การลักลอบค้ามนุษย์ หรือ โสเภณี เป็นภัยที่ล่อลวงกักขังเด็กนับล้าน นี่คือเรื่องราวของเด็กสาวสองคนที่ถูกบังคับให้ค้าประเวณี คนหนึ่งมาจากอินเดีย อีกคนจากบังกลาเทศ
.
ก่อนถูกขายเข้าซ่องเดียวกัน ซาย์อีดาและอันจาลีคือเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไปที่เติบโตในสภาพคล้ายคลึงกัน แต่อยู่ห่างกันไม่กี่ร้อยกิโลเมตร ซาย์อีดาอยู่ในเมืองขุลนา ประเทศบังกลาเทศ ส่วนอันจาลีอยู่ที่เมืองสิลิคุรี รัฐเบงกอลตะวันตกของอินเดีย
.
ดินแดนสองผืนที่ถูกกั้นแบ่งโดยเส้นพรมแดนระหว่างประเทศยาว 2,250 กิโลเมตร แต่เชื่อมโยงด้วยมรดกทางภาษาและวัฒนธรรมเดียวกันนี้ต่างประสบเคราะห์กรรมที่เด็กผู้หญิงถูกขายเป็นทาสกามปีละหลายพันคน
.
วันที่ซาย์อีดาออกจากบ้าน เด็กหนุ่มที่เธอหนีตามพาเธอขึ้นรถประจำทางไปยังเมืองเล็กๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ลงเรือข้ามไปอีกฝั่ง พวกเขาอยู่ในอินเดียแล้ว
.
ซาย์อีดาอยู่ที่นั่นได้สองปีแล้ว เมื่ออันจาลีซึ่งตอนนั้นอายุ 16 ปี ถูกขายเข้าซ่องเดียวกัน ผู้ชายที่อันจาลีหวังจะแต่งงานด้วยกับเด็กหนุ่มอีกคนพาเธอไปที่ซ่อง
.
ลูกค้าแวะเวียนมาทั้งวันทั้งคืน เด็ก ๆ ต้องรับแขกอาจมากถึงวันละ 20 ครั้ง พวกเธอกินยาแก้ปวดเพื่อให้ทนต่อความทุกข์ทรมานทางกายได้ แต่ไม่อาจหลีกหนีจากความเจ็บปวดทางอารมณ์ “เราจะรู้สึกละอายมาก” อันจาลีบอก “เวลารับแขกผู้ชายอายุรุ่นราวคราวพ่อหรือแก่กว่าเสียอีก”
.
เด็กสาวทั้งสองเล่าถึงความน่าพรั่นพรึงที่ประสบมาอย่างเฉยชาจนผม (ผู้เขียน) จึงถามซาย์อีดาว่า เธอร้องไห้มากแค่ไหนในช่วงสามปีที่ถูกขังเป็นทาสกามแล้วก็ตระหนักได้ทันทีที่พูดออกไปว่า มันฟังดูตื้นเขินเพียงใด “อ๋อ หนูร้องไห้แล้วร้องไห้อีก นี่เรายังร้องไห้ได้อีกมากแค่ไหนนะ”
.
อ่านสารคดีเรื่อง 'ชีวิตที่ถูกปล้นไป – สู่วงจรค้า โสเภณี ในเอเชียใต้' เพิ่มเติมได้ที่ https://ngthai.com/cultures/31507/girlsandstolenlife/

ผมว่ามันเลวร้ายมากๆเลยนะครับ

เคยดูสารคดีมันหดหู่และรันทดใจมาก ซ่องปิดล้อมด้วยกำแพงอย่างกับคุก โสเภณีส่วนใหญ่อายุน้อยและก็ถูกล่อลวงมา เมื่อเข้ามาจะถูกเรียกว่าทาสไม่มีอิสรภาพเสรีภาพมีแต่หนี้สิน โสเภณีส่วนใหญ่เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย ก็เพราะพวกเธอไม่อาจทนกับสภาพชีวิตอันเลวร้ายแบบนี้ได้อีกแล้ว

หดหู่มาก ทำไมพวกอมนุษย์โหดร้ายแบบนี้ ทำไมมันไม่ลองเอาตัวเองไปลองขายชักวัน แล้วมันจะรู้ว่าเป็นยังไง

ทำไมไม่มีคนไปจัดการซ่อง หรือคนบงการ