แตกนะ

ลีดส์ ไง แตกจน ตกชั้นหายไปเลย

ฟองสบู่น่าจะเกิดจากสิ่งที่ซื้อมาเก็งกำไรนะ (อย่างบิทคอย หรือทิวลิป)

นักบอลนี่ส่วนใหญ่จะซื้อมาใช้มากกว่า ไม่ได้ซื้อกะมาขายต่อที่ราคาแพงขึ้น

ฟองสบู่แตกในค่าตัวนักบอลไม่มีครับ เพราะเขาซื้อมาใช้งานแล้วก็เสื่อมไปตามสภาพ ไม่ได้ซื้อมาเก็งกำไร เหมือนพวก สังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์
ที่ค่าตัวนักบอลแพงขึ้นเพราะ รายรับของสโมสรมันเยอะ ไม่เหมือนแต่ก่อน ไหนจะค่าลิขสิทธิ์ ค่าภาพลักษณ์ของนักเตะในสนาม ค่าสปอนเซอร์ผลิตภัณฑ์กีฬา ป้ายโฆษณาในสนาม เงินสนับสนุนในการบริหารทีมแต่ละปีจากสมาคม สปอนเซอร์คาดหน้าอก-แขนเสื้อ ค่าสปอนเซอร์สนับสนุนทีม(เป็นน้ำ เป็นอาหาร) อื่น ๆ อีกมากมายที่ไล่มาไม่หมด เอามาหักลบกับค่าเหนื่อยนักเตะสามารถจ่ายได้สบาย ๆ ในแต่ละปี
ทีนี้ทุกสโมสรก็ไม่อยากขายนักเตะตัวหลัก และหากต้องขายก็ต้องได้เงินที่เพียงพอกับการซื้อนักเตะมาทดแทน แต่บางสโมสรที่มีเงินถุงเงินถัง คือกุมีปัญญาซื้อจะราคาเท่าไหร่กุก็ไม่เกี่ยง มันเลยกลายเป็นว่า ทีมที่มีรายได้น้อยจะสู้ทีมที่มีรายได้เยอะหรือมีเงินสนับสนุนจากเจ้าของสโมรสรมาหนุน ไม่ได้ จึงมีการสร้างกฎ Financial Fair-Play ให้มันมีความสมดุลในระหว่างการเงิน ใช้เงินเกินจากรายรับของสโมสรได้เท่าไหร่ในแต่ละปี ในการซื้อผู้เล่น

ง่ายๆเลยคือเค้าซื้อมาใช้งานจริงๆ ไม่ใช่มาเก็งกำไรหวังขายต่อปั่นราคา