ให้บังเอิญว่าช่วงนี้ มีข่าวเรื่องสมาคมฟุตบอลจะเปิดทางให้บรูไนมาเล่นในไทยลีก ...เพื่อแลกกับค่าลิขสิทธิ์ และ ความเป็น"ฮับอาเซียน"ด้านฟุตบอลอย่างที่ผู้บริหารใฝ่ฝัน

จริงเท็จยังไงไม่รู้ แต่ผมมีประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง


จริงๆแล้วความปรารถนาในการเป็น “ฮับ”แห่งอาเซียนไม่ใช่ไทยที่เป็นชาติแรกที่อยากจะเป็นนะครับ

สิงคโปร์ เป็นชาติแรกที่มุ่งมั่นจะทำตัวเป็น ศูนย์กลางแห่งฟุตบอลอาเซียน

--------------------------------------
ปี 2000 ผมเป็นนักข่าวไทยคนแรกและคนเดียวที่ถูกส่งไปประจำการที่สิงคโปร์ เพื่อทำข่าวฟุตบอลเอสลีก
สิงคโปร์ให้กำเนิด แคมป์เปญ GOAL2010 ขึ้นเพื่อตั้งเป้าจะไปฟุตบอลโลกในอีก 10 ปีข้างหน้าให้ได้

วิธีคิดของสิงคโปร์ ก็คือ การพัฒนาลีกให้แข็งแรง ระดมทุกสรรพกำลัง เริ่มจากรัฐบาล ที่เปิดให้มีบ่อนพนันฟุตบอลถูกกฎหมาย สิงคโปร์พูล เพื่อกระตุ้นความสนใจให้คนเข้าสนาม

อยากจะเป็นฮับอาเซียน ก็ต้องดึงนักเตะที่เก่งที่สุดในอาเซียน ซึ่งชั่วโมงนั้นก็คือนักเตะไทย มีนักเตะไทยไปค้าแข้งกว่า 20 คน ทั้งซิโก้,ตะวัน,สุรชัย,โชคทวีฯลฯเรียกว่าทีมชาติทั้งชุด

เขาก็คิดเหมือน สมาคมฯฟุตบอลไทยตอนนี้แหละครับ ว่าเมื่อนักเตะไทยไปเล่นเยอะ ก็จะทำให้คนไทยสนใจ อาจจะขายลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสด หรือ เทปบันทึกภาพให้กับเมืองไทยได้

สมาคมฟุตบอลสิงคโปร์ เคยเชิญผมเข้าไปคุยแล้วมอบเทปฟุตบอลเอสลีก ที่มีนักเตะไทยเล่นอยู่มากองหนึ่ง ให้ผมไปเสนอทีวีในเมืองไทย ว่าเอสลีกยินดีให้นำไปเผยแพร่ฟรี

ปรากฏว่า ไม่มีทีวีแม้แต่ช่องเดียว ที่จะเอาไปออก ทั้งที่นักเตะไทยระดับหัวกะทิเล่นที่นั่นหมด

สมาคมฟุตบอลสิงคโปร์ อยากยกระดับฟุตบอลลีกและทีมชาติให้แข็งแกร่งขึ้น ก็อนุญาตให้โอนสัญชาตินักเตะได้ง่ายขึ้น มีทั้งนักเตะจากอังกฤษ,โครเอเชีย,ออสเตรเลีย,จีนฯลฯโอนสัญชาติเป็นสิงคโปร์

ในระยะสั้นดูจะได้ผลดี นักเตะอย่างดาเนียล เบนเนต,อเลกซานเดอร์ ดูริค พาทีมชาติสิงคโปร์ได้แชมป์อาเซียนคัพ

แต่ระยะยาว ไม่มีนักเตะดาวรุ่ง สัญชาติสิงคโปร์ เกิดขึ้นแม้แต่คนเดียว ลองนึกดูสิครับว่า นักเตะสิงคโปร์ที่ดังๆคนล่าสุดที่คนไทยเรารู้จักก็คือ นอห์ อลัม ชาห์ ใช่ไหม ซึ่งก็เป็นนักเตะฝีเท้าดีเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว จากนั้น นักเตะใหม่ๆไม่มีโอกาสได้เกิดเลย

ผลที่ตามมาเมื่อไม่มีนักเตะท้องถิ่น แจ้งเกิด ทีมชาติสิงคโปร์ ทุกระดับ ทุกอายุ ก็ล้มเหลว ตกรอบแรกเกือบทุกรายการ ทั้งระดับอาเซียนและเอเชีย

