พึ่งรู้ว่าความเป็นอยู่ดีแฮะ จำได้ ครูเคยสอนว่า ต้องนั่งเรือแต่งกลอนเลี้ยงชีพ

บางที หลักฐานพวกนี้ ต้องใช้เวลาจริงๆ ถึงจะเข้าถึงผู้คนได้หมด

แต่เรื่อง เจ้าชู้ตัวพ่อ นี่จริงใช่มั้ย

ผมจำได้ว่าเป็นกวีเอก ทำงานอาลักษณ์มาตั้งแต่เด็กละนะ

ไม่เคยคิดว่าทำอาชีพกวี

ประวัติศาสตร์ของไทยเอง ตัวบุคคลของไทยเอง ยังมั่วขนาดนี้ แล้วนี่สมัยกรุงรัตนโกสินทร์ด้วย ยังผิดได้ขนาดนี้

ไม่ต้องสืบเลยว่ายุคสมัยที่เก่ากว่านี้ มันจะมั่วได้ขนาดไหน อาจจะนั่งเทียนเขียนเป็นตุเป็นตะ แต่เรื่องราวเป็นนวนิยายเรื่องยาวก็เป็นได้

ส่วนเด็กไทยก็ท่องไปเป็นนกแก้วนกขุนทอง
1826 มีอักษรไทย
2112 เสียกรุงศรี 1
2310 เสียกรุงศรี 2 เริ่มกรุงธน
2325 จบกรุงธน เริ่มรัตนโกสินทร์
2328 สร้างเมืองเสร็จ
บลาๆๆๆๆๆ

ท่องมาอย่างเดียว แต่พอเปิดเผยเรื่องสุนทรภู่เรื่องราวโอละพ่อแบบนี้ ผ่านมาประมาณ 200 ปียังมั่วขนาดนี้ แล้วที่เก่ากว่านี้ล่ะ มันจะมั่วขนาดไหน

พอโตขึ้นมา รู้สึกว่าหนังสือเรียนสมัยเด็กนี่บัดซบจริงๆ เอามาให้เรียนได้ยังไงวะ

แล้วไม่คิดว่า นายสุจินต์ เค้ามั่วบ้างหรอ คนแบบนายสุจินต์ชอบมโนเก่งนะ คนในวงการไม่เอาแกกันทั้งนั้น

ความเข้าใจผิดๆ อีกอย่างหนึ่งคือสุนทรภู่ไม่ได้ขี่สแมช

จริงๆ เรื่องงานที่ทำเค้าน่าจะรู้กันหมดนะครับ ว่ารับราชการ แต่กวีเป็นการยกย่องจากบทประพันธ์ ส่วนเรื่องอื่นผมจำได้แต่ว่าเป็นคนเมืองแกลง จ.ระยอง อันนี้ท่องมาตั้งแต่เด็กๆ

สุทรภู่ครูกีวี่

จริงๆเเล้วมันต้องใช้คำว่าเเกไม่ได้เเต่งกวีขายหาเลี้ยงชีพตอนตกอับเเบบที่เราท่องจำกันครับ

ผมเข้าไปในลิงค์ต้นทาง ซึ่งก็มีหลายคนที่มีหลักฐานมาแย้งนะครับ คือผมกำลังจะบอกว่า แค่สุนทรภู่ที่ต้นเรื่องผ่านมาไม่นาน ยังมีการแย้งข้อมูล การอ้างอิงข้อมูลใหม่ซึ่งขัดกับข้อมูลเดิมที่ได้ร่ำเรียนกันมา แล้วเรื่องราวที่เก่ากว่านั้นล่ะ มันทำให้เกิดข้อสงสัยครับ ว่าข้อมูลจะผิดพลาดเพียงใด จะมั่วมาขนาดไหน

คือเราเรียนมาตำราเดียว มีข้อมูลด้านเดียว ท่องจำกันไป มีข้อมูลเดียวที่ส่งมาให้เรียน ผมไม่รู้ว่าถ้าเรียนระดับสูงใน ป.ตรี-ป.เอก ด้านประวัติศาสตร์ จะมีการสังเคราะห์ข้อมูลมั้ย ไปค้นคว้าข้อมูลของต่างประเทศ ของฝรั่ง เขมร มอญ รามัญ เพิ่มเติมรึป่าว ว่าเค้าเขียนถึงสุโขทัย อโยธยา ธนบุรี ฯ ว่ายังไง ขัดกับข้อมูลที่เราเรียนมากน้อยแค่ไหน ซึ่งคนส่วนใหญ่ของประเทศ 99% ก็รู้เท่าที่รัฐป้อนมาแหละครับ ผมก็แค่ตั้งข้อสงสัยเฉยๆครับ

เครมโบเดียเคยเครม สุนทรภู่

ครับ เหมือนที่ผมได้ฟังจากปากคนมาในวงใน เค้าก็บอกว่าบั้นปลายชีวิต สุนทรภู่เองก็ขัดสนเงินทอง ต้องแต่งกวีขายหาเงินประทังชีวิตไปวันๆ ผมก็เคยสงสัยครับ ว่าทำไมขัดสนได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ทำงานดี ฐานะทางบ้านดี หรือเพราะแกติดหญิงเป็นสายเปย์ หรือเพราะแกติดเหล้าทำให้หน้าที่การงานเสียเงินทองหมดตัว น่าคิดนะครับ สิ่งที่ผมสนใจคือเรื่องนี้มากกว่า ไม่ได้สงสัยว่า ในชีวิตแกรับราชการทำงานอะไรยังไง

จำได้ว่ามีช่วงชีวิตที่เคยติดคุกกับตกระกำลำบากมีไปบวชอยุ่พักหนึ่งด้วยก่อนจะกลับมาดีเหมือนเก่าไหมครับ หรือผมจำผิดไม่ใช่ว่าสุขสบายตลอด

ผมสงสัยมากกว่าทำให้ใครอ่าน ใครซื้อหนังสือ สมัยต้นๆ รัตนโกสินทร์เเบบนั้นมีกี่คนกันที่รู้หนังสือ มีโรงเรียนสอนหนังสือให้คนทั่วไปอ่านหนังสืออ่านออกเขียนได้ จนซื้อนิยายอ่านกันเเล้วหรือ

น่าจะเป็นบทร้อง เหมือนพวกเพลงยาวไรงี้ีมากกว่า นึกไม่ออกก็พวก "วนิพกพเนจร" นั่นแหละ อันนี้อ้างอิงจากสมัยยายผมสาวๆนะ ยังมีอยู่ในยุคสัก60ปีก่อน พวกแจวเรือล่องเรือไปตามบ้าน เจอสาวบ้านไหนก็จอดบ้านนั้น นึกไม่ออกก็ให้ดู "หมื่นทิพย์เพษา" ในสายโลหิตน่ะ