แบบทำแทบจะทั้งวันทั้งคืนจริงๆ

ต่อให้สามสี่ทุ่มก็ยังต้องทำงาน

มือจะเอาออกจากงาน มีแค่ตอนกินข้าว อาบน้ำ นอนหลับ แค่นั้น

เสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องทำ

ไม่เหลือเวลาแม้แต่งานบ้านก็ยังไม่รู้จะทำได้ตอนไหน

มีใครที่ทุกวันนี้เป็นแบบนี้บ้างครับ

แล้วเคยคิดกับตัวเองมั้ย ว่าเราจะอยู่แบบนี้ไปจนถึงอายุเท่าไร

มีกำหนดมั้ย หรือจะอยู่ต่อไปได้เรื่อยๆ

ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแต่เป็นเรื่องของเพื่อนที่เจอช่วงนี้
มันทำงานเป็น Art di บริษัทเกี่ยวกับอุปกรณ์ทำขนมเจ้านึง
ทำงานทั้งวันเสาอาทิตย์ยังโดนแก้งานเที่ยงคืนยังโทรมาให้แก้งานให้
อาทิตย์ที่แล้วมันเล่าให้ฟังว่ามีงานเร่งต้องทำทั้งคืนยันตี 2-3 พอทำเสร็จจะนอนพัก
ออฟฟิศโทรตามให้แก้อีกยาวๆฟังละหลอนตามอ่ะ

แฟนผมมั้ง ทำกราฟฟิค รูทีนประมาณตื่น 09.00 - 17.00 ( WFH ) ช่วงกลางคืนทำงานนอกถึง 02.00 ทุกวันนี้คุยไลน์กันนับประโยคได้ แต่ผมไม่ซี เพราะผมก็ไม่ชอบพิมพ์ไลน์ โทรคุยนี่ตัดไปเลย โทรหากันล่าสุดเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว (เพราะคุยไลน์) หาเงินเก่ง วันไหนสมมติอยากหาเงินให้ได้ 5,000 วันนั้นก็ทำจนได้อ่ะ

มีเพื่อนคนนึงทำ 7-23:00 และเป็นงาน onsite ทั่วภูมิภาคด้วย
ออกไปทีนนึงก็ 60วัน 90 วัน บางที6เดือน อาหารหลักคือข้าว
แช่แข็ง ทีมมันจะยกไปทั้งตู้แช่สแตนบายไว้เลย หิวก็เวฟมากิน
เห็นมันจะรีไทร์ภายในอายุ 30

ท่านพอจะทราบตัวเลขคร่าวๆไหมครับ สโคปงานแบบนี้ เงินเดือนเท่าไหร่

ผมว่า หนึ่งในอาชีพที่ต้องมีประสบการณ์นี้คือ graphic design ตอนหนุ่มๆ ที่เริ่มงานนี้ นี่แทบจะทำงาน 7 วัน
- ประชุม คิดงาน ออกแบบ รีทัช ประชุม แก้ -
ด้วยความที่เราก็อยากให้งานเนี๊ยบ ไม่มีแก้
ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว มันแก้ทุกงาน
บางทีแก้ไปแก้มา พวกกลับมาเอาแบบแรก

ไม่ทราบเลยครับไม่เคยถามด้วยแฮะ

ผมช่วงนี้เลยครับ กำลังจะสอบ CFP ทั้งเรียนทั้งติว

ดีหน่อยปกติทำงาน 08.30 เลิกเกือบๆ 17.00 พักเที่ยงครึ่งถึงบ่ายสองครึ่ง

ตอนนี้ติววัน ส-อา 08.30-18.00 พักนิดเดียว จะตายเอา กลายเป็นไม่มีวันหยุดเลย

เดี๋ยวก็คงกลับไปเป็นปกติละ

แบบผมนับเปล่า เลิกงานเสร็จ ขุดเอเลียนเวิร์ลต่อ

ผมเคยนะ หนักกว่าที่ยกตัวอย่างอีก

แต่ต้องบอกว่าชีวิตแบบนั้นไม่ได้ทุกข์มากนะ ใช้คำว่าเครียดดีกว่า

คือชีวิตแบบนั้นไม่มีเวลาให้ทุกข์ หรือคิดไรเลยอ่ะ มีแต่ งานงานงาน

ตื่นมาก้เรื่องงาน จะนอนก้เรื่องงาน เครียดกับงานแค่นั้น

แต่ก็แอบมีความสุขตอนเห็นเงินนะ เพราะมันไม่ได้ใช้เลยด้วย สมัยนั้นเดือนนึงใช้ไม่ถึงหมื่นบาทแค่กินข้าวไปวันๆ บวกกับเงินที่เข้ามาก้ยิ่งเยอะเลย

