ในปี 1919 นาย Ri-ichi Ezaki ริ-อิชิ อีซากิ ผู้ที่เป็นผู้ก่อตั้งบริษัท กูลิโกะ
แกเคยอ่านหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่า Glycogen ที่สะสมอยู่ในหอยนางรม เป็น
สารที่มีประโยชน์ต่อร่างกายมาก นายอีซากิ จึงไปขอซื้อมาจากชาวประมง
ที่กำลังต้มหอยนางรม และเอา Glycogen ไปเข้าที่ห้องทดลองของ โรงพยาบาล
ของ มหาวิทยาลัย คิวชู อิมพีเรียล



การทดลองยังไม่ทันได้ผลอะไรออกมา ลูกชายของนายอีซากิ เกิดเป็นโรคไทฟอยด์
หมอไม่รู้จะรักษาได้อย่างไร เมื่อสิ้นหวังดังนั้น ผู้เป็นพ่ออย่างนายอิซากิ ก็อนุญาตหมอ
ขอให้ลูกชายได้มีโอกาสได้กิน Glycogen ที่สกัดออกมาจากหอยนางรม

ปรากฏว่า ลูกชายแกหายป่วยจริงๆ นายอีซากิจึงเกิดความคิดว่า ถ้าเด็กของญี่ปุ่นได้มีโอกาส
กิน Glycogen นี้แบบง่ายๆ เด็กญี่ปุ่นน่าจะแข็งแรง ไม่ป่วยง่าย นายอีซากิ จึงคิดที่จะเอา
Glycogen นี้ใส่ลงในคาราเมลล์ หรือน้ำตาลเหนียวๆ และทำออกมาขาย
ด้วยความที่ Glycogen เป็นสิ่งที่ดีมาก แกจึงตั้งชื่อสินค้าว่า Glyco หรือ Glico
ในภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า กูลิโกะ และใส่ในกล่องแบบนี้ สินค้าและบริษัทของแกจึง
มีชื่อว่า Ezaki Glico จากนั้นเป็นต้นมา



เรื่องโลโก้นี้ แกได้ไอเดียมาจากการที่เห็นเด็กวิ่งแข่งกัน และ วิ่งเข้าเส้นชัย
คนที่ชนะจะชูแขนขึ้น แกจึงเอามาเป็นสัญญลักษณ์ของการบอกว่า แข็งแรง
และสัญญลักษณ์คนวิ่งเข้าเส้นชัยนี้ก็ถูกเก็บรักษาให้เป็นโลโก้ของ Glico ตลอดมาครับ



ขนมที่มี Glycogen คือ Glico Caramel Candy เม็ดรูปหัวใจครับ



หลายปีต่อมา สีของกล่องและโลโก้นี้ก็ได้ถูกพัฒนาต่อมาอย่างที่เราเห็นกัน



ต่อมา บริษัทก็ได้ออกสินค้าที่ทำให้บริษัทมีชื่อเสียงมากถึงทุกวันนี้ นั่นก็คือ
กูลิโกะ ป๊อกกี้ ที่เรารู้จักกันดี แทบจะไม่มีใครไม่เคยทานเจ้าขนมชนิดนี้แน่ๆ



ในปี 1970 กูลิโกะก็เริ่มออกมาตั้งโรงงานนอกประเทศญี่ปุ่น โดยเลือกประเทศไทย
เป็นประเทศแรกเลยครับ ใครที่เกิดทันคงจำกันได้ว่า ป๊อกกี้ เป็นขนมที่แพงมาก

เด็กๆๆชอบซื้อมากิน โตแล้วไม่ค่อยได้กิน เอาตังไปลงกับล็อตเตอรี่ เหล้าหมด

เมื่อวานพึ่งได้ ป้อกกี้ชาเขียว ของญ๊่ปุ่น เพื่อนซื้อมาให้จากเกทเวย์ เอกมัย อยากบอกว่า นอกจากจะอร่อยมากๆแล้ว แพ็คเกจ ยังสวยมากๆๆๆๆ เสียดายที่เอารูปลงไม่เป็น ญี่ปุ่นนี่เน้นคุณภาพมากๆจิงๆ

เห็นเค้าเล่าอ้างกันในเน็ตเยอะมาก ว่าป๊อกกี้รสชาเขียวอร่อย สงสัยต้องไปจัดบ้างแล้วครับ

ไม่ผิดหวังคับ มันเป็นช้อคโกแลต แล้ว ใส่ผงๆชาวเขียวมั้งคับ ตรง เกทเวย์เอกมัยอ่ะคับ เพื่อนผมซื้อมาฝาก เขาบอกซื้อจากที่นั่นคับ

ขอบคุณครับ

ท่านจะอึ้งในความสวยของแพ็คเกจ และ พอกินท่านจะยิ่งอึ้งกับรสชาติคับ แต่ไม่รู้แพงเป่านะ 555+

ทุกวันนี้ยังกินอยู่เลย

อ่านว่า เอซากิ นะครับ

ขอบคุณสำหรับความรู้ฮะ

ชอบโลโก้เค้านะ คลาสสิคดี
แล้วก็นึกถึงโฆษณาอันนี้ ป๊อกกี้ งักกี้

อันนี้ไม่ใช่เด็กสุขภาพดีละครับ แล้วก็ไม่ได้วิ่งแข่งกันด้วยมั้งนิ

เลิกทาน ไปตั้งแต่จบ ป 6 ละ

ผมว่าถือเป็นไอคอนของญี่ปุ่นอีก 1 อย่างได้เลยคับ

ประวัติความเป็นมาโคตรเท่เลยขอบอก พวกสินค้าแบรนด์ดังๆเกิดจากแรงบันดาลใจทั้งนั้น ขอคาราวะผู้ก่อตั้งจริงๆ

ป๊อกกี้นี่ถือขนมสุดฮิปเลยสมัยก่อน เป็นแท่งๆเคลือบช็อคโกแลต เห็นแค่กล่องก็น้ำลายไหลแล้ว จำได้ครั้งนึง...

สมัยเด็กๆร้องอยากกินป๊อกกี้ๆๆๆ ปู่ผมอุ้มพาปั่นจักรยานไปร้านขายของชำแบบซูปเปอร์มาเก็ตคนจีน

เดินเข้าไปซื้อในร้านผมนั่งรอที่รถจักรยาน ปั่นกลับถึงบ้าน เปิดถุงออกมากลายเป็น คุกกี้ (อาร์เซน่อล)

เด็กอายุ5ขวบ หงายเงิบ นี่มันปุ้กกี้ ไม่ใช่เป๊าะกี้น้า แงๆๆแล้วก็ดิ้นกระแด่วๆ แม่ผมบอกถ่ายรูป

ตอนนอนร้องไห้ไว้อยู่ แต่หารูปไม่เจอแระ ฮาดีคิดถึงปู่ผมจัง ยังแข็งแรงดี เดี๋ยวเดือนหน้าแกจะมา กทม.ด้วย