ช่วงนี้เห็นหลายยูสมีเรื่องเล่าสยองขวัญ เลยขอแชร์ประสบการณ์ด้วยคนครับ แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับวินาทีเฉียดตายจากน้ำมือของผู้ก่อความไม่สงบในภาคใต้


เรื่องนี้เกิดขึ้น 12 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ชั้น ม.5 ที่โรงเรียนในอำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี บ้านของผมอยู่คนละอำเภอกับโรงเรียน เลยเดินทางไปกลับทุกวันด้วยรถสองแถวรับส่งนักเรียนประจำหมู่บ้าน ระยะทางร่วม 10 กิโลเมตร

วันเกิดเหตุซึ่งผมยังจำได้ดี ตอนนั้นเป็นเวลาที่กำลังนั่งรถจากโรงเรียนกลับบ้าน ในรถมีผมเพื่อนๆ และน้องๆ โดยสารอยู่ร่วม 20 ชีวิต ซึ่งผมและเพื่อนอีก 4 คนยืนโหนอยู่บริเวณท้ายรถ ผมยืนอยู่ตรงกลางมี 2 คนอยู่ทางขวามือ และ 2 คนอยู่ทางซ้ายมือ เหตุการณ์วันนั้นเหมือนไม่มีอะไร แต่ละคนคงจะถึงบ้านแบบปลอดภัย


ในขณะที่รถนักเรียนวิ่งบนถนนซึ่งข้างทางแวดล้อมไปด้วยสวนยางพารา พอถึงสามแยกรถก็เลี้ยวขวา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนประทัดแตกใกล้หู ปัง ปัง สองนัด


หลังได้ยินเสียงผมเห็นเพื่อนคนหนึ่งกระโดดลงจากท้ายรถ พร้อมเอามือปิดเลือดที่ไหลออกจากแขนขวา และเพื่อนอีกคนนอนฟุบลงกับเบาะม้านั่ง โดยมีเลือดข้นไหลออกมาจากก้น ผมได้แต่ตกใจสุดขีดแล้วก็ทรุดตัวลงต่ำตามสัญชาตญาณ


พอเหลือบสายตาไปทางข้างหน้ารถ เห็นผู้ก่อการร้ายสองคนซึ่งซ้อนมอไซค์กันมา คนนึงขับคนนึงกำลังเล็งปืนสั้นไปหาคนขับรถ ลุงคนขับรถมีสติพูดเป็นภาษายาวีอย่างใจเย็นว่า ลาแก ลาแก แปลประมาณว่าผิดคนนะๆ (คนขับรถแกพูดยาวีได้) แล้วสองคนนั้นก็ไม่ทำอะไรแก พร้อมกับขี่รถหนีไป ( จริงๆ โจรต้องการยิงรถนักเรียนอีกคันหนึ่ง เพราะคนขับเป็นเจ้าหน้าที่ อสม. แต่เข้าใจผิดเลยมายิงรถที่ผมโดยสาร)


หลังรวบรวมสติได้ผมก็ให้ทุกคนรีบลงจากรถ ส่วนคนขับรถก็รีบพาเพื่อนที่ถูกยิงไปส่งโรงพยาบาล รอประมาณ 10 นาทีก็มีถตำรวจมารับกลับบ้าน


สรุปเพื่อนสองคนที่ถูกยิงเป็นคนที่อยู่ซ้ายมือของผมทั้งสองคน คนนึงโดนกระสุนถากแขนขวา อีกคนถูกกระสุนฝังที่แก้มก้น แต่โชคดีที่ไม่อันตรายถึงชีวิต (ภายหลังผมถามเพื่อนที่ถูกยิงเข้าก้นว่ารู้สึกยังไง มันบอกว่าเหมือนโดนก้อนหินปาถูกก้นแรงๆ)


นับตั้งแต่นั้นมาจนถึงผมจบชั้น ม.6 ก็เปลี่ยนไปโดยสารรถรับส่งนักเรียนคันอื่น เพราะคันเก่าไม่วิ่งอีกแล้ว โดยมีรถตำรวจคอยขับคุมหลังทุกวันทั้งเช้าและเย็น แต่ไม่ไปเส้นทางที่เกิดเหตุอีกเลย

หลังจบชั้นมัธยมผมก็ตัดสินใจเดินทางมาเรียนต่อที่กรุงเทพ ซึ่งพ่อแม่ก็เห็นดีด้วยเพราะอย่างน้อยไม่ต้องเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก จนกระทั่งอยู่ทำงานที่กรุงเทพถึงทุกวันนี้ มีลากลับบ้านบ้างปีละ 2 ครั้ง ตอนกลับครั้งล่าสุดผมลองขับรถผ่านถนนที่เคยถูกลอบยิง รู้สึกว่าข้างทางน่ากลัวกว่าเก่า แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น


