สำหรับคนเคยเกเรมาก่อน
พวกท่านเลิก เกเร ตอนอายุประมาณเท่าไหร่กันครับ ?

ของผม เริ่มเพลาๆ เริ่มคิดถึงอนาคตตัวเอง ตอน 22-23
แต่เลิกเกเรเลย ตอน 26. ตอนนี้อยู่ติดบ้านมาก เลิกงานกลับบ้านอย่างเดียว

ตอนมหาลัยครับ

18-19 ประมาณช่วงใกล้จบ ม.6 ครับ หลังจากนั้นก็ดีขึ้นตามลำดับ

ก่อนอื่นเลยขอนิยามคำว่าเกเรก่อนเลย แต่ละท่านตีความว่ายังไง

ไม่รู้คำว่าเกเรของจขกท.หมายถึงอะไร

แต่ผมก็ว่าตัวเองใช่นะ ช่วงเรียนม.ปลายนี่ผมเข้าเรียนไม่ถึง 50% อ่ะ จากคนเรียนเกรด 3 ปลายๆ มาเหลือ 2 ต้นๆ

เกรดเท่าไหร่ไม่สน อ่านหนังสือไม่ต้องถาม เพราะยังไงก็มั่นหน้าว่าสอบตรงมหาวิทยาลัยติดแน่นอน ซึ่งก็ติดจริงๆ

ปี 1 - 2 ก็แบบเดิมวิชาไหนไม่เช็คชื่อไม่มีทางได้เจอ เรียนจนมาปี 2 เพื่อนบางคนยังๆเลยว่ามีผมอยู่ในสาขาด้วยหรอ



โชคดีเดียวก็คือมีแฟนดี พากลับเข้าร่องเข้ารอยเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ทำงาน เพื่อนบางคนงงเลยเห็นผมแต่งตัวไปทำงานใส่สูทผูกไท้ ทั้งที่สมัยเรียนนี่ย้อมผมทอง เจาะหู ไท้ไม่เคยมี วันไหนใส่เสื้อเชิ๊ตไปเรียนนี่เหมือนเจอวัวป่าโคโรโวเก้

ติดเกมหนักตั้งแต่ ม.2 ประคองจนเรียน ม.ปลายได้ จริงๆตอนมหาลัยก็ยังไม่ดีมาก มารู้สึกว่าเป็นตัวเป็นตนตอนเลข 3 ละครับ ก่อนหน้านี้เละเทะเลย

เมื่อเพื่อนเค้าไปกันหมดแต่เราไม่มีทางไปครับ
เวลานั้นมันช่างเศร้าและวังเวงจริงๆ

ปี 1 วันแรกใส่แตะ เกงยีนส์ไปเรียนเลย แล้วเจอพี่ปี 2 ยกมือไหว้ด้วยเพราะคิดว่าเป็นเนียร์ 5555

พอกลางเทอมเริ่มไม่เรียน ไปมหาลัยปุ๊บ ข้ามถนนไปเล่นเกมแยกเกษตรปั๊ป ล่า MVP RO ทั้งวันไม่เรียนหนังสือ เรียนไม่ไหวก็ ดรอป ดรอปไม่ทันก็ปล่อยเอฟ ถ้าผ่านได้ก็มักจะ C, D+ พอปี 5 ติดเที่ยวไปผับอาทิตย์ละ 2-3 วัน พีคสุดคือไป 7 วันติด ช่วงนั้นชีวิตเน่ามากเกือบโดนไทร์หลายรอบ เคยคิดจะลาออกเอาวุฒิอนุปริญญาแล้วไปหางานทำด้วย แต่สุดท้ายมีแม่เพื่อนช่วยดึงไว้ กว่าจะจบ ล่อไปปี 7 เทอม 2

สำหรับผม คำว่าเกเรมันดูเป็นคำความหมายลบที่มีแง่บวกนิดๆ แบบแบดบอย เท่ๆ หน่อย
ตอนเด็กๆของผมนี่คงหนักกว่า คือไม่เรียน ไม่เที่ยว ไม่เล่นยา ไม่มีสาว ไม่ทำเหี้ยไรเลย
ใช้ชีวิตเปื่อยๆไปเรื่อยๆ ไม่คิดถึงอนาคตไรเลย

