แก้ผ้าเหลือหนังสือพิม ลงทะเล

ไม่ชอบให้ใครมาสั่งครับ ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน และเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตเราโดยตรง แต่ผมก็เข้านะ แต่ถ้ามีการว้ากอะไรแบบนี้ ผมค่อนข้างแอนตี้ เพราะมหาลัยคือแหล่งปัญญาชนครับ

มีทั้งสนุก ดราม่า เจ็บตัว มิตรภาพ

เน้นพลกำลัง เหนื่อย แต่มันส์

หลังสอบเข้า ม.ปลาย ก็มีรับน้องแล้ว พอเข้ามหาลัย
ผมเลยรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรน่าสนใจ เลยไม่เข้าร่วมกิจกรรม
รุ่นพี่ก็มาขู่นู่นนี่นั่นสารพัดเพื่อให้เราเข้าร่วม
ผมก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี บอกแกไปเลยว่า มันไม่น่าสนใจ
โดนพวกพี่ว๊ากมาด่า ก็เฉยๆกับแก ไม่ใส่ใจอะไร
เลยเรียกได้ว่า แทบไม่มีประสบการณ์รับน้องอะไรเลยตอนมหาลัย

ปล.ก็คิดไว้แต่แรกแล้ว ว่ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับชีวิต
อยากได้สังคมก็ทำความรู้จักกันผ่านทางอื่นได้เยอะแยะ
ไม่ต้องมาเสียเวลารับน้อง เอาเวลาไปเรียนหนังสือหรือเที่ยวกับเพื่อน
ผมมองว่า มันมีคุณค่ากว่าเยอะ

เล่นไพ่โดเรม่อน เริ่มจากกินของเผ็ด ต่อด้วยเปรี้ยว หวาน จนคอแห้ง

แล้วพักกินน้ำ แก้วบิกกัฟ เป็ปซี่ผสมซอสพริก ดูดเต็มที่ ยังไม่พอ พี่ผญ. เหมือนจะช่วย เนียนๆมา ปลอบใจด้วย น้ำเกลือ

โดนซ้ำซ้อนมากๆ

ฝังใจ ทำให้รุ่นหลังๆ โดนเหมือนกัน อิอิ

"รับน้อง"

ถ้าเป็นเพิ่งเข้ามาแดนใหม่นี่ มันจะมีแบบคนมาคอยแหกปาก ข่มขู่ แสยะยิ้ม แบบว่าเมิงโดนแน่ จะมีคนหาโอกาศเอาองคชาตแทรกรูทวารหนักเรา แบบแสบทรวงเลยล่ะนอนไม่หลับกระสับกระสาย

ถ้าเป็นตอนเป็นทหารเกณฑ้ จ่าครูฝึกก็จะมีวิธีกลั่นแกล้ง นอนกลิ้ง ตากแดด ยกถังอุนจิ ตักส้วม ล้างส้วม สารพัดจะให้ทำ โดยเหตุผลเพื่อฝึกความอดทน

ถ้าเป็นเพิ่งเข้ามาทำงาน พี่ ๆ เค้าเลี้ยงข้าวก่อนแล้วก็โยนงานมาให้ก่องพะเนิน

ถ้าเป็นแก๊งบิ๊กไบค์ เค้าจะพาออกทริป ถนนสวย ๆ วิวดี ๆ กางเต็นนอนเขาใหญ่

ถ้าเป็นมหาลัย มันเอาเรื่องทุกอย่างข้างต้นมารวมกัน เสร็จแล้วมันก็จุดเทียนเอาสายสิญจน์ผูกข้อมือ ว่าเราเป็นพี่น้องกัน ท่ามกลางความสะบักสะบอมของน้อง ๆ อย่างเราที่ตื้นตันใจกับพิธีรับเป็นรุ่นน้องเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนั้น
กว่ากุจิสอบเข้ามาได้ก็แทบรากเลือด เพื่อเป็นนิสิตนักศึกษาที่นั่น กุต้องมาทำอะไรหนักกว่านั้นอีกตอนจะเป็นรุ่นน้องพวกมัน....