สมาคมฟุตบอลสิงคโปร์ ยังดิ้นไม่หยุดหาทางออก แต่มองทางออกที่มาจาก “นอกบ้าน”มากกว่า “ในบ้าน”

นั่นคือ การเชิญทีมอัลบิเรกซ์ นิงาตะจากญี่ปุ่นมาเล่น เชิญทีมจากจีนมาเล่น อยากจะให้เขามายกมาตรฐาน แต่ทีมเหล่านั้นก็ส่งเด็กมา ให้เป็นเวทีฝึกแข้งของตัวสำรอง คนสิงคโปร์ ก็ไม่ดู เพราะไม่มีความผูกพันอะไรกับทีมเหล่านั้น

สุดท้าย สิงคโปร์ ก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายตามโครงการ GOAL 2010 ไปฟุตอลโลกไม่สำเร็จชนิดที่ไม่ได้เฉี่ยว แม้แต่นิด

เท่านั้นไม่พอ นโยบายที่ผิดพลาด ยังทำให้วันนี้ บอลเอสลีก สิงคโปร์ มีคนดูต่อนัดแค่หลักร้อยคน ลดระดับตัวเองจากฟุตบอลอาชีพ มาเป็นเซมิโปรลีกเรียบร้อยแล้ว
-----------------------------------------------------
องค์ประกอบในความเป็น “ฮับอาเซียน”ของสิงคโปร์ ที่ล้มเหลว อาจจะไม่เหมือนกับไทยทั้งหมด
แต่มันคล้ายกันมาก ในแง่ของการให้ความสำคัญกับนักเตะต่างชาติ มากกว่านักเตะท้องถิ่น

และความมุ่งหวังในการที่จะขายลิขสิทธิ์ไปในแถบอาเซียน ทั้งที่ควรจะทำให้แฟนบอลในชาติแน่นๆก่อน

ในแง่ ผู้เล่นโควตาอาเซียน แน่นอนว่ามันต้องทำให้นักเตะดาวรุ่งไทยมีโอกาสลงสนามน้อยกว่าเดิมอย่างปฏิเสธไม่ได้

ในแง่ของการขายลิขสิทธิ์ ยุคนี้ ใครๆก็ตามหา “ลิ้งค์”ดูฟรี คนเวียตนามจะอยากซื้อลิขสิทธิ์ไทยลีก ไปดูมากกว่าวีลีก ของตัวเองหรือครับ

การถอดบทเรียนเป็นเรื่องสำคัญนะครับ แม้เงื่อนเวลา มันจะห่างกันถึง 10 กว่าปี แต่อะไรที่มันล้มเหลวก็ควรจะศึกษาไว้

สิ่งที่ผมยกมาให้อ่าน ถ้าไม่เขื่อลองถามมร.เบนจามิน ตัน ที่ตอนนี้เป็นซีอีโอ สมาคมฟุตบอลไทย เป็นผู้กำหนดทิศทางฟุตบอลไทยอยู่ดู ซึ่งเมื่อปี 2000 วันนั้นมร.เบน ยังเป็นเจ้าหน้าที่สมาคมฟุตบอลสิงคโปร์ เดินแจกใบรายชื่ออยู่ตามสนามเอสลีกอยู่ รู้ดีที่สุด

แล้วฝากให้ซีอีโอ ชาวลอดช่อง ทำนายด้วยว่านโยบายไทยลีกที่เกิดขึ้นในยุคนี้ อีก 2-3 ปีข้างหน้า ฟุตบอลไทยลีก จะซ้ำรอยเอสลีกหรือเปล่า

...ส่วนเรื่องบรูไน ถ้าเป็นจริงเป็นจัง จะฉายให้ฟังอีกที ว่าอะไร?จะเกิดขึ้นกับวงการฟุตบอลไทย

Credit : สมฤกษ์ อิศรางกูรณอยุธยา

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10210038566960128&set=a.2585837824630&type=3&theater

