การละเมิดกฏหมายและยอมรับผลที่ตามมาคือหลักการพื้นฐานของการเรียกร้องแบบอารยะขัดขืนครับ เพื่อแสดงให้เห็นว่ากฏหมายมันไม่ยุติธรรม

ดีไม่ดี ผมตอบไม่ได้ แต่การอารยะขัดขืนก็เป็นวิธีการประท้วงในทางสากลวิธีการหนึ่งที่มีใช้กันแพร่หลาย

วิธีการแก้ตามลำดับศักดิ์ของกฏหมายไม่เหมือนกันถูกต้องครับ

แต่ผมว่าที่ผมจะสื่อไม่ใช่ประเด็นว่าวิธีการแก้มันเหมือนหรือไม่เหมือนกันในเรื่องของกระบวนการทางกฏหมายนะ

แล้วท่านจะสื่อว่าอย่างไรครับ กฎหมาย หรือข้อบังครับ หรืออื่นๆทุกอย่างเราต้องเคารพและทำตามใช่ไหม พออธิบายได้ไหมครับ

ส่วนตัวผม save นะ เพราะ

น้องยังเด็ก และเชื่อว่า ต้องมีคนเข้าไปแนะนำแล้วละ ไม่ปล่อยให้ทำลายตัวเองหรอก

ยกเว้น แต่ น้องยังยึดติดวิธีการเดิมๆ ก็สังคมจะตัดสินน้องเองว่า อะไรยังไง

ต้องไม่ลืมว่า เราต้องอยู่ในสังคม ด้วยกัน ช่วยกันคนละไม้คนละมือ สังคมจะได้น่าอยู่ครับ

ตอนเรื่อง 112 ผมเซฟ
เรื่องโรงเรียน ผมไม่เซฟ

ผมมองเป็นเรื่องๆไป

ที่ท่านว่า ถ้าคนส่วนมากเห็นด้วยเมื่อไรมันก็ไม่นอกคอก แล้วมันก็จะผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปเอง

ก็เหมือนจะแก้ 112 พอถึงจุดนึงก็เข้าไปแก้ในสภา เมื่อแก้ได้ก็แก้

ก่อนหน้านี้ มีการทำผิดกฎหมายไหมครับ หรือ บู้มมมม คนส่วนใหญ่เห็นด้วยที่จะแก้ 112 เลยครับ

อยากรู้ว่าน้องสมัครใจไปเรียนที่นั้นเองรึเปล่า
ถ้าสมัครใจไปเรียนแล้วทำตามกติกาไม่ได้
สรุปโรงเรียนดักดาน

สมัครงานบริษัท บริษัทบอกให้ใส่เครื่องแบบตามที่ระบุไว้
แต่ตัวเองไม่ใส่ บริษัทเลยให้ออกเพราะไม่ปฏิบัติตาม
สรุปบริษัทดักดาน

อยากเล่นฟุตบอลแต่ไม่อยากใช้เท้าเล่น
ขอใช่มือเล่นได้มั้ย แต่นั้นมันเรียกว่าแฮนด์บอล
สรุป กติกาฟุตบอลดักดาน

เลือกตั้งกันมาแท้ๆ ได้คะแนนอันดับ 1 จะได้ตั้งรบ.
เจอ ส.ว.ะ กับ นักร้อง มาเตะตัดขา
สรุป ส.ว.ะกับนักร้องดักดาน

ดักดานเต็มไปหมดเลย
สิ่งที่อยากสื่อคือ มันมีกติกาบ้างอย่างที่มันยอมรับได้และมีกติกาบ้างอย่างที่มันไม่ควรเปลี่ยน
แต่กติกาบ้างอย่างมันก็ไม่ควรจะเป็นอย่างงั้นถึงแม้มันจะเป็นกติกาหรือกฏที่สามารถทำได้ก็ตาม