หลังจากกุได้เป็นรุ่นพี่ กุก็อยู่ของกุไม่ต้องไปเอาสายสิญจน์ไปผูกมัน มันก็เป็นรุ่นน้องกุอยู่ดี

ทำกิจกรรมร่วมกัน เล่นเกม ร้องเพลง รวมสายรหัส แจกขนม ถ่ายรูป

ผม วิศวะเครื่องกล รับน้องริมทะเลประจวบ

แก้ผ้า เต้นริมน้ำ ตกเย็นเมาตายคาบ้านพัก

สรุปวันที่ 2 ผมตื่น 6 โมงเย็น แฮงค์ โดนรุ่นพี่ล้อยันเรียนจบ 555

เข้าป่าในมอ นั่นแหละ
มอใหญ่ด้วย พื้นที่พันกว่าไร่
มันส์ดี ซีเรียสสลับขำๆ

ผมเข้าทีนึง เห็นรุ่นพี่หน้าเด๋อๆ มายืนแหกปากตะโกนใส่รุ่นน้อง

รู้สึกอะไรของมรึงวะ โคตรไร้สาระ 555 ละผมก็ไม่เข้าอีกเลย

รับน้องของ ม เกษตร ทั้งคณะและหอใน ก็สนุกดีครับ

โดยเฉพาะหอใน กิจกรรมเยอะ ได้ทำหลายอย่าง

ค่อยมวย เต้นลีลาศ จัดสวน จับเพื่อนไปมัดหน้าหอหญิง

เดี๋ยวนี้ไม่มีละ ก็เป็นไปตามยุคสมัย ผมว่าประชุมเชียร์โคตรน่าเบื่อ ไม่มีประโยชน์ด้วย

ยุตโซเชียลแทบไม่มีความจำเป็น เด็กเดี๋ยวนี้ใช้โซเชียลรวมตัวกันหมดละ

ร้องเพลงอะไรมันก็ไม่รู้ ไม่ดัง ๆ ไม่ดัง ๆ เสียงแหบหมด โมโหขั้นสุด ท้าต่อยรุ่นพี่ ด่ารุ่นพี่หมด จากนั้นมาพวกมันก็ไม่มาทำอะไร ไอ้ตัวเด็ด ๆ ท้าต่อยหมดก็ไม่เห็นกล้าอะไร

คณะสุดท้ายที่ผมเรียน เหลือรอดจบในปีสุดท้ายเพียง 10-20%

ปี2-3 รับน้องปี1
- รุ่นน้องปี1 ไปไม่ถึงปี2 ก็ซิ่วมีเยอะแยะ
- รุ่นพี่ปี 2-3 ก็ไม่รอดถึงปี 4-5ก็ซิ่วอยู่ดี

การรับน้อง สำหรับผมจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ที่ฝังใจเลยคือ “ว๊ากเกอร์ตีนเหม็นมาก ทุกตัว” แต่แสดงอาการไม่ได้
กับมีครั้งนึงตื่นเช้าตี5 มาเรียกเข้าแถวตากฝนกลางสนามฟุตบอล
เพื่อนมาไม่ครบยอด200โดนหมอบกับพื้นโคลนกลางสนามทั้งหมอบมั้งกางมุ้ง
โดนตะโกนเปรี้ยวหรอๆ ห่วยๆ 555+ ส่งตัวแทนไป10คน ไปตามเพื่อนอีกร้อยคนมาให้ครบ
(ใครมันจะมี บรรยากาศโคตรน่านอนฝนตก เปียกอีก) รอจนเกือบ7โมง ปล่อยไปอาบน้ำรอเรียนcal 1 ตอน8 โมง
เห้ออออ!!! นึกๆดู ตอนนั้น โคตรไร้สาระเลย หากิจกรรมสร้างสรรค์ให้ตูหน่อยก็ได้ ดูฟ้าดูฝนดูเวลาร่ำเวลาหน่อย (แต่ตูก็ไป 5555+)