มาคิดได้ตอนมอห้า ขยันสุดชีวิต ตอนนั้นคิดละว่าถ้าแอดมินชั่นไม่ติดมอดังๆแน่ๆเพราะเกรดห่วยจัดคะแนนหายไปเยอะ
เลยพยายามดึงเกรดให้ขึ้นมาเกิน2.75 จะได้มีสิทธิ์สอบตรงได้ โชคดีที่สอบติด เพื่อนงงกันชั้นระดับชั้น


เด่วนี้ก็ยังขี้เกียจเหมือนเดิม แต่มีประสบการณ์ละว่าจะขี้เกียจยังไงให้ชีวิตโอเค

ชีวิตผมเละเทะมากครับ เรียนจบตรีก็ตอนอายุ 26 ปีแล้วเริ่มทำงานช้ามาก
ถ้าไม่ได้ภรรยาคนนี้ คือบอกได้เลยว่าคงยังเละเทะแน่นอน แต่ถือว่าดวงดีดวยครับ
ได้เข้าทำงานในบริษัทที่โอเค ตอนนี้ตามเพื่อน ๆ ที่จบไปก่อนทันหมดแล้วครับ
มีครบพร้อมทุกอย่างละ ขาดแค่ลูกอย่างเดียวตอนนี้

ของผมเข้าข่ายเกเรมั้ยไม่รู้ ช่วงตั้งแต่ม.ปลายจนถึงประมาณช่วงปี4คือ ติดเกม ติดเพื่อน ติดสังสรรค์ ไม่เข้าเรียน สุดท้ายเริ่มเบาลงเพราะจบช้ากว่าเพื่อน1ปี ช่วงปีนั้นอย่างนรกเพื่อนจบหมดแล้วไม่มีใครช่วยต้องช่วยตัวเอง

31 ใกล้จบเอกครับ

ผมเกเรตอน 12 เลิกตอน 19 เพราะจะแต่งงานเลยหยุดครับ เกเรของผมคือเมาเหล้า ค้ายา ค้าอาวุธ ผมจบม.3 ด้วยการขาดเรียน 120 วัน ทะเลาะตีกันตลอด บุหรี่ผมก็หยุดสูบเลยตอน19 แล้วคือ ผมเกเรเพราะชอบนะ สมัยนั้น ที่บ้านไม่บังคับ ไม่ชอบเรียนไม่ต้องเรียน แล้วที่แปลกคือ บ้านผมคนจีน มีฐานะพอสมควร ไม่มีใครเกเรเลย ผมคนเดียว อายุ15 นี่ผมสักเต็มหลังเลยนะ แหวกตระกูลมาเลย ต้องยอมรับด้วยว่าโชคดีที่บ้านมีฐานะด้วย ไม่งั้นผมคงเป็นไอ้ขี้ยา เอใหญ่ตามสไตล์คนเกเรเลย เพราะจบม.3 ทำอะไรก็ไม่เป็น แล้วเคยใช้ชีวิตอู้ฟู่มา ถ้าบ้านไม่ซัพพอร์ตได้ คงขายทุกอย่างเพื่อดำรงชีพนั่นแหละครับ

เมื่อก่อนผมก็เกเรครับ ช่วงม.ปลาย ไม่เรียน เวลาสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ใช้วุฒิสอบเทียบสมัครสอบเอา ไม่มีใครจะคิดว่าผมจะสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้ แม้กระทั่งแม่ผมเองก็ตาม ก็เป็นแค่ช่วงวัยรุ่นนะครับ เกเรแต่ไม่ถึงกับไร้จิตสำนึกนะ สุดท้ายผมก็สอบเข้ามาได้ แต่ก็นะ เข้ามาปีหนึ่งก็เมาเละเทะ เรียนติดโปรกระจุย กระจาย จนเกือบจะโดนไล่ออก

มาคิดได้ตั้งหลักได้ก็ช่วงปีสองครับ เริ่มรู้สึกตัว เริ่มคิดได้ แต่ก็ไม่ถึงกับเรียนอย่างเดียวนะครับ ก็ยังเมา ยังเล่น ยังสนุกสนานอยู่ แต่ก็มีความรับผิดชอบมากขึ้นต่อชีวิตตัวเอง และก็พยายามให้มันดีมากขึ้นๆ จนในปัจจุบันเรียกได้ว่าผมประสบความสำเร็จในระดับที่ทุกคนที่รู้จักผมคาดไม่ถึง ว่าผมจะมาถึงในจุดที่ยืนอยู่ในปัจจุบันนี้ได้

ผมก็น่าจะเหมือนกันนะครับ เพลอๆสถาบันเดียวกัน