ฝันสองชั้น เห็นสถานที่เดิมสามรอบ
สดร้อนๆเลยครับ ตอนประมาณ1-2ทุ่ม เกริ่นนิด ผมมาทำงานตจว.นะ มาบ้านพักพี่หน่วยงานเดียวกัน ปกติอยู่คนเดียวอีกที่ครับ เคยมานอนหลายครั้งแล้ว เวลามีงานตอนเช้าที่อำเภอนี้หรืองานค่ำ ก็มานอน บางครั้งมาเตะบอลกับแกในอำเภอนี้ หรือมีงานเลี้ยง เสร็จค่ำ ก็นอนค้างบ้างก็มี ลักษณะเป็นบ้านไม้สองชั้นครับ ชั้นล่างมีเบาะปูนอนหน้าทีวี มีโต๊ะญี่ปุ่นกินข้าว มีเก้าอี้เอน ห้องชิวๆดูหนังฟังเพลงเล่นกีต้าร์ไรห้องนี้ ผมกินข้าวเสร็จ บอกพี่แก ขอเอนหลับงีบเล่นๆสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะพี่ เพลียๆ ผมก็นอนบนเบาะ ก็นอนหลับๆตื่นๆ คือรับรู้เกือบตลอดว่าพี่แกเสียบหูฟังคุยโทรสับกับแฟนแกบนเก้าอี้ไม่ห่างมาก บางทีก็ไปเปิดคอมส่งงานก๊อกแก๊กๆ ผมก็พยายามตะแคงหันหลังออกบ้าง สักพักผมหลับไป
ฝันชั้น2 -
ผมตื่นมาจากเบาะ เดินไปดูในบ้าน ตกใจมีของเกลื่อน ตกล้มไปหมด มีขวด/แก้วน้ำแตก มีอาหารหมากระจายลงพื้น ผมวิ่งออกไปนอกบ้าน บรรยากาศวังเวงมาก ผมก็ตกใจ พี่แกก็ตะโกนบอกมาช่วยเก็บของก่อน สักพักมีลมแล้วหมอกสีส้มๆ คล้ายพายุทะเลทรายในหนังMIภาคนึง แต่มันไม่ได้เป็นทรายหรือเป็นฝุ่นนะ สีกับลมมาเฉยๆ
ฝันชั้น1 -
ผมสะดุ้งตื่นมาอย่างตกใจบนเบาะ อ่าวฝันนี่หว่า ก็เลยหันไปเล่าให้พี่ฟัง เรื่องฝัน พี่ก็นั่งไถมือถือ เอออ่าๆฟังเราไป สักพักเอนตัวนอนต่อ เริ่มคิดเรื่องฝัน หลับๆตื่นๆ กรนดังเลย รู้ตัวบางทีด้วยว่ากรนออกจมูก รู้ตัวทีก็ตื่นมาที เลยไม่นอนละ เอาแท็บเล็ตมาเปิดนอนดูนั่นนี่ไป บางทีก็พลิกให้แกดูด้วย โม้โน้นนี่ไป ไถๆไปสักพัก มือไปกดโดนเพจไหนไม่รู้ เป็นเพจคนคอสเพสเป็นพวกผีสยองๆเต็มไปหมด นี่ก็ตกใจสุดบอก เฮ้ย พี่ มาได้ไง ผมไม่เคยกดหรือเคยเจอเพจนี้นะ
โลกจริง -
ผมสะดุ้งตื่นมาที่เดิม ใจเต้นแรง เอ้ย ฝันหรอ อะไรเนี้ย งงๆ ลุกขึ้นยืนเลย เดินไปเล่าให้แกฟังทั้งหมด แกบอกไม่มีเหตุการณ์อะไรทั้งนั้น!! ผมไม่ได้นอนกรนด้วยเมื่อตะกี้ แล้วก็ไม่ได้เล่นแท็บเล็ตด้วย ผมเดินดูเอาชัวร์ ปรากฎว่าแท็บเล็ตเก็บอยู่ในกระเป๋าจริง ไม่ได้เอาออกมาตั้งแต่กลับจากที่ทำงานแล้ว
ผมห้อยพระนะ ก่อนนอนก็จะวางพระบนหัวเตียง หรือที่บนชั้นวางที่เหมาะสม ส่วนในบ้านพี่มีพระของพี่เยอะอยู่นะ
ใครเคยเจอเหตุการณ์แนวๆนี้บ้างแบบผมมั้ย
ตอนนี้รีบเปิดกูเกิล เช็คผล ซิตี้พรีเมียร์ หงส์แดง2แชมป์กำลังลุ้นแชมป์ที่3 แมนยูมือเปล่า จบ6พร้อมลูกได้-เสีย 0 แล้วเจอคอมเม้นกระหน่ำอีกมากมาย555 คิดว่าโลกจริงแล้วแหละ เพราะสมองผมไม่น่าจะจินตนาการอะไรได้เศร้าหดหู่ขนาดนี้ได้แล้วล่ะ