อันนี้เป็นข่าวเหตุการณ์นั้นครับ

http://www.manager.co.th/OnlineSection/ViewNews.aspx?NewsID=9480000010703


จบแล้วครับ

พระคุ้มครองครับ

โชคดีแล้วคับ ที่รอดมาได้

อยู่ในเมืองก็ใช่ว่าจะดี อิทธิพลเยอะ ไหนจะโจร ลักเล็ก ขโมยน้อยอีก

ผมก็เคยโดน จี้แถวพระราม 2 ได้ มือถือเครื่องนึงไป

ไหนจะยาเกลื่อนเมือง แต่ตำรวจแม่งเลี้ยงไข้ ทั้งนั้น

อยู่ที่ไหน ก็อย่าชะล่าใจอย่าติดประมาท และเกิดอะไรขอให้มีสติ

อย่าลนเป็นพอ

เล่าบรรยากาศได้น่ากลัวมากครับ

อยุ่ยากแถวนั้น เห้อ

เป็นผมค
เหวออะ

ท่านโชคดีที่ไม่เป็นอะไร น่ากลัวสุดๆ

จากเรื่องนี้ทำให้เห็นว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ชาวบ้านส่วนหนึ่งรู้เห็น แต่ก็ไม่ให้ความช่วยเหลือกับเจ้าหน้าที่

ทุกวันนี้ หนึ่งในวิธีที่ใช้แก้ปัญหาคือ ชุมชนสัมพันธ์ ซึ่งวิธีนี้ไม่ใช่ว่าจะใช้เวลาแค่ วัน หรือ เดือน

บอกตามตรงว่าน่ากลัวจริงๆครับ ดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร

เจอมาเหมือนกัน มากกว่า 1 ครั้งด้วยแต่ยังรอดมาได้ ไม่เล่าแล้วกันไม่อยากนึกถึง

คนใน 3 จว. ผมเชื่อว่าทุกคนต้องผ่านเหตุการณ์แบบนี้ไม่ทางตรงก็ทางอ้อมมาหมดละ คือหลายคนไม่เคยโดนด้วยตัวเอง แต่ต้องมีคนรู้จักหรือสถานที่ๆตัวเองผ่านบ่อยๆโดน

ทุกวันนี้ทำใจไม่ได้อยู่ 2 เรื่องคือเวลาเห็นข่าวเจ้าหน้าที่รัฐพยายามไม่ใช้ความรุนแรงกับโจร ใจนึงก็รู้แหละว่ามันใช้แต่ความรุนแรงไม่ได้ แต่อีกใจนึงก็อยากเห็นฝ่ายนู้นโดนกระทำบ้างเหมือนกัน โดยเฉพาะพวกข่าวที่พยายามกล่อมโจรใก้กลับใจ หรือพยายามกล่อมหมู่บ้านบางแห่งให้ยอมร่วมมือกับรัฐ รู้สึกหงุดหงิดจริงๆ บ้านป่าเมืองเถื่อนดีแท้ เจ้าหน้าที่รัฐจะจับโจร ยังต้องไปขอร้องประชาชนให้อย่าขัดขวาง ขำทั้งน้ำตา

อีกเรื่องคือคนในพื้นที่เองหลายคนพยายามพูดว่ามันไม่วุ่นวายเหมือนที่คิดหรอก เราอยู่มาตั้งนานไม่เคยโดนอะไรเลยบลาๆๆ อย่างที่บอกว่าถึงจะไม่เคยโดนอะไร แต่ผมมั่นใจว่าไม่คนรู้จักก็สถานที่ๆเขารู้จักต้องเคยโดนมาแล้วแน่ๆ การที่คิดว่าสถานที่หรือคนที่ตนรู้จักโดนวางระเบิดหรือกราดยิงเป็นเรื่องไกลตัว เป็นอะไรที่อเมซิ่งอยู่นะ ลองถามดูว่าคนไทยภาคอื่นๆเขารู้สึกว่าสถานที่หรือคนที่ตนรู้จักโดนอะไรแบบนี้ เขามองว่าเป็นเรื่องปกติไหม ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คนในพื้นที่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้ตราบใดที่มันไม่เกิดกับเราตรงๆมันเป็นเรื่องไกลตัว

แปลว่าลุงคนขับแกก็รู้ว่าโจรคือใครและอยากยิงใคร (แต่ก็คงไม่ได้ช่วยให้ข้อมูลทางการอะไรมั๊ง)

แล้วถ้าวันนั้น โจรมันยิงไม่ผิดคัน...ก็ไม่รู้ นร.จะต้องสูญเสียอีกเท่าไหร่..

น่าเศร้ามากครับ..

ทำไมไม่เล่าตอน จขกท แอบหนีเมียไปหาเด็กละครับ นั่นก็เกือบตายนะ

น่ากลัวมากกกกก

เกือบแล้ว...

ลาแก ลาแก แปลว่าผิดคนหรอ ผมอ่านแล้วนึกว่าบอกว่าด้านหลังๆ

ไม่ใช่ไรผมชำนาญยาวีเลยล่ะ(บ้านอยู่บันนังสตา)

ของท่านโดนโหดเลยแหะ ผมโดนหนักสุดคือโดนเผาบ้านครับ คนในบ้านรู้สึกตัวออกมาทันหมด

แต่ส่วนใหญ่จะเจอแบบใกล้ๆ กับผม ไม่ใช่กับกับตัวผมน่ะ เช่นระเบิด เผาตู้โทรศัพท์ อะไรเทือกๆๆนี้

ปล.ยะลาก็ยังเป็นเมืองน่าอยู่น่ะ สำหรับผม

ปล2.มาอยู่ไกลโคตรคิดถึงยะลาเลยครับบ

ท่านเข้าใจถูกแล้ว มันแปลว่าข้างหลัง
เห็นแบบนี้แล้วลุงนั่นโครตชุ่ยเลย

ขอบคุณมากท่านสำหรับข้อมูล

ผมเข้าใจมาอย่างนั้นตลอดจริงๆ 55