ยอมรับนะว่า ผมเคยเป็นคนจำพวกที่คิดว่า พวกที่บอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้านี่ บางคนเป็นคนจำพวกแบบเอาโรคมาเป็นข้ออ้าง เอามาเป็นเกราะป้องกันตัวเองอะไรสักอย่าง หรือ โรคกระแดะ

แต่พอมาเจอกับคนใกล้ตัวตัวเอง (ญาติ) คือ แบบเริ่มเข้าใจเลยอะ จากคนที่เป็นคุณนาย คุณหญิง (นึกภาพคุณหญิง คุณนายวัยรุ่น 60-70 ที่แบบทรงผม ต้องยกกระบังสูงๆ ใช้กระเป๋าแพงๆ ชุดแพงๆ เอาอะ) เจ้าของธุรกิจระดับน่าจะแตะๆ 100 ล้าน มีโรงงาน มีหน้าร้านหลายแห่งเป็นของตัวเอง วันดีคืนดี โดนคนใกล้ตัวที่ทำงานด้วยกันมานานโกง ไม่พอ ยังแยกตัวออกไปทำธุรกิจเดียวกันมาแข่งอีก + กับเศรษฐกิจช่วงหลังๆ มันไม่ดีด้วย เขาเลยเลือกที่ปิดบริษัท เลิกกิจการไป หันมาทำธุรกิจหอพักแทน ก็มีเงินเหลือใช้นะ รายได้ค่าเช่าตกเดือนละ ~3 แสน (หอพักใหญ่มากรวมๆ มี 60 ห้องได้) แต่คือตัวแกแบบหลังๆ จากคุณนาย กลายเป็นคนวิตกจริต เก็บตัว ไม่ยอมออกจากบ้าน ไม่ยอมออกไปเจอผู้เจอคน เหมือนป่วยไม่สบายอยู่ตลอดเวลา ขนาดเดินในบ้านยังต้องใช้ที่ช่วยเดิน (ทั้งๆที่หมอมาตรวจก็บอกว่าไม่ได้ป่วย ที่จะถึงขั้นแบบเดินไม่ได้ขนาดนี้) เวลาใครมาเยี่ยมก็รู้สึกเหมือนแบบไม่อยากพบอะ อยากให้คนมาเยี่ยมรีบๆกลับๆไป

อันนี้ผมคิดเองนะ คือ เขาอาจจะแบบรู้สึกล้มเหลวในชีวิตรึเปล่า โดนโกง แถมธุรกิจไปไม่ไหว ต้องปิดบริษัท จากที่เคยเป็นเจ้าของธุรกิจระดับ 100 ล้าน กลายมาเป็นแค่เจ้าของหอพัก แบบรู้สึกว่าคนอื่นมองว่าเขาตกต่ำหรือเปล่า ไรเงี้ย  

ผมว่าสิ่งที่น่ากลัวที่มากับเทคโนโลยีที่รวดเร็วว่องไวคือแบบนี้แหละ

โลกหมุนไปรวดเร็วจนบางครั้งเรารับข้อมูลอะไรเยอะแยะมีเรื่องมากมายให้กังวล

มันมีผลต่อจิตใจคนเรามากๆ จะหันไปปรึกษาไปพึ่งพาคนใกล้ตัวทุกคนก็อยู่ในโลกเทตโน
โลยีกันหมด ต่างคนต่างรีบ ต่างคนต่างเร่ง

หวังว่าวิทยาการใหม่ๆจะมาช่วยหาทางแก้ไขเยียวยาคนป่วยโรคนี้ได้บ้างนะครับในอนาคต