สวัสดีครับ วันนี้ว่าง ๆ อยากแบ่งปันประสบการณ์ในการสอนเด็กๆให้ได้ชมกันครับ

เกริ่นก่อนนะครับ ผมเคยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เคยทำร้ายตัวเองมาสารพัด

แต่ยังโชคดีที่ยังมีลมหายใจอยู่ทุกวันนี้ ผมเคยเข้ารับการรักษาจากโรงพยาบาลที่รักษาอาการจิตเวชโดยตรง ทุกวันนี้ไม่ได้กินยาต้านซึมเศร้าแล้ว

ช่วงแรกยอมรับว่า ไม่มีจิตใจอยากทำอะไร ไม่อยากมีชีวิตอยู่

ทุกอย่างมันมืดไปหมด จนมาถึงวันที่ผมทบทวนตัวเอง แล้วคิดจะทำในสิ่งที่รัก

ซึ่งก็คือ ฟุตบอล เพื่อสร้างประโยชน์โลกนี้ไว้บ้างก่อนที่จะตายไป

ผมจึงได้ปรึกษากับเพื่อนที่เป็นลูกนายก อบต. ว่าอยากทำโครงการสอนเด็กเตะบอล

เพื่อนก็บอกว่าให้ร่างโครงการเสนอมาที่ อบต. เลย

ผมจึงได้เริ่มร่างโครงการแล้วนำส่ง อบต. ระหว่างที่รอโครงการผ่าน เพื่อจะเอางบมาซื้ออุปกรณ์ในการฝึกสอน

ผมก็เอางบส่วนตัวซื้ออุปกรณ์การฝึกพื้นฐาน พวกกรวย พวกลูกบอล ก่อนเลย เพราะไม่อยากรองบจาก อบต.










หลังจากนั้นผมก็เริ่มนัดเด็กๆ มาฝึก ตอนแรกลำบากมาก เพราะสนามอยู่ไกล แล้วผมไม่มีรถกระบะรับส่ง

เด็กๆ ต้องเดินข้ามทุ่งนา ข้ามลำห้วย เพื่อมาฝึกกับผมที่สนามเลย







พอเริ่มฝึกไป ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมาก ผมมีความสุขมาก จนวันออกเวร ก็ไม่อยากกลับบ้าน ต้องอยู่สอนเด็ก ๆ

เด็กๆ ส่วนใหญ่ไม่มีรองเท้าและเสื้อผ้า ผมก็เอารูปไปโพสของบริจาคในกลุ่มเฟสบุค

ได้รองเท้ามาจนพอให้เด็ก ๆ ได้ใช้สวมใส่ฝึกมาจนทุกวันนี้


ผมยืมรถงานสืบของโรงพักมารับส่งเด็กไปฝึก โดยเติมน้ำมันเอง จนรถสืบพังไป ทุกวันนี้ยังจอดซ่อมอยู่อู่ ฮ่าาาาาา

แต่ก็ได้วัยรุ่นในหมู่บ้าน กับผู้ปกครอง มารับส่งเด็กในวันที่ว่างๆ




เวลามีแข่งเราก็ส่งทีมไปแข่งด้วย โดยรายการแรกของเราเป็นฟุตบอลรุ่นประชาชน

แต่ทีมเราใช้เด็กตั้งแต่ 9 ขวบลงแข่งกับผู้ใหญ่ ถึงจะตกรอบแต่เป็นสะไรที่สนุกมาก

เวลามีคัดตัวในเมือง ผมก็พาเด็กๆ ที่อยู่ในเกณฑ์ลงไปคัดตัวด้วย เพื่อเก็บประสบการณ์ให้เด็กๆ ไปเรื่อยๆ

จนไม่มีรายการแข่ง ผมจึงจัดระดมทุนจากเพื่อนๆสมัยเรียน และทำหนังสือของความอนุเคราะห์ความสนับสนุนร้านค้าในหมู่บ้าน แล้วจัดบอล 4 เส้าให้เด็กๆ ได้แข่งขัน

เป็นอะไรที่มีความสุขมากครับ ได้เห็นความร่วมมือของคนในชุมชน

ได้เห็นพัฒนาการของเด็กๆ ในทุกๆวัน

ผมไม่ได้เล่าละเอียดนะครับ ข้ามไปเยอะ เพราะถ้าเล่าหมดก็คงยาวมาก

แต่ทุกวันนี้ผมดีใจที่เด็กๆ ม.3 แล้วต้องออกมาทำงานขนพืชผักขึ้นรถบรรทุก คัดติดอคาเดมี่ของสโมสร JL ช้างเผือกเชียงใหม่ ได้กลับมาเรียนต่อและได้ทำในสิ่งที่เค้าชอบ แม้จะเป็นอคาเดมี่เล็กๆ เปิดใหม่ แต่ผมก็ภูมิใจมาก


