[RE: แชร์บทเรียนจากประสบการณ์ชีวิตสัก3ข้อกันครับ]
ศาสตราจารย์ พิมพ์ว่า:
ชอบของท่าน beebugbunnee นะครับ
จริงๆของผมก็เชื่อแนวนั้นแหละ
สำหรับผม 3 ข้อ เท่าที่นึกออกนะ
1. เกี่ยวกับเรื่องของ "เวลา"
- ระลึกไว้ตลอดว่า เราอาจจะตายได้ทุกเมื่อ
ผมพยายามใช้ชีวิตอยู่บนฐานของแนวคิดนี้นะ
คืออยากทำอะไรก็ทำ อยากบอกรักใครก็บอก อยากกอดพ่อแม่ก็กอด
อยากพาลูกไปเที่ยวก็ไป ถ้ามีความฝันก็ลองทำดูเลย
เพราะชีวิตนี้สัั้น เกิดมาครั้งเดียว ไม่ต้องสนขี้ปากชาวบ้าน
เพราะสุดท้ายเดี๋ยวเราก็ตาย (เราอาจจะตายเร็วกว่าที่เราคิดไว้ก็ได้)
เพราะงั้น เรื่องอื่นๆ เรื่องชาวบ้าน ขี้ปากชาวบ้าน ไร้สาระ
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ขอให้ตั้งอยู่บนความไม่ประมาทด้วย
ไม่ใช่ว่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ไปทำผิดกฎหมาย ไปเบียดเบียนคนอื่น
ทำสุดโต่งทุกอย่าง ทำผิดศีลธรรม...แบบนี้ก็ไม่ไหว
- เร็วๆนี้ ผมสูญเสียบางอย่างที่สำคัญกับชีวิตมากๆไป
ทั้งๆที่ก็รู้มาตลอดว่า วันนี้มันจะมาถึง แต่พอมันมาถึงจริงๆ ผมทรุดหนักเลย
รับไม่ได้ ยังทรมานจนถึงตอนนี้ พยายามทำใจอยู่ครับ
จากเรื่องนี้ ผมได้สัมผัสจริงๆแล้วว่า ความสูญเสียมันเป็นยังไง
ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า "เวลา" มันมีจำกัด และมันมีค่ามากๆ
--------------------------------------------------------
2. อย่าฝากชีวิตไว้ที่ใคร
สมัยผมเด็กมากๆเลยนะ ผมเป็นคนนึงที่ติดเพื่อน เพื่อนเยอะ ไปที่ไหนก็มีพรรคพวก
และจะมีบางคนที่ผมสนิทมากๆ จนผมรู้สึกว่าเอาชีวิต/ความรู้สึก ไปแขวนไว้ที่มัน
สุดท้าย ผมผิดหวังครับ คงไม่ต้องเล่าละเอียด
แต่บทเรียนอันนี้ ผมจะสื่อว่า ไม่ต้องไปคาดหวังกับคนอื่น
จริงๆ ณ ตอนนี้ เวลาผมคบใคร ผมมี "ระยะห่าง" ไว้เสมอครับ
ไม่ได้แปลว่าผมไม่จริงใจนะ ผมสามารถเป็นเพื่อนที่ดีกับคนอื่นได้
แต่ผมจะไม่ให้ใครล่วงล้ำเข้ามาใน "บริเวณส่วนตัว" ที่มันเป็นของผม
เพราะงั้น เวลามีคนอายุมากๆ หรือพวกวัยทำงาน มาบ่นประมาณว่า
พอโตแล้ว ทำไมเพื่อนฝูงมันห่างหาย ไม่เหมือนสมัยวัยรุ่น
...สำหรับผมนะ เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาเลย
เพราะผมใช้ชีวิตบนสไตล์และค่านิยมของตัวเอง ประมาณ 90-95 เปอร์เซนต์
---------------------------------------------------------
3. จากเรื่องแย่ๆที่เจอมาในชีวิตทั้งหมด
ผมเห็นว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้า เป็นสิ่งที่พึ่งพาได้
ผมยอมรับว่า ผมไม่ได้เป็นคนที่ปฎิบัติธรรมแบบเข้มข้นนะ (ยังโง่อยู่)
หลักๆก็อาศัยอ่านๆเอาซะมากกว่า
แต่นับวัน ผมยิ่งเกิดความเลื่อมใส และเชื่อแล้วในเรื่องกฎแห่งกรรม
ถ้าว่ากันตรงๆตอนนี้ผมมีความเชื่อหลายอย่างในทางพุทธ
ทั้งๆที่สมัยก่อนไม่ได้เชื่ออะไรพวกนี้เลย
หลักธรรมมันมีดิสกว่าที่คีย์ครับ
เอาแค่ตัวหลักธรรมพอนะ ไม่ต้องเอาพวกฤทธิ์เดช ปาฏิหาริย์ มาข้องเกี่ยว เป็นหลักการที่ใช้สอนคนให้ตั้งมั่นทำสิ่งที่ถูกที่ควร
ส่วนตัวผมไม่ค่อยเท่าไหร่กับหลักคำสอนของพุทธครับ เพราะผมรับมาหลายศาสนามาก
เว้นแต่ของ อิสลาม ฮินดู ซิกส์ พวกนี้ผมไม่ได้รับมา แต่พวกคริสทั้ง2นิกาย ก็พอแยกได้อยู่ในระดับความคิดของแต่ละนิกายแหละ
แต่สิ่งที่เรียกว่าศาสนา บางอันก็เกิดจากวัฒนธรรมที่ผ่านมา จนถึงจุดๆนึงที่มนุษย์มีกลุ่มที่รู้สึกว่า ต้องมีสิ่งยึดเหนี่ยว เพื่อไม่ให้มนุษย์กลายเป็นสัตว์ป่าไป
บางอันก็เกิดจากเรื่องราวเหนือธรรมชาติ หรือเกิดจากความเชื่อเพียงอย่างเดียว
ของพุทธดีอย่างเดียวคือหลักธรรม ที่นำไปใช้ได้จริงๆ และขัดเกลาผู้คนได้จริงๆ
อิทธิฤทธิ์ ปาฏิหาริย์ พวกนี้คือสิ่งที่อยู่เหนือจากนั้นครับ
ผมชอบยุคนี้นะครับ ที่ความรู้ทุกๆอย่าง เราสามารถรู้ได้ง่ายมากๆ เพียงแต่ต้องมีวิจารณญาณประกอบด้วย