แบบว่าถ้าเราอยู่ในองค์กรเช้าชามเย็นชาม เราก็จะเป็นแบบนั้นไปด้วย แต่ถ้าเป็นองค์กรที่ออกแนว innovationหน่อย ทุกคนในองค์กรขวนขวายในการทำนวัตกรรมหรือการพัฒนาอะไรใหม่ๆ เราก็จะขวนขวายตามไปด้วย อารมณ์เหมือนอยู่ห้องเด็กเรียนเราต้องเรียนไปด้วยไม่งั้นเดี๋ยวคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่อง หรือว่าไม่เกี่ยวเป็นที่นิสัยส่วนบุคคลซะมากกว่า

อยู่กับตัวคนเป็นหลักมากกว่า ต่อให้สภาพแวดล้อมเอื้อ/กดดันให้พัฒนา
ถ้าคนไม่เอาก็อยู่ไม่ได้แหละ หรือสภาพแวดล้อมชิลๆ แต่ถ้าคนจะเอามัน
ก็เหมือนมีเวลาให้ใช้มากขึ้นเพราะงานมันน้อย

เมื่อก่อนชอบหาอะไรใหม่ๆทำเปลี่ยนงานเป็นว่าเล่น ทำงานมา 9 ปี เปลี่ยนงาน 8 ที่ ขวนขวายที่จะหาอะไรใหม่ๆในการทำงาน แต่พอเข้าปีที่ 10 ที่ทำงานปัจจุบันผมกลับไม่อยากทำอะไรเลย เบื่อด้วยมั้ง คอยให้คำชี้แนะน้องๆในทีมอย่างเดียว บางทีอยากไปทำบ้านสวน อยู่กับสวนชิลๆปลูกต้นไม้ เลี้ยงสัตว์ แต่ก็ยังทำไม่ได้เพราะภาระอ้อมคอเลย

สุดท้ายคิดว่าอยู่ตัวคนเป็นหลัก

มีแต่ก็แล้วแต่คน

เพื่อนผมคนนึงอยู่ กทม ก็ทำแบบขอไปที คือฝีมือก็พัฒนาไหมพัฒนาแหละแต่ว่าไม่ก็ไม่ได้ขวนขวายที่จะโตขึ้นไปอีก

เทียบกับอีกคน จากภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ต้องมาให้ผมช่วยแปลเอกสาร ช่วยฝึกพูด
ต้องทำประเมิน ผลงานต้องเทพขึ้นไปอีก ต้องหาคอนเนคชั่น เพื่อที่จะได้พัฒนาในสายงานตัวเองได้
ไปเป็นไดเรกเตอร์ไรงี้

ผมก็ทำๆไปวันๆอะ เพราะออฟฟิศผมก็ทำไปวันๆเหมือนกัน 55
เขาจ้างเราแล้ว เราก็ทำให้คุ้ม

คิดถึงที่ทำงานเก่านะ
เราก็ทำแบบขอไปทีทุกทีอ่ะ แต่หัวหน้าที่แม่งชอบหัวร้อนใส่ผมแกชอบสรรหาซื้อเครื่องนู่นนี่นั่น ชอบให้ผม R&D
ไล่ผมไปขายงาน ไล่ผมไปทำงานนอกเหนือหน้าที่ ผมก็ได้ตีบวกตัวเองไปโดยปริยาย

สำหรับผมแล้วมีนะ

ผมทำงานมา 3 ที่ บางที่เงินเดือนเยอะ แต่บุคคลากร สิ่งแวดล้อมไม่อำนวยต่อการทำงานเลย

ส่วนที่ปัจจุบันที่ทำอยู่ ถึงเงินไม่เยอะเท่าที่แรก แต่คน สภาพแวดล้อมโอเคกว่า

มันทำให้เราทำงานได้สบายใจกว่าเยอะ

* ไม่เกี่ยวนะ อย่างของผมก็จะมีพี่อยู่คนนึง แบบความคิดมองโลกในแง่ลบและมองแต่ตัวเองเป็นหลัก แรกๆ ผมก็อยู่กับแกนี่ละ เพราะทำงานร่วมกัน แต่หลังๆ ผมก็ปลีกตัวออกห่าง


เพราะมีความรู้สึกว่าคนที่มีทัศนคติแบบนี้ผมอยู่ไม่ได้อะ คือนิสัยส่วนตัวโอเค แต่ให้เป็นเพื่อนร่วมงานผมว่าไม่ค่อยเวิร์ค คือมองเห็นแต่ตัวเอง แต่ไม่เห็นคนอื่นเท่าไหร่



คือผมอยู่กับคนใจแคบไม่ได้อะ เพราะนิสัยการทำงานผมชอบช่วยเหลือคนนั้นคนนี้ เป็นเฟืองขับเคลื่อนทุกคนเท่าที่ทำได้อะ



แต่พี่คนที่ผมบอกคือแนวแบบ งานคนอื่นกูไม่ได้สนใจหรอก แต่กูสนใจแค่งานกูไรเงี้ย ซึ่งมันถูกแหละครับ แต่อธิบายไงดี แกไม่ใช่คนประเภทแบบใจเขาใจเราอะ ใจตัวเองอย่างเดียว


