เมื่อเย็นนี้ผมพาแฟนไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

ด้วยความที่สิ้นเดือนคนเยอะมากๆ+ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ ผมก็เลยให้แฟนเดินเลือกสินค้าตามสบายผมนั่งอยู่โซนที่เค้าจัดให้นั่งพัก ที่นี่ก็เกิดเหตุการณ์นึงเกิดขึ้น คือมีคนมาขอนั่งโต๊ะเดียวกัน สักพักถามว่ากี่โมงแล้ว ต่อมาชวนคุย ผมก็เห็นว่าก็ดีเหมือนกันเบื่อๆเลยคุยด้วย แต่หลังๆรู้สึกถามถึงอาชีพ จบจากที่ไหน พักอยู่แถวไหน มากับใคร จนมาถึงจุดนึงผมเลยรู้สึกแปลกๆ คือ

"เป็นทนายหรอครับ" แล้วก็ขอปรึกษา เล่าสภาพครอบครัว ปัญหาการเงินยาวๆเหยียดเลย ต่อมาคือเค้าบอกว่าโดนโดนชวนลงทุนอะไรสักอย่าง โดนจากยอดแค่ 1000 โอนไปชั่วโมงคนที่หลอกบอกว่าจากยอก 1000 ได้ 40,000 สามารถถอนได้เลย พอคนโดนหลอกถอนเขาบอกต้องจ่ายค่าเทินหลักหมื่น คนโดนหลอกก็โอน ต่อมาก็โดนอีกบอกถอนไม่ได้ยอดเล่นไม่ถึง พอเล่นได้เยอะจนเชื่อใจไรสักอย่างแกเลยหมดตัว แกถามว่าฟ้องคนที่หลอกเอาเงินเค้าไปได้ไหม

ส่วนตัวผมก็สงสารนะ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เลยให้คำแนะนำไปว่าถ้าสามารถโยงเข้าความผิดฐานฉ้อโกงได้ไหมล่ะ แต่ส่วนมากคือตามยาก พวกนี้ใช้บัญชีหน้าม้า อีกอย่างคือหนี้อันเกิดจากการพนัน ฟ้องเรียกร้องกันไม่ได้


ถ้าอยากได้คืนจริงๆ ในอดีตมีคนเคยได้คืนนะครับ แต่ต้องสืบถึงจริงๆ

1335/2552 จำเลยทั้งสามกับพวกมิได้มีเจตนาที่จะเล่นการพนันเอาทรัพย์สินกัน แต่เป็นแผนการหรือกลอุบายอย่างหนึ่งที่จำเลยทั้งสามสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะหลอกลวงเอาเงินจากโจทก์ร่วม ทั้งโจทก์ร่วมมิได้มีเจตนาที่จะไปร่วมเล่นการพนันกับจำเลยทั้งสามมาแต่ต้น การที่โจทก์ร่วมมอบเงินให้จำเลยที่ 2 และที่ 3 กับพวกเพื่อเข้าหุ้นเล่นการพนันดังกล่าวเป็นการตกหลุมพรางที่วางกับดักเอาไว้ ถือไม่ได้ว่าโจทก์ร่วมเข้าร่วมเล่นการพนันกับจำเลยทั้งสามโดยไม่ได้รับอนุญาต อันจะเป็นการร่วมกับจำเลยทั้งสามกระทำความผิดฐานฉ้อโกง โจทก์ร่วมจึงเป็นผู้เสียหายโดยนิตินัยในความผิดฐานฉ้อโกงเงินของโจทก์ร่วม


อย่างแรกคือคุณไม่มีเจตนาเล่นการพนันมาแต่ต้นนะครับ


สุดท้ายผมไม่ไหวละ อยากช่วยเหมือนกัน สงสารแต่ลึกๆผมกลัวแกขอเงินเหมือนกัน(ผมเจอบ่อยแบบเล่าให้สงสารแล้วขอเงิน) เลยตัดบทเดินหนี ไม่รู้ผมทำถูกไหมนะ เค้าอาจจะไม่มีเงินกินข้าวหรือไม่มีเงินเดินทาง แต่ก็ตัดใจเดินหนีดีกว่าแล้วตามหาแฟนที่ช๊อปอยู่(แต่ก็ไม่ได้เล่าให้แฟนฟังนะ)


