ดูแล ท่านตั้งแต่ตอนนี้นะครับ อย่าไปรอถึงตอนทำงาน อย่าคิดว่าพ่อแม่เราหนุ่ม พ่อแม่เราแข็งแรง เดี่ยวค่อยไปดูแลตอนแก่ก็ได้ มันมีเหตุไม่คาดฝันอยู่ตลอดเวลา เราไม่สามารถรู้ได้ มีเรื่องอะไรก็ค่อยคุยกันปรับความเข้าใจกัน อย่าใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหา ก่อนที่มันจะสายไป รักพ่อรักแม่ให้มากนะครับ ขอระบาย นะครับ ขอบคุณครับ

โล้นมีเบียร์ นั่งคุยกันก่อนฮับเพ่

ระบายตรงไหน เหมือนมาสอน

ขอโทษด้วยครับ

คิดเหมือนกันเลย

จริงจัง ไม่เล่น ขอล่ะ

พ่อแม่แบ่งเลือด แบ่งเนื้อ แบ่งชีวิตมาให้เรา บุญคุณท่วมฟ้าล้นแผ่นดิน ใช้กันชาตินี้ไม่หมด อย่าให้คนที่รักเราที่สุดเป็นคนแรก กลายเป็นคนสุดท้ายที่เราคิดถึง ทําดีกับท่านตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ดีกว่าทําตอนที่ท่านตายไปแล้วนะครับ

ผมทำใจไม่ได้ ผ่านมากี่ปี ก็ไม่ได้ครับ ผมเห็นศพ แล้วผมไม่อยากร้องำห้เลย ผมพยายามแข็มแขงมาตลอด แต่พอเห็นท่านอยู่ในโลง ผมกลั่นไม่อยผุจริงๆๆ

เรื่องพวกนี้ เหมือนเรื่องขอให้เลิกเหล้า เลิกบุหรี่ เลิกเมาแล้วขับนั่นแหละครับ
คนที่เค้าเดือดร้อนจริงๆ มีประสบการณ์จริงๆ เป็นร้อยเป็นพันมาบอก มาอ้อนวอนให้ฟัง
มันก็ไม่มีใครฟังครับ จนกระทั่งเจอกับตัวครับ

เป็นแบบนี้มาหลายสิบปี หลายร้อยปี และคงจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นแหละครับ

ขอบคุณที่มาช่วยเตือนครับ

สู้ๆนะครับ

เล่าประสบการณ์ให้ฟังหน่อยครับ

ขอบคุณครับ เรื่องแบบนี้มันใกล้ตัวจริงๆ จนใครหลายคนมองข้าม

ตอนนั้นผมยังอยู่ม.2 พ่อผมเป็นตำรวจ
ผมและพ่ออยู่คนละจังหวัดกัน คุยกันดีมาตลอด ผ่านไป1เดือน พ่อผมยิงตัวตาย ผมไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงต้องทำ ไปงานศพ พยายามไม่มองพ่อ ผมรับไม่ได้ พยายามกลั่นไม่ให้ร้องไห้ ผมมองแค่เสี้ยวหนึ่ง ตอนเปิดโลง ผมไม่อยากเห็นท่านในสภาพนั้น

ผมไม่รู้จะปลอบใจยังไงจริงๆ ขอโทษด้วยครับ เอาเป็นว่าลองอ่านชื่อยูสผมแล้วกันครับ

โอ้โหอย่างกะนัดกันมา อย่างน้อยน่าจะพอทำให้ จขกท ยิ้มได้

ผมไม่คิดว่าเค้าจะสอนนะครับ คือบางเรื่องมันก็คงเล่าออกมาไม่ได้ทั้งหมดล่ะมั้ง(เว้นแต่ว่ามีคนมาถามแล้วอยากจะบอก) แค่อยากจะให้คติเตือนใจใครหลายๆคน แต่แบทแมนคงสื่อออกมาเป็นตัวหนังสือได้ในแบบฉบับของเค้า ผมเข้าใจดีครับ แต่อยากบอกแบทแมนว่า ต่อให้ทำใจไม่ได้ยังไง ต่อให้ไม่อยากมองย้อนกลับไปยังไง อดีตที่เคยมีท่านก็คงไม่กลับมาหรอกครับ ตัวตนของท่านอาจจะไม่อยู่แล้ว แต่จิตใจของท่านก็ยังอยู่ที่ตัวของแบทแมนเอง เพราะฉะนั้นแล้วจงใช้ชีวิตที่ท่านให้มาให้มีความสุขที่สุดดีกว่าครับ ผมว่าถ้าท่านรู้ท่านก็คงจะสบายใจและยิ้มได้ เพราะลูกชายของท่านยิ้มได้อย่างมีความสุขในวันที่ไม่มีท่านแล้ว