เอามาให้อ่านกันเฉยๆ โนคอมเม้น

ส่วนตัวก็ไม่เห็นด้วยที่ทีมบรูไนจะมาไทยลีกอะนะ

แต่ก็รอดูกันต่อไป

ผมว่าเค้าเขียนแปลกๆ มากกว่า คือครึ่งแรกพอฟังขึ้น แต่ครึ่งหลังนี่คนละเรื่องเลย เวียดนามจะซื้อการถ่ายทอดสดของไทยลีกก็เป็นไปได้ถ้าตัวเก่งตัวดังเค้ามาเล่น คือถ้าเล่นกับลีกที่สูงกว่าตัวเองเค้าก็อยากดูแหละว่าคนของเค้าจะไหวมั้ย ดูเจลีกสิ คนไทย 3 คนที่ไปเล่นก็มีคนดู แถมทำให้เจลีกนิยมขึ้นในบ้านเราด้วย บางช่วงถ่ายตรงกับไทยลีก คนยังดูเจลีกมากกว่าเลย หรือไม่ก็เคสอ่องทูที่ทำให้คนพม่ามาติดตามเทโรมากขึ้น มันเห็นได้ชัดนะ

ที่เค้าบอกว่าเอาเทปเอสลีกไปเสนอแล้วไม่มีใครเอาอะ ลองดูก่อนดิว่าเมื่อก่อนทีวีไทยมีกี่ช่อง ตารางอย่างแน่น ค่าโฆษณาสูงมาก กลับกันสมัยนี้มีทีวีกี่ช่อง ถ้าเอาเอสลีกมาถ่ายตอนนี้ แล้วนักเตะไทยดังๆ ไปอยู่โน่นหมด รับรองเลยว่ามีซักช่อง (อาจเป็นช่องเล็ก) ที่ซื้อลิขสิทธิมาถ่ายแน่นอนเพื่อดึงคนดูและสปอนเซอร์เข้าช่อง สรุปเรื่องนี้คืออาจทำถูกแล้วแต่ผิดเวลาและจังหวะ

ส่วนเรื่องโควต้าอาเซียน ไม่ได้ลงได้ทั้งทีมซะหน่อย ถ้าเด็กไทยเบียดเค้าให้นั่งตัวสำรองไม่ได้ ก็ไม่ต้องลงกันหรอก จะว่าเด็กไม่มีที่เล่นก็ไม่ใช่ T4 ทีมสำรองก็ลงเล่นได้ ถ้าผลงานดีเอามาลองกับทีมใหญ่เป็นระยะก็ไม่เห็นเสียหายอะไร

สรุปตามความเห็นผมนะ แกวิเคราะห์ได้ล้าสมัยมาก เอาบทเรียนในอดีตมาเปรียบเทียบกับปัจจุบันแต่ไม่ได้ดูสิ่งแวดล้อมเลยว่าเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ระบบโครงสร้างก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่กลับเอามาเทียบกันตรงๆ ซะงั้น

จริงๆ แรกๆชอบ สมฤกษ์ มาก
แต่หลังจากพี่ยีหมดอำนาจ
พี่แกเสียศูนย์ หลุดความเอนเอียงมาเยอะ

แต่เรื่องแกเขียนบทความนี้ ถือว่าดีนะ
ค่อนข้างตรงใจพอควร

ส่วนตัวก็มองว่า อาเซี่ยนฮับมันเกิดยาก
สู้ไปลงทุนทำเยาวชนตัวเองดีกว่า
เอาลีกเยาวชนจริงจัง
ถ่ายทอดสดให้กระแสมันดี เด็กมั่นใจว่าเลือกอาชีพนักฟุตบอลก็มีจะกิน อนาคตมีตัวเลือก
พอมีตัวเลือก เด็กจะพัฒนาเอง โอกาสได้ทีมชาติเก่งๆก็จะมากขึ้น ดีกว่าเป็นฮับอาเซี่ยน...

ปูเป้ ใช่ปะ หึๆ

เรื่องนี้ถ้ามองแบบไม่อคติ

ผมว่าเขียนดีครับ

ปูเป้ ถือว่ามีความเข้าใจถึงพัฒนาการของวงการฟุตบอลไทยสูงมากคนหนึ่ง
หลังๆพูดมีเหตุผล น่าฟัง นาคิดตาม หลายประเด็นเลย

ผมว่าเค้าเขียนแปลกๆ มากกว่า คือครึ่งแรกพอฟังขึ้น แต่ครึ่งหลังนี่คนละเรื่องเลย เวียดนามจะซื้อการถ่ายทอดสดของไทยลีกก็เป็นไปได้ถ้าตัวเก่งตัวดังเค้ามาเล่น คือถ้าเล่นกับลีกที่สูงกว่าตัวเองเค้าก็อยากดูแหละว่าคนของเค้าจะไหวมั้ย ดูเจลีกสิ คนไทย 3 คนที่ไปเล่นก็มีคนดู แถมทำให้เจลีกนิยมขึ้นในบ้านเราด้วย บางช่วงถ่ายตรงกับไทยลีก คนยังดูเจลีกมากกว่าเลย หรือไม่ก็เคสอ่องทูที่ทำให้คนพม่ามาติดตามเทโรมากขึ้น มันเห็นได้ชัดนะ

ที่เค้าบอกว่าเอาเทปเอสลีกไปเสนอแล้วไม่มีใครเอาอะ ลองดูก่อนดิว่าเมื่อก่อนทีวีไทยมีกี่ช่อง ตารางอย่างแน่น ค่าโฆษณาสูงมาก กลับกันสมัยนี้มีทีวีกี่ช่อง ถ้าเอาเอสลีกมาถ่ายตอนนี้ แล้วนักเตะไทยดังๆ ไปอยู่โน่นหมด รับรองเลยว่ามีซักช่อง (อาจเป็นช่องเล็ก) ที่ซื้อลิขสิทธิมาถ่ายแน่นอนเพื่อดึงคนดูและสปอนเซอร์เข้าช่อง สรุปเรื่องนี้คืออาจทำถูกแล้วแต่ผิดเวลาและจังหวะ

ส่วนเรื่องโควต้าอาเซียน ไม่ได้ลงได้ทั้งทีมซะหน่อย ถ้าเด็กไทยเบียดเค้าให้นั่งตัวสำรองไม่ได้ ก็ไม่ต้องลงกันหรอก จะว่าเด็กไม่มีที่เล่นก็ไม่ใช่ T4 ทีมสำรองก็ลงเล่นได้ ถ้าผลงานดีเอามาลองกับทีมใหญ่เป็นระยะก็ไม่เห็นเสียหายอะไร

สรุปตามความเห็นผมนะ แกวิเคราะห์ได้ล้าสมัยมาก เอาบทเรียนในอดีตมาเปรียบเทียบกับปัจจุบันแต่ไม่ได้ดูสิ่งแวดล้อมเลยว่าเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ระบบโครงสร้างก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่กลับเอามาเทียบกันตรงๆ ซะงั้น

เห็นด้วยกับเม้นบน

ต่างคนต่างความเห็นครับ เรื่องธรรมดา

เห็นด้วยตามนี้ บริบทไปแตกต่างไปเยอะมากๆ

ปูเป้

บทความวิเคราะห์ได้ไม่ครอบคลุมทุกอย่าง ตามเม้นบนๆ
แต่อีกสาเหตุนึงที่สิงคโปร์พลาดเรื่องนักเตะเยาวชนอาจจะเป็น

1 ไม่มีลีคเยาวชน(ไม่เห็นพูดถึงว่าสมัยนั้น Sลีคมีไหม?) ถ้าเราไม่อยาก ล่มจมเหมือนเค้าก็พัฒนาลีคเยาวชนให้เข้มแข็งก็น่าแก้ปัญหาได้
2 ฟุตบอลอาจจะไม่ใช่กีฬาอันดับ 1 ของเค้า เหมือนที่ไทย
3 สิงคโปร์มีปัญหาประชากรน้อย พ่อแม่ยุคใหม่ไม่นิยมมีลูก เเล้วมันจะมีเด็กใหม่ๆมาเล่นบอลได้ไง?

เรื่องนี้ผมเห็นด้วยนะ ความรู้สึกของผมในเชิงธุรกิจมันคือโอกาสที่เราควรคว้าไว้ครับ
ลองมองๆดูศักยภาพประเทศในอาเซียนที่พอจะทำเรื่องนี้ได้ ผมก็ว่าไทยเราพอทำได้นะ
ถ้าในไทยตลาดมันเริ่มตันคนดูลดลงเรื่อยๆ เราก็ต้องมองออกไปข้างนอกบ้างแล้วละครับ

ความต่างของไทยและสิงคโปร์

ไทยมีนักเตะเยอะกว่า เก่งกว่า ประชาชนเยอะกว่า ตัวโอนมาก็มีเชื้อสายไทย ผิดกับสิงคโปร์ที่โอนมาดื้อๆ (ชื้อความสำเร็จ)


สิงคโปร์ดึงผู้เล่นเก่งๆในอาเซียนไปเล่นเพื่อทำให้ลีกบูมแต่ทำลายนักเตะท้องถิ่นไปในตัว แต่ไทยหวังแค่การตลาด นักเตะไทยยังเป็นตัวหลักในทีมเหมือนเดิม


ไทยลีก พวกอาเซียนมาเพื่อการตลาด ส่วนโควต้านักเตะนอกยกระดับทีม

การที่ไทยลีกแข็งแกร่งนักเตะเชื้อสายไทย พวกลูกครึ่ง ก็จะย้ายมาเล่นเรื่อยๆ


ไทยยืนด้วยขาตัวเองได้ แค่ทำให้ลีกแข็งแกร่งขึ้นไปกว่าเดิม เงินมา งานเดิน

คนละยุค คนละสมัยกัน
วัดกันไม่ได้หรอกครับ
สมัยนี้มันดังตรง Social นี้ละครับ
แต่ก่อนหาดูยาก มันทำให้ขายยาก สมัยนี้ต่างกันเยอะ ช่วงเวลาดี ๆๆ เอาไปลงระครหมด 5555

ผมอ่าน และ ยังขัดๆ บางเรื่องนะ
โครงสร้าง พื้นฐานต่างๆ ของเราเอง ไม่เหมือนสิงคโปร์เลย

- เรามี บอลถ้วยระดับเยาวชน ( โค้กคัพ, บอล 7 สี )
- เรามี ทีมชาติทุกระดับ U ( 12, 14, 16, 19, 21, 23, ชุดใหญ่ )
- เรามี สโมสรอาชีพในประเทศ ( เข้าสู่ปีที่ 10 ของไทยลีค )
- เรามี ลีคอาชีพ สำรอง หรือ เยาวชน ( ใน T4 )
- เรามี การ Scout หาเด็กจากทั่วประเทศ เพื่อเข้าศูนย์ฝีกฟุตบอล
- เราเอา Ekkono มาวางพื้นฐานให้เด็กที่ต่ำกว่า U-14 ลงไป

ตอนนี้เราขาดแค่โค้ช ที่จบหลักสูตร AFC มาสอนเด็กๆ ( ระดับ C, B, A )
แต่ตอนนี้ มีมากกว่า เมื่อแต่ก่อนแล้ว

เอาเหตุผล แค่นี้ก่อน ผมว่าพื้นฐานของไทย และ สิงคโปร์ก็ต่างกันแล้ว
การจะขยับให้ชาติ ในอาเซียนมีบทบาทด้วย ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเลย ( ตัวอย่าง ออง ทู )

ถ้าบอกว่า เรื่องทีวี ไปโปรโปทนั้นนี้มันไม่ดี เห้ยยย สมัยนี้ สื่อออนไลน์ต่างๆ
มันเข้าถึงง่ายกว่า เมื่อก่อน มากแล้วนะเว้ย มีมือถือก็ตาม ข่าวสารได้แล้ว

ลองคิดแบบ เอาหัวสมัยใหม่แบบลุงเน หน่อยไหม
จากคลิปไหนซักคลิป ที่บอกว่า ถ้าคนไม่เข้าสนาม แต่ดูออนไลน์ ลุงเนบอกว่า..

" ถ้าคนไม่เข้าสนาม คุณก็ไปดีลกับ ลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดสิ ให้มันมีรายได้มากขึ้น
ซึ่งรายได้เหล่านี้ มาจากช่องทางอื่นๆ ได้ โดยไม่ต้องเข้าสนาม แล้วคุณก็แบ่งรายได้ เหล่านั้น
มาให้สโมสรสมาชิกได้ "

เอาแค่ Qoute นี้นะ ถ้าเป็นลุงเนมอง ถ้าการถ่ายทอดสดเพียงอย่างเดียว
กระจายออกไปทั่วอาเซียน อะไรจะเกิดขึ้น เมื่อช่องทางการเข้าถึงมันง่ายกว่าเมื่อก่อน ( ตัวอย่าง พรีเมียร์อังกฤษ )

ผมว่ากลัว หรือ บทเรียนมันเป็นสิ่งที่ดี แต่การเอาไปเทียบแบบนั้น
ส่วนตัวคิดว่า มันเอาไปเทียบกันไม่ได้ ถ้าเราจะทำ มันง่ายกว่าสิงคโปร์ เคยทำแน่นอน
ทั้งในเรื่องของ จังหวะ และ เวลา หรือแม้แต่ ทรัพยากรที่เรามีพร้อมกว่า ในตอนนี้