ปัจจุบันผมอายุ 45 ปีครับ แต่เป็นคนอายุ 45 ที่หน้าตามองดูเผิน ๆ ก็ราว ๆ 30 ต้น ๆ
ผมย้ายงานมาที่ล่าสุด รุ่นน้องที่ทำงานวัย 29-30 เรียกผมน้อง ๆ หรือไม่ก็เรียกแบบเพื่อน..
พอค่อยรู้จักกันมากขึ้นถามไถ่อายุกัน ไม่ค่อยจะมีคนเชื่อ ต้องแสดงบัตรประชาชนกันเลยทีเดียว..
เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า เรื่องของเรื่องก็คือผมมีแฟนที่อายุ 21 ปี เป็นนักศึกษาฝึกงานที่บริษัทฯ...
ครั้งแรกที่เจอกัน ผมรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ไม่รู้ว่าคุ้นเคยตอนไหน ... แต่ก็ไม่ได้สนใจตรงนี้มากนัก....
ครับ เราอายุห่างกัน 24 ปี ตอนผมเรียนจบมหาลัย พ่อกับแม่ของเธอน่าจะเพิ่งเจอกันและจีบกันอยู่....
เอาจริง ๆ ผมยังคิดไม่ออกว่าวันพบครอบครัว จะเป็นผมหรือพ่อแม่ของเธอที่ต้องยกมือรับไหว้ 555...
ด้วยอะไรก็ตามแต่ .... ผมกับเธอได้คบกัน และมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก... จนกระทั่ง.....

