เรารู้นะครับว่า พ่อแม่เป็นผู้ที่ดีที่สุดในชีวิต
บางครั้งเคยตะคอก เคยเถียง เสร็จแล้วมาสำนึกทีหลัง
เสียใจนะครับ คือรู้ตัวเองครับว่าไม่น่าพูดหรือทำแบบนั้นออกไป

แต่ไม่ทุกครั้งไปนะครับ บางทีแกสอนแกว่า เราก็ยับยั้งใจได้
แต่บางทีมันลั้นออกไป พอสักพักกลับมานึกเสียใจที่ทำแบบนั้นออกไป
คิดดูถ้าวันนึงแกไม่อยู่ ไม่รู้จะทำใจได้รึป่าว ใจคงสลายแน่ๆ

แค่อยากรู้ครับว่าปัจจุบัน ใครเป็นบ้างครับ
ผมพยายามฝึกสงบจิตสงบใจอยู่

ยังไม่เคยนะครับ วัฒนธรรมทางเหนือสมัยแต่ก่อนลูกจะไม่ค่อยขึ้นเสียงกับพ่อแม่

แต่เคยแบบทำท่านเสียใจเรื่องอื่น เกเร ไม่มีความรับผิดชอบไรงี้แต่ก่อน

ช่วงมปลายอะ
ผมเถียงกับพ่อบ่อยขึ้นเสียงกันตลอดพึ่งมาดีกันตอนเข้ามหาลัยแอบรู้สึกผิดเหมือนกันนะครับแต่ผมทะเลาะกับแกเรื่องให้แกเลิกเหล้า บุหรี่นี่แหละ

เคยครับสมัยมัธยมไม่ฟังแม่เลย ทะเลาะกันหลายครั้งแต่พอผ่านไปอีกวันผมก็ไปคุยดีๆกับแม่เหมือนไม่ได้ทะเลาะกัน พอโตมาไม่เคยคิดจะขึ้นเสียงเลยมีแต่อยากคิดให้แม่อยู่กับเรานานๆปกติผมเป็นคนติดแม่มากเพราะพ่อไปทำงานที่อื่นตั้งแต่เด็กๆมีแต่แม่ที่เลี้ยงผม ตอนเรียนมหาลัยเครียดๆก็จะโทรไปหาแม่ได้ยินเสียงแม่ก็พอแต่ไม่ให้แกรู้ว่าเราเครียดหรอกแกจะเครียดมากกว่าเรา พิมพ์แล้วน้ำตาไหลตอนมัธยมเลวมาก

เคยครับเรื่องบวช คือเวลาญาติๆมารวมตัวกันพอดีอยู่ ตปท กันหมด แต่เวลาผมมันไม่ได้
ก็ทะเลาะกันใหญ่สุดท้ายก็บวชนะครับแต่กลับมาบวชอาทิตย์เดียวก็กลับไปเรียน
แล้วพอทุกอย่างเสร็จถึงก็กลับมาบวชอีกรอบ

ไม่เคยเลยครับ แต่ตอนเด็กเคยโมโห ด่าในใจ

ตั้งแต่มอปลายเป็นต้นมา ไม่เคยโดนดุแรงๆ เลยครับ เคยแต่โดนบ่นตามประสา เราก็ทำหูทวนลมไป

เคย

ปัจจุบันยังมีบ้างประปราย

แต่...มาคิดคนเดียวหลังจากทำลงไป...เสียใจทุกครั้ง

เหมือนกันเลยครับทะเลาะกับพ่อเรื่องบุหรี่ตอนมัธยมตอนมหาลัยพ่อเดินเข้ามาห้องมาถีบตกเตียงเลย พอขึ้นมาหลัยมานั่งกินเบียร์กับพ่อปกติเลยแต่ไม่สูบบุหรี่ให้แกเห็นแล้วเพราะพ่อผมเพิ่งเลิกบุหรี่

เคย และบ่อยครับ
พ่อแม่ผม ไม่เคยพูดจาดีๆ หรือมีอะไรจะข่มเราตลอดเวลา ของทีแกมี แกจะคิดว่าดี และถูกกว่าเสมอ
จะทำอะไร วางแผนงานอะไร ก็ขัดตลอด แล้วก็บ่นๆ ว่าไม่ดี
ผมก็สวนไปรู้ได้ยังไงว่าไม่ดี แกบอกรู้ก็แล้วกัน อะไรทำนองนี้ฮะ เป็นมาเรื่อยๆ
เรื่องลูกน้องผมอีก แม่ผมจะจับผิดทุกอย่าง เดินหาความผิดทั้งวัน เพื่อมาเล่นลูกน้องผม
ลูกน้องผม ออกเพราะแม่ผมหลายคนละ บางทีมันเครียดมากๆ แล้วมาพูดกดดันเราอีก แรกๆ ผมก็พยายามใจเย็นนะ แต่โดนบ่อยๆ ผมก็บอกแกตรงๆ แกก็บอก แกไม่ได้ทำแบบที่ผมพูด คือแกไม่เคยยอมรับผิด เรื่องไหนผิดนะ จะแอบเงียบๆหายไปเลย แล้วพอลืมเรื่องนั้นไป ก็กลับมาทำแบบเดิมอีก เป็นอย่างนี้ตลอด จนผมเห็นแม่แบบติดลบไปแล้ว เจอหน้าผมก็อารมณ์เสียทันทีเลย