-------------------

สมัยเรียนรามโดนขอประจำ ขอค่ารถไปสายใต้หน่อยครับ, ขอค่ารถไปหมอชิตหน่อยครับ, ยังไม่กินข้าวขอค่าข้าวหน่อยครับ สมัยเรียนรามก็เคยมีควักให้ไปบ้าง

สมัยทำงานแถวลาดพร้าว วันไหนมาเที่ยวยูเนี่ยนมอลล์ ก็มักเจออยู่ในโซนร้านอาหารชั้นใต้ดิน ขอค่าข้าว+รถกลับบ้าน เลี้ยงข้าวก็ไม่เอา

สมัยทำงานย่านพระราม 6 เจอแค่ตอนมาเดินจตุจักร ขอค่ารถกลับบ้าน

ส่วนสมุทรสาครจะเจอในสวนสาธารณะข้างศาลเจ้า แต่ก็นานๆที

เอาจริงๆถ้าจนจริงๆผมก็อยากช่วย แบบไม่มีทางไปอยากกลับไปตั้งหลักที่ตจว ไม่มีค่ารถกลับไรแบบนี้ การได้กลับตจวมันเป็นการต่อชีวิตเค้าเลยนะ แต่ผมก็แยกไม่ออกจริงๆว่าหลอกไปลงขวดเปล่าวะ

ผมอ่านจากเนื้อเรื่อง (ครั้งนี้) ผมว่าน่าจะจริงนะ..เหมือนไม่ใช่บทที่เค้าเตรียมมา เพราะเค้าไม่น่าจะรู้ก่อนมาคุยว่าท่านเป็นทนาย

พวกมิจฯหลอกกินฟรี ส่วนใหญ่ pattern ไม่ซับซ้อนอ่ะ..ตกรถ,ไม่มีเงินกลับบ้าน,ไม่มีเงินกินข้าว ฯลฯ ตื้นๆแค่นั้นไม่ต้องมี story เยอะ

แตเป็นผมก็ทำแบบท่านนะ จะว่าใจดำก็เถอะ สังคมสมัยนี้มันก็น่ากลัวจริงๆ เราไม่อยากเอาเปรียบใคร แต่ก็ไม่อยากโดนใครเอาเปรียบ

เอ็นดูเขาเอ็นเราขาดนี่มันเจ็บใจที่สุดละ เพราะเหมือนเราหวังดีไปหาเรื่องเอง..ต่างคนต่างอยู่แหละดีที่สุดละ (สำหรับผมนะ)

พวกมิจฉาชีพ เอาง่ายๆเลยถ้าเราอาสาจะพาไปหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เขาจะปฏิเสธทันทีครับ

ผมเคยมีประสบการณ์ ต้องไปขอเงินคนอื่น เพราะกระเป๋าตังค์หายตอนมัธยม
ตอนนั้นพ่อแม่ ก็ยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ .. ที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่

คิดว่าจะนั่งแท๊กซี่ไปที่บ้านแล้วเอาเงินมาจ่าย ก็ไม่รู้ที่บ้านจะมีเงินเก็บไหม

เดินไปขอ 4 คน ถึงจะมีพี่ผญคนนึงให้เงินมา 20 บาท ตอนนั้น รถเมย์ 3.50 บาท มอไซต์เข้าบ้าน 15 บาทพอดี

ขอเลขบัญชีพี่เขาก็ไม่ให้ ขอเบอร์โทรเพื่อจะคืนเงินทีหลังก็ไม่ให้

ยังคิดอยู่เลย ถ้าไม่มีคนให้ ผมคงเดินห้างรอให้ดึกๆ เพื่อนั่งแท๊กซี่กลับบ้านแล้ว พ่อแม่มาถึงบ้านแล้ว ชัวร์ๆ