....... มันต้องย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปี ที่แล้ว... ผมเป็นเฟรชชี่ปี 1 คณะวิศวะฯ เอกคอมพิวเตอร์ ที่สดใสร่าเริงตามประสาวัยรุ่น...
ผมมีรุ่นพี่ปี 2 ที่เป็นพี่สายอยู่คนนึง ที่ส่งต่อทายาทการเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะมายังรุ่นสู่รุ่น แบบที่ปฏิเสธไม่ได้.....
ผมจึงได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะฯ โดยภาระจำยอม แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดี ....
ได้เป็นที่รู้จักในคณะ เลิกเรียนค่ำ ซ้อมลีดดึกดื่นเที่ยงคืน ได้รับสาว ๆ ลีดเดอร์ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์กลับ....
ได้มีความรักที่นั่น....
ผมคบ ๆ เลิก ๆ มาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะคณะเดียวกันหรือต่างคณะ จนกระทั่งปี 4 ปีสุดท้าย ...
อาจจะเพราะวันไปหลายที่แล้ว....จนได้ลงเอยกับเพื่อนวิชาเอกเดียวกัน ....
...ให้ตายเถอะ 4 ปี ไปอยู่ไหนมา... ถึงเพิ่งได้มีเวลามองเพื่อนวิชาเอกเดียวกัน...
เธอจบก่อนผม 1 ปีครับ เพราะผมมัวไปนอกลู่นอกทางอยู่ 1 ปี...
...เธอเข้ามาทำงานที่ กรุงเทพฯก่อน แต่ในระหว่างนั้นเราก็ยังติดต่อกัน...
ไป ๆ มา ๆ ระหว่าง กรุงเทพฯ กับมหาลัยที่ผมเรียนอยู่....จนผมเรียนจบก็ได้เข้า กรุงเทพฯ ตามไป..
และอยู่ด้วยกันมาเรื่อยๆ ประมาณ 2 ปี...
ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมจริงจังมาก คิดในใจ "นี่แหละครอบครัวของผม..."
....."เมล์เรา ถูกแฮค MSN เข้าไม่ได้แล้วทำไงดี" ประโยคสั้น ๆ ที่เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของการพังทะลาย...
แฟนผมบอกกับผม ด้วยประโยคนี้ ...
ด้วยความที่มันทำอะไรไม่ได้มาก ผมให้เธอสมัครเมล์ใหม่ และ Export รายชื่อเพื่อนใน MSN ของผมให้เธอ...
เพราะว่าเพื่อนทุกคนของผมก็คือเพื่อนของเธอ แต่ก็จะมีอีกนิดหน่อยที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน...
แต่ว่าก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องสมัยมหาลัย...ที่รู้จักกันแต่อาจจะไม่ได้คุยกัน...
หนึ่งในนั้นก็เป็นพี่สายของผม....ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรแปลก...
หลายเดือนผ่านไป....ผมเริ่มสังเกตเห็น ชื่อของพี่สายของผมอยู่ในลิสต์รายการพูดคุยของแฟนผม....
...แต่ว่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรใช่มั๊ย รุ่นพี่รุ่นน้องถ้ามีเรื่องจะคุยกันบ้าง....
ผมเปิดอ่านตอนที่เธอไปห้องน้ำ .....ก็คุยกันปกตินี่นา ไม่มีอะไรน่าสงสัย.....
ผมปล่อยเรื่องนี้สลายไป....ไม่เคยเก็บมาใส่ใจนานหลายเดือน ....จนวันหนึ่ง....
....โปรแกรมที่ออฟฟิศแฟนผมเสีย...แฟนเลยแนะนำผมกับออฟฟิศเพื่อให้เข้าไปซ่อมให้...
ผมก็เข้าไปซ่อม...ในช่วงที่แฟนปล่อยให้ผมซ่อมคอมอยู่...เค้าก็ไปทำอย่างอื่น...
อาจจะด้วยนิสัยสอดรู้สอดเห็นของผม....ผมเปิดโฟลเดอร์ Chat logs. ของ MSN ของแฟนมานั่งอ่าน....
ข้อความนั้น....ทำให้ผมหน้าชา...มือชา...ชาไปทั้งตัว...
...ข้อความที่บอกให้รู้ว่า...เธอแอบไปหารุ่นพี่ที่ห้องในวันทำงาน....
......ข้อความแชทที่บอกให้รู้ถึงความสัมพันธ์ที่เกินเลยไปมากมาย...
...นานแค่ไหนที่มีเรื่องแบบนี้....วันนี้ผมรู้แจ่มแจ้งเลยล่ะ....
...ภาพในหัวของผมผุดขึ้นเป็นฉาก ๆ ... วันนั้นเธอหายไปทั้งวัน...โดยไม่รับโทรศัพท์...
วันที่บอกว่าไปนอนบ้านเพื่อนผู้หญิง....
...วันที่บอกโทรศัพท์แบตหมด...
ทุกเหตุการณ์มันวาบขึ้นมา...เหมือนชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ที่หามานาน...ได้วางลงจนครบ...
ภาพเหตุการณ์ที่ปะติดปะต่อจนสมบูรณ์....กลับบดขยี้หัวใจจนแตกละเอียด.....
.....ตอนนั้นผมเก็บความรู้สึก ... เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...
..แต่ข้างในมันแตกสลายไปเรียบร้อยแล้ว....ผมคัดลอก Chat logs ลงบน flash drive...
....เมื่อซ่อมคอมเสร็จผมก็ขอตัวกลับออฟฟิศผม....เพื่อไปทำงานต่อ...
....ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ผมทนได้อยู่ไม่กี่วัน .... ขณะที่ต่างคนก็ต่างอยู่ที่ออฟฟิศของตัวเอง....
ผมตัดสินใจส่ง Chat logs ให้เธอดู.....
.....เธอเปิดอ่านและเงียบหายไปพักใหญ่......
และกลับมาพิมพ์ตอบคำว่า "ขอโทษ......" ส่วนผมพิมพ์ "....." ตอบกลับไป และเป็น Chat สุดท้ายที่เราได้คุยกัน
....ไม่มีคำอธิบายหรือกล่าวโทษ.... ผมหายออกจากชีวิตเธอ เหมือนปิดสวิตช์ทีวี...
ไม่ตั้งตัว ไม่บอกกล่าว....
เธอพยายามคุยและอธิบาย.... โดยที่เป็นการสื่อสารทางเดียว...ที่ไร้การโต้ตอบจากผม...
จนในที่สุดเธอน่าจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ..... หลังจากนั้นเราจึงเหมือนอยู่คนละโลกโดยแท้จริง
.....เพื่อน ๆ ต่างพากันงงเป็นไก่ตาแตกว่าคู่รักที่ดูรักกันปานจะกลืน.... อยู่ ๆ วันนึงเลิกแบบไม่มีสัญญาณเตือนอะไรเลย...
......คนอาจจะดูว่าผม เฉยชา...ไม่มีความรู้สึก...
ที่จริงแล้วผมแทบจะเอาชีวิตไม่รอดจากเหตุการณ์นี้.....
......ผมหยุดงาน หมกตัวอยู่ในห้อง ทั้งเสียใจทั้งโกรธ....การที่ผมไม่ระบายมันออกมา...มันเกือบฆ่าผม...
...แน่ล่ะ...เพราะผมรักเธอมาก.......แต่ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกยังไง...ผมจึงเลือกวิธีรับจบคนเดียว...
ในขณะเดียวกันรุ่นพี่ของผม.....หลังจากรู้ข่าวว่าผมรู้เรื่อง....เค้าทักมาขอโทษผม...และบอกว่าไม่รู้ว่าเป็นแฟนผม...
......เป็นเรื่องตลกร้ายมาก....ผมเลือกที่จะไม่คุย....แต่ความรู้สึกโกรธแค้น...ความรู้สึกอยากเอาคืนมันรุนแรงมาก...
....ผมเคยคิดจะไปทำทีจีบแฟนรุ่นพี่....
...ทำทุกอย่างแบบที่เค้าทำ....
แต่...เมื่อมองถึงบุคคลที่ 3 ที่ไม่รู้เรื่องแล้วมันไม่มีอะไรดี.....
ผมใช้เวลาหลายเดือน....กว่าจะฝังกลบความแค้นนี้ลงได้...
จนเวลาผ่านไปเดือน เป็น ปี .... 10 ปี.... 20 ปี....
....ผมที่คิดว่าผมลืมความรู้สึกคับแค้นนี้ลงไปหมดแล้ว......

