ถ้า เมีย หรือ พ่อ แม่ ท่าน ป่วยเป็นอัลไซเมอร์ จะทำยังไงดี ถ้าต้องดูแลกันอีก 5 ปี 10 ปี


จะบอกว่าอัลไซเมอร์นี่คือโรคที่เราจัดอันดับให้การดูแลยากมาก ยิ่งเป็นคนที่ดื้อรั้นบ้าอำนาจอยู่แล้วนี่สุดจริง เผลอไม่ได้ ขัดใจคือทำร้าย ทำลาย คนเฝ้าต้อง 2 คนสลับกันไม่งั้นตุ่ยแน่ เพราะผู้ป่วยไม่รู้จักเวลาพักผ่อน จำไรไม่ได้ กลางคืนก็จะออกจากบ้านให้ได้ หนักกว่าครป่วยติดเตียงเยอะ

ใครไม่เคยดูแลผู้สูงวัยหรือพวกเลี้ยงแต่ปากมักไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าการดูแลสวมันไม่ง่าย ขนาดไม่อัลไซเมอร์ ช่วยเหลือตัวเองได้ก็เลี้ยงยากเกิดไรมาหรือทำไม่พอใจ คนเลี้ยงก็ผิดตลอด ได้แต่บาป แทบไม่ได้บุญ

มาทำงานดูแลคนที่มีโรคแบบนี้เห็นแล้วยังบอกตัวเองเลยว่าไม่อยากอยู่เลยถ้าจำตัวเองไม่ได้ จำบ้านไม่ได้ จำคนใกล้ตัวในปัจจุบันไม่ได้ มันทรมานใจทั้งคนใกล้ตัวทั้งตัวเราอ่ะ

เราก็ดูแลแม่ที่ป่วยอัลไซเมอร์การดูแลเหนื่อยมากๆ ไม่ง่ายเลย แล้วเหนื่อยแบบแตกต่างเหนื่อยจากการเทำงานนะเราที่เป็นวัยรุ่นวัยผู้ใหญ่ยังไม่ไหวแล้วคุณป้าคนนี้จะไหวหรอ แกก็แก่เหมือนกันดูแลคนเดัยวทุกๆวันความเครียดความเหนื่อยมันสะสมทุกๆวัน จนจะป่วยจิตเวชได้

คนใกล้ตัว แฟนเขาเป็นอัลไซเมอร์ + ติดเตียงคือที่สุด คิดว่าขาตัวเองมีแรง จะลุกเดินอยู่อย่างนั้น ไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ไม่มีคนดู ล้มแล้วล้มอีก จะรอดเกินปีนี้ไหมก็ไม่รู้ พูดตรงๆว่ารู้สึกสงสารคนดูแลมาก

เมื่อวาน ได้ผ่าเคสอัลไซเมอร์ ก่อนจะหลับคือคนไข้ก้าวร้าวมาก ตี จนท ไม่ให้ใครจับตัว โวยวาย นี่ก็เข้าใจอยู่ว่ามันเป็นเพราะโรค แต่ในใจแวบนึงยังมีความคิดอยากจะ off OR แล้ว D/C ให้ญาติไปดูต่อเองที่บ้านซะ นี่ขนาดชั้นเจอแค่ไม่กี่นาทีก่อนผ่ายังรู้สึกแย่เลย ไม่แปลกที่คนดูแลจะเครียด

อันนี้นึกถึงป้าที่ดูแลยายเลย ป้า 70 กว่า กับยาย 90 กว่า ยายติดเตียง ป้าก็ไม่ค่อยแข็งแรง ลูกๆคนอื่นก็ไม่มาผลักกันดู (แม่เราเสียแล้ว) ส่วนเราได้แต่ส่งของให้เพราะพ่อก็ป่วยหนัก ล่าสุดโทรคุยกันเหมือนป้าจะเสียงสั่นแบบ เข้าใจและให้กำลังใจเคยผ่านมา

การดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์ยากจริงยายทวดเราเป็นอัลไซเมอร์แกเคยเดินหายหนีออกจากบ้านไปดีนะคนแถวบ้านเห็นก็เลยพามาบ้านแล้วแกก็ร้องว่ากูจะไปหาลูกทั้งๆที่ลูกหลานก็อยู่เต็มบ้านแล้วหายไปตอนประมาณเช้ามืด

