โดยส่วนตัวชีวิตไม่ได้อยากได้อะไรแล้ว แต่ถ้าเงินเหลือใช้แบบไม่รู้จะทำอะไรดี ผมก็ว่าจะซื้อรถสปอตสักคันน่ะ

เพื่อนผมขับแลมโบ มันบอกตอนแรกๆก็หวังแบบนี้แหละ
แต่ไม่เคยได้งานจากกลุ่มพวกนี้เลย ไปได้กับพวกที่ลงคลาสเรียนด้วยกันซะมากกว่า

ตอนเด็กๆเคยคิดละฮะ แต่พอโตมาเผชิญความจริงรถมันก็ไม่ได้บอกทุกอย่างหรอก ตอนนี้ฝันผมที่อยู่บนความเป็นจริงก็แค่ bmw series 3 330i เอาแค่นั้นเลย

ก็คิดว่าสังคมมองคนต่างกันจริง อย่างพวกคนรวยที่ขับยุโรปที่เป็น series ใหม่ๆ (ไม่ใช่รถคันเดียวแต่มีหลายๆคัน) อันนี้ก็จะมองว่ารวยของแท้คือรวยแบบสบายๆมีใช้ทั้งชีวิตอยสกไปไหนก็ไปได้ ลูกหลานก็มีสำรองไว้ให้แล้ว กับคนทั่วๆไปที่ขับญี่ปุ่นก็คนชนชั้นกลางค่อนไปทางข้างล่างหน่อยๆ ก็พอมีพอกิน บางเดือนเหลือ บางเดือนขาด

อันนี้จริง ผมเห็นด้วยเลย เพราะเคยเห็นมากับตา ใครห้อยพวงกุญแจ รถอีกคลาสนึง จะถูกรุมเป็นพิเศษเลย

ปล. แค่ เล็กซัส ก็ถูกบูสโตต้าล้อมแล้ว เห็นมากับตา

เอาง่ายๆรุ่นพี่ผมตอน มัธยม ไม่ยอมไปเรียนกรุงเทพ คือแกไม่ใช่สายเรียนหนังสือไง

ก็เลยเรียนอยู่สุราษฏร์นี้แหละ พออยู่มหาลัย พ่อซื้อ r34 ให้ โห่ว คือแบบ ลูกกำนันอะ

รวยอยู่แล้ว ซึ่งผมเฉยๆมากๆเลยนะ แกถูกนินทาว่า พ่อรวย ถ้าไม่ได้พ่อ ไม่มีปัญญาขับหรอก r34

ผมว่านี้แหละ คือ มุมมองที่ต่างกันอะ คนที่เขามีเขาจะใช้ยังไงก็ได้ปรกติ ส่วนคนไม่มีก็มองว่า

ฟุ่มเฟือย ไม่เห็นจำเป็นต้อง r34 เลย รถทั่วไปก็ขี่ได้แต่งเท่ห์ได้เหมือนกัน บลาๆๆ มันเป็นสะอย่างงี้

ปล. พี่เขาตายแล้วนะครับ ถ้าจำไม่ผิด 34 นั้นแหละ ไม่ใช่ 35 หลุดถนนฝาดกับป้ายโฆษณาตาย พ่อทำรูปปั้นลูกไว้ที่บ้านด้วย

เป้าหมายคือเลี้ยงตัวเองได้จนตาย ไม่เป็นภาระลูก ครอบครัว เหลือทรัพย์สินไว้ให้เค้าบ้าง ตอนยังไม่ตาย อยากกินไรได้กิน อยากทำไรได้ทำ อยากเที่ยวไหนได้ไป เจ็บป่วยมีค่ารักษา เอาประมาณนี้