ขอซื้อเรื่องไปทำหนังได้ไหมครับ

ใช่กองหน้าจริงๆใช่ไหมฮะ
7 ลูกที่ยิงมาจากจุดโทษหมดเลย
แซวๆๆ 5555555555555555555

เขียนดี น่าอ่าน

พล็อตเรื่องโฟกัสที่ความสัมพันธ์ของกองหน้าทั้งสองทีม ใช่ไหมครับ

ฝึกกับเซย่า​ ชิริว อะไรงี้ได้มั้ย?

เอากองหน้าประกบกองหน้าเนี่ยนะ

อ่านแล้วดูเต็มที่ดี

เอาให้สุดท่าน เอาหน้าสามไล่ตีพี่ดาวซัลโวลเลย 5555

ผมเข้าใจเหตุผลของโค้ชนะ

คือ วันนี้คงไม่ใช่วันของผมที่จะยิงแบบ open play จริงๆ
ครั้นจะปล่อยผมทำตัวไร้ประโยชน์ที่ประตูฝ่ายตรงข้าม ก็สู้เอามาประกบกองหน้าของอีกฝ่ายดีกว่า เพราะผมยังมีความเร็ว และแรงเหลืออยู่ น่าจะช่วยกองกลางตัวรับไล่กวดกองหน้าทีมตรงข้ามที่คึกเหลือเกินได้

ปล. ทีมผมส่งชื่อผู้เล่นรายการนี้แค่ 11 คน จึงเปลี่ยนตัวออกไม่ได้ ได้แค่สลับตำแหน่งเท่านั้นครับ

อ่านสนุก มีความพีค หักมุมหลายช็อต แล้วตอนจบก็มาพีคอีก เขียนดีครับ

บทของท่านยังดีกว่าของผมนะครับ

ของผมบทตัวตลก 55

คือปกติเวลาเล่นบอลทั่วๆไป ผมจะไม่ค่อยจริงจังมาก
เอาสนุกกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆครับ

แล้วผมจะชอบโดนแซวว่าขาอ่อนบ้าง จับพลาดบ้าง
แต่ก็เล่นขำๆไม่ได้จริง เพราะไม่ได้แข่งจริง

ทีนี้เมื่อวานผมเล่นบอล จังหวะแรกของผมที่จะได้บอล
บอลกระดอนข้ามเท้าไป แล้วก็เสียบอล

คนอื่นๆก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ ก็คุยขำๆไปผมก็พูดแก้เขิน
ว่าวันนี้จะเล่นให้ได้แบบ สรรวัช เมื่อวานก่อนเลย

แต่มันมีน้องคนนึงพูดมาจากข้างหลังว่า พี่ไม่อายหรอ
โดนล้อทุกวัน คือพูดแบบเหยียดๆเลย แล้วทีมเดียวกันด้วย

ผมเงียบเลย เมื่อวานผมเลยตั้งใจเล่นแบบเหมือนแข่งเลย
ผลคือผมทั้งคอยสกัด คอยแย่งบอล คอยชน คอยชิ่ง
แทงทะลุช่อง คือทำทุกอย่าง เหมือนที่เจ้าแคมป์ทำเลย

แต่ทีมผมแพ้นะครับ เพราะกองหน้าจบไม่ได้

จบเกมมีแต่คนชม แต่ผมก็เงียบนะ ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้พูด
กับใครเลย แต่รู้สึกภูมิใจนิดๆตรงที่เราเล่นตบปาก
คนที่มาว่าเราแบบนั้น

555 คือผมก็ไม่เข้าใจว่าแค่ออกกำลังกายก็ไม่ควรจริงจังมากเกินมั้ย
บางคนโดนสะกิดนิดเดียวจ้องเอาคืนละ ติดดาบละ
คือถ้าแข่งจริง ผมก็เล่นอีกอารมณ์นึง
บางคนก็บอกว่าไม่อยากปะทะ ก็ไปตีวอลเลย์กับผู้หญิงมั้ย
อะไรแบบนั้น

แล้วคำที่ผมจะพูดในสนามตลอดคือ เซฟตัวด้วย
ผมพูดคำนี้จนเด็กมันชอบแซวเหมือนกัน ..