ผมใช้วิธีตัดบทครับคือไม่คิดว่าเค้าลำบากจริงหรือไม่ - เพราะคิดผลบวก - ผลลบแล้วไม่คุ้มกันครับ

ผลบวกที่ได้หากเค้าเป็นผู้ลำบากจริงและเราช่วยเหลือ

- สบายใจเรา

- อาจได้เพื่อนที่ดีเพิ่มมาในอนาคต

- และอาจมีประโยชน์บางอย่างต่อเราในอนาคตแบบคาดไม่ถึง (อันนี้ออกแนวมโนนะครับ เพราะชีวิตจริงเรื่องแบบนี้โอกาสต่ำมาก)

ผลเสียที่อาจเกิดหากเค้าเป็นมิจฉาชีพ

- เราจะโดนกดดันข่มขู่หรือล่อหลอกในทันที

- อาจโดนล้อมกรอบ พวกนี้ส่วนมากทำเป็นทีม

- ถ้าเค้าแปลงเป็นโจรปล้น ณ นาทีนั้น คือข่มขู่ + ควักอาวุธออกมาเลย งานเข้า

เมื่อบวกลบตามนี้แล้วผมเลือกตัดการสนทนาแต่แรกง่ายกว่าครับ คือดีก็แค่เสมอตัว ลบนี่คืองานเข้าทุกดอก

ผมจะมองสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนเป็นแง่ลบแง่ร้ายไว้ก่อนเพราะเจอมาเยอะครับ คติผมคือเราต้องไม่เปิดช่องแต่แรกครับ

เคยเจอคล้ายๆท่าน คุยกันตั้้งนาน สุดท้ายขอเงินค่ารถกลับต่างจังหวัด 555555555555555 ไม่มีครับ เดินหนีเลย

เคยเจอเด็ก ม.กรุงเทพกล้วย แถวคอนโด สภาพไม่ค่อยเป็นทรง บอกขอค่าแท๊กซี่กลับบ้าน 200 ขอเบอร์โทรหน่อยเดี๋ยวเช้าละโอนคืนให้ ผมดูทรงแล้วไม่ได้คืนหรอก แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ให้น้องเค้าไป 200 ... แล้วก็ไม่ได้คืนจริงๆ

เวลาผ่านไปจำไม่ได้กี่เดือน เจอเจ้าตัวแล้วผมจำหน้าได้ เลยแกล้งเดินไปถาม บอกว่าสรุปวันนั้นได้ไป 200 พอค่าแท๊กซี่ไหม ... น้องมันยกมือไหว้ใหญ่ บอกขอโทษคับพี่ ผมไปนั่งกินเบียร์ต่อ

ต่อให้ไม่ใช่มิจฉาชีพผมก็ปวดหัว ถ้าเป็นเรื่องเงินๆทองๆ

ผมถึงไม่ชอบทุกครั้งที่มีคนพิการมาร้องเพลงหรือมาเรี่ยไรเงินโดยที่ความสามารถไม่เอื้ออำนวย
เช่นเปิดเพลงแล้วขอเงิน หรือร้องเพลงไม่ได้เรื่องแล้วขอเงิน

เพราะผมจะรู้สึกผิดทุกครั้งที่ไม่ได้ให้ เพราะผมไม่อยากสนับสนุนพวกเขาให้หาเงินทางนี้

เห็นด้วยครับ

ผมว่ามิจฉาชีพนะ มาถามรุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากไป เผลอๆมาป้ายยาป้ายแขนให้เราสลบ ดีแล้วที่ไม่ให้

เคยเจอขอเงินกลับต่างจังหวัดครับ
ถามจังหวัดไหนไปๆมาๆจะซื้อตั๋วให้ไม่เอาครับจะเอาแต่เงิน

เจอแถวเสาวรี เด็กหัวสีๆมาขอเงิน ก็จะให้แหละแต่แอบแซวไป มีเงินทำผมสีๆแต่มาขอตัง มันเดินไปเรียกพวกมา 3-4 คน
ผมนี่รีบเดืนขึ้นรถเมลแบบไม่ดูสายรถเลย ขอให้รถออกจากจุดนั้นไปก่อน เสียวชิง