เกษตรกรไทย(รวมถึงประเทศในแถบอาเซียน)เป็นผู้ผลิตที่มีความรู้ด้านการศึกษาต่ำ

ความรู้เชิงวิชาการต่ำ ความรู้เชิงในการนำเทคโนโลยีและนวัตกรรมเพิ่มผลผลิตมีต่ำ

ความรู้ด้านเศรษฐศาสตร์และช่องทางการขายผลผลิตไม่มีเลย ผลิตออกมาก็ต้องอาศัย

นายทุนกับพ่อค้าคนกลางรับซื้อในราคาเศรษฐศาสตร์(ซื้อถูกสุดเอาไปบรรจุแพคเกจเพิ่มมูลค่าเกิน 500%

จากราคาต้นทุนที่รับซื้อจากเกษตรกร)รัฐบาลสมัยไหนก็เอื้อแต่นายทุน เกษตรกรก็ไม่พัฒนาตัวเองด้านความรู้หรือการศึกษา

ส่วนลูกหลานเกษตรกรพวกคนรุ่นใหม่ๆไม่ค่อยมีใครอยากเป็นเกษตรกรอีกแล้ว ผมว่า point จริงๆมันอยู่ที่องค์ความรู้ซะมากกว่า

อำนาจในการต่อรองอะไรไม่มี ทุกอย่างมันต้นเริ่มจากความรู้และระดับการศึกษา จนถึงการนำเทคโนโลยีในยุคสมัยนั้นๆมาประยุกต์ใช้ด้วย

ประเทศไทยรัฐบาลไม่ยกระดับอาชีพเกษตรกรแบบจริงจังเลย(กลัวพวก Tycoons ไม่รวยต่อเนื่อง)

ประเทศเกษตรกรรมก้าวหน้าอย่างอเมริกา เดนมาร์ค ออสเตรเลียและอีกหลายๆประเทศในยุโรป เกษตรกรเค้าค่อนข้างอู้ฟู่นะครับ

ซื้อขายแบ่งปันผลประโยชน์อย่างเป็นธรรมมากกว่าโซนแถวบ้านเรา(อาเซียน)และเอเชียบางประเทศเยอะ

การลงทุนที่คุ้มค่าที่สุด คือการลงทุนด้านความรู้และการศึกษา ทรัพยากรมนุษย์ที่ฉลาดทางสติปัญญาสามารถเพิ่มผลผลิตได้สูงกว่า

ทรัพยากรมนุษย์ที่ทำเกษตรกรรมแบบดึกดำบรรพ์ นั่งรอฟ้ารอฝน ปลูกพืชทำลยดิน ปลูกพืชตามกระแสตลาดจนผลิตราคาตกต่ำ เพราะมันล้นตลาด

ประเทศไทยลูปแบบนี้ไม่เคยหายไปจากประเทศเราเลย นายทุนกับชนชั้นปกครองต้องการประชาชนโง่ๆ มันปกครองง่าย

เอารัดเอาเปรียบง่าย โยนเศษเงินให้ก็บูชา ชาบูกันจมหูแล้ว ยิ่งทำเกษตรยิ่งจน สำหรับเกษตกรส่วนใหญ่ในประเทศนะ

(มีแค่ส่วนน้อยที่รวยหรือพออยู่พอกิน คนกลุ่มที่อยู่เหนือกับดักความจนพวกนั้นส่วนใหญ่ใช้ความรู้การศึกษาเป็นตัวยกระดับกันทั้งนั้นแหละ)

อาหารต้องพึ่งน้ำมัน
น้ำมันไม่ต้องพึ่งอาหาร เห็นจุดต่างยังครับ

น้ำมัน จำเป็น สำหรับ ธุรกิจ "ทุกชนิด" บนโลก

ตามมาด้วย

- ผู้ผลิตมีจำกัด entry barrier สูงมาก ไม่ใช่ใครๆ อยากจะขุดอยากจะขายก็ได้ ต่างกัน อาหารใครจะทำก็ได้
- การผลิตปัจจัย 4 หรือ ปัจจัย 6 (รวมมือถือ กับ ยานพาหนะ ไปด้วย)
ไม่ต้องพูดถึงปลายทางกระจายของเข้าหาผู้บริโภค
พูดถึงแค่ต้นทางการผลิต การหา supplier จะขนของยังไง ถ้าไม่มีน้ำมัน
อาหารแค่ 1 ในปัจจัย 6 แต่ น้ำมันมันอยู่เบื้องหลังปัจจัย 6 ทั้งหมด

