เพิ่งไปงานศพน้าคนนึงมาครับ ใจหายเหมือนกัน เพิ่ง 50 ปลายๆ เอง

สมัยเด็กๆ ตอนปู่ย่าตายายเราเสียเราก็เสียใจแต่ไม่ถึงขั้นมากมาย

เพราะเข้าใจว่าคนแก่ก็ต้องเป็นไปตามกาลเวลา เห็นอาๆน้าๆ ร้องไห้เสียใจ แต่เรายังไม่อินขนาดนั้น

แต่พอตัวเอง 30+ รุ่นลุง รุ่นอา เริ่มไปกันแล้ว น้ำตาแตกเลย เหลือแต่พ่อแม่ซึ่งก็ต่อไปต้องเป็นปู่ย่าตายาย

ผมมีอา 4 น้า 4 เพราะพ่อแม่เป็นลูกคนโตหมดเลย สนิทกับน้าๆ อาๆ มาก ประมาณว่าหลานรัก

ตอนนี้เหลือ อา 3 น้า 2 ก็ทำให้เริ่มคิดๆ ถึงอนาคตแล้วครับ

ถ้าญาติผู้ใหญ่ไม่มี พ่อแม่ไม่อยู่จะไปอ้อนใคร ทุกวันนี้พยายามหาเรื่องให้แกด่า เดี๋ยวจะเหงายามไม่มีแกคอยบ่น คอยด่า

ผมก็คิดคล้ายๆท่านนะ ตอนเด็กๆก็รู้สึกว่าท่านทัั้งหลายคงอยู่กับเราไปอีกนาน พอโตขึ้นจัดงานรวมญาติทีไรก็เริ่มหายไปทีละคน2คนตามกาลเวลาตอนนี้ก็รู้สึกว่าอยากให้เวลากับท่านบ้าง ก็พยายามไม่เอางานไปปนกับเวลาครอบครัว จริงแล้วๆชีวิตคนเราก็แค่นี้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา

ผมยังคิดเลยถ้าอาม่ากับน้องอาม่าไปจะทำไง แกก็แก่มากละอยู่ด้วยกันทุกวันสนิทหยอกล้อเล่นกันทุกวัน ผมว่าผมดิ่งแน่ๆอะถ้าท่านเสีย

สิ่งนึงที่ทำให้เราไม่กลัวความตายเมื่ออายุมากขึ้นๆ เพราะคนในความทรงจำเราค่อยๆไปก่อนแล้ว

ผมอยากตายบ้างเหมือนกันเบื่อโลกนี้เต็มที

ผมนีคิดเหมือนกันถ้าญาติผู้ใหญ่ที่ผมสนิทตายกันหมดผมจะอยู่ยังไงอยู่ไม่ได้อะ
ปล ผมผ่วยโรคซึมเศร้าด้วย