.............เรากลับมายังปัจจุบัน.....
มีใครพอเดาออกบ้างมั๊ยครับ.......
...ตามผมมา...ผมจะพาไปดูความระยำตำบอนของโชคชะตา.....
แฟนปัจจุบันของผม...น่ารัก...เป็นคนดี...
ผมตั้งใจจะดูแลเธอและรักเธอด้วยความบริสุทธิ์
ผมคิดเสมอว่าคนเราไม่ได้ทำผิดอะไรต่อกัน ไม่ได้ทะเลาะกัน.....
แล้วอะไรมันจะทำให้ความรู้สึกที่มีต่อกันมันเปลี่ยนไปได้....ไม่มีทาง....
.....จนกระทั่ง....วันหนึ่ง...ผมรู้ว่าพ่อของเธอคือใคร....
........ถึงตรงนี้พอจะร้อง "อ้อออ..." กันบ้างแล้วรึยังครับ....
..ในขณะห้วงเวลาหนึ่ง...ที่เราคิดว่าเราเป็นคนดีแล้ว....จัดการอารมณ์ได้ดีแล้ว...
...ผมเหมือนลูกโป่งที่ถูกเข็มจิ้ม ....มันแตกดังโพล๊ะ....
....นับจากนั้นผมและผมอีกคนหนึ่ง ต่างก็กำลังต่อสู้กัน เพราะให้ได้เป็นคนออกมา...
.....ไฟความแค้นที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าฝังกลบไปมิดชิด ....มันลุกไหม้รุนแรงกว่าเดิม...
......เพราะโอกาสแก้แค้นอยู่ในมือ....แค่ผมแสดงตัว...
.......คำถามคือ....ผมจะได้อะไร....
คำตอบของคำถาม....ถูกตอบโดยคนสองคนที่อยู่ในหัวผม...
ซึ่งต่างฝ่ายต่างตอบคำถามด้วยเหตุและผลของตัวเองอย่างหมดจด.....
ทุกวันนี้ผม.....ไปต่อไม่ได้....หยุดเดินไม่ได้....
.....มองหน้าแฟน.... "ทำไมความเกลียดชังมันส่งต่อทางสายเลือดได้ขนาดนี้"
....มองหน้าแฟน.... "มันเกี่ยวอะไรกับเธอ..."......

มองย้อนไปที่ตัวเอง .... นึกถึงตอนที่ดูหนังดูละคร ...
มันจะมีช่วงที่ตัวละครต้องตัดสินใจอะไรสักอย่าง....
คนดูอย่างเราแทบอยากจะกระโดดถีบทีวี...ทำไมแมร่งงงงง มันโง่อย่างนี้.......
"มันเป็นแบบนี้นี่เอง...... มันมีหลายคนในหัวแบบนี้นี่เอง"

.........เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องแต่งขึ้น .... หรืออาจจะอ้างอิงจากเรื่องจริง .... ใส่เครื่องปรุงเพื่อเพิ่มอรรถรส......
หรืออาจจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดก็ได้...ใครจะรู้....
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับ....

ผมสรุปให้เลยนะครับ เรื่องนี้คือ

เจ้าของเรื่องเล่าหน้าเด็กเลยมีแฟนอายุคราวลูก .. สรุปสุดท้ายแฟนเด็กคนนี้คือลูกแฟนเก่าที่เคยนอกใจสมัยมหาลัย

นึกว่าแม่ของแฟนท่านก็คือแฟนเก่าท่านด้วย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว น่าจะพีคให้สุดไปเลย

คำแนะนำ ถ้าเป็นผม ผมจะเอาตัวเองออกจากเรื่องส้นตีนนี่ทั้งหมดอะ เลิกกะแฟน พูดความจริงไปเลย 1-2-3-4 เอาให้เคลียร์ แล้วเดินออกมาให้ไกลๆ ท่านแค้น ท่านโกรธ ผมเข้าใจ แต่ทำไปก็แก้อดีตไม่ได้ แถมจะทำให้ปัจจุบันกะอนาคตชิบหายด้วย

อายุท่านก็เยอะแล้ว ควรวางตัวให้เป็นผู้ใหญ่ อย่าไปสนใจเรื่องรักใคร่ แก้แค้น อะไรพวกนี้เลยครับ

ปล.ตอบซะจริงจัง ซุยคาเงะขึ้นมา ฮาตรึมเลยนะ

เป็นลูกของรุ่นพี่ผู้ชายที่มา NTR แฟนสิ

เจ้าของมู้ไม่ได้บอกว่ารุ่นพี่ผู้ชายมีลูกกับแฟนเก่า

แต่ถ้าใช่นี่มันดับเบิล NTR

อย่างกะมังฮวาเกาหลี