เรามักจะได้ยินคำนี้บ่อยๆว่า ตอนบอลเด็กไทยเรา สู้ได้ทุกทีม ญี่ปุ่นเราก็ชนะมาแล้ว นักบอลไทยรุ่นเด็กๆเก่งกว่านักบอลต่างชาติอีกทักษะดีกว่าบลาๆ แต่พอรุ่นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเรากลับด้อยกว่าเค้า แล้วก็จะไปพูดถึงเรื่องการพัฒนาการต่างๆ วินัยต่างๆ ในการหาเหตุผล

แต่เมื่อวานนั่งชิวๆฟังไลฟ์ จารย์ฟลุ๊คกะตู่ ตามคลิปนี้



แล้วมันมีช่วงนึงมีคนถามเรื่องนี้ และ 2 คนนี้พูดแล้วมันสะดุดผมจนต้องมานั่งฟังดีๆ

ความเห็นส่วนตัวของ 2 คนนี้บอกว่า ความเชื่อที่เชื่อกันมามันไม่น่าจะถูกต้องซะทีเดียว

ตู่บอกว่า : ที่เราไปชนะญี่ปุ่นได้ในรายการแข่งขันที่เราเอามาเคลมความเก่งของเด็กไทย คือ ญี่ปุ่นเค้าเอาเด็กบ้านๆมาแข่ง มันไม่ใช่ตัวทีมชาติเค้า

จารย์ฟลุ๊คเสริมว่า : ถ้าเราเทียบ ตัวระดับทีมชาติ เท่าๆกัน ใน"ทุกๆ"ช่วงอายุ เราก็จะยัง "ด้อยกว่า"เค้าในทุกรุ่นอยู่ดี ไม่ใช่ว่าตอนเด็กเก่งกว่าเค้าแล้วมาทิ้งตอนโตหรอก

รุ่นเล็กของญี่ปุ่นของจริง เค้าถูกส่งไปฝังตัวอยู่ตามอเมริกาใต้ ทัวร์ที่จะเจอเด็กชุดหลักของเค้าก็จะเป็นพวก ตูล่งคัพล่าสุด ซึ่งไทยเราไม่ส่งเด็กเราไปเจอทัวร์ใหญ่ๆแบบนี้

ไอที่เราไปเจอเด็กญี่ปุ่นที่ญี่ปุ่นแล้วถล่มมาเยอะๆนั่น เด็กบ้านๆ ไม่ใช่ทีมชาติเค้า

ซึ่งทั้งสองก็ให้ความเห็นแหละว่า มันก็อาจจะจริงนะที่ตอนเด็ก นักบอลไทยเราทักษะอาจจะไม่ห่างเยอะกว่าตอนโต "แต่เราไม่ได้เหนือกว่าเค้า" อย่างที่ชอบพูดกัน

เห็นอย่างไรบ้างครับ กับความเชื่อเรื่องนี้

ผมว่าสู้ได้จริงๆนะ คือฝีมืออาจจะไม่หนีมากแหละ แต่ของเรานี่อัด tactic เข้าไปแน่นๆเลย ส่วนของที่อื่นเค้าเล่นแบบชิลๆใส่ tactic นิดๆหน่อยๆ พอโตมาทักษะเค้าก็เหนือกว่าเราละ

ถ้าวัดก็อย่างชลบุรีส่งแข่งนี่ก็สโมสรต่อสโมสรน่าจะวัดอะไรได้นิดนึง แต่ตัวเทพๆญี่ปุ่นเกาหลีก็เดี๋ยวนี้ก๋ไปอยู่ต่างประเทศสะเยอะ

ถ้าจะเอามาวัดคงวัดได้ในเชิงว่าเกรด A เราประมาณ B-C เขา

อย่างu23 เกาหลีระดับลีคสูงสุดสเปน ของเรา สำรองD4 สเปน ประมาณนั้น

บอลเด็กต้องดูอีกด้วยว่าหมายถึงช่วงอายุไหน 1-10 ปีไรงี้ น่าจะสู้กันได้อยู่

จริงๆบอลเด็ก สิ่งที่ควรเอามาเทียบว่าใครเหนือกกว่า ไม่ควรเป็นการลงทีม แล้วใครยิงชนะได้มากกว่า

