ผมเคยสงสารยายคนหนึ่งที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน

อยู่ตัวคนเดียว ลูกสาวแยกย้ายไปมีครอบครัวต่างจังหวัด

ลูกชายเกเร ติดคุก ออกจากคุกไปเป็นทหาร ปลดทหารไปบวช

ด้วยความสงสาร ครอบครัวผมถ้ามีก็จะแบ่งปันให้แกบ้างตามสมควรแม้จะไม่บ่อย เช่น

ให้ผลไม้ ให้กับข้าว ให้เสื้อผ้า ฝ่ายลูกชาย บวชหลายปีก็เริ่มลายออก

จนสุดท้ายชาวบ้านดัดสันดารไม่เข้าวัด เหลือแต่แม่ที่คอยส่งข้าวส่งน้ำ ทนไม่ไหวก็สึก

สึกออกมาก็กินเหล้าเมายา เมามาทำลายข้าวของในบ้าน ดุด่าแม่ ขู่จะเผาบ้าน ฆ่าตัวตาย

ตอนนั้นผมสงสารแกมาก มากจนลืมมองถึงการเลี้ยงลูกของแก อะไร ๆ ผมก็โทษลูกแกหมด

จนครั้งหนึ่งลูกชายแกเมา ทำไฟไหม้บ้านลามไปไหม้บ้านใกล้เคียงเสียหายทั้งหลัง

เพื่อนบ้านที่เสียหายยังมีใจสงสารแก ไม่คิดจะเอาโทษ (ทางแพ่ง)

แต่ขอเถอะ ลูกชายเลว ๆ ขอแกให้บ้านเมืองเอาไปลงโทษเถอะ

แต่เชื่อไหมครับ พอตำรวจมาแกพูดยังกะลูกชายเป็นเทวดามาเกิด

ลูกอยู่เฉย ๆ ที่ชาวบ้านว่าลูกเมาและขู่จะเผ่าบ้าน มันก็แค่พูดเฉย ๆ ไม่เคยทำ

เหล้ามันก็ไม่กินมาหลายเดือนแล้ว วันนี้ก่อนเกิดเหตุมันก็คุยกับแกอยู่หลังบ้าน

ผมถุยยย ตั้งแต่ลูกอยู่กับแกที่หลังบ้านแล้ว เพราะผมเป็นคนร้องบอกแกเองว่าไฟไหม้

พอผมร้องบอกแกก็ร้องโวยวายหาลูกแกว่าอยู่ไหน

หนักกว่านั้น แกก็เที่ยวสาบแช่งเพื่อนบ้าน ที่กล่าวหาว่าลูกแกทำไฟไหม้บ้าน

ทุกวันนี้อย่าว่าแต่สงสารเลย เดินผ่านผมยังไม่ถาม

 

เคยเจอฮะ พ่ออายุ 60+ ลูกอายุ 10+ ต้องส่งเงินให้ลูกอาทิตย์ละ 10,000 บาท แล้วก็บอกลูกว่าใช้ประหยัดๆ หน่อย แต่พอมาคุยกับเพื่อนร่วมงานก็บ่นให้ฟัง จนมีคนแนะนำว่า "ให้มันหาเงินเองมั่งจะได้รู้ ไม่ต้องไปช่วยมันเยอะ" พวกก็สวนกลับมาว่า "ไม่มีลูก ไม่รู้หรอก" สุดท้ายปล่อยครับ อยากทำไรทำเลย