ผมไม่ได้เห็นด้วยกับการทำผิดมาตรา 112 ณ ปัจจุบัน เพราะมันก็มีการทำผิดกฏหมายเกิดขึ้นจริง ๆ ด้วย
ไม่ได้มีแต่กลั่นแกล้ง เมื่อถึงจุดหนึ่งที่คนส่วนมากเริ่มมีความคิด ความศรัทธาที่เปลี่ยนไป มันก็จะเปลี่ยนแปลงไปเอง
ตอนนี้จาก MOU เราก็เห็นแล้วว่าคนส่วนมากยังไม่เห็นด้วย มันก็เป็นเรื่องของกาลเวลาว่า 112 จะอยู่หรือจะไป
เมื่อถึงเวลามันตัองแก้ก็ต้องแก้ แต่ไม่เห็นด้วยที่มีคนทำผิดกฏหมายออกมาเต็มท้องถนนแล้วจะไปแก้ไปยกเลิก
ให้มันอ่อนลงอีก อย่างนี้คนออกมาทำผิดกฏหมายมีแต่จะมากขึ้นเรื่อย ๆ
อยากแก้ก็ไปคุยหารือกันในสภา ถ้าสุดท้ายมรมติไม่แก้ก็ไม่แก้

ความชอบธรรมของกฏครับ เวลาเราพูดว่าต้องเคารพกฏ ไม่ว่าจะขนบธรรมเนียม, ประเพณี, กฏระเบียบ, กฏหมาย, หรือรัฐธรรมนูญ เราได้ตั้งคำถามก่อนไหมว่ากฏเหล่านั้นชอบธรรมหรือไม่?

ความชอบธรรมนี้ไม่ใช่แค่วิธีการได้มา แต่รวมถึงกฏเหล่านั้นมันสอดคล้องกับบริบทสังคม บริบทสากล หลักการพื้นฐานของระบอบไหม

ผมถึงได้ยกตัวอย่างเรื่อง บทเฉพาะกาลของสว.250 คน ที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญ 2560 มีที่มาที่ถูกต้องตามกระบวนการตรากฏหมายประกอบรัฐธรรมนูญครับ แต่ถามว่ามันชอบธรรมไหม?

เช่นเดียวกัน เรื่องชุดนักเรียน ทรงผม ผ่านกระบวนการที่ถูกต้องตามรัฐธรรมนูญในการออกกฏระเบียบตามกฏกระทรวง แต่มันชอบธรรมไหม? มีการถกเถียงถึงเรื่องนี้กันมากแค่ไหนก่อนจะบอกว่ากฏระเบียบนี้ชอบธรรมและทุกคนต้องปฏิบัติตาม ที่มาของกฏระเบียบ ประวัติศาสตร์ในการออกกฏระเบียบนี้ จุดเริ่มต้นมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่? เกิดขึ้นยังไง? จุดประสงค์ของการมีกฏระเบียบนี้ มีไปเพื่ออะไร? ขัดกับหลักการพื้นฐานของระบอบเสรีประชาธิปไตยข้อไหนไหม?

กฏอะไรก็ตาม จะเป็นธรรมก็ต่อเมื่อมันชอบธรรมครับ
แน่ใจก่อนว่ากฏนั้นมันชอบธรรม ค่อยไปบอกให้คนอื่นตัองทำตามกฏครับ

กลับกันด้วยซ้ำ เพราะใช้ความรู้สึก มากกว่าเหตุผล ถ้าบอกใช้เหตุผลจริง ต้องมานั่งคุยกัน ว่าไอ่กฎที่เด็กมันไม่เอาเนี่ย มันต่างยังไงกับพวกกฎที่เราก็ไม่เอาเหมือนกัน พอเป็นผู้ใหญ่ เราฉวยโอกาสออกมาพูดว่าเพื่อประเทศชาติจะได้ดีขึ้น เพื่อความเจริญ แต่พอเป็นกฎหมายของระบบการศึกษา เรากับทำตัวเป็นไดโนเสาร์หลงยุค ใช้แค่ความรู้สึก รับรู้ว่าน้องมันก้าวร้าว อะไรคือก้าวร้าว การไม่ยอมทำตามกฎนี่หรอคือก้าวร้าว ? สังคมต้องมาคุยกันใหม่อะ ไม่ใช่ทำอะไรย้อนแย้งไปหมดแบบนี้ ไม่แปลกหรอกที่ Top เม้น จะด่าว่าเราหลายๆคนยังดักดาน