เรื่องของผมก็ไม่ต่างจากตัวของแบทแมนเท่าไหร่หรอก ของผมไม่ได้ทำอัตวินิบาตกรรมนะครับ แต่ผมกลับกล้าที่จะมองท่านเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเราจะไม่ได้เห็นกายหยาบของท่านอีกแล้ว รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงดุด่าว่ากล่าวตักเตือน เราจะไม่ได้ยินจากปากของท่านอีกแล้ว ยังคงเหลือเพียงความทรงจำที่เราสามารถนำมันมาใช้เป็นกำลังใจให้ตัวเราเองเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะฉะนั้นแล้วถึงตอนนั้นผมขอเก็บภาพสุดท้ายไว้ให้ได้มากที่สุด แม้ว่าใครต่อใครจะบอกว่าอย่าดูเลย เดี๋ยวจะทำใจไม่ได้ก็ตาม ถามว่าร้องไห้มั้ย ผมร้องครับ แต่ผมร้องแค่คนเดียว ผมไม่ได้ร้องให้ใครเห็น คนเรามีมุมที่ออนแอได้เสมอนั่นแหละครับ ไม่งั้นจะเรียกว่ามนุษย์ได้อย่างไร

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจไปได้นะครับ ชีวิตข้างหน้าอาจจะมีสิ่งที่สดใสรออยู่ แต่ถ้าเรายังจมอยู่กับความทุกข์ ความเศร้า หรือยังยึดติดอยู่เราก็จะไม่ได้เจอสิ่งเหล่านั้นแบบเต็มร้อยแน่นอนครับ สู้ๆครับ

พิมพ์ยาวจัง แต่ก็ขอบคุณที่อุตส่าห์กรุณาอ่านครับ

ผมถามในนี้เลยแล้วกันนะครับ ไม่อยากตั้งกระทู้ใหม่ ผมกับพ่อแม่มีความไม่เข้าใจกันเยอะครับ หลักๆคือพ่อแม่ชอบคิดว่าผมมีปัญหาด้านการเข้าสังคม ซึ่งไม่จริงครับ ผมมีเพื่อนหลายคนอยู่ ไปไหรมาไหนกับเพื่อนก็มีพอสมควร พ่อแม่คิดว่าผมเป็นคนยึดติด ก็ไม่จริงอีกครับ ผมปรับเปลี่ยนความคิดตลอดจากประสบการณ์ทั้งจากคนอื่นและโดยตรง แล้วเวลาไปอยู่ในกลุ่มคนผมก็แทบไม่เคยมีปัญหากับใครครับ แล้วก็พ่อแม่ชอบห่วง แต่ผมรักอิสระ เลยมีความไม่เข้าใจกันเยอะ ทั้ง 2 ฝ่าย อันนี้ผมทำไงดีครับ รู้สึกเหมือนความสัมพันธุ์ครอบครัวมันไม่ดีเท่าที่ควรรึเปล่า

ทุกสรรพสิ่งในโลกเราล้วนตกอยู่ใต้กฎพระไตรลักษณ์มี อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่มีสิ่งใดในโลกหนีกฎนี้ไปได้เลยแม้แต่อย่างเดียว จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง การที่จะอยู่ในโลกเราให้มีความสุขได้ ต้องปล่อยวางให้มากที่สุดครับ ยิ่งยึดติดมากเท่าไหร่ ยิ่งทุกข์มากเท่านั้น เมื่อถึงจุดๆหนึ่งของชีวิต ต้องปล่อยวางด้วยจิตใจของตัวเองครับ