และได้ปลูกฝังทัศนคติที่ดีและสอนวิธีคิดหลายๆ อย่างให้เค้าได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี


ผมไม่ได้เป็นคนดี มีสิ่งที่ทำผิดพลาดเยอะมาก
แต่ผมดีใจมากที่ครั้งหนึ่งในชีวิต ก่อนตายได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักและหลงไหล

ผมบอกกับเด็กเสมอ ว่าทุกวันนี้ ฟุตบอลมันเป็นมากกว่าฟุตบอล

ทุกวันนี้ฟุตบอลสามารถสร้างอนาคตได้ ผมจึงอยากทำให้ฟุตบอลเป็นอีกหนึ่งทางเลือกเพิ่มเข้ามาที่จะทำให้พวกเขามีอนาคตที่ดีได้









จริงๆ อยากเอารูปให้ดูจนหมด แต่รูปเยอะมาก ผมอัพไม่ไหว


ปล.ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมครับ ฝันดีครับ

เพื่อนผมทำคลิปไว้ด้วย เพิ่งค้นเจอ เลยเอามาให้ดูบรรยากาศครับ

เจ๋งมากครับท่าน


ปล.ถ้ารูปใหญ่กว่านี้สักหน่อยก็จะได้ บรรยากาศมากยิ่งขึ้นครับ
(ขี้เกียจกดไปที่รูปฮะ 55555)

สุดครับ ขอคารวะ

เป็นกำลังใจให้ครับ

ทำดีไม่มีวันสิ้นสุด เดินหน้าต่อไปครับ สู้ๆ

สุดยอดครับ ชื่นชมจากใจ

รูปมันเยอะจริงๆ ครับ เอามาให้ดูได้ไม่หมด จะอัพแบบเต็มๆ ก็กลัวเปลืองเนทท่านที่เข้ามาดู

โหวตแนะนำกระทู้ให้เลยครับแบบนี้ อ่านแล้วยิ้มไม่หุบนึกถึงตอนตัวเองยังเป็นเด็ก
ผมก็ถูกฝึกจากผู้ใหญ่ในหมู่บ้านให้เล่นฟุตบอล แล้วเค้าพาส่งแข่งตามอบต.แบบนี้สนุกดีครับ
ทุกวันนี้เวลาเห็นเด็กๆเตะบอลผมก็เข้าไปสอนน้องๆเค้านิดหน่อยๆ ถ้ามีโอกาสอยากทำแบบจขกท.บ้างครับ

ผมก็มีความคิดเหมือนท่านเลยครับสู้ต่อไปครับ ช่วยกันโหวตกระทู้แนะนำครับ

สุดยอดเลยครับ

ขออนุญาตแนะนำหน่อยนะครับ

ลองเขียนเรื่องราวไปให้สโมสร เพื่อขอ CD วิธีการฝึกที่เหมาะสม หรือ ขอไปอบรมกับสโมสรไหมครับ

ถ้าเด็กได้รับวิธีการฝึกซ้อมที่ถูกต้องและเหมาะสมแล้ว น่าจะสามารถพัฒนาได้ดียิ่งขึ้นไปอีก

ผมก็ออกค่ายอาสาตั้งแต่เรียนปี1 จนตอนนี้ทำงานแล้ว แต่ทุกสิ้นปีก็มีรวมกลุ่มกับเพื่อนออกไปสร้างศาลา สร้างอาคาร บริจาคของกันเกือบทุกปีครับ มีความสุขมากๆจริงๆครับ

ผมเคยเมลล์ไปสมาคม เพื่อขอแบบฝึกของโค้ชเฮงด้วยครับ ฮ่าๆๆ

อยากได้แบบฝึกโค้ชเฮงมากกกกกกกกกด

ถ้ามีโอกาสทำเลยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ

เอาไปโพส เฟสของ สมาคมดีไหมครับ อย่างน้อยก็เป็นแรงบันดาลใจให้เด็ก

สุดยอดมากครับ ทำดีอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะครับ อย่าครับไปคิดสั้นอีกนะครับ

สุดยอดครับ นี่คือคนดีศรีสังคมของจริง

ความฝันผม เหมือนกันเลยครับ อยากสอนฟุตบอลให้เด็กๆ

เพราะผมชอบฟุตบอลมาก เคยสอบติดอัสสัมชัญ เพราะอยากเล่นฟุตบอล

แต่ที่บ้านไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมให้ ทุกวันนี้ถ้ามีลูกชาย ก็จะสนับสนุนลูกเต็มที่

หรือไม่ก็เปิด ร.ร. สอนฟุตบอลนี่แหละ

คนเป็นโรคซึมเศร้า ทำแบบนี้ได้ โคตรกล้าหาญเลยครับ
ผมว่าผมเข้าใจ

ผมมีเพื่อนเป็นโรคนี้เหมือนกันครับ มันโทรมาหาผมคำแรกที่พูดกับผมคือ
มันบอกว่ามันเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า เหมือนหลักในชีวิตมันหายไป
ผมตกใจมาก การจะหลุดพ้นจากโรคนี้ได้ คือ เค้าต้องหาหลักในชีวิตให้เจอ
เค้าจะรู้สึกว่าตัวเองยังมีคุณค่าอยู่ โรคนี้อันตรายมากแต่ในไทยยังตื่นตัว
และมีวิธีรับมือกับโรคนี้น้อยมากครับ

ขอบคุณครับ เดี๋ยวจะลองไปโพสดูนะครับ

ไม่คิดแล้วครับ

คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้าใจคนเป็นโรคนี้หรอกครับ ผมโดนว่าประจำ ฮ่าาาา

ผมว่าความตายมันใกล้ตัวมากนะครับ จะทำอะไรก็ต้องรีบทำ

ผมก็เคยมีโอกาสในทางฟุตบอลตั้งแต่สมัย18-19 แต่ปล่อยไปหมดเพราะเป็นโรคซึมเศร้านี้
แต่ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าเป็นโรคนี้

ทุกวันนี้เห็นคนที่เคยเล่นด้วยกันเคยแข่งด้วยกันเล่นไทยลีก เล่นบอลอาชีพ

ได้แต่เสียดายครับ

ไม่ขนาดนัั้นครับท่าน ทำเพราะรักเฉยๆ ครับ

เมื่อวันเด็กผมไปบริจาคของที่ แม่ตื่น อมก๋อย ทางสุดโหดเพราะฝนตก เกือบตกเขาตาย

พอไปถึง เด็กๆวิ่งมา ถามผมคำแรกเลย "พี่มีเสื้อกันหนาวมั้ย" ผมนี่....น้ำตาซึมเลยครับ

หายเหนื่อยเลยครับ

สุดยอดมากครับ

คนที่เป็นโรคซึมเศร้านี่

การช่วยเหลือผู้อื่น เป็นวิธีรักษาที่ได้ผลมากเลย

ชื่นชม จขกท จากใจจริงครับ ใครจะไปรู้จากการเริ่มต้นเล็กๆเเบบนี้ มันอาจเป็นเเรงผลักดัน

ที่ยิ่งใหญ่ให้ใครหลายๆคนได้ครับ เด็กๆได้มาออกกำลังกายใชเวลาว่างให้เกิดประโยชน์

อยากติดตามเพิ่มเติมได้ทางไหนบ้าง เผื่อมีโอกาสอยากจะช่วยสนับสนุนเล็กๆน้อยๆครับ

เส้นแม่ตื่นทางโหดจริงครับ ท่านผ่านพื้นที่ผมด้วย ตู้สวนสนบ่อแก้ว แต่ผมประจำอยู่ที่โรงพัก สอนเด็กรอบๆ โรงพัก ว่างๆ แวะมาอีกนะครับ

ส่วนใหญ่ผมจะอัพแต่ในเฟสบุคส่วนตัวอะครับท่าน

ผมก็พยายามรักษาตัวเองด้วยวิธีนี้อยู่ครับท่าน

เราน่าจะรู้จักกันเร็วกว่านี้

สุดยอดครับ อีกหนึ่งแรงบันดาลใจเลย

ไว้มีโอกาสอาจได้ร่วมงานกันครับ

ขอบคุณมากครับ เป็นกำลังใจให้เหมือนกันนะครับ

เพิ่งมาเห็นมู้นี้ครับ

อยากให้ตั้งมู้ใหม่อีกทีจะดีมากเลยครับ บอกแบบละเอียดเลย ผมชอบอ่านมาก

เอาแบบประสบการณ์ไปแข่งกับทีมผู้ใหญ่ ลงรูปใหญ่กว่านี้ มันจะได้อารมณ์มากๆ

สนับสนุนและเป็นกำลังใจให้ครับ

ไปโรงเรียนไรท่าน ผมอยู่แม่ตื่นวิทยาคมมาก่อน

-ศูนย์การเรียนชุมชนชาวไทยภูเขา"แม่ฟ้าหลวง"บ้านแม่แฮน้อย ต.แม่ตื่น
-โรงเรียนบ้านแม่ระอาใน ต.แม่ตื่น

ไป 2 ที่ครับ

ถ้ามีเวลาจะลงแบบละเอียดให้นะครับ

สุดยอดเลยครับผม

ฝั่งนี้จะใกล้อมก๋อย ของผมไปอีกทาง

เยี่ยมคับ เป็นกำลังใจให้คับ

ขอแสดงความนับถืออย่างยิ่งครับ