ประมวลกฎหมายแพ่ง (มาตรา ๔๐๗, ๔๑๑, 499 วรรคหนึ่ง, ๖๕๔)

ป.พ.พ. มาตรา 499 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า “สินไถ่นั้น ถ้าไม่ได้กําหนดกันไว้ว่าเท่าใดไซร้ ท่านให้ไถ่ตามราคาที่ขายฝาก” แสดงว่า แม้คู่สัญญาขายฝากกันเป็นเงินเท่าใดก็ตามก็ยอมให้คู่สัญญากําหนดสินไถ่แตกต่างจากราคาขายฝากได้ การที่โจทก์กับจําเลยตกลงกันให้
โจทก์ชําระค่าตอบแทนแก่จําเลยในอัตราร้อยละ ๓ บาทต่อเดือน หรือร้อยละ ๓๖ ต่อปีของเงินจํานวน ๖๕๐,๐๐๐ บาท ซึ่งเป็นราคาขายฝากที่แท้จริง จึงเป็นการกําหนดให้โจทก์ชําระสินไถ่แก่จําเลย เมื่อนําผลประโยชน์ดังกล่าวมารวมกับราคาขายฝากแล้ว ย่อมเป็นสินไถ่ และโดยเหตุที่สัญญาขายฝากไม่ใช่สัญญากู้ยืมเงิน สินไถ่จึงไม่ใช่ดอกเบี้ย แม้จะกําหนดสูงกว่าอัตราร้อยละ๑๕ ต่อปีก็ไม่ถือว่าเป็นการเรียกดอกเบี้ยผิดกฎหมาย หาเป็นการต้องห้ามตาม ป.พ.พ. มาตรา๖๕๔ และ พ.ร.บ.ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ. ๒๔๗๕ ไม่ การที่โจทก์ผ่อนชําระสินไถ่แก่จําเลยตามข้อตกลง จึงไม่ใช่เป็นการชําระหนี้อันฝ่าฝืนข้อห้ามตามกฎหมายหรือศีลธรรมอันดี ทั้งมิใช่การชําระหนี้ตามอําเภอใจ โดยรู้อยู่ว่าตนไม่มีความผูกพันที่จะต้องชําระ ตาม ป.พ.พ. มาตรา๔๐๗ และ ๔๑๑ แต่ประการใด

ตามนี้ครับผม