มันเป็นงานที่เครียดมากจริง
นี่ขนาดทำงานกะละ 8 ชม.
ยังรู้สึกหมดพลังมาก ๆ

คนที่ดูแล 24 ชม. บางคนคือเป็นบ้าได้เลย


เหนื่อยสุดๆเด้อ ดูแลคนป่วยอัลไซเมอร์ เป็นโรคที่ทรมานกว่าจะตาย คนดูแลอะอยากตายก่อนด้วยซ้ำ


https://x.com/JapaneseBaobao/status/1987912309524902244/quotes

สุดๆครับ ขนาดผมออกแต่เงินยังเหนื่อย

น้องสาวลาออกจากงานประจำมาดูแลพ่อ โดยจ้างคนดูแล ซึ่งหายากมาก

น้องสาวทำฟรีแลนซ์ก็ล้มลุกคลุกคลานจนเกือบเป็นซึมเศร้า

ครั้งหนึ่งเขารับงานที่ต่างจังหวัด ต้องไปค้างคืน คนดูแลทิ้งพ่อไปกลางดึก โดยเปิดบ้านทิ้งไว้

ผมต้องขับรถจากชลบุรีไปรอน้องกลับจากต่างจังหวัด

พ่อเสียไป 2 ปีกว่าแล้ว แกเหมือนเปิดโอกาสให้เราเดินหน้ากันต่อครับ

พากินของหวานทุกวัน ของมันๆทุกวัน
ถ้าเขาชอบดื่มแอลกอฮอล์พาดื่มทุกวัน
ยิ่งถ้าชอบบุหรี่นี่แหล่มเลย

คนดูแลจะประสาทแดกไปด้วยนะครับ อันนี้จากประสบการณ์ส่วนตัว ที่เห็นพ่อแม่ดูแลอาม่าที่เป็นมาก่อน

อาการเริ่มแรกที่เราเจอเราคิดว่าหลงลืมธรรมดา แต่มันไม่ใช่ ซึ่งแต่ก่อนอาม่าอยู่บ้านคนเดียว

พอทางป๊าม๊ารู้ ก็ไม่สามารถให้แกอยู่คนเดียวได้ มีการต้มน้ำ เปิดแก๊สแล้วลืม ซึ่งมันเดือดร้อนคนข้างบ้าน เลยต้องพามาดูแลที่บ้าน

ซึ่งพอแกย้ายบ้านมาอยู่ทีี่บ้านที่มอาศัยอยู่นี่ โคตรบันเทิงอะ แกล่กไปหมด เพราะแกอยากจะอยู่บ้าน (ความทรงจำระยะยาวยังอยู่ แต่ความจำระยะสั้นไปหมด)

แกเล่นทุบประตู ตะโกน บอกว่าบ้านผมกักขังแก แกจะกลับบ้าน แล้วมีครั้งนึงแกออกไปได้ (ไม่รู้ใครลืมล็อคบ้าน) เรียกวินจากแถวเอกมัย ไป พระราม3 อะ ซึ่งโชคดีมากที่คนในซอยรู้ว่าแกป่วย แกเลยเรียกวินท่รับแกไปแล้วให้มาส่งที่บ้านผม

ที่บ้าน แม่ผมชอบปลูกต้นไม้ ดอกไม้สวยๆ อาม่าเด็ดหมด แล้วเราไปเถียงอะไรก็ไม่ได้ด้วยนะ คือโคตรเครียดอะบอกเลย

หรือสมัยก่อนผมดู UCL ก็ดูแบบเปิดเสยงเบามากๆ (แต่ก่อนยังไม่มีมือถือ TV ในห้อง ดูช่อง3 อะ) เกมๆนึง แกถามผมว่า นี่กี่โมงแล้วประมาณ 10 รอบ++ อะ ฮ่าๆๆ

ก็ดูแกมา 13-14 ปีได้ แล้วแกก็หลับไป

ส่งไปศูนย์ดูแลผู้สูงอายุครับ

คือส่วนใหญ่จะคิดว่าเพราะเรารักเราต้องดูแลเอง แต่จริง ๆ คือ ศูนย์เขามีผู้เชี่ยวชาญ

โรคนี้รักษาไม่ได้แต่ยังประคองอาการได้

การอยู่กับเราท◌ี◌่ไม่ได้เชี่ยวชาญโอกาสที่อาการจะหนักขึ้นสูงมาก

อันนี้ยังไงก็ต้องเน้นที่ส่งไปครับถ้าถามผม