รู้ว่าไม่ดี แต่โดนบ่อยๆ ก็ทนไม่ได้ครับ

ไม่เคยอะ ผมเเป็นเด็กดี

ผมเคยทะเลาะกับน้องชายแม่เลี้ยง แล้วพ่อเค้าเป็นกลาง แล้วคือเรื่องมันพาลพูดไปกันมั่วเลย
ละผมหลุดคำว่า 'เหนื่อย' มา

พ่อผมพูดว่า 'เหนื่อย' มึงเหนื่อยไร กูเหนื่อยกว่ามึงกูเคยพูดไหม
ตอนพ่อพูดวลีนี้น้ำตาพ่อคลอ ผมแบบคิดได้เลย หลังจากนั้นผมทำทุกอย่างเพื่อท่าน

ในส่วนของน้องชายแม่เลี้ยงก็ต่างคนต่างอยู่ ผมโคตรรู้สึกผิดเลย ท่านเหนื่อยกว่าเรา
เลี้ยงเรามายี่สิบกว่าปีไม่เคยบ่นไรงี้ ผมแบบ โคตรรู้สึกผิด
ทุกอย่างมันแก้ไขได้ครับ ความใจเย็นที่สุด คือเรารุ้ว่าเราจะมีน้ำโห
เราสงบสติอารมณ์ด้วยการพูดกับตัวเองครับ แล้วใช้การนึกคิด ผมทำงี้ ผมใจเย็นลงมากครับ

ตอนเด็กเป็นบ่อยแต่ตอนนี้ไม่ละ ไม่ใช่แค่พ่อแม่หรอกกับทุกคนนั่นแหละ ถ้าโกรธเมื่อก่อนจะชอบขึ้นเสียง แต่เดียวนี้ถ้าเริ่มไม่ดีก็เลี่ยงออกมา ถ้าโกรธก็เงียบไว้แต่ไม่ได้เก็บไว้นะไว้คุยตอนใจเย็น

บางทีต้องดูด้วยครับ
เพราะสภาพแวดล้อมและสังคมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน


บางคนการขึ้นเสียงหรือการตวาด จริง ๆ แล้วไม่ได้คิดอะไรรุนแรงหรืออยากโต้ตอบอะไร
แต่มันเป็น re-action การป้องกันตัวของสมองเรามากกว่า

โดยมากถ้าขึ้นเสียงไปซัก 1 คำ 2 คำ
แล้วจบ หยุด ไม่มีอะไรต่อ
โดยมากก็จะหยุด พร้อมจะเริ่มสำนึกว่า แล้วกูจะโมโหหรือฉุนไปทำไม

แต่ถ้ามาจากการเบื้องลึกที่ไม่ดี
มักจะมีอะไรตามมาหลังจากนั้นเสมอ

เคยครั้งเดียวครับตอนสอบแอดเข้ามหาลัย ตอนนั้นผมไม่ยอมเลือกคณะซะที แม่บ่นทุกวันจนวันสุดท้ายจะหมดเขต แม่ผมบอก "เมริงจะเรียนอะไรก็รีบๆเลือก กุจะได้สบายใจซะที" ผมก็ตอบกลับแกแบบมีอารมณ์เลยบอก "นี่ชีวิตผม ขอผมคิดคนเดียวได้ไหม อย่ามายุ่ง"

หลังจากนั้นแม่ผมปล่อยเลย ไม่คุยกับผมอีกจนถึงวันมอบตัวมหาลัย แกบอก "นึกว่าเมริงจะไม่ยอมเรียนต่อซะแล้ว กุเตรียมกู้เงินเค้ามาเปิดร้านเกมส์ให้เมิงคุมแล้วเนี่ยรู้ป่าว"...

หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยใช้อารมณ์กะแกอีกเลย ก็ยังมีโมโหบ้างในบางเรื่องแหละ แต่เดินหนีอย่างเดียว ใจเย็นก็ค่อยไปคุย

เถียงอย่างเดียว ไม่ขึ้นเสียงครับ

พอแม่เริ่มแก่ เริ่มขี้น้อยใจขึ้นตามอายุ เลยไม่ค่อยเถียงแล้ว ปล่อยแกบ่นๆไป