อยากให้มาบรรยาย เล่าความรู้สึกนัดชิงucl2005 หน่อยครับ เพราะตอนนั้นผมยังไม่ได้เริ่มเชียร์ลิเวอร์พูลเลย ยังเชียร์อาร์เซน่อลอยู่เลย อยากรู้ความรู้สึกทั้ง

-ก่อนแข่ง
-ตอนจบครึ่งแรก
-ตอนจบเกม

ขอบคุณครับ

เริ่มดูบอลตอน 2008

น้ำตาไหลทั้งครึ่งแรก และหลังจบเกม แต่น้ำตาคนละฟีลลิ่งกัน

จารย์อยากรู้ว่ามีชาวSSคนไหนอยุ่ในสนามคืนนั้นไหมคงจะจำไม่มีวันลืมค่าตั๋วเป็นล้านก็คงไม่เสียดาย

- ว้าวเข้าชิงUclครั้งแรก รู้ว่าเป็นรองแต่ผ่านทั้งยูเว่ เชลซีมาขนาดนี้แล้วสู้ตาย
- จบครึ่งแรกแบบเศร้าๆ คิดในใจทำไมมันห่างชั้นขนาดนี้ ดูต่อให้จบไปให้สุดเพราะเอาจริงยุคนั้นเข้าชิงuclได้นี้มันสุดๆแล้ว คิดว่าไม่น่าจะได้ดูทีมตัวเองรอบชิงอีกนานเลยดูต่อ
- ตาค้าง ไม่นอนมันแล้วโว้ยเตรียมตัวไปโรงเรียน

-ก่อนแข่ง
ตื่นเต้นครับเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ดูทีมรักชิงถ้วยใบใหญ่สุดของยุโรป ก่อนแข่งยังไงก็หวังว่าทีมจะชนะนะ
เพราะอุตส่าห์ผ่านทีมแข็งอย่างยูเว่กับเชลซีมาได้ จริงๆทำใจว่าจะร่วงตั้งแต่เจอยูเว่ด้วยซ้ำ

-ตอนจบครึ่งแรก
โคตรหมดหวัง โดนสามลูกมันมากเกินไปอะ กะว่าแพ้แน่นอนเพราะว่าผมปิดทีวีเตรียมจะไปนอนแล้วด้วยซ้ำ แต่อยู่ๆมันก็มีความคิดมาว่าถ้าหงส์ได้มาซักลูกแบบนี้กุก็อดดูลูกยิงของหงส์อ่ะดิ
ไม่ได้ๆงั้นเปิดดูต่อดีกว่า

-ตอนจบเกม
วิ่งรอบบ้านครับไม่เคยเชียร์บอลแล้วดีใจแบบสุดเหวี่ยงแบบนี้มาก่อน ถึงขั้นโทรไปหาเพื่อนสมัยประถมที่เชียร์หงส์ด้วยกันอะทั้งๆที่ตั้งแต่จบประถมไปก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยด้วยซ้ำ

ตอนนั้นใจเชียร์หงส์นะ แม้ว่ามิลานจะมา

3-0 บ้ายบายไปนอน (หอใน)

แต่ได้ยินเสียงเฮดังมาก เรื่อยๆ

จนมาดู ลูกตีเสมอ 3-3 จนจุดโทษ

ก่อนเกมส์ ตื่นเต้น นั่งเล่นเกมส์กับน้องรอบอลเตะ

ครึ่งแรก ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง 3-0 น้องบอก กูว่าแล้ว ดูด้วยกันทีไรแพ้ทุกที

ครึ่งหลัง ได้ลูกแรกไล่มา ยังไม่ค่อยเฮเท่าไหร่ ลูก2 เริ่มมีหวัง ลูก3ลั่นบ้าน

ดูเด็กเซฟลูกเชว่าได้ หันมาคุยกับน้องเลย แชมป์แน่

มั่นใจว่าแชมป์ตั้งแต่ ตีเสมอ 3-3 พอจบลูกโทษ ดีใจจนนอนไม่หลับทั้งคู่

นานมาก

ตอนนั้นอยู่ ป.5 ยังนอนรวมกับพ่อแม่อยู่เลย ก็ให้พ่อที่เชียร์แมนยูปลุกมาดู ก็นั่งดูด้วยกัน

ครึ่งแรกโดนไป 3 ลูกนี่ช็อคอยู่ พ่อบอกนอนเหอะแล้วก็ไปนอน ไอ้เราไม่นอนจะดูต่อ

พอเสมอ 3-3 นี่ก็เหวอเฉยเลย นั่งค้าง เชรดเข้เสมอว่ะ

พอยิงจุดโทษเท่านั้นแหละ ลั่นบ้าน พ่อตื่นมางง อะไรวะ เขร้ ตอนนอนมันยัง 3-0 อยู่เลยนี่หว่า

ตอนนั้น ม.5

ดูครึ่งแรกแทบจะอยากปิดทีวีหนี สู้ไม่ได้เลย
เพราะเป็นทีมเชียร์ กะว่าจะดูให้จบๆไป

จบเกมส์ แทบไม่เชื่อว่าทำได้

ตื่นเช้าไป รร เพื่อนทีมอื่นเงียบไม่พูด โดยเฉพาะแมนยู

แอบสะใจเล็กๆ โม้ไปอีกนานอยู่ช่วงนั้น

พักครึ่งนั่งคุยกับ msn กับเพื่อนหงส์แบบเซ็งๆ แต่ก็คุยกันเอาวะไหนๆก้ได้เข้าชิงแล้วก็ดูให้จบ

บอลจบตาค้างไปถึงเช้า เปิดช่องสามรอดูข่าวตอนเช้าดูเฮียสรยุทธหน้าบาน 555

ก่อนแข่ง ชื่อนักเตะเป็นรองชัดเจน มิลานชุดนั้น อย่างกับตัวอีดิทในเกม

จบครึ่งแรก บอกตัวเองว่าโดนยับ เละเทะเลย
แต่ก็ขอดูจนจบ ไหนๆก็เข้ามาถึงนัดชิง

จบเกม เป็นไปได้ ยิง 3ลูก ใน 6นาที มาชนะจุดโทษเฉย

ตอนนั้นอายุแค่15 แต่มีอารมณ์กับเกมส์เยอะมาก

เป็นเกมส์ แรกในชีวิตเลย ที่เสียน้ำตาให้ฟุตบอล

ครึ่งแรกแบบเศร้ามากทำใจแล้ว

แต่แน่นอนไม่ปิดโทรทัศน์

มันสุดยอดจริงๆค่ำคืนนั้น

ดูกับเพื่อนๆ เป็นเด็ก โรงเรียนประจำ นัดนั้นมิลานต่อ ปป. รวมเงินกับเพื่อนได้ประมาณ 3k แทงลิเวอร์ฝากคนขายข้าวไปแทง ครึ่งแรกนั่งหน้าซีดเลย พอครึ่งหลังเท่านั้นแหละ ตะโกนกระโดดกันสุดๆ เพิ่งรู้ว่าผ่านมา 15 ปีแล้วนานเหมือนกันนะเนี๊ยะ