มันต้องไปวัดกันที่ความเร็วในการวิ่ง การสปริ้นไปกับบอล การเลี้ยงบอลติดเท้า การรับบอลยาก การยิงจังหวะเดียว

เอาแค่ความเร็วในการวิ่ง ผมค่อนข้างเชื่อเลยว่า เด็กญี่ปุ่น เกาหลีวิ่งเร็วกว่า และอึดกว่าเด็กไทย

จริงครับ ผู้ใหญ่บ้านเราบ้าส่งแข่ง ทังรายการที่หน่วยงานจัดไปจนถึงบอลเดินสายเด็กแข่งปีนึงเป็นร้อยๆแมตท์ เด็กเลยไม่ค่อยได้ฝึกเทคนิคโดนใส่แต่แทคติคอย่างเดียว กลับกันที่ต่างประเทศเด็กบ้านเค้าจะให้ความสำคัญกับเรื่องเทคนิคและอิสระในการเล่นมาก่อนเลย รายการแข่งก็มีไว้เพื่อพัฒนาเทคนิคกับความเข้าใจเกมส์ ปีนึงแข่งไม่เยอะจนเกินไปพอมาเจอเด็กบ้านเราในช่วงวัยเดียวกันเราเลยชนะเค้าได้ แต่พออายุเลย15-16 เด็กบ้านเขากินเราขาดเลย

นี่ยังไม่รวมประเด็นเด็กบ้านเราที่มันเก่งมาตั้งแต่เด็กแล้วโดนเข็นให้แข่งเยอะๆมาตลอด โดนอวยตังแต่เด็กเลย พอถึงช่วงวัยรุ่นแล้วเลิกเล่นเพราะความเบื่อบ้างใจแตกบ้างอีกเยอะ

เอางี้ดีกว่า เท่าที่ผมเห็นๆมาตลอด

บอลเด็กเนี่ย .. เวลาแข่งกันเน้นไปที่ทักษะของเด็กซะมากกว่า แล้วก็ระบบที่โค้ชสั่งยัดเข้าไปในสมอง ผลที่ได้คือเราสามารถชนะได้ทุกทีมจริง เพราะเด็กเราพื้นฐานทักษะในระดับเดียวกันนั้นดีกว่าและเล่นด้วยระบบมากกว่า

แต่พอโตขึ้นไป ระบบการฝึกซ้อม ฟิตเนส โภชนาการ รวมไปถึงความเข้าใจเกม เข้าใจในระบบ ต่างชาติดีกว่าเพราะเขามาสอนกันตอนโตดูแลกันจริงจังหลังอายุ u18 เนี่ยแหละ แต่กับเด็กเราสอนยังไงก็สอนแบบนั้นยันโต ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ นักเตะไทยเราพอโตก็จะเล่นเน้นทักษะตัวเองเป็นหลักก่อนระบบ ความเข้าใจเกมต่ำ ซ้อมเบาซ้อมน้อย โภชนาการหลวม พอไปเจอทีมที่เล่นเป็นระบบทีม ความฟิตดีกว่า ร่างกายเขาแข็งแรงกว่า ก็เสร็จ

ส่วนเรื่องอ้างว่าร่างกายเราสู้ไม่ได้ มันไม่ใช่หรอก นั่นเพราะเราไม่เน้นฟิตเนส ไม่เน้นโภชนาการที่ดี มันก็เลยไม่ได้ร่างกายนักเตะที่ดีไปสู้กับเขาได้ ดูอย่างญี่ปุ่น เกาหลีใต้ สมัยเดอะตุ๊กดิ เตี้ยกว่าทีมชาติไทยอีก แต่เดี๋ยวนี้สูงเท่ายุโรปกันหมด หุ่นแน่นกล้ามฟิต เพราะอะไรก็เห็นๆกันอยู่

ผมไม่รู้สึกว่าเด็กเราเก่งกว่าญี่ปุ่นทุกชุด มานานแล้ว ไม่รู้ว่า แฟนบอลไทย ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ว่ารุ่นเด็ก เราเก่งกว่าเขา เห็นเจอกันในรายการทางการ โดนเขายิงไส้แตกมาตลอด

ผมว่าจริงนะที่เด็กไทยเก่งตอนเด็กสู้ได้ทุกทีมแหละ

ยกตัวอย่างคร่าวๆ ชล U-16 คว้าแชมป์โลก 5 คนที่ สวีเดน

เด็กสุรศักดิ์มนตรีคว้ารองแชมป์โลกจากรายการ Gatorade 5v5 ที่สเปน

ทีมกีฬานักเรียน กทม.คว้า2 แชมป์ฟุตบอลเยาวชนนานาชาติ สตูร์เชอร์คัพ 2017

ทีมเยาวชนไทย 12 ปี คว้าแชมป์ศึกฟุตบอลไซตามะ คัพ ที่ญี่ปุ่น
(ไทย, มาเลเซีย, สหรัฐอเมริกา, ออสเตรเลีย, เกาหลีใต้, เม็กซิโก, รัสเซีย, จีน และเยอรมัน พร้อมกับทีมในเมืองไซตามะ 6 ทีม รวมกับทีมแชมป์ของเมืองต่างๆ ในญี่ปุ่นอีก 9 ทีม รวมเป็น 24 ทีม )

รองแชมป์ Danone Nations Cup แพ้บราซิลรอบชิง แข่งที่เบอนาบิว
(เป็นการแข่งขันฟุตบอลระหว่างประเทศ ในระดับเยาวชนอายุระหว่าง 10 - 12 ปี จาก 40 ประเทศทั่วโลกในแต่ละปีมีเยาวชนเข้าร่วมการแข่งขันรวมทุกประเทศไม่ต่ำกว่า 2.5 ล้านคน)

ปล. เด็กไทยสู้ได้ทุกทีมแหละ ชนะแพ้อีกเรื่อง 555

มันมีทั้งถูกและผิด

ผมพูดในมุมผมละกัน คือไอ้คำว่าบอลเด็กเราเก่ง สู้ได้ทุกทีมอ่ะคือเรื่องจริง แต่หมายถึง u10-12 ไม่ใช่บอลเด็ก u16 19 23 ตามทัวร์นาเมนต์ต่างๆนะ

ทำไมเราถึงเก่งกว่าเขา นั่นเพราะว่าเราคัดตัวมาแล้ว แต่ของเขาคือเด็กอคาเดมี่ ซึ่งบ้านอยู่ใกล้ เพราะถ้าอยู่ไกลเขาไม่ให้เข้า บวกกับเราแข่งจริงจังเพราะการปลูกฝังแบบผิดๆ ต้องชนะๆๆ ดังนั้นก็เลยจัดเต็มใส่แทคติคเข้าไปแต่เด็ก ขณะที่ฝรั่งเขาสอนตามสเต็ป วัยนี้เล่นให้สนุก เน้นพื้นฐาน การพัฒนาการ และอย่าไปซีเรียสผลการแข่ง ผลคือเราไปถล่มสโมสรนู้น คว้าแชมป์นี้บ่อยๆ เพราะความมุ่นมั่นและความเข้มข้นมันต่างกัน

แต่พอโตขึ้น พวกเค้าพื้นฐานดี(เน้นมาแล้ว) มีการเตรียมพร้อมสู่ความเป็นมืออาชีพ ทุกอย่างมันเลยง่ายขึ้น พัฒนาการเลยก้าวกระโดด แต่ของเราติดบัพแต่เด็ก ไม่มีบัพอะไรมาอัพพัฒนาการอีกแล้ว พื้นฐานก็ไม่ได้แน่นเพราะเน้นแต่แข่ง การเตรียมความพร้อมสู่ความเป็นมืออาชีพก็ไม่มี สุดท้ายเริ่มรู้ตัวว่าไม่รอด ช่วง 14-17 ก็เลยหันไปเส้นทางอื่น

พวกที่เหลือรอดล่ะ ก็คือพวกมีแววหรือมุ่งมั่นจะเอาดีทางฟุตบอล แต่ก็ต้องโชคร้ายเพราะมันสายไปแล้วที่จะมาฝึกฟื้นฐานกันตอนนี้ มันต้องฝึกตอนเด็กเลยถึงได้ผล เหมือนภาษาอ่ะ เด็กจะเรียนรู้และปรับตัวได้เร็วกว่ามาฝึกพูดตอนโต โชคร้ายซ้ำสองคือระบบการแข่งขันในลีกค่อนข้างแย่ ทำให้พัฒนาการเพิ่มช้าเข้าไปอีก สุดท้ายเลยสู้ใครเขาไม่ได้นอกจากประเทศที่แย่พอๆกันหรือต่ำกว่าเรานั่นล่ะ

น่าจะเริ่มจากรอบคัดเลือกโอลิมปิกหลายปีก่อนที่เคยชนะญี่ปุ่น (แต่ปีนั้นไทยตกรอบ แพ้มาเลเซีย แพ้อิรัก) เลยจำกันมาว่าแต่ก่อนเราเคยเหนือกว่าญี่ปุ่น

ทั้งที่นับตามสถิติแล้วไทยชนะญี่ปุ่นน้อยมากๆ

พอรุ่นเด็กไทยชนะเด็กญี่ปุ่นเลยเกรียวกราว โดยลืมคิดไปว่าเขามีอะคาเดมี มีโรงเรียน มีสโมสรฝึกเด็กเยอะขนาดไหน

ไม่จริงครับ เหมือนบอกว่าเด็กไทยไปเรียน ตปท.
มักจะเก่งกว่าฝรั่ง ซึ่งที่เป็นแบบนั้นเพราะเด็กไทย
ที่ได้ไป ส่วนใหญ่คือหัวกะทิ หรืออย่างน้อยก็ต้อง
ผ่านการคัดเลือกไป ยิ่งถ้าไปเองก็คือบ้านมีตัง ผล
มันเลยออกมาไปทางเก่งกว่า. ฟุตบอลก็คล้ายๆกัน

หลายคนพูดไปแล้ว แต่บอลไทย ขาด ที่สังเกตได้เลย คือ ความนิ่ง ฟอร์ม การตัดสินใจอ่ะ เวลาเจอบอลใหญ่กว่า ทีมเก่งกว่า เป๋ เลยหรือเจอลูกตื้อ ลูกไล่ เพรสซิ่ง คือ ลนลานมาก ทำไรไม่ถูก การเข้าทำก็แบบว่า ตัดสินใจพลาด ไปในที่ที่ไม่ควรจะไป ไปในที่ที่ไม่ได้เปรียบ แต่พอไปดู พวกชั้นนำ เช่น เกาหลี หยุ่น อาหรับ เด็ก ๆ เขาทำไมมันนิ่งเกินอายุ ตัดสินใจฉลาดเกือบทุกตัว แถมสู้ไม่มีหมด

โม้ไปเรื่อย
ต่อให้เน้นความเเข็งเเรงของร่างกาย
ชาติอื่นแข็งๆกว่าเราก็เยอะแยะ

ฟุตบอลยุคก่อนโกงอายุกันกระจาย
ไอ้คนทำทีมฟุตบอลโกงอายุ
ยังมาพูดหล่อๆออกทีวีอยู่เลย

แล้วเวลาเอาเด็กไปแข่งนี่เราคัดตัวเทพๆไปนะ
ส่วนชาติอื่นไม่รู้เอาเด็กจากระดับไหนมาบ้าง

เราแค่มโนกันไปเอง
สมัยก่อนถ้าไม่นับว่าอายุเกินก็เพราะชาติอื่นเค้าเอาตัวชาวบ้านมาเตะด้วย พอเอานักบอลอายุเท่ากันมาหวดก็สู้ไม่ได้หรอก
บ้านเรามันฝึกผิดทางมาตั้งแต่เด็ก
แล้วอคาเดมี่ยุคปัจจุบันก็ใช่ว่าจะควบคุมมาตรฐานได้ทั้งหมด
ยังสอนเน้นผลงานให้เจ้าของมีโปรไฟล์สวยๆเพื่อดึงดูดคนมาเรียนเพื่อหาเงินอยู่เลย
ไอ้ที่เห็นไปชนะบอลโตโยต้าเด็กที่ญี่ปุ่นน่ะเราขนตัวโหดไปแต่เค้าเอาแค่เด็ก อบต มาเตะ มันไม่มีทางชนะอยู่แล้ว แถมเค้าก็ไม่เน้นผลด้วยอายุเท่านี้

น่าจะนานกว่านั้นเยอะครับ

ในเฟสบุคนี่บอก 40-50ปีที่แล้วไทยไล่ถล่มญี่ปุ่นเกาหลี 4-5ลูก พอถามหาหลักฐานก็ไล่ไปหาเอง