ระบายซะยาวเลย 55

* อ่านๆ ดู ท่านก็น่าจะเล่นบอลมีฝีมือเหมือนกันนะ


สมัยเรียนท่านได้แข่งบอลเป็นตัวโรงเรียน ตัวมหา'ลัย หรือเดินสายบ้างไหมครับ รู้สึกอิจฉาจัง


ผมนี่อีกไม่กี่ปีจะอายุ 30 ละ เพื่อนที่เคยเตะบอลด้วยกันหายไปหมดเลย


Passion ผมแม่งยังอยากเตะบอล อยากแข่ง อยากเดินสาย แต่คือแบบไม่มีใครเอาไปเล่นเลย ฝีมือไม่ดีด้วยแหละ ใจรักอย่างเดียวไม่พอ

ผมเข้าใจท่านนะ เพราะผมเองเวลาเล่นบอลนัดกระชับมิตรนี่ ฝีเท้าอย่างอ่อน คือ อะไรที่เราอยากลองเล่นตอนแข่งจริงแล้วไม่กล้าทำ ตอนแข่งกระชับมิตรนี่ เวทีโชว์ของชัดๆ เช่น ซีดานเทิร์น หรือท่าแมงป่องรับบอลของประตูโคลอมเบีย หรือลูกไขว้ของปิยะพงษ์ ผมก็ทำตอนเล่นกระชับมิตร แล้วบอลก็ปลิ้นออกบ้าง ลื่นล้มบ้าง เด็กๆที่ไม่รู้จักเราดีพอ ก็แซว ก็ล้อว่าเราเล่นไม่เก่ง ยังหน้าด้านเล่น

บางครั้งนี่หนักเลย ตอนเรียนอยุ่ ผมเล่นบอลขำๆ แล้วพ่อแม่มาแอบดู แต่ผมไม่รู้ แล้วพ่อแม่เห็นผมเล่นบอล คิดว่า ผมเล่นโคตรอ่อน เป็นตัวตลกให้คนอื่น พ่อกับแม่จึงคุยกับผมแบบจริงจังเลยนะว่าให้เลิกเล่นบอลเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระกับเพื่อนๆ 555

แต่ผมก็อธิบาย และไม่สนใจเสียงแซวนะ เพราะผมเข้าใจตนเองดีว่า เล่นบอลกระชับมิตรเพื่อคลายเครียด ยืดกล้ามเนื้อ จะจริงจังวิ่งเต็มสปีด หรือเข้าบอลให้เสี่ยงเจ็บไปทำไม ไว้แข่งจริง ค่อยจริงจัง

ตอบซะยาวเลย 555

นี่มัน แฮรรี่เคนแห่งเมืองไทยนะเนี่ย 555+ บอลทัวร์นาเม้นต์ แชมป์จุดโทษนี่เห็นบ่อย ทีมที่เก๋าๆหน่อยนี่ได้เปรียบเลย

ท่านพูดเหมือนตาเห็นเลย ผมเคยติดตัวโรงเรียนแค่ช่วงประถมถึงมัธยมปลายครับ
แต่ผมไม่ค่อยชอบระบบเส้นสายของโรงเรียนเวลาเรียกตัว คือ ครูจะเรียกตัวเก่งมาประคองทีม 4-7 คน ที่เหลือเด็กเส้น และผมเคยถูกโรงเรียนตัดตัวออกด้วยเหตุเกรดดีเกินไป สามารถเอ็นทรานซ์เข้ามหาลัยได้ โดยไม่ต้องอาศัยเรื่องกีฬา

ส่วนบอลเดินสาย จังหวัดผมแข่งกันโหด เข้าบอลหนัก ผมจึงลงแข่งแต่บอลประจำตำบล กับเล่นบอลกับเพื่อนๆ ช่วงเสาร์อาทิตย์เท่านั้นครับ ซึ่งไม่เน้นฝีมือ เพราะเพื่อนผมเน้นหาข้ออ้างหนีเมียหรือแฟน มาพบปะเพื่อนเก่าเท่านั้นครับ