คุณมีข้อสังสัยถึงความชอบธรรมก็เป็นสิทธิ์ของคุณครับ
ผมไม่ได้เป็นคนออกกฏก็คงไม่สามารถบอกเจตจำนงที่แท้จริงได้ว่ามันมีเหตุผลอะไร
แต่กฏหมายไทยมันก็เป็นแบบนี้หรือเปล่า การที่ไม่รู้ไม่ได้แปลว่าเขาเขียนมาโดยไม่มีเหตุผล
คุณสงสัยก็ปฏิบัติตามกฏไปก่อนแล้วเขาไปถกถามเหตุผล ขอเปลี่ยนแปลงกฏต่างๆ
เช่น ทำไมต้องใส่หมวกกันน็อค ทำไมต้องคาดซีทเบลท์ ชีวิตเราเอง เราตายเอง ไม่มีใครเดือดร้อน
แต่ความจริงก่อนคุณจะตายรัฐบาลต้องใช้รีซอร์สมากมายแค่ไหนในการช่วยชีวิตคุณ ช่วยให้คุณรอดชีวิต
เรื่องชุดนักเรียนที่พอจะคิดออกก็คือเวลามีเด็กนักเรียนโดดเรียนก็จะรู้ เด็กไปมั่วสุมเสพยาก็จะรู้
ว่ามาจาก รร ใด ตามไปแก้ปัญหาได้

สิบปีหลังจากเนติวิทย์มันเปลี่ยนไปบ้างนะ แต่สิบปีที้ผ่านมามันเปลี่ยนไปแค่นี้เองหรอจากสิ่งที่เขาทำ
ไม่แปลกหรอกที่จะเกิดเคสหยกขึ้นมาแล้วจะถูกยกให้เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ก้าวร้าว ไม่เคารพกติกา แต่ไม่คิดถึงแก่นจริงจังสักที
สุดท้ายสังคมก็จะหล่อหลอมให้เกิดขึ้นอีก หยกไม่ใช่คนแรกและคนสุดท้ายที่จะเกิดเคสแบบนี้แน่นอน

ทุกคนตั้งคำถามทำไม สว ถึงตัดสินอนาคตของประเทศแทนเสียงคนส่วนใหญ่ แต่กับเด็กคนนึงดันตั้งคำถามว่าทำไมถึงแหกกฎโรงเรียนแบบนี้

เออแหะ แปลกชอบกล

ที่ผมอยากสื่อคือ ก่อนที่ "เมื่อถึงจุดหนึ่งที่คนส่วนมากเริ่มมีความคิด ความศรัทธาที่เปลี่ยนไป มันก็จะเปลี่ยนแปลงไปเอง" มันเกิดขึ้นได้เพราะอะไรครับ

เกิดจากอะไรครับ เริ่มจาก ม็อบแฮร์รี่พอตเตอร์ ทนายอานนท์ รึป่าวครับ ซึ่งผิดกฎหมายไหม

หรืออยู่ดีดี คนส่วนมากเริ่มมีความคิด ความศรัทธาที่เปลี่ยนไป ได้เองครับ

และ "ตอนนี้จาก MOU เราก็เห็นแล้วว่าคนส่วนมากยังไม่เห็นด้วย" ท่านเอาข้อมูลที่ไหนมาครับ จาก สส. พรรคอื่นๆ นอกจากก้าวไกลที่ไม่เห็นด้วยเหรอครับ แล้วถ้าบางคนเขาเห็นด้วย แต่ไม่เลือกก้าวไกลละครับ

"อยากแก้ก็ไปคุยหารือกันในสภา" ก็ขอถามย้อนกลับไปอีกว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรครับในความคิดเห็นของท่าน

เครื่องแบบนักเรียนและทรงผมนักเรียนเริ่มบังคับใช้อย่างเป็นระบบในยุครัฐบาลเผด็จการของ จอมพล ป. พิบูลสงคราม เพื่อปลูกฝังความเป็นชาตินิยมของเยาวชนครับ

ผมตั้งคำถามไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้ครับ ผมตั้งคำถามให้คนอื่นสงสัยแล้วไปหาคำตอบเพื่อหาความรู้ใส่สมองก่อนจะคิดไปเองว่ากฏระเบียบทุกอย่างออกมาโดยมีเหตุผลที่ดีพอ

ก้มหน้าก้มตาทำตามกฏโดยไม่ตั้งคำถามหาเหตุผลของกฏ เขาเรียก "ทาส" ครับ