กลับกันตอนนี้กลับมีความทุกข์ในชีวิตมากกว่าซะอีกนะ แต่ความเครียดเบาลงเยอะ เหมือนพอมีเวลาว่างละก้ฟุ้งซ่าน

ส่วนสาเหตุที่ออกเพราะรู้สึกว่าตัวเองเครียดเกิน + ไม่มีเวลาให้ครอบครัวและคนรอบข้างเลย ละจริงๆมันเป็นตำแหน่งที่ผมโตได้ง่ายมาก แคเรีย พาท อย่างชัด แต่คือตำแหน่งนั้นก็เป็นแบบที่ผมเป็นอ่ะ เครียดกว่าด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่าผมเป็นงี้ไปจนเกษียณไม่ไหวว่ะ ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่น่าเวิค เลยออกดีกว่า

เคยอยู่ช่วงนึง
จันทร์-ศุกร์ ทำงานประจำ ตื่น 6 โมง ทำงาน 8 โมง เลิกงาน 5 โมงเย็น
หลังจากนั้น ประมาณ 5 โมง ครึ่ง มาทำงานต่อที่ร้าน ทั้งล้างจาน ผัด คิดเงิน ขับรถออกไปส่งอาหาร กว่าจะเคลีย์ทุกอย่างได้ กลับถึงบ้านก็ 5 ทุ่มกว่า อาบน้ำนอน แล้วก็ตื่นมา วนลูปแบบนี้ประมาณครึ่งปีกว่าๆ กว่าจะหาคนมาช่วยงานได้

ส่วนเสาร์-อาทิตย์ อยู่ร้านยาวๆตั้งแต่ 9โมงครึ่ง ถึง 4 ทุ่ม ร่างแทบแหลก

ชีวิตผมใน4-5เดือนนี้เลย
ตื่น8.45 ล้างหน้าแปรงฟัน
เข้างาน wfh 9.00
เที่ยงอาบน้ำกินข้าว เลิกงาน 18.00
เย็นกินข้าว ทำงานนอกเพิ่มต่อจนหลับ

งานฝิ่นเหมือนได้เงินเดือนมาอีกเท่าตัวนึง บางเดือนก็เยอะกว่าเงินเดือนหลายเท่า
พวกกราฟิกน่าจะเข้าใจดี
แต่เสียเวลาการอยู่กับครอบครัวไปหมดเลย ว่าจะลดลงบ้างหาวันพัก3-4วัน
ก่อนโควิดจะระบาดรอบนี้ เวลาไปตจวผมก็แบกโน้ทบุ๊คไปทำงาน ภรรยาบ่นตลอด

ถ้ามันหนักขนาดนั้นก็ไม่ไหวอะครับ ทำงานหาเงินเพื่อมาให้กับหมอเพื่อรักษาตัวเองในบั้นปลาย ผมไม่เอาอะ

อันที่จริงผมก็ทำงานเรื่อยๆนะ ทำทุกวันแหละ ส. อา. ผมก็นั่งทำงาน นั่งเขียนงาน เขียน paper ไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ถึงกับตึงเครียดอะไร ทำบ้าง พักบ้าง ผ่อนคลายบ้างตามอารมณ์

ส่วนตัวเป็นนะ 7/24 มานานเกินกว่าสิบปีแล้ว...เฉยๆครับ

ถ้าเราคิดว่ามันเป็น"งาน" มันก็เหนื่อยแหละ
แต่ส่วนตัวมันกลายเป็น"ชีวิตประจำวัน" ก็เลยชินครับ แทบจะเรียกว่าเปิดอ่านอีเมล์งานมากกว่าเปิดเฟสบุ๊คอีก

WFH ก็เป็นงี้เลย