อ้ายขุนบังยี ข้าแค้นใจแทนเจ้ายิ่ง!!
อ้ายขุนบังยี สหายบ้านไกลเพื่อนข้า ข้าพึ่งได้ข่าวจากม้าเร็ว
บัดนี้เจ้าโดยทรยศ ปลดสิ้นแล้วซึ่งยศฐาบรรดาศักดิ์ เครื่องราช บารมี
แลจักเห็นว่าเจ้าคงมิแครวต้องโดนกดหัวเป็นแน่แท้ ข้าเสียใจยิ่ง
เมื่อครั้นสมัยที่ทัพข้าเก่าก่อน เคยไปซ้อมรบตบมือ เจ้าเองก็จัดทัพ สำรับอาหาร
เลี้ยงดูไพร่พลข้าเป็นอย่างดี แถมสตรีเจ้าก็มิได้ขาด จัดมาให้ ฮึ้มๆๆ เลยทีเดียวเชียว
แม้นข้าจะแค้นใจแทนเจ้ายิ่ง แต่สหายเอ๋ยรู้ไว้เถิด ว่าวีรกรรมของเอ้งนั้น จักคงอยู่สืบไป
ตราบแม้นแผ่นดินสลาย คำแซ่ซ้องก็มิจักหายไป บักเห้ยี...!!
เจ้าไม่ต้องกลัวดอก อีกมินาน ข้าเองก็คงต้องตกตามเจ้าไปเป็นแน่แท้ เกียตริประวัติ
ของเราสอง จักเป็นที่กล่าวขานไปอีกนานเท่านาน
