อีก 3เรื้อน

จารย์เพลาๆหน่อย ตามฮีลไม่ทัน

ไม่มีฮะ เราแค่ดูdoctorsleepมาแล้วมันมีฉาก เลยพึ่งนึกได้ว่าวันนึงเราก็ต้องตายเหมือนกัน ถึงตอนนั้นคงรู้สึกแย่มากแน่ๆ

ถ้าเราไม่มีอะไรผูกมัดอยากตายเมื่อไหร่เราก็เลือกเองได้เลยครับ

ยังไม่เคยตาย แต่เห็นคนในครอบครัวตายไปแล้ว 3 คน มันก็ไม่มีอะไรนะ ก็แค่วันนึงไม่ได้ตื่นขึ้นมา > ย้ายร่างไปสวดที่ศาลาสวดศพ > เผาหรือฝัง
ใครรักญาติเราบ้างจะรู้เลย วันสวดหรือวันเผาเค้าจะลางานมาเลย

ไม่รู้จะอธิบายยังไงถึงจะสื่อได้
ผมไม่กลัวที่จะตาย แต่กลัวตาย
ไม่ได้สับสนด้วยนะในความคิดนี้

ผมตัวคนเดียว ยังคิดว่าจะเขียนพินัยกรรมซ่อนไว้เหมือนกัน

ตอนแรกอ่านแล้วก็ไม่งงแต่พองงเท่านั้นแหละงงเลย

แต่ละวันคิดว่าเราต้องตายแน่ วันละกี่ครั้ง
แต่ละวันคิดทบทวนบุญที่เคยทำไว้ว่ามีอะไรบ้าง วันละกี่ครั้ง
แต่ละวันเคยรู้สึกว่าเราหายใจเข้าหายใจออก วันละกี่ครั้ง
แต่ละวันเคยรู้สึกตัวว่าเราเผลอสติไป วันละกี่ครั้ง

แต่ละข้อพยายามให้เกิดบ่อยๆ รู้ตัวบ่อยๆ อย่างเช่นข้อแรกพระพุทธเจ้าถามพระอานนท์ว่าคิดถึงความตายวันละกี่ครั้ง พระอานนท์ตอบว่าหลายครั้ง พระพุทธเจ้าตรัสว่าเราคิดถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก

ฝึกสติและความรู้ตัวแบบนี้ให้ได้ทุกวันและเป็นไปอัตโนมัติ เราจะกลายเป็นคนมีสติ แม้ขณะตายก็มีสติ ถ้าไม่ทำอนันตริยกรรมมารับรองว่าไม่ตกนรกแน่นอน
มีคนบอกว่าก่อนตายให้ท่องพุทโธๆ หรือให้นึกถึงบุผญที่เคยทำ พอยมบาลถามถึงบุญจะได้ตอบได้ แต่ปัญหาคือคนที่ไม่เคยฝึกสติมักจะตายแบบไม่มีสติ เวลาเจอยมบสลก็เจอแบบมึนๆ ยมบาลถามว่าเคยทำบุญอะไรไว้บ้างก็นึกไม่ออก แม้แต่เสียงธรรมะที่ญาติเปิดกรอกหูให้ฟังก่อนตายยังไม่ได้ยินเลย คนไม่มีสติแบบนี้ไปอบายอย่างเดียว

ดังนั้น แต่ละวันพยายามคิดถึงว่าเราต้องตายแน่ๆ บ่อยๆ และพยายามทบทวนบุญที่เคยทำไว้ให้จ
ำได้ขึ้นใจ

เอาจริงหลายๆครั้ง พอผมคิดแล้วโครตดิ่งแบบตายไปต้องเจออะไร เราจะจำใครไม่ได้เลยใช่มั้ย แม้แต่พ่อแม่ บาป บุญ เราอันไหนเยอะกว่ากัน ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งดิ่ง

คิดตั้งแต่ตอนอายุไม่มากละ
ตอนนี้เลยเฉยๆกับความตาย ก็ตายอะ
ตายแล้วยังไง ก็เรื่องปกติธรรมชาติ
ถ้าตายไม่ธรรมชาติก็ใจหาย

แต่คนตายไม่ปกติ ผมก็มองว่ามันปกติไปละ
ถ้าเชื่อเรื่องกรรม เรื่องอายุขัยมันก็ปกติ

แต่ถ้าไม่เชื่อ ตามสถิติ 100% ยังไงคนก็ต้องตาย
ถ้างั้นแล้ว ก็แค่อีกวัน

ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น

จารย์น่าจะเข้าใจลึกซึ้งกว่าใครนะ

สู้ๆนะฮะ เป็นกำลังใจให้

แต่ก่อนก็คิดว่าไกลตัวครับ จนเกือบจะเกิดกับตัวเองนี่แหละ

ผมเอง โดนรถชนเฉียดตายมาตอนอายุสามสิบกว่าๆ ตอนที่เจ็บหนักจริงๆ ก็ได้แง่คิดหลายอย่างเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว เรื่องชีวิตของตัวเอง เรื่องอนาคตของลูกๆ

หลังจากรอดมาได้ก็ตั้งตนอยู่ในความไม่ประมาทกับชีวิต พยายามเตรียมตัวให้พร้อม ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า เมื่อถึงเวลาของเรา เราจะได้ไปอย่างหมดห่วงจริงๆ


หลักคิดของผมก็คงจะเป็นการตั้งตนให้อยู่ในความไม่ประมาทครับ
คิดซะว่าคนเราทุกคนต้องตาย จะตายเมื่อไหร่เราไม่อาจรู้ได้ อาจจะอีกนานหรืออาจจะเร็วๆนี้ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เป็นเรื่องธรรมชาติของมันแบบนั้น

คิดตลอด ทุกขณะ ทุกลมหายใจ