คบกันมาได้เกือบปี แฟนเคยเป็นตั้งแต่ตอนเรียนแล้วเมื่อเกือบ10ปีที่แล้ว ทำงานอยู่คนละจังหวัด วันหยุดไม่ตรงกัน

เมื่อคืนโดนบอกว่าเราไม่เข้าใจเค้า ทั้งๆที่ผมก้พยายามทำทุกอย่างแล้วทั้งพาไปหาหมอ พยายามไปหาบ่อยๆ


ส่วนเรื่องปัญหาเค้าก็เป็นเรืาองครอบครับเค้า ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก บอกตรงๆตอนนี้รู้สึกว่าเหนื่อย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ไม่กล้าทิ้งเค้าด้วย

อยากรู้ว่าเวลาเราคุยกับคนเป็นแบบนี้เราต้องพูดยังไงครับ

อันนี้คือระบายใช่มั้ยครับ ปรึกษาประเด็นไหน?

ิ่ลืมพิมพ์ครับ อยากทราบวิธีพูดคุย เพื่อให้เค้าสบายใจขึ้น แล้วก็วิธีคิดเพื่อตัวเราเองให้ไม่เป็นไปตามเค้าอะครับ

ไม่รู้ว่าเค้าเจออะไรมา บอกแค่ว่าเป็นเรื่องครอบครัว ก็เลยเดาไม่ถูกว่าน่าจะใช้คำปลอบใจประมาณไหน

แต่ที่รู้ๆกัน คือต้องให้เค้ารู้สึกว่ามีคนที่ยังต้องการเค้าอยู่เสมอ(ทำให้เค้ารู้สึกแบบนั้นจริงๆด้วย ไม่ใช่แค่พูดส่งๆลอยๆ จะฝืนแสดงอะไรก็ต้องทำให้เค้าเชื่อแบบนั้นให้ได้) ประมาณนี้ครับ

จะบอกว่าคุณต้องเป็นพลังบวกให้เค้าครับ อย่างตอนผมเป็นเนี่ยมีแม่ผมคนเดียวที่เป็นพลังให้ผม เราไม่ต้องเข้าใจเค้าทุกเรื่องครับ ถ้าที่ตัวผมเป็นนะบางทีไม่ได้อยากให้มีใครมาสนใจด้วยซ้ำ อยากแบบนอนไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกก็มี (ผมไม่เคยพยายามฆ่าตัวตายนะ) พยายามใส่ใจครับ
ปล.โรคนี้ยังไงก็ต้องกินยาครับ

อีกอย่าง คุยกับคนเป็นซึมเศร้าให้พยายามวางเหตุผลลงก่อน ความรู้สึกสำคัญที่สุด พูดให้เค้ารู้สึกดีสบายใจที่สุด(และต้องให้ดูจริงใจให้เค้าเชื่อ อย่าสักแต่พูดลอยๆ)

ถ้าท่านต้องการเขาเป็นคู่ชีวิต ผมว่าท่านต้องรับรู้เรื่องที่มีปัญหาในครอบครัวนะให้เขาระบายมาช่วยกันคิดว่ามันมีปัญหายังไง

ให้กำลังใจท่านครับ

ผมเคยมีเพื่อนที่เป็นซึมเศร้ามาปรึกษาอยู่พักนึง ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

ลองหลายๆแบบแล้ว ทั้งรับฟังอย่างเดียว ทั้งให้กำลังใจ ทั้งช่วยคิดหาทางออก ทั้งร่วมบ่นเป็นเพื่อน เหมือนแบบไหนก็ไม่ดีขึ้น

แล้วพอรับฟังมากๆ เราเครียดเองด้วย กดดันด้วยที่ช่วยเขาไม่ได้

จะปรึกษาคนอื่นก็ไม่กล้า ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง เพราะเขาไม่อยากให้เรื่องที่เราคุยกันไปถึงบุคคลที่สาม

สรุป ผมให้คำแนะนำท่านไม่ได้เหมือนกัน เพราะเจอจริงๆ มันโคตรยาก ไม่ใช่ว่ารับฟังเฉยๆ อยู่เป็นเพื่อนแล้วเขาจะหาย

ยังไงก็สู้ๆ ครับ ทำให้ดีที่สุดจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง

ท่านสามารถปรึกษาจิตแพทย์ได้นะครับ ดีกว่า และตรงจุดกว่าแน่นอนครับ

ผมคบกับแฟนเข้าปีที่ 10 แล้วครับ แฟนมีอาการซึมเศร้าในปีที่ 3 และแพนิคในปีที่ 4 ด้วยความที่ผมกับแฟนอยู่คนละที่กัน