ถ้าปลูกพืชเชิงเดี่ยวก็ลำบากแหละ เพราะอย่างอื่นต้องซื้อหมด
ต้องแบ่งพื้นที่ปลูกทุกอย่างที่กินได้ไปด้วย

ถ้ารู้ว่าจะเป็นหนี้ก็ไม่น่าทำเนาะ

ปกติ เพราะคนผลิตอาหาร เป็นคนในกลุ่ม ปฐมภูมิ กว่าจะถึงตัวผู้บริโภค ตั้ง สามสี่ทอด การแก้ปัญหา ก็น่าจะเป็นการที่ผู้ผลิต ก้าวไปเป็นผู้ขาย และผู้ให้บริการให้ได้ นั่นน่าจะเป็นทางรอดของเกษตรกร

เพราะปลูกกันเป็นอย่างๆแบบเดียวกันหมด อ้อย ข้าว มันสำปะหลัง ข้าวโพด ไม่ผสมผสานแบบปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของพ่อหลวงร.9ของเรา ลึกซึ้งและใช้ได้จริง

ขนาดเปลี่ยนแค่ประเทศเดียวยังยากเลย
นี่ต้องเปลี่ยนพฤติกรรมของคนทั้งโลก (กรณีอาหารเน่าเสีย)
คงยากมากๆ

ยกตัวอย่างข้าวเลย โคตรกดราคาชาวนา ถ้าคนเป็นหน่อยๆก็แพ็คขายออนไลไป

ถ้าเก๋าหน่อยก็ทำขายส่งโลตัส ถ้าไปขายตามโรงสีนี่กดยับเละตุ้มเป๊ะละละเละตุ้มเป๊ะ

เกษตรพระราชาไงครับ ปลดวงจรอุบาทนี้ได้ ไม่ต้องปลูกมันอย่างเดียว อ้อยอย่างเดียว ทำนาอย่างเดียว ปีนึงเก็บเกี่ยวขายได้ครั้ง สองครั้ง กว่าจะได้เงิน เก็บเกี่ยวมาก็เอามากินอย่างเดียวก็ไม่ได้ ยิ่งพวกยางพารากับปาล์มน้ำมันอีกไม่ต้องคิดจะกินเลย ต้องเอาไปเปลี่ยนเป็นเงินมาใช้จ่ายถึงจะซื้อของมากินได้

ปลูกทุกอย่างที่กิน กินทุกอย่างที่ปลูก เหลือก็ขาย ขุดบ่อเลี้ยงปลา เลี้ยงไก่ไข่ สามารถเอามากินได้เลยไม่ต้องเปลี่ยนเป็นเงิน

ผลิตอาหารหรือผลิตวัตถุดิบ เอาให้แน่นอนก่อน อย่างบ้านผมทำนา
ก็ได้แค่ข้าวเปลือก ถ้าอยากได้ข้าวสารก็ต้องซื้อไม่ก็จ้างเขาสี ข้าว
หรือข้าวโพดนี่ยังดีหน่อย แปรเป็นอาหารได้ง่าย แต่คนที่ปลูกอ้อย
มัน ปาล์ม นี่งานหยาบเลย

ที่ทำแบบนี้เจ๊งเกิน 80% ครับ ข้าวมันมีหลายเกรด บางพื้นที่ปลูกข้าว
เกรดดีๆไม่ได้ จะมาแพคถุงขายไม่มีใครซื้อหรอกครับ โรงสีก็เลิกกดราคา
มา 20 กว่าปีแล้วด้วย

ผมเพิ่งดูในอายุน้อย100ล้านมาอะ ถ้างั้นแบ่งเกรดดิ เกรดไม่ดี

ขายโรงสีเกรดดีแพ็คขายเอง ของดียังไงก็ขายได้ ไม่ใช่แค่ข้าว

แต่คือของทุกอย่างเลย

มันไม่ใช่แบบนั้นครับ พื้นที่แต่ละที่มันปลูกข้าวได้ไม่เหมือนกัน
อย่างบ้านผมปลูกได้ดีพวกพันธุ์สุพรรณ หรือหอมปทุม ถ้าปลูกหอมมะลิ
คุณภาพจะสู้แถวศีรสระเกษไม่ได้เงี้ย ถ้าปลูกไปก็เจ๋งตั้งแต่เริ่มละ

ออ ครับ ขอบคุณที่มาแบ่งปันประสบการณ์