สมัยก่อนจะมีแบบว่าอาจารย์จะให้เขียนจดหมายส่งห้องเดียวกันเลขที่เดียวแต่คนละโรงเรียนไรงี้ ผมล่ะไม่เคยได้ สงสัยเลขที่เดียวกันลาออก

มีช่วงนึง รับจ้างอัดเทป ตามรายชื่อเพลงที่ลูกค้าต้องการ ส่งเป็นของขวัญให้สาว เท่ห์ ฝุดๆ

จดหมายนี่ไม่ทันจริงๆ 555

เพจเจอร์นี่ทันปลายๆยุคละ ต้องเป็นเพจเจอร์ที่แปะติ๊กเกอร์ด้วยนะ ถึงจะเฟี้ยว

เครื่องเดียวเล่นกันทั้งแก๊ง ใครมีจะหล่อมาก

ยุคใกล้ๆกันก็ยุคโทรศัพท์บ้าน โทรไปต้องลุ้นว่าใครรับ คุยนานไม่ได้ด้วย เดี๋ยวโดนด่า

ยุคต่อมาก็ยุค SMS ยุค Hi5 เริ่มมา ยุคเอ็นเกจฮิตๆ มือถือคุยแนวตั้ง

ยุคนั้นใครคุยโทรศัพท์แนวตั้งจะหล่ออย่างกะมีไอโฟนใช้เมื่อ 5 ปีก่อนเลย

3 วิ

เห้ยยย ของผมก็มี ลืมไปเลย

จำได้ว่าเคยส่งไป ละเค้าก็ส่งมา ได้คะแนนปุ๊ปก็จบกันไปเลย

บอกตรงๆว่าไม่ได้อ่านที่เค้าส่งมาด้วย

ผมว่ามันจีบยากดีน่ะ เลิกกันยากด้วยอ่ะ 555

ฟรี 5555

อันนี้สุดตีนอ่ะ แต่ว่าถ้าผู้ชายนี้ คงไม่ตอบกลับอ่ะ 555

เครื่องกากถึงขั้นค้างได้เลย ตอนหลังมีโปรแกรมไม่หนุกล่ะสั่นไม่ได้

สั่นเยอะไปโดนบล๊อก

ใช้บริการของพี่บุรุษไปรษณีย์ครับ ส่งจดหมายหากันตอนปี 1 แฟนอยู่ ม.5 คุยกันข้ามปีจนมีมือถือนาทีละ 3 บาท แต่ต้องนัดกันว่าจะโทรหาเดี๋ยวพ่อมารัยสายล่ะจะยุ่ง....ไม่ได้ใช้เพจเพราะมันเป็นแค่ระบบฝากข้อความที่ต้องผ่านสายโทรศัพท์ คืออยากได้แต่เคยไปฟังเพื่อนส่งเพจให้แฟนแล้วผมรู้สึกเขินคนรับข้อความมากๆ

ใช่เลยแค่ ตอบไลน์ช้านิดเดียวยังทะเลาะได้

โลกหนอโลก