ถ้าเพิ่งกินข้าวมา อย่าดูเลย

คนถ่ายคลิปรู้ได้ไง ว่าน้องคนนี้จะมาขี้ที่นี่ หรือ น้องคนนี้มาขี้ประจำ

ไม่น่ากดดูเลย

ยังจะเรียกว่าเทคนิกอีก

มันเป็นการเข้าถึงจิตวิญญาณของคนปวดขี้ได้ดีมาก

วันนั้นผมเองก็เกือบไม่รอด ยังไม่ทันได้ปิดประตูเลยด้วยซ้ำ แสบดากไปหมด

อาศัยแรงโน้มถ่วงของโลกสินะเมริงง
ขยับมาซะริมเชียว คนมองไกลๆ ก็ไม่รู้แน่นอน


เอ้ยยย ดูยังไม่จบ มีเอาทรายมากลบด้วย จริมๆน้องเขาคงเป็นผู้ดีแน่นวล แต่ข้าศึกมันประชิดตัวเกินจะถอยไปตั้งหลักแล้ว

โหดสัส เอกวาดอ มากกก

จะว่าฮาก็ฮา แต่ทุเรศลูกตาตัวเองขิหาย

เมิงยังอุตส่าเดินไปหยิบทรายแล้วเอากลับมากลบอีกนะ

ปล.แต่ผมเข้าใจฟิลนั้นนะครับ คือมันคงสุดๆๆๆๆๆแล้วจริงๆ อารมณ์ตอนนั้นคนเรายอมได้

หมดจริงๆ แค่ไม่ให้ราดกางเกงใน ผมเคย"เกือบ"ย้ำว่าแค่เกือบ บนถ่ายรถเมล์ ในมือนี่ถือ

ถุงพลาสติดมือสั่น คนทั้งรถมีอยู่ 3-4คนนั่งส่วนหน้ากันหมด แต่โชคดีที่อั้นเฮือกสุดท้าย

ลงทางด่วนปุ๊บกดลงเข้าตึกอะไรไม่รู้ไปลุยเลย ไม่งั้นเป็นตราบาปชีวิตแน่

อ้าวนึกว่าคนสวยๆจะขี้ไม่เป็นซะอีก

แม่งเอ้ย!! นึกว่าอึออกมาเป็นดาวเป็นเดือน

ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเลยนะคับ

มีอยู่ครั้งนึง ... ผมต้องใช้บริการรถไฟ เพื่อเดินทางไปทำงานเป็นประจำ

ซึ่งเวลาทำกิจวัตรของผมจะอยู่ที่ประมาณ เก้าโมงครึ่ง

แล้ววันนั้นรถไฟเกิดมาผิดเวลา ทำให้ล่าช้า ... ซึ่งขณะเดินทาง

เวลาก็ล่วงเลยไปกว่า เก้าโมงครึ่ง ... ข้าศึกประชิดเมืองโดยทันที เหมือนนัดกันไว้

ผมเริ่มอยู่ไม่ติด ... ลุกขึ้น เดินไปหาห้องน้ำ

ขุนพระ!!! ... โบกี้สุดท้าย(เป็นโบกี้ที่ผมโดยสารเป็นประจำ) ไม่มีห้องน้ำ

โบกี้ติดกัน ... เป็นโบกี้ของพนักงาน ซึ่งจะล๊อกกุญแจไว้ ป้องกันคนนอกเดินเข้า-ออก

ข้าศึกประชิดเมืองเข้ามาเรื่อย ๆ ... ระยะทางก็ยังอีกพอสมควร

สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนั้น คือ ... ตรงบันได

(ความคิด ณ ตอนนั้น) ผมจะลงไปที่บันได หันหลังออกนอกขบวนรถ แล้วค่อย ๆ หย่อนก้น ลงไป ... (คงไม่มีใครเห็นหรอก อยู่โบกี้สุดท้ายซะด้วย)

แต่ยังมีเด็ก ๆ ที่อยู่ในวัยซน โผล่ออกมารับลมนอกหน้าต่าง เป็นระยะ

ผมจึงตัดสินใจ ... ศึกนี้เป็นไง เป็นกัน ข้ามิยอมแพ้ศึกนี้เป็นอันขาด ขอสู้ขาดใจ

สุดท้ายกว่าขบวนรถจะเคลื่อนเข้าสู่สถานีที่ผมต้องลง ใช้เวลาร่วม ๆ 10 นาที

และกว่าจะเดินทางจากสถานี ไปที่ทำงาน ก็ประมาณ 10 นาที เช่นกัน

สรุป ... ตั้งแต่ข้าศึกประชิดเมือง จนถึง เวลาปราบปรามข้าศึก ผมใช้เวลาเกือบ ๆ 30 นาที

ซึ่งศึกนี้ ... ผมชนะไปอย่างเฉียดฉิว เส้นยาแดงผ่าแปด ขนลุกขนซู่ เหงือตงเหงือแตก ไม่รู้กี่รอบ

ปล.แชร์ประสบการณ์กันคับ ขำ ๆ

วินาทีนั้น ต่อให้สิงโตอยู่ตรงหน้าก็ไม่กลัว

แม่ม

สมัยมัธยมชอบนั่งทัวร์มาเที่ยวกรุงเทพฯจากชลบุรีเป็นประจำ โดยขึ้นที่อิสเทิร์น

มีอยู่ครานึง ข้าศึกบุกประชิดประตูเมืองทั้งๆที่ขึ้นไปบนรถได้แค่ 30 นาที
ข้าศึกคราวนี้มาทางน้ำซะด้วย ท้องร้องโครกครากเลย
หันซ้ายมองดูกระจก รถทัวร์ดันขึ้นมาอยู้บนทางด่วนซะแล้ว
ชิบหาย!!!! หมดสิทธิ์ลง

เอาไงดี ถึงเป็นเด็กก็อายเป็น ไม่ยอมราดแน่นอน

วินาทีนั้นคิดอะไรไม่ออกนอกจาก ข่มตาหลับแม่งเลย เอาไงเอากัน
....
เช็ดเขร้ ปรากฏว่าได้ผล
ตื่นอีกที รถเข้าอ่อนนุชแล้ว

ท้องร้องเตือนทันที โคร่กคราก
เอาว่ะ อีกนิดเดียว 15นาที

พอถึงเอกมัยวิ่งแบบไม่คิดชีวิตครับ

มีเอาทรายกลบด้วย โถวว กรูนึกว่าแมว