ทุกคนต่างเคยทัาผิดพลาดเสมอแต่อยู่ที่ว่าเมื่อทําผิดแล้วเราจะแก้ไขมันให้ดีขึ้นไหม ผมเองก็เสียพ่อแม่ไปแล้วเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้ผม สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตาไปให้ท่านทุกวันตามที่ครูบาอาจานย์สอนผมมา เชื่อในสิ่งที่ทํา ทําในสิ่งที่เชื่อครับ ศานาพุทธอยู่ได้เพราะความเชื่อ ความเชื่อจะเปลี่ยนเป็นความศรัทธาครับ

เอาจริงๆชีวิตผมตอนนี้ ผมต้องการแค่ พ่อแม่แล้วก็แฟนผมเท่านั้น คือถ้าอยู่ด้วยกันได้จะอยู่เลย ไม่อยากจากท่านไปไหนเลย เป็นห่วงอายุเยอะแล้วอยู่กันแค่2คน วันนั้นพ่อผมแค่เดินผิดจังหวะจาก พื้นต่างระดับ ผมแม่งน้ำตาไหลเลย แล้วผมกับพ่อแม่สนิทกันเหมือนเพื่อนคุยเล่น กริยาท่าทางอะไรเป็นเพื่อนกันเลย

บ้านผมก็ฐานะกลางถึงสูง เอาจริงๆผมเรียนจบมาผมอยากกลับไปทำงานที่บ้านดูแลพ่อแม่มากกว่านะ เห็นท่านอยู่กัน2คนง้องแง้งๆ ทะเลกันบ่อยด้วย ไม่อยากเป็นลูกที่ทิ้งพ่อแม่ให้เหงาอะ

ชีวิตแบทแมน เฮ่อ ถ้าชอบแบทแมนจงเข้มแข็งอย่างเขา แต่อย่าไปจมปลักแบบมัน

ขอบคุณนะครับ ทุกคน ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย

มันไม่ใช่ไม่ดีเท่าที่ควรหรอกครับ แล้วอีกอย่างนึงไม่ใช่ไม่เข้าใจกันทั้งสองฝ่ายนะครับ ถ้าดูจากสภาพการณ์เป็นแบบนั้น ผมว่ามีแต่ท่าน Herbert ที่ไม่เข้าใจพ่อและแม่มากกว่าครับ ที่ผมตอบแบบนี้เพราะผมแค่อยากจะย้อนกลับไปถามว่า .. มีพ่อแม่คนไหนหรือเปล่าที่จะเห็นลูกตัวเองโต(โตในที่นี้หมายถึงโตในสายตาของท่านทั้งสองนะครับ) เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นนะครับ ออกจากบ้านโดยที่ไม่สนใจ ทะเลาะกับพ่อเพียงเพราะเรื่องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เรื่องมันสิบกว่าปีก่อนแล้วล่ะครับ แต่ผมยังจำได้ดีเสมอมา สองคนต่างไม่คุยกัน อะไรแบบนี้น่ะครับ จนสุดท้ายผมมาเข้าใจตอนมีบางอย่างเกิดขึ้น(ตอนนั้นท่านยังไม่เสีย แต่มีการกระทำบางอย่างบ่งบอกครับ) คำพูดที่ว่า พ่อและแม่เห็นลูกตัวเองเป็นเด็กอยู่เสมอ คำนี้ใช้ได้ดีมาโดยตลอดน่ะครับ เพราะฉะนั้นแล้วการที่ท่านคิดว่ามีปัญหาด้านการเข้าสังคม เป็นห่วง หรือคิดอะไรก็ตามที่เราคิดว่ามันไม่ใช่ แสดงว่าท่านยังรักเราและเห็นเราเป็นลูกครับ วันใดก็ตามที่ท่านคิดว่า อ้าวเหรอ อยู่ได้แล้วนี่ ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว คงอยู่ได้แบบไม่มีปัญหา วันนั้นไม่ใช่วันที่ท่านไม่รักคุณแล้ว แต่เป็นวันที่ท่านยอมรับได้แล้วว่า คุณสามารถที่จะอยู่ได้โดยที่ไม่มีท่านคอยเป็นห่วงและดูแล แต่คุณเชื่อเถอะครับว่า ขึ้นชื่อว่าพ่อและแม่ ยังไงท่านก็ยังรักเราและเป็นห่วงเราอยู่เสมอครับ