นั่นละ สรุปคือผมว่าแล้วแต่คนครับเรื่องแบบนี้ ว่าอยากพัฒนาตัวเองไหม ไม่มีอะไรหยุดได้หรอก

มีแน่นอน สิ่งแวดล้อมเป็นแบบไหน เราก็ปรับตัวตามนั้นแหละ

เคยอ่านงานวิจัย เราจะทำตัวตามเพื่อนๆ รอบตัว ถ้าสิ่งแวดล้อมมีคนทำแบบนั้นๆ เกินครึ่งขึ้นไป

สมมติแผนกมี 10 คน 6 คนขยัน เราก็จะขยันตาม เหมือนเป็นการเข้าสังคมแบบนึง

สำหรับผมมีครับ เพราะ

ถ้าบรรยากาศที่ทำงานมันแย่ กลับถึงบ้านนี่แทบไม่อยากทำอะไรเลย มันเหนื่อยมันล้าไปหมด ยิ่งถ้าหยุดแค่วันเดียวต่อสัปดาห์นี่ ไม่ต้องคิดถึงเรื่องพัฒนาตนเองเลย แค่พักผ่อนให้เพียงพอยังยาก...

แต่ถ้าบรรยากาศที่ทำงานมันดี กลับบ้านหลับเต็มอิ่ม หยุดเสาร์-อาทิตย์ ส่วนตัวก็จะมีอารมณ์แวะไปศึกษาอะไรใหม่ๆ เล็กๆ น้อยๆ อยู่บ้างประปราย...

มึแน่นอนครับ ดูอย่างนักบอลห้าจตุรเทพถ้าไม่อยู่แมนยูไปทีมไหนจะมีโอกาศได้ชูถ้วย กลับกันเทพอย่างตอตติ ลองไปอยู่ทีมใหญ่คงได้ชูถ้วยทุกปี

เราควรพาตัวเองไปอยู่ในห้องที่ตัวเองโง่ที่สุดเสมอครับ (โง่แบบไม่เป็นภาระใครนะครับ)

การได้ทำงานร่วมกับคนเก่งๆมันส่งผลให้เราพัฒนาได้ไวมาก

มีแน่นอนครับ แต่นิสัยส่วนตัวก็เกี่ยวข้องด้วยแน่นอน

เอาย้อนหลังไปแค่ 2 บริษัทก่อนหน้านี้ก่อนพอ (สำหรับผม)

1. องค์กรใหญ่ระดับโลก แต่เป็นบริษัทที่ process-oriented มากแล้วก็มีลำดับการบริหารที่เป๊ะมาก (ซึ่งล้อไปกับข้อแรก) งานเยอะ สนุก แต่หน้าที่เราคือทำตามฟังค์ชั่นของงาน เรา contribute ได้ค่อนข้างเยอะ คือได้ใช้ทุกสกิลที่เคยเรียน/ทำมา แต่เราไม่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ แล้วสิ่งแวดล้อมเองก็ไม่ได้ value การเรียนรู้เพิ่มเติมซักเท่าไหร่ เน้นที่ on the job learning ซึ่งไอ้ที่เรารู้มันก็รู้จนสุดแล้ว แล้วคนในองค์กรเองก็ไม่สายหาความรู้เพิ่มเติม เอื่อยๆหน่อย... อันนี้ผมเคยบ่นกะนายตอนนั้นว่า ผมคือสายสปรินต์แต่คนในองค์กรคือวิ่งจ็อกกิ้ง มันก็ไปด้วยกันไม่ได้

สุดท้ายเราก็ออกมา เพราะเราไม่ fit-in กับองค์กรที่มัน rigid ขนาดนั้น และไม่ได้มี value แบบ learning organization ด้วย

2. องค์กรใหญ่ Top 3 ของไทย แต่อยู่ในส่วนที่ spin-off มาเป็น start-up อันนี้เรียนรู้ตลอดเวลา เรียนเยอะมากๆๆๆ เด็กเยอะ พลังพลุ่งพล่านดี เราก็พลอยกระตือรือร้นไปด้วย ได้เรียนอะไรใหม่ๆแทบทุกวัน แต่ด้วยความที่มันเป็นอะไรที่เน้นเรียน แต่คนภายในขาดประสบการณ์ มันก็เป็นองค์กรที่ภาพสวย แต่ output ไม่ค่อยมี สุดท้ายก็อยู่ไม่ได้ เพราะเรา value ตัวเองในสิ่งที่เราทำสำเร็จด้วย ไม่ใช่แค่การเรียนรู้เพียงอย่างเดียว ถ้าเทียบกับฟุตบอล องค์กรนี้เหมือนมีแต่กองกลางสายเทคนิค เล่นบอลสวย ชิ่งกันโบ๊ะบ๊ะๆ แต่ยิงไม่ได้ซักที


ตอนนี้ในที่ๆอยู่ ได้ส่วนผสมที่ลงตัวของสององค์กรด้านบนแล้วครับ ส่วนตัวก็คือแฮปปี้ละครับ

ปลาที่อยู่ในทะเล มีโอกาสตัวใหญ่กว่า ปลาที่อยู่ในตู้