"เพราะมีประโยชน์"
เคยนั่งคุยกับเพื่อนชาวเกาหลี(ในวงการภาพยนตร์)
เมื่อนานมาแล้ว กรณีภาษานี่เลย
เท่าที่สัมผัสมา เกาพูดยุ่นได้มากกว่ายุ่นพูดเกา
คล้ายๆกรณี คนไทยพูดภาษาประเทศเพื่อนบ้านไม่ได้
แต่กลับกัน ประเทศเพื่อนบ้านพูดภาษาไทยได้

ญี่ปุ่นส่งออกป๊อปคัลเจอร์มาก่อนเกาหลี
ไม่ว่าอดีตเคยทำชั่วร้ายอะไรมา
แต่ช่วงปลายยุคโชวะ ญี่ปุ่นกลายเป็นหวานใจของโลก
ด้วยพลังป๊อปคัลเจอร์ที่ส่งออกจนกลายเป็นมนต์เสน่ห์
การรู้ภาษาญี่ปุ่นจึงมีประโยชน์ต่อการเสพ
และเข้าถึงแหล่งข้อมูลเหล่านั้นได้ดีขึ้น
ความรู้ วรรณกรรม ศิลปะ เกม เพลง บันเทิง
รวมไปถึงเทคโนโลยี ทัศนคติและวิธีคิดเบื้องหลังไอเดียต่างๆ

สำหรับคนเกาหลีเจนเอ๊กซ์ หรือต้นๆเจนวาย
การรู้ภาษาญี่ปุ่นมีประโยชน์ไม่แพ้ภาษาอังกฤษ
ในการนำความรู้กลับมาพัฒนาชาติ

จริงๆแล้วภาษาเกาหลีสมัยก่อน ไม่ได้เหมือนกับภาษาเกาหลีที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ครับ

ภาษาเกาหลีสมัยก่อนจะออกไปทางคล้ายกับจีนด้วยซ้ำ

แต่สมัยที่ญี่ปุ่นบุกยึดดินแดนรอบๆ ทำให้ภาษาเกาหลีถูกภาษาญี่ปุ่นกลืนกินครับ

หลังจากที่ญี่ปุ่นกลับไป เกาหลีแทบไม่เหลือเค้าโครงของภาษาเดิมอยู่เลย

จนต้องมารื้อฟื้นกันใหม่ แต่โครงอะไรต่างๆก็เป็นพื้นฐานมาจากภาษาญี่ปุ่นทั้งนั้น

เพราะงั้นโครงสร้างภาษารวมถึงคำศัพท์หลายคำ (เยอะ) เลยเหมือนกับภาษาญี่ปุ่นครับ

ซึ่งในโลกนี้มีน้อยภาษามากครับที่โครงสร้างภาษาเหมือนภาษาญี่ปุ่นกับเกาหลี

ซึ่งจะเรียงประโยคแบบ SOV [subject ประธาน - object กรรม - verb กริยา]

(ภาษาไทย / จีน / อังกฤษ แทบจะทั้งโลก เป็น SVO ประธาน-กริยา-กรรม)

เพราะงั้นถ้ารู้ภาษาเกาหลีหรือญี่ปุ่น จะหัดเรียนอีกภาษาได้ง่ายครับ

แต่จากเท่าที่รู้มาคือภาษาญี่ปุ่นยากกว่า เพราะงั้นถ้ารู้ญี่ปุ่นแล้วจะเรียนเกาหลีชิวมากๆ

แต่ถ้าจะเราจะเรียน อย่าเรียนพร้อมกันครับ เพราะมันจะตีกันจนมั่ววไปหมด เพราะมันคล้ายกันเกินไป 555

นักโคฟเวอร์เกาหลี พูดญี่ปุ่นได้
ย่านโคมแดงสาวเกาพูดญี่ปุ่นได้แต่อังกฤษไม่ได้เลย

ยกตัวอย่างรูปประโยต ไทย เกาเหลี ญี่ปุ่น 1ประโยคแต่3ภาษาให้ดูหน่อยครับ

เอาประโยคเบสิคเลยละกันนะครับ

ฉันกินข้าว

เกาหลี : 저는 밥을 먹습니다
ประธาน 저 จอ/ชอ = ฉัน
คำช่วยชี้ประธาน 는 นืน
กรรม 밥 พับ = ข้าว
คำช่วยชี้กรรม 을 อึล
กริยา 먹 มอก = กิน
คำต่อท้ายกริยา 습니다 ซึบนีดา
(ประโยคนี้ผมเสิชหามา ไม่ได้เรียนภาษาเกาหลีแต่พออ่านตัวอักษรออก)

ญี่ปุ่น : わたしは ごはんを 食べます
watashi wa gohan o tabemasu
ประธาน わたし วาตาชิ = ฉัน
คำช่วยชี้ประธาน は วะ (จริงๆแล้วตัวอักษรนี้อ่านว่า ฮะ แต่พอเป็นคำช่วยจะอ่านว่า วะ)
กรรม ごはん โกะฮัง (หรือก็คือโกฮังในดราก้อนบอลนั่นแหละ) = ข้าว
คำช่วยชี้กรรม を โอะ (ตัวอักษรนี้อยู่ในแถวเสียงพยัญชนะ w แต่ออกเสียงว่า o โอะ ไม่ใช่ wo)
กริยา 食べ / たべ ทาเบะ = กิน
คำต่อท้ายกริยา ます มะสึ (โดยทั่วไปเวลาพูดกันจะรวบเป็น มัส)

จะเห็นว่าภาษาเกาหลีกับญี่ปุ่นมีโครงสร้างประโยคพื้นฐานที่แทบจะเรียกว่าก็อปปี้กันมาได้เลย

คำบางคำอย่างเช่นกระเป๋า 가방 / かばん อ่านว่า คาบัง ทั้งคู่

หรือแม้แต่คำช่วยชี้กรรมสำหรับกรรมที่เป็นสถานที่ ที่ใช้กับ verb คำว่า ไป ก็ใช้ 에 / へ อ่านว่า เอะ ทั้งคู่
(へ จริงๆตัวนี้อ่านว่า เฮะ แต่พอเอามาใช้เป็นคำช่วยสำหรับ verb ไป จะอ่านวะ เอะ)