คือมีปัญหาอะไรหนักๆหรอกครับ แต่เบื่อๆเครียดๆบอกไม่ถูก
เรื่องของเรื่องคือพ่อผมเสียไปนานละ ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครัว มีภรรยา ลูกสาว 2 คน และแม่ยาย
จริงๆผมมีน้องชายอีกสองคนแหละ แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน และต่างคนต่างมีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว
บวกกับตั้งแต่เด็กๆผมกับน้องไม่ได้สนิทกันมาก ก็เลยไม่ค่อยได้คุยเรื่องชีวิตอะไรเท่าไร
ซึ่งทำให้ตอนนี้มีผมเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน เวลาชีวิตอะไรต้องคิดต้องตัดสินใจแล้วมันไม่รู้จะคุยกับใคร
เริ่มคิดมากคิดเยอะ เพราะภาระที่แบกไว้ สุขภาพที่เสื่อมถอยลงตามวัย อนาคตที่ไม่แน่นอน ฯลฯ
แม้ครอบครัวจะปรกติดี มีเงินใช้ มีภรรยาดี มีลูกน่ารัก แม่ยายก็ดีและรักผม แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว
เหมือนเราไม่สามารถเล่าอะไรให้ใครฟังได้ มีอะไรแล้วอยากเก็บไว้กับตัวมากกว่าที่จะเล่าจะแชร์ให้ใครฟัง
ไม่รู้อ่านแล้วเข้าใจฟิลไหม หรือมีใครเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไหม
ที่เป็นหัวหน้าครอบครัว ก็คือเป็นคนที่ต้องตัดสินใจ เป็นผู้นำ เป็นคนแก้ปัญหา เป็นที่พึ่ง
ต้องเป็นคนที่พึ่งพาได้ตลอดเวลา ต้องเข้มแข็ง ต้องรอบคอบ ไม่อ่อนแอ ต้องตัดสินใจ และรับผิดชอบ
แต่บางครั้งก็อยากจะอ่อนแอบ้าง อยากจะลืมภาระความรับผิดชอบพวกนี้ไปบ้าง แค่ซักแป๊ปก็ยังดี
... ตั้งแต่ปีใหม่มาก่อนจะมีโควิดซะอีก ผมเริ่มนั่งดื่มคนเดียวตอนที่ทุกคนนอนหลับ เหมือนเป็นการหนีออกมา
จากเดิมที่ดื่มเฉพาะศุกร์เสาร์กลายเป็นดื่มทุกวัน บางวันเริ่มรู้สึกอยากกลับไปสูบบุหรี่ (แต่คงไม่กลับหรอก)
นั่งดื่มคนเดียววันละ 3-4 แก้ว แล้วไปนอน ตื่นมาก็ไปทำงาน กลับบ้านก็เลี้ยงลูก พอทุกคนหลับก็ดื่ม
เคยมีโมเม้นท์ที่คิดถึงพ่อ นั่งๆแล้วน้ำตาก็ซึม คิดว่าถ้าเค้ายังอยู่คงได้คุยกับเค้าหลายอย่าง
มีหลายเรื่องที่อยากปรึกษาอยากเล่าให้ฟัง มีหลายเรื่องที่แชร์ให้ผู้หญิงฟังอาจจะไม่เข้าใจ อยากให้พ่อยังอยู่
วันก่อนครบรอบวันที่เสียเค้าก็เอารูปเค้ามาตั้ง รินเหล้าวางไว้ แล้วก็ชนแก้วแบบปลอมๆกับรูปถ่าย
ขออภัยทีทำให้มู้ดีๆตกไปครับ