ผมหดหู่มาก วันหนึ่งผมไปกินข้าวแล้วำลังกลับที่ทำงาน

มีวันหนึ่งมีลุงแก่ๆคนหนึ่งอายุ 65 ปี ใส่เสื้อสีเหลืองเดินเข้ามาหาผม
ถามผมว่ามีงานอะไรให้ลุงทำไหม ลุงนั่งรถไฟมาจากนครสวรรค์ เดินจากกระทรวงแรงงานมา
สมัครเป็นคนขับรถ งานก็ไม่มี ลุงไม่มีตังแม้กระทั้งกลับไปขึ้นรถไฟที่สถานีถึงนครสวรรค์อีก
ลุงบอกหางานมาทั้งวัน ข้าวก็ไม่ได้กิน ของานอะไรก็ได้ที่มีข้าวให้ลุงกินวันนี้ก่อน
ในตัวลุงมีกระเป๋าสะพายหนึ่งใบในนั้นมี สำเนาทะเบียนบ้าน แค่นั้น


ผมบอกลุงว่าผมไม่มีงานให้ลุงทำ


ในขณะที่ผมคุยกับลุงพี่ที่ทำงานเอาเงินมาจ่ายค่าข้าวผมเป็นพันบาท


ผมหดหู่สุดๆของวันนั้นผมกลับมาคิดทั้งวันทั้งคืน
ในขณะที่ผมมีเงินกินข้าวมื้อละเป็นพัน แต่กับอีกคนไม่มีงานและไม่มีเงินจะกินข้าว


ผมไม่ได้มีหน้าที่ไม่ช่วยลุง แต่ผมเศร้าใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้


ผมตั้งใจว่าถ้าวันหนึ่งผมเป็นนายกรัญมนตรี
ผมจะออกนโยบาย พนักงานคนแก่
บริษัทท้องถิ่นใดๆ ที่รับคนแก่เข้าทำงาน รายวันรายเดือน จะได้ล่วนลดภาษี
และอนุญาติให้ทำประกังสังคมได้