แม้นสุดสู้ก็จักสู้ให้ถึงสุด
ให้โลกหยุดมาดูกูหยุดโลก
แม้ตายตัวว่าตัวตายก็คลายโศก
จะยืนโบกโชคชัยให้มึงดู

จากนี้กูจักวิ่งสุดแรงกล้า
จักท้ามึงเอาช้างม้ามาฉุดสู้
กูจักเอาเพียงตัวเปล่าเพียงตัวกู
มึงกำลังได้รู้ถึงตัวกูกำลัง

มึงเปล่าตายแค่จักต้องตายเปล่า
แต่ตัวกูจักทิ้งเรื่องราวไว้หนหลัง
ลูกหลานมึงจักชื่นชมกูเสียงดัง
แล้วกูจักฝังร่างมึงให้จมดิน

มึงชื่อความกลัวไงไอฉิบหาย
ชอบล่อลวงแปลงกายมายาศิลป์
คอยเฝ้าตอดเอาฝันกูเป็นอาจิณ
จากนี้มึงกูสิ้นขาดกัน


/ เนื่องจากต้องแต่งกลอนเกี่ยวกับคนผู้น้อยเสียงน้อยโอกาสในสังคมแต่ไม่ใช่กลอนนี้
กลอนนี้ผุดขึ้นมาระหว่างเขียนกลอนนั้น อยากเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่กำลังรู้สึกจนมุม
กับปัญหา หรือการต้องต่อสู้กับความครั่นคร้ามน่ากลัว ไม่ว่าจะเป็นความน่ากลัวที่
เกิดจากภายนอก หรือเป็นความกลัวที่เกิดขึ้นภายในใจของตัวเอง เป็นกำลังใจให้
และเล่าสู่กันฟังได้นะครับ

/ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านครับ

ธารธารา ไหลริน มิสิ้นสาย
สุรีย์ฉาย สู่แผ่นดิน มิสิ้นสูญ
กำลังกาย กอปรเกื้อ กมลกูล
ให้เพิ่มพูน ฤทธา ฝ่าฟันไป

จงตั้งมั่น ตั้งใจ ในตัวเถิด
ขอบังเกิด ผลดัง อัชฌาสัย
ให้สำเร็จ เผด็จสิ้น ทุกถิ่นไป
ให้ก้าวหน้า เจริญไกล ในโลกา

วานบอกกูให้ได้รู้กูสงสัย
โดนตัวไหนขายหรือเสพวานแถลง
กินหรือดูดหรือสูดควันวานชี้แจง
ให้แจ่มแจ้งคลายสงสัยในทันที

แซวเล่นนะครับ

เรื่องบทกลอนนี้ตัวผมขอผ่าน ไม่ค่อยสันทัด เพียงแต่แวะมาดูคนกำลังฮึกเหิม 555

อันกายาข้านั้นคือศาสตรา
มีเหล็กกล้าเป็นโลหิต จิตเป็นแก้ว
ผ่านหมื่นพัน การศึกต่างคลาดแคล้ว
ระยับแววนามอุโฆษโจษจันไกล
อนิจจาแม้ผ่านพ้นทุกภัยพาน
ทุกคืนวานในดวงจิตคิดไฉน
ทั้งโลกาไร้สิ้นคนเข้าใจ
เมามายไปบนแดนดินถิ่นศาสตรา

หลานปู่ กู้อีจู้

เห็นโบกๆแถวโชคชัย นึกว่าแต่งมาด่า taxi