จากบทความนึงทำให้ผมนึกถึงคนๆนึงขึ้นมา ไม่ว่าะผ่านไปกี่ปีกี่ฤดูกาลความหึกเหิมในการเชียร์ฟุตบอลยิ่งน้อยลงทุกวัน

เหมือนนักรบที่ลืมความเหี้ยมโหดไร้ปราณี พร้อมจะฟาดฟันทุกอย่างที่ขว้างหน้า มันเหมือนไร้วิญญาณ หัวใจเต้นช้าลง เลือดไม่สูบฉีด หน้าตาซีดเซียว เหมือนคนกำลังเป็นโรค

อาการเหล่านี้กำลังเกิดขึ้นกับตัวผมและทีมฟุตบอลทีมหนึ่ง ความเจ็บปวดในสังเวียน ถูกทดแทนด้วยหลักการลมๆแล้งๆ แทนที่จะกัดฟันบุกตะลุย ตาต่อตาฟันต่อฟัน ทุ่มเท่ทุกอย่างที่มีเพื่อให้อีกฝ่ายได้รับความเจ็บปวดนั้นกลับไป

อย่างน้อยที่สุดหากเราแพ้ แต่ความเจ็บปวดที่เราฝากไว้ที่ร่างกายและจิตใจคู่แข่งจะเป็นเครื่องยืนยันและเตือนสติให้มันได้รู้ว่า ข้าคนนี้ไม่เคยยอมแพ้

รอยความบอบช้ำนั้นเป็นของจริง จิตใจที่สั่นไหวนั้นเป็นเรื่องจริง "แรงหวด น้ำลาย ดึง กระชาก ลาก ถู" ผมก็แค่ไม่อยากแพ้เท่านั้นเอง

"อย่างน้อยที่สุดหากเราแพ้ แต่ความเจ็บปวดที่เราฝากไว้ที่ร่างกายและจิตใจคู่แข่งจะเป็นเครื่องยืนยันและเตือนสติให้มันได้รู้ว่า ข้าคนนี้ไม่เคยยอมแพ้"

แปลสั้นๆ คือ ถ้าเมิงชนะมีเจ็บ