สิ่งที่สำคัญสำหรับเขาคือเวลาที่เขาต้องการใครสักคนเวลาอาการกำเริบขึ้นมา เราต้องพร้อมจะอยู่ข้างๆเขา ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลยก็ได้ แค่อยู่ปลอบอาการเขาเฉยๆเลยเท่านั้นก็พอ ขอแค่แสดงตัวว่าเรายังอยู่กับเขานะ เขาไม่ได้อยู่คนเดียว

ส่วนเวลาปกติ เราต้องเรียนรู้ตัวแฟนให้หนักๆเลยครับ เขาไม่โอเคกับคำพูดแนวไหนบ้างประโยคไหนบ้าง อะไรทำให้กระทบจิตใจของเขา เขายอมรับเหตุและผลได้มากแค่ไหน ปัญหาที่ทำให้เขาเกิดอาการกำเริบมีอะไรบ้าง เรื่องพวกนี้คุณต้องทราบทั้งหมด

หากเกิดการโต้เถียงกันในสภาวะที่เขายังปกติ เราต้องรู้จังหวะในการผ่อนของคำพูดตัวเอง ควบคุมอารมณ์ตัวเราเองให้อยู่ เมื่อเราผิดเราก็รีบยอมรับผิดตรงๆ เมื่อเขาผิดเราต้องค่อยๆตะล่อมด้วยเหตุผลแบบไม่เชิงบังคับให้เขาทำทันที เน้นไปการพูดเตือนเบาๆในคำพูดและน้ำเสียงเป็นส่วนใหญ่

เป็นกำลังใจให้นะครับ

อย่างแรกเลิกให้คำแนะนำครับ แค่รับฟัง อยู่เคียงข้าง ห้ามคิดแทนครับ

ตอบจากคนที่เคยเป็นซึมเศร้ามาก่อนละกันครับ ผมไม่แน่ใจว่าสำหรับคนอื่นตอนเป็นจะรู้สึกเหมือนกันไหมนะครับ สำหรับผมตอนผมเป็นคือ อยากอยู่คนเดียวแต่รู้สึกว่ามีคนอยู่ด้วยข้าง ๆ ตลอดเวลา (อาจจะฟังดูงงๆ) อารมเหมือนแบบให้เข้าใจเราตอนที่เราดาวโดยไม่ที่ใช่ว่า ให้เขามาเข้าถามเราว่า "เป็นอะไรหรอ ดาวหรอ?" ของผมตอนรักษาค่อนข้างลำบากเพราะปัญหาเกิดจากทางบ้านและตอนไปพบจิตแพทย์และเริ่มการรักษา พอกลับมาเล่าให้ครอบครัวฟังไม่มีใครเข้าใจเลย แต่โชคดีอย่างนึงพอรักษามาสักพักมีโอกาสย้ายมาอยู่เชียงใหม่แล้วห่างจากครอบครัวมาอยู่กับแฟน เลยอาการดีขึ้น + ซื้อมาแมวเลี้ยงด้วย <<< อันนี้ช่วยผมได้เยอะมากเลย

ตามเม้นนี้เลยครับ

ผมตอบแทนในฐานะตัวเองเคยเป็นนะครับ ผมอยากให้แฟนผมทำแบบนี้แหละ อยากเล่าเดี๋ยวเล่าเองครับ
ถ้าเค้ามาจี้ มาถามนะ จะไม่ชอบมากๆ รู้สึกอึดอัดพาลอารมณ์เสียใส่กัน ทะเลาะกันอีกครับ

สรุป ลองถามดูครับอยากเล่าอะไรไหม วันละครั้งก็พอ ถ้าอยากเล่าก็จะเล่าเองครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ผมที่มีแฟนเป็นโรคซึมเศร้านะครับ คืออันดับแรกเราต้องเข้าใจเค้าเยอะๆครับ ไม่ตัดสินเค้าเพราะมันเป็นโรค บางทีเค้าไม่ได้อยากคิดอยากพูดอย่างนั้น ต้องรับฟังเยอะๆไม่ต้องเถียง อย่าตัดสินเค้า อีกอย่างที่ช่วยผมก็คือผมเข้าไปฟังหมอพร้อมกับแฟนครับ ฟังก็เข้าใจกับโรคมากขึ้นจริงๆครับ ลองดูครับพอไปฟังหมอแล้วมันโล่งขึ้นเยอะเลย

ขอบคุณทุกคนนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมควรจะต้องวางเหตุผลลง เพราะปกติผมจะใช้เหตุผลมากๆ และจะพยายามถามแฟนให้น้อยลง

ปัญหาครอบครัวเค้าคือ มีคนในครอบครัวป่วยหนัก แล้วก้ ครอบครัวไม่เคยเห็นใจตัวเค้าเองครับ