ในเรื่องของ ทัศนคติ มุมมอง ของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน
ผมไม่ขอยกตัวอย่างว่าทะเลาะกันเรื่องที่มันสำคัญมาก น้อย แค่ไหนแล้วกันนะครับ
และจะไม่ขอถามเรื่องความซับซ้อนอะไรให้มันเข้าใจยุ่งยากนะครับในเรื่องของการทะเลาะกัน

เอาเป็นว่าผม

อยากจะถามในมุมของเรื่อง ความ"บาดหมาง"เป็นหลัก

ถ้าเป็นเรา เอาง่ายๆ สมมุติ ทะเลาะกัน ผิดใจกัน

ตัวเราเป็นโค้ช ตัวเขาเป็นนักเตะ
เราจะเลือกอะไรมาก่อนกันครับ ระหว่าง หน้าที่ กับ เรื่องผิดใจ???

มันก้คงเกี่ยวกับแทคติคอะไรบางอย่างมั้ง

ถ้านักเตะคนนั้นยังเล่นตามแทคติคคงเอาลง ถ้าไม่ก้บาย

ถ้าทะเลาะเรื่องส่วนตัวแต่เล่นเก่ง เข้าใจแผน เกลียดแค่ไหนก็เอาลงครับ

ถ้าเรื่องความทุ่มเท ทีมเวิครึไม่ทำตามแผน ก็ดองเลย แล้วดูการซ้อมเป็นนัดๆ

ในความเป็นจริง ถ้าใครคนนึงทำให้พอใจได้ ก็ลืมความบาดหมางไปได้ อาจจะชั่วขณะก็ตามทำนองนี้

ไม่ต้องถามเรื่อง "หน้าที่" vs "ปัญหาส่วนตัว" เลยครับ

เพราะ

นักเตะที่ทะเลาะกับโค้ช มันก็คือทำผิดหน้าที่แล้ว

โค้ชที่ดีและมีความเชื่อมั่นในตัวเอง
จะไม่ใช้งานนักเตะที่แข็งข้ออีก

แต่....ถ้ามันเกิดขึ้นบ่อย หรือ เกิดขึ้นกับนักเตะหลายๆคน
โค้ชก็คงต้องสำเหนียกมองตัวเองแล้วล่ะว่า เมิงจะไม่ส่งนักเตะในทีมลงหลายคนได้เหรอวะ?

คือทะเลาะกันกับนักเตะแค่คนเดียวก็ถือว่าไม่ควรจะเกิดขึ้นละ
แต่ถ้ามันเกิดขึ้นบ่อยและเกิดขึ้นกับนักเตะหลายคน

โค้ชควรสำนึกได้ว่า "เมิงนั่นแหละ" ที่ไม่ปกติ และสมควรไป

เอาแบบ ประสบการณ์ ส่วนตัวนะ

ทะเลาะกับลูกน้อง แต่สุดท้าย เพื่อให้งานดำเนินไป เราทำตามหน้าที่ คือ ความเหมาะสม

อคติ ต้องตัดทิ้ง คนๆนึง มันก้อมีความดี มีครอบครัวต้องดูแล แค่ขัดแย่งเรื่องงาน นอกงานก้อคุยกันได้


แต่ ผมเห็นคนที่แยกแยะไม่ได้ ก้อมีเยอะนะ เพราะฉะนั้น ตอบไม่ได้ อยุ่ที่คน คนนั้นจริงๆ ว่าบ้าอำนาจขนาดไหน

ที่ทะเลาะกันมันก็เรื่องแทคติค ตำแหน่ง วิธีการ บางทีนักเตะอาจจะไม่ถนัด หรือคิดว่าเขาเก่งในอีกแบบมากกว่า ถ้าแค่แบบนี้มันควรจะยืดหยุ่นปรับคุยกันได้นะ ถ้าทั้งโค้ชกับนักเตะคิดได้แบบนี้ทั้งทีมจะมีการช่วยกันพัฒนา แต่หลักๆมันก็ควรต้องฟังโค้ชนะ แต่บางทีบางแผนมันไม่เอื้อต่อความถนัดนักเตะ ต่อความสามารถนักเตะโค้ชก็ต้องรับฟังและพยายามหาวิธีพัฒนาปรับเปลี่ยนกันไป ที่มันพังๆเพราะว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมันอีโก้ พวกโบราณทางความคิด แบบข้าต้องถูกนะไม่รับฟังไม่ยืดหยุ่น แต่มันก็ต้องอยู่ที่นิสัยนักเตะกับโค้ชด้วย มันอาจจะมีเรื่องอื่นอีก มันเลยทำให้คุยกันยาก เหมือนคนมาทำงาน เจ้านายลูกน้อง ก็ทำๆไปแบบไม่มีอะไรเลย พอถึงจุดที่สุดๆก็หาวิธี+กันในกรอบที่ทำกันได้หรือนอกกรอบ ต่อให้เก่งกับแผนดีจะไปสู้ชาวบ้านที่เก่งน้อยกว่ากับแผนอ่อนกว่าแต่เขาเล่นแบบมีแรงใจ มีความมุ่งมั่นได้ไง สุดท้ายไม่มีใจมันก็เล่นตามแผนตามฟอร์มเก่งของตัวเองไม่ได้ ก็ทีมพัง เพราะฉนั้นโค้ชควรเป็นพวกอย่างที่ผมว่าไม่ใช่พวกโบราณทางความคิด ส่วนนักเตะคนไหนเป็นพวกประเภทโบราณทางความคิดก็ขายทิ้งออกไป

สรุปตอบไม่ตรงคำถามซะทีเดียว55 ถ้าเป็นผมคงหาวิธีการคุยกันก่อนถ้าเรื่องแทคติคนะ ถ้าเรื่องส่วนตัวถ้าเขามีความเป็นมืออาชีพพอ เล่นได้มีสปิริต เล่นได้ตามแผน ผมส่งก็ลง

ผมตัดสินนักบอลที่ความสามารถล้วนๆ

ต่อให้มันเผาบ้านผมไฟไหม้ผมก็ยังส่งมันเล่นนะ ถ้ามันยังไม่โดนจับ

เพราะผมคุมทีมจะเอาแชมป์ครับ

อย่างสมมุติผมเป็นคนเกลียดขี้หน้าเมสซี่ ถ้าผมได้คุมทีมแล้วมีโอกาสซื้อเมสซี่ ผมก็จะซื้อแน่นอน

ถ้าทะเลาะกันเพราะนักบอลไม่เล่นตามแทคติกผมก็ไม่เอาลง แต่หากเป็นเพราะแทคติกเราผิดพลาดเป็นเพราะอีโก้ของเรา ให้เวลาผ่านไปค่อยปรับความเข้าใจกันแล้วก็ให้ลงเหมือนเดิมแต่เราก็ปรับแทคติก

ถ้าลงแล้วชนะ ก็ดีกับตัวเรา ไม่โดนไล่ออก

ตราบใดที่ตั้งใจเล่น ผลงานดี มีความเป็นมืออาชีพ
ก็จะส่งลงครับ
หาไม่แล้ว ดองจนหมดสัญญาอย่าหาว่าโหด.

ระยะสั้น ใช้
ระยะยาว ไม่ใช่้

แล้วบางเรื่องมันไปให้เหตุผล 1-2-3-4 ไม่ได้หรอก คนมันจะไม่ชอบหน้ากัน จะเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหน มันก็ไม่ชอบกันได้อยู่ดี เล็กๆน้อยๆก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้
คนนอกมายุ่งด้วย อาจจะให้เหตุผล โน้มเอียงไปทางไหนได้ว่า ใครถูกหรืิอผิด
แต่กับคู่กรณี มันคนละเรื่องกันนะ ถึงแม้บางคนเหตุผลอาจจะถูก ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกน้อง แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบอยู่ดี

ขึ้นอยู่กับทัศนคติของนักเตะคนนั้นครับ

ถ้าแยกแยะระหว่าง " งาน " กับ " เรื่องส่วนตัว " ออกจนกกันได้ ก็พร้อมให้ลงเล่นไม่มีปัญหา

ต้องดูเหตุว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร ส่วนตัวหรือส่วนรวม ถ้าเรื่องส่วนตัวยังไงก็ต้องส่งแหละ

ผิดใจกันเรื่องในทีม แทคติก ผิดวินัย ยังไงก็ดรอป

ขายทิ้งครับ ไม่แค่ดลอปอย่างเดียว ไม่เช่นนั้น การปกครองจะสั่นคลอนทันที
คนอื่นก็จะอย่าง แต่ก็มีข้อยกเว้นนะ เช่นทะเลาะสองคนไม่มีใครรู้ และหลังทะเลาะ
ก็เข้าใจกันไรงี้ อันนี้เดินต่อได้ ถ้าทะเลาะออกสื่อ ห้องแต่งตัว สนามซ้อม อันนี้จบ