อาจจะเพราะผมมาเรียนโทเอาตอนอายุเยอะแล้ว ในคลาสเลยมีแต่รุ่นน้องๆ ซึ่งเขาจะค่อนข้างเกรงใจเรา ในขณะเดียวกัน การงานเราก็จะค่อนข้างเยอะ เลยทำให้ชีวิตลำบากพอสมควร แต่ถึงอย่างนั้น พอต้องทำงานกลุ่ม ผมจะบอกน้องๆ เลยว่า ไม่ต้องเกรงใจ จะให้ผมช่วยอะไรก็บอกมา ผมอาจจะไม่ได้มีเวลาเยอะ แต่จะทำเต็มที่ เรื่องค่าใช้จ่าย ผมพร้อม จะค่าสถานที่ ค่าข้าว ค่าเอกสาร ในส่วนของงานที่แบ่งกันทำ ผมไม่ได้เป็นคนลีด แต่ส่วนที่ได้รับมา ก็จัดเต็มไป ซึ่งน้องๆ ก็โอเค ไม่มีปัญหาอะไร

แต่ขณะเดียวกัน จะมีอีกคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าผม แต่ก็ถือว่าอายุมากกว่าน้องๆ คนนี้นี่มาบ้างไม่มาบ้าง นัดยาก ตามตัวยาก เลยกลายเป็นว่าช่วงหลังๆ มีแต่คนเกี่ยงไม่อยากเอาเข้ากลุ่ม หรือถ้าเข้ากลุ่มมา ก็ทำใจเลยว่าคนนี้คงไม่ได้ช่วยงานอะไร แต่ก็ลากๆ กันไปจนจบแหละ ไม่อยากทิ้งกันน่ะครับ

สมัยเรียนอ่ะช่วย แต่ก็บ่น ๆ มันไป ถือว่าทำบุญ แต่พอเข้ามหาลัย ผมเรียนภาคพิเศษ ทำงานมาก่อนแล้วด้วย ก็ใช้คนให้เป็นครับ ด้วยอายุที่มากกว่า น้อง ๆ ก็ให้ความเคารพ ก็ดูว่าคนไหน ถนัดแบบไหน ก็แบ่งกันทำบางคนมากน้อยแล้วแต่ความสามารถ คนทำเยอะก็จะได้ประโยชน์กับตัวเขา

เคยเห็นหัวหน้ากลุ่มครั้งนึง ลูกกลุ่ม มีคนนึงโดด ไม่เข้าวันสุดท้ายพอดี

แล้วจำเป็นต้องส่งงานวันนั้น เป็นการบ้านต้องคัดลอกสองสามหน้ากระดาษ ทำเป็นวัน

ที่พีค คือเพื่อนคนนี้สมัยนั้น ไม่ค่อยชอบผมด้วย แล้วทั้งกลุ่มโทรตามตัวก็ไม่รับสายเลยในวันนั้น

ในกลุ่มเลยคิดว่าทำไรไม่ได้ คงต้องปล่อยไป

แต่ผมไม่รู้คิดไง นั่งทำให้มันทั้งชุดแล้วส่งไปก็เลยผ่าน จริงๆมองอีกมุม มันไม่ใช่เรื่องสมควรเท่าไหร่ แต่ก็ทำไปละ

สุดท้าย มันสนิทกับผมเฉย มีไปไหนชวนไปเที่ยวตลอด

ไม่ขอแนะละกันว่า อะไรถูกหรือผิด แต่ทุกการกระทำมีผลลัพธ์ตามมาเสมอ

อยู่ที่ว่าคุณอยากให้ผลลัพธ์ไหนในชีวิตมากกว่ากัน

ปีสามมีงานกลุ่ม มีคนนึงนัดทำงานกลุ่มไม่มาเลย อ้างว่าบ้านไกล ไม่อยากมา
ทีนัดกิน นัดเที่ยวไม่เคยพลาด งานที่มอบหมายก็ไม่ทำ อ้างว่า"ยุ่ง"
หลอกสาวในกลุ่มให้ทำให้ ตัวเองไปพาหญิงไปเที่ยว
เฮงซวยมาก วันส่งงานมาแต่เช้า ขอแบ่ง present เอาเปิดหัวง่ายๆ

จริงๆ สนิทกันพอสมควร ตั้งแต่จบงานนั้น ถอยห่างเลย ถือว่าเจ